ฟังเพลงออนไลน์ GREEN WAVE ONLINE 106.5 - เพลงดีดีกับความรู้สึกดีดี

News Updates

25 ก.ค. 2024

เปิดเซฟโซนสุดอบอุ่น ของ “เบิร์ดมิล” อินฟลูเอนเซอร์สาว กับเรื่องราวของการเป็น LGBTQ+ ในครอบครัวจีน

“ขอบคุณที่เข้าใจและยอมรับในตัวตนของเบิร์ด ขอบคุณที่สนับสนุนทุกอย่าง เวลาชวนอากงอาม่าไปถ่ายคอนเทนต์ที่ไหนไม่เคยบ่นเลย”เมื่อ 'เซฟโซน' ไม่ใช่แค่พื้นที่ แต่คือความรู้สึกที่ต้องสร้างไปด้วยกัน...เปิดคลับให้ได้เรียนรู้วิธีคิด พร้อมฟังสีสันของชีวิตรับแรงบันดาลใจในทุก ๆ สัปดาห์ สำหรับ Club Pride Day คุยอย่าง Proud เมาท์อย่าง Pride ทอล์คกระทบไหล่กับตัวแม่ กับสองดีเจสุดแซ่บ “ดีเจพี่อ้อย” และ “ดีเจก็อตจิ” ที่ได้เปิดไมค์ต้อนรับแขกรับเชิญสุดอบอุ่น “เบิร์ดมิล พร้อม อากง และอาม่า” โดยทั่วไปสำหรับครอบครัวเชื้อสายจีนแล้ว การที่ลูกหลานในบ้านเปิดเผยตัวว่าเป็น LGBTQ+ โดยเฉพาะกับหลานชาย อาจไม่ใช่เรื่องที่คนในครอบครัวอยากจะยอมรับ โดยเฉพาะในบ้านที่ยังคงมี อากง-อาม่า ในวัยเกือบ 90 ปี ที่เป็นเจอเนอเรชันเก่าแก่ แต่นั่นไม่ใช่กับขอบครัวของเบิร์ดมิล สีสันของชีวิต พร้อมข้อคิดแรงบันดาลใจดี ๆ ได้ถูกแชร์ไว้แล้วในรายการ“เบิร์ดมิล” หมวยเล็กสุดคิ้วท์ ของครอบครัวสุดน่ารักเบิร์ด : “ชื่อเบิร์ดมิล มาจากตอนมัธยม ช่วงนั้นเบิร์ดก็แบบแมน ๆ แล้วชื่อเบิร์ด ก็เลยคิดว่าอยากจะเสริมความหวาน อยากจะมีคำสร้อยนิดนึง เบิร์ดมี่ ก็ดูแปลก ๆ เบิร์ดมิ ก็ไม่ได้ ก็คิดว่าชื่อ เบิร์ดมิล แล้วกันน่าจะลงตัวสุด เป็นชื่อที่อยู่ดี ๆ ก็คิดขึ้นมาเอง แล้วชื่อก็ดูหวานดูมีคำ 2 พยางค์ ก็เลยเรียกติดปากว่า เบิร์ดมิล ตั้งแต่นั้นมาครอบครัวของเบิร์ดเป็นแบบจีนแท้ ๆ เลย เบิร์ดมีพี่น้อง 4 คน เบิร์ดมีพี่สาว 2 คน พี่ชาย 1 คนเราเป็นคนสุดท้องเป็นน้องเล็กค่ะซึ่งบ้านเบิร์ดก็สนิททุกคนเลยนะคะ ตั้งแต่เด็ก ๆ บ้านเบิร์ดจะอยู่รวมกันหมดเลยทั้ง ป๊า ม้า อาแปะ อาโก แล้วก็หลาน ๆ ก็คืออยู่บ้านเดียวกันหมดเลย บ้านมี 4 ชั้น แล้วทุกชั้นก็ต้องมีคนอยู่เมื่อก่อนหนูเครียดแล้วก็กลัวว่าในสิ่งที่เราชอบ หรือสิ่งที่เราเป็น อากงอาม่า จะยอมรับไม่ได้ ว่าสิ่งที่เราชอบมันดีมั้ย มันถูกต้องมั้ย ช่วงแรก ๆ หนูยังไม่บอกใคร คุยกับตัวเองมากกว่า”อาม่า : “ตอนเล็ก ๆ อีเหม็นที่สุด รังแกคน รังแกพี่น้อง คนเป็นพี่ยังถูกอีรังแก เราเลยเรียกอีว่า อาเหม็น”อากง : “ก็เท่าที่บอก มันชอบรังแกเค้า แล้วทีนี้อากงก็เลยตั้งชื่อเค้าว่าชื่อ ไอ้เหม็น เพราะว่าชอบไปรังแกเค้า ก็อยู่บ้านเดียวกัน เรื่องอ้อนมันก็ไม่อ้อนนะ เพราะหลานผมเยอะ ไม่รู้ใครจะมาอ้อน ก็จะมีมานั่งกินข้าว มาคุยกันอย่างเงี้ย”เบิร์ดมิล กับการยอมรับตัวตน จากคนในครอบครัวเบิร์ด : “เบิร์ดรู้สึกว่าตัวเองโชคดีเพราะว่า เบิร์ดไม่ได้ Come Out เอง แต่ว่าป๊ากับม้าเป็นฝ่ายเลือกเดินเข้ามาคุยกับเบิร์ดก่อน เหมือนเค้าก็เริ่มจะรู้ลักษณะท่าทางของเบิร์ดแล้วว่า สิ่งที่เบิร์ดต้องการเป็น สิ่งที่เบิร์ดชอบ เป็นสิ่งที่เบิร์ดชอบจริงรึเปล่า เลยเป็นการคุยเปิดใจ สุดท้ายเค้าก็เหมือนถามเชิงเป็นห่วงว่าถ้าโตไปเราจะใช้ชีวิตได้มั้ย เราจะอยู่รอดมั้ย แบบนั้นมากกว่าส่วน อากง กับ อาม่า เบิร์ดก็ไม่ได้บอก แต่กลายเป็นว่า อากงกับอาม่า อยู่ดี ๆ ก็เรียกเบิร์ดว่า อาเจ้ วันนั้นเป็นวันอาทิตย์ที่ครอบครัวเรารวมตัวกัน แล้วอากงก็เป็นฝ่ายเรียกก่อนว่า อาเจ้ เราก็งง เลยถามว่าอาเจ้ไหน อากงบอกว่า ก็ลื้อไงเป็นอาเจ้แล้วไม่ใช่เหรอ จุดนั้นมันเหมือนจุดที่ได้ปลดล็อคว่า อากงอาม่าหรือที่บ้าน ยอมรับเราในสิ่งที่อยากเป็นจริง ๆ”อากง : “ที่เรียก อาเจ้ เพราะว่าเวลาที่เค้าไปไหนมาไหนก็กลายเป็นผู้หญิงไปแล้ว เราก็เลยชอบเล่น เรียกเล่น ๆ ว่า อาเจ้ลื้อไปไหนมา ซึ่งในใจกงคิดว่าเค้ากลายเป็นผู้หญิงก็ดี ไม่เป็นไร เพราะว่า เค้าไม่เป็นคนเกเร พอเค้าเป็น อาเจ้ เราก็ไม่ว่า เพราะว่าหลานผมมีเยอะ มีตั้ง 10 กว่าคน”อาม่า : “ก็ไม่รู้สึกอะไรหรอก ก็เห็นอีเป็นอย่างงี้แล้ว ก็เป็นตามอย่างงี้ไปเถอะ ใคร ๆ ก็ถามว่า ลื้อคิดแล้วว่าอยากเป็นอะไร เค้าจะเป็นแบบนี้ก็ให้อีเป็นไป ก็ไม่เสียหายอะไร”อากง : “ที่รุ่นอากงหนุ่ม ๆ เพื่อน ๆ อะไรไม่เคยเป็นแบบนี้ คือถ้ามีบ้านนึงลูกเป็นกะเทย พ่อแม่เค้าก็จะต้องด่า จะต้องตี ทำให้เค้าเปลี่ยนไปไม่ได้ แต่ว่าสมัยนี้ มันไม่เหมือนกันแล้ว บ้านนี้ก็มีคนนึง บ้านโน้นก็มีคนนึง แล้วเราจะไปพูดอะไร เค้าก็ต้องรับตามแบบนี้ไป”เมื่อ ครอบครัว คือเซฟโซนที่ดีที่สุดของ เบิร์ดมิลเบิร์ด : “สำหรับตัวเบิร์ดเองไม่ค่อยโดนเรื่องบูลลี่สักเท่าไหร่ค่ะ อาจจะมีโดนเค้าแซวบ้าง แต่เบิร์ดก็ไม่ได้รู้สึกว่าต้องเอาเก็บมาคิดว่าเค้าบูลลี่เราถ้ากับเรื่องครอบครัวก็จะมีความเซ้นท์ซิทีฟ เบิร์ดรู้สึกว่าเด็กสมัยนี้จะรู้สึกว่าสิ่งใหม่ ๆ ที่ผู้ใหญ่ไม่รู้จัก ก็ไม่จำเป็นจะต้องมาเล่าให้เค้าฟัง หรือมาปรึกษาให้เค้าฟัง เราคุยกับเพื่อน หรือคุยกับใครก็ได้ที่อยู่ในอายุเจนเดียวกับเรา ไม่จำเป็นต้องมาคุยกับพ่อแม่ แต่เบิร์ดก็ลองมองย้อนกลับ ถ้าเราเป็นพ่อแม่แล้วเรามีลูกมีหลาน เราก็อยากจะได้รับฟังในทุก ๆ เรื่องของลูกหลานเราเหมือนกันเบิร์ดก็อยากจะแชร์ว่า คนในครอบครัวของเรา ไม่ว่าเค้าจะเป็นผู้หญิง หรือผู้ชาย เบิร์ดรู้สึกว่าเราควรจะสนับสนุน หรือซัพพอร์ทเค้า ให้เค้าได้เป็นตัวตน และเป็นตัวเองได้เต็มที่ มันทำให้คน ๆ นั้น ได้มีความสุข และเป็นตัวเองได้อย่างเต็มที่จริง ๆ อยากจะให้ทุกคนสนับสนุนเค้า ในสิ่งที่เค้าชอบและเค้าเป็นค่ะ และที่เบิร์ดมีวันนี้ได้ เพราะว่าครอบครัวเป็นส่วนหนึ่งที่ซัพพอร์ทเบิร์ดตลอดมา”ที่มาคลิปสุดไวรัล “ลื้อลืมอั๊วะไว้ที่บางปู”เบิร์ด : “เหตุการณ์วันนั้นคือ เราไปรถ 2 คัน คันนึงอากงนั่งไป คันนึงอาม่านั่งไป แล้วพอเข้าบางปูเสร็จปุ๊บ อากงออกมาเข้าห้องน้ำแล้วไม่ได้บอกใคร แล้วรถอากงก็คิดว่าอากงขึ้นแล้ว อีกคันก็คิดว่ารถอากงออกไปแล้ว ก็เลยขับออกไป สักพักพี่ชายของอากงโทรมาบอกว่า ลื้อเอาน้องชายอั๊วะไปไหน คืออากงยืมโทรศัพท์แม่ค้าเพื่อโทรหาเบอร์พี่ชาย แล้วพี่ชายก็โทรมาหาอาม่าว่า ลื้อเอาน้องชายอั๊วะไปไหน อาม่าก็งง บอกว่ามาเที่ยวบางปู พี่ชายของอากงก็บอกว่า เค้ายังอยู่ที่บางปูนะ เท่านั้นแหละ เรารีบวนรถกลับมาเจออากงที่บางปู คือเหตุการณ์ที่ไม่ได้ตั้งใจค่ะ และคลิปนั้นคนดูประมาณ 4 ล้านเลย”อากง : “เรื่องที่ว่าไปทิ้งไว้ที่ไหนเราว่าเดี๋ยวก็กลับได้ ผมคิดแล้วว่า แม้ว่าโทรศัพท์ผมไม่มี แต่ว่าถ้าเค้าไปถึงคลองลาน เพราะว่าวันนั้นจะไปกินข้าวที่คลองลาน เค้าก็ต้องรู้ว่าหายไปคนนึง เดี๋ยวเค้าก็กลับมา แต่เผอิญมีแม่ค้าอยู่แถวนั้น เราเลยถามแม่ค้าว่ามีโทรศัพท์รึเปล่า ขอยืมติดต่อหน่อยได้มั้ย แล้วไม่รู้จะโทรไปไหน เลยโทรไปหาพี่ชาย บอกพี่ชายว่าให้โทรเข้าอาม่าหน่อยว่าลืมผมอยู่ที่บางปู”เบิร์ดมิล : “หลังจากคลิปเป็นไวรัล ทุกคนก็ชอบใจที่มีอากงอาม่าในคลิป เบิร์ดก็เลยรู้สึกว่างั้นชวนอากงอาม่ามาทำคอนเทนต์ดีกว่า เพราะเราจะได้ใช้เวลาร่วมกันอากงอาม่ามากขึ้น และเหมือนได้แชร์ความรู้สึกว่า พอเราอยู่กับอากงอาม่า แล้วเวลาคนมาดูเค้าก็จะรู้สึกกลับมาคิดถึงอากงอาม่า หรือครอบครัวที่บ้าน และอยากกลับมาใช้ชีวิตกับครอบครัว เหมือนกับเบิร์ดเอง”ล้วงเบื้องหลัง กว่าจะเป็นคอนเทนต์กับอากงอาม่าอากง : “เวลาอีชวนไปถ่ายคอนเทนต์ ผมชอบพูดเล่นกะอีว่าไม่ไป แต่สุดท้ายก็ไป”อาม่า : “อาม่าเหนื่อยเพราะว่าอาม่าเป็นโรคหัวใจ ถ่ายนานเกินไป หรือว่าถ้าเดินเร็ว แล้วอาม่าเหนื่อย แล้วถ้าเหนื่อยก็จะพูดไม่ออก พูดไม่ได้เลย ถามว่าสนุกไหมก็สนุก แต่บางทีทำนานเกินไปก็เหนื่อย เลยทำให้ไม่อยากทำนาน ๆ”เบิร์ด : “คลิปที่คนดูเยอะ ๆ คือ ตอนพาอากงไปถ่ายรูปที่เยาวราชค่ะ ใช่ใส่ชุดจีน แล้วชาวต่างชาติก็เดินมาทักอากง ทักว่าเป็นท่านประธานเหมาเจ๋อตุง ซึ่งอาม่าก็บอกว่าเหมือน ส่วนคอนเทนต์ที่ทำมาแล้วชอบที่สุด คือตอนที่ถ่ายคู่กับอากงอาม่า เบิร์ดตั้งใจทำประเด็นนั้นให้เหมือนเค้าทำพรีเวดดิ้ง เพราะว่ายุคสมัยก่อนได้คุยกับอากงอาม่า เค้าไม่เคยมีพรีเวดดิ้งเหมือนสมัยนี้ แล้วก็ถ่ายเป็นรูปฟิล์ม แล้วก็ได้คุยกับเค้าว่ารู้จักกันได้ยังไง จีบกันยังไง เบิร์ดรู้สึกว่ามันน่ารักมาก ๆ อากงใส่เป็นสูทสีขาว อาม่าใส่เดรสสีขาว ถือช่อดอกไม้น่ารักมากเบิร์ดเคยพาอากงอาม่าไปดูขบวน Pride Month พอเบิร์ดเล่าให้อากงอาม่าว่า จะมีขบวนเค้าก็อยากดู แล้วอากงก็ไปเดินขบวนกับเบิร์ด ส่วนอาม่านั่งรอเชียร์ สุดท้ายพอเบิร์ดเดินจนเสร็จ อาม่าบอกว่ายังไม่อยากกลับ อยากดูขบวนต่อเรื่องสมรสเท่าเทียม เบิร์ดเล่าให้อากงอาม่าฟังค่ะ แล้วท่านก็ติดตามตลอด วันที่ประกาศ เรากลับมาบ้าน อาม่าอากงบอกเราว่า เค้าประกาศออกมาแล้วนะสมรสเท่าเทียม”อากง : “เวลานี้ประเทศเราก็เจริญ คนเรามันก็เจริญด้วย แล้วพูดถึงว่าเค้าสนับสนุนเราก็เห็นดีด้วย รัฐบาลสนับสนุนมันก็ดี ไม่ต้องไปกังวลอะไรต่ออะไร ปล่อยให้เค้าเสรีไป เราก็เห็นดีด้วย”ย้อนความรัก 63 ปี ของ อากง และ อาม่าอากง : “ผมแต่งงานตั้งแต่อายุ 27 ปี เวลานี้ก็ 90 ก็ 63 ปี แล้วครับ เจอกับอาม่าเพราะอยู่บ้านติดกัน”อาม่า : “ไม่ใช่ข้างบ้าน ห่างกัน 10 กว่าห้อง เราคิดว่าคนนี้เป็นยังไง ยังไม่ค่อยรู้นิสัยเค้า แต่ทำไมเวลาเราเจออี ทำไมชอบมองอีก็ไม่รู้ เวลารถอีขับมาเราก็จำเสียงรถอีได้”อากง : “สมัยนั้นไม่รู้ว่าเค้ามอง ก็เหมือนกับว่าได้เจอกันทุกวัน ๆ เพราะว่าเช้าผมก็ขับรถอยู่ เค้าก็ไปทำงานนั่งรถเราไป เจอกันทุกวัน บ้านก็ใกล้กัน ว่าง ๆ ก็มาคุยกัน เพราะว่าเพื่อน บ้าน 10-20 คนรู้จักกันหมด ว่าง ๆ ก็ชวนกันไปเที่ยว”อาม่า : “ไปดูหนังบ้าง ไปกันเป็นกลุ่ม 6 ปีเคยออกไปกับเค้า 2-3 ครั้งเอง”อากง : “สมัยนั้นไม่ค่อยกล้าไป 2 คนหรอกไม่เหมือนสมัยนี้ สมัยนี้มันอิสระ สมัยก่อนเวลาเราจะทำอะไรมันต้องคิดเผื่อว่า บ้านคนนี้มันจะมาด่าเรารึเปล่า บ้านคนนี้มันจะมาว่าเรารึเปล่า ทีนี้เราก็เลยไม่ค่อยกล้าไปไหน เวลาไปก็ไปกันหลายคนก็เรามีลูกแล้ว เรามีงานทำแล้ว พอคุยกันรู้เรื่องก็ทำให้เรารักกัน แล้วพ่อแม่เค้ากับพ่อแม่เราก็สนิทกัน เราก็ต้องอยู่ด้วยกัน สมัยก่อนยิ่งเป็นครอบครัวคนจีน ถ้ามีลูกก็ต้องมีภาระ เราก็ต้องดูแลกันเจ้าเบิร์ด ยังไม่มีผัว เค้าบอกเค้าจะแต่งผัวจะไม่แต่งเมีย ก็ถ้าเค้ามีก็แต่งมาดิ หาผัวก็ต้องหาผัวดี ๆ หน่อย หาผัวไม่ดีหาไปทำไม”อาม่า : “ก็โอเค ถ้ามีก็รีบ ๆ แต่งมา”อากง : “หลาน ๆ ตั้ง 10 กว่าคนนะ มีแต่งคนเดียวเอง นอกนั้นก็อายุมากแล้ว 30 กว่ายังไม่ได้แต่งสักคน มีแต่งคนเดียวคือพี่ชายเบิร์ด คนเดียวเอง”เปิดเคล็ดลับดูแลสุขภาพของอากงอาม่าอาม่า : “กินข้าว 2 ช้อน ต่อมื้อ มีผักก็กินผัก มีปลาก็กินปลา มีหมูก็กินหมู 2-3 ชิ้น แล้วมีไปเดินสวนลุมไปทุกวัน เดี๋ยวนี้เดินไม่ค่อยไหวแล้ว สมัยก่อนเดินเยอะ ตอนนี้เดินได้ประมาณ 3-4 ร้อยเก้าเอง ต้องเข็นรถนะ พอเหนื่อยแล้วก็ให้ลูกเข็น อั๊วะก็นั่งดูต้นไม้เขียว ๆ เวลา 7 โมง อั๊วะชอบออกมารับแดด”อากง : “ที่ไปเดินสวนลุมไปนานแล้ว อย่างต่ำก็ 20-30 ปีแล้ว การดูแลสุขภาพของผมคือ ผมไม่ได้กินเหล้าแล้ว สมัยก่อนกินก็จริง ผมกินก็กินมีเพื่อนฝูงมากินกันนะ กินสังสรรค์ แต่ตอนนี้ไม่กินแล้ว”สีสันแรงบันดาลใจจาก เบิร์ดมิลเบิร์ด : “เบิร์ดว่าการที่จะทำคอนเทนต์ในโลกโซเชียล คิดแล้วต้องทำเลยค่ะ ทำแล้วดูว่ากระแสตอบรับเป็นยังไง คนชอบหรือไม่ชอบ แต่ว่าสิ่งสำคัญที่สุดคือ ต้องทำเป็นประจำ ห้ามหยุด เบิร์ดคิดว่าเป็นหลักสำคัญเลยและถ้าใครคิดอยากจะทำคอนเทนต์กับครอบครัว เบิร์ดคิดว่ามานั่งคุยกับอากงอาม่าหรือคนในครอบครัวได้หมดเลยค่ะ เริ่มแรกก็ทำสิ่งที่บ้านเราเป็น โชว์ความเป็นตัวเองให้ทุกคนเค้ารู้ว่า บ้านเราอยู่กันแบบนี้นะ บางคนเค้าดูก็อาจจะคิดว่าทำเหมือนครอบครัวเราเลย แต่เบิร์ดว่าต้องเริ่มทำก่อนถึงจะดีที่สุด ต้องลองค่ะ”คำขอบคุณจากใจ เบิร์ดมิลเบิร์ด : “เบิร์ดต้องขอขอบคุณอากงอาม่าค่ะ ที่เข้าใจและยอมรับในตัวตนของเบิร์ด แล้วก็อยากบอกว่าเบิร์ดรักอากงอาม่านะที่สนับสนุนทุกอย่างเลย ชวนแบบไปถ่ายคอนเทนต์ที่โน่นที่นี่ อากงอาม่าไม่เคยบ่น ไม่เคยรู้สึกว่าเหนื่อยเลย ต้องขอขอบคุณอากงอาม่า ในทุก ๆ เรื่องค่ะ”อากง : “เค้าเป็นแบบนี้แล้วเราก็ต้องสนับสนุน ขอให้เค้าเป็นคนดี แม้ว่าจะเป็นผู้ชาย หรือผู้หญิง มันก็เหมือน ๆ กันแหละ เราก็ไม่ต้องไปบังคับเค้า เค้าจะเป็นผู้ชายก็ดี เป็นผู้หญิงก็ดีอย่าเกเร อย่าออกไปก่อเรื่อง ทำมาหากิน เป็นคนบริสุทธิ์ ก็ชื่นใจแล้ว”อาม่า : “อากงพูดหมดแล้ว รู้สึกเหมือนกัน”พบเรื่องราวชีวิตหลากสีสันใน Club Pride Day คลับที่เต็มไปด้วยแบ่งปันข้อคิดแรงบันดาลใจ และมีคลังความรู้ที่พร้อมแชร์ ไปกับแขกรับเชิญพิเศษ และสองดีเจสุดแซ่บ “พี่อ้อย” และ “ก็อตจิ” ได้ในทุกสัปดาห์ติดตามชมรายการย้อนหลัง

เรียนรู้วิธีคิด ผ่านชีวิตของ “พีท พล” ศิลปินเสียงนุ่มลึก กับเส้นทางสู่ฝันที่ถูกลิขิตมาเพื่อค้นฟ้าคว้าดาว

19 ก.ค. 2024

Club Pride Day Recap

เรียนรู้วิธีคิด ผ่านชีวิตของ “พีท พล” ศิลปินเสียงนุ่มลึก กับเส้นทางสู่ฝันที่ถูกลิขิตมาเพื่อค้นฟ้าคว้าดาว

“การค้นหาตัวเองวิธีง่าย ๆ เลยคือถ้าเราอยากทำอะไร ให้ลองทำไปเลย เพื่อค้นหา Passion ของตัวเอง แล้ววันหนึ่งคุณก็จะเจอ หรือสมมติว่าเจอแล้ว ไปถึงแล้ว คุณอาจจะมี Passion ใหม่ ๆ ก็ได้ ไม่ใช่เรื่องผิด”เปิดคลับให้ได้เรียนรู้วิธีคิด พร้อมฟังสีสันของชีวิตรับแรงบันดาลใจในทุก ๆ สัปดาห์ สำหรับ Club Pride Day คุยอย่าง Proud เมาท์อย่าง Pride ทอล์คกระทบไหล่กับตัวแม่ กับสองดีเจสุดแซ่บ “ดีเจพี่อ้อย” และ “ดีเจก็อตจิ” ที่ได้เปิดไมค์ต้อนรับแขกรับเชิญสุดสับ “พีท พล” ศิลปินหนุ่มเสียงลุ่มลึก ที่ผนึกทุกอารมณ์เข้าสู่หัวใจผู้ฟัง ด้วยเทคนิคการร้องเฉพาะตัวที่เป็นเอกลักษณ์ และประจักษ์ต่อทุกสายตา พร้อมการันตีด้วยหลากหลายบทบาททั้งศิลปิน, นักแสดง, นายแบบ และเชฟ นอกจากนี้ยังมีผลงานเพลงฮิตอย่าง มากกว่ารัก, First Kiss และ ออเจ้าเอย ซึ่งกว่าจะมีวันนี้ เขาได้ผ่านหลากหลายเรื่องราวของชีวิต เพื่อก้าวไปสู่ความฝันให้กลายเป็นจริง พร้อมยังมีหลากหลายข้อคิดแรงบัลดาลใจ ที่ได้แชร์ไว้ในรายการอีกด้วย“นักร้อง” ความฝันตั้งแต่เด็กที่ พีท พล อยากทำให้สำเร็จ“นักร้อง คือความฝันตั้งแต่เด็กเลยครับ เราเป็นคนที่ชอบร้องเพลง เท่าที่จำความได้ก็คือ ตัวเองถือวิทยุที่มีช่องใส่เทปของคุณแม่ แล้วเทปทุกอันพังหมด เพราะว่าเราชอบอัดเสียงตัวเองลงเทปคาสเซ็ท อัดเล่นทับเทปของแม่ จนแม่ต้องเก็บไปซ่อนซึ่งนักร้องที่ชอบที่สุด คือ พี่มิ้นท์ มาลีวัลย์ ถ้าเป็นต่างชาติก็จะเป็น วิตนีย์ ฮิวสตัน ทั้งคู่คือที่สุดในดวงใจแล้ว ซึ่งในตอนเด็กเวลาเห็นเวทีที่ไหนก็จะคิดว่าเราต้องขอขึ้นแสดงความสามารถ เคยมีครั้งหนึ่งคุณป้าพาไปเห็นเวที แล้วเราขอขึ้นไปบนเวที เดินไปเองด้วย แล้วป้าเห็นอีกทีก็คืออยู่บนเวทีร้องเพลงอยู่บนนั้นแล้ว ตอนนี้ก็ยังมีรูปที่คุณป้าเก็บไว้ เป็นรูปที่อยู่บนเวที ซึ่งที่บ้านก็เหมือนกับว่าอยากทำไรก็ทำ เค้าไม่บังคับว่าเราจะต้องทำอะไรเป็นพิเศษ แต่เรารู้สึกว่า การได้ร้องเพลงได้แสดงคือการที่เราได้ทำสิ่งที่ชอบครับ”พีท พล กับตัวตนที่ฉันเป็น“สมัยเด็กเราโตมาในแบบที่เราไม่เข้าใจหรอกว่า ตุ๊ด คืออะไร เราแค่รู้สึกว่าเหมือนเราชอบผู้หญิง เคยมีแฟนคนแรกเป็นผู้หญิง ทุกวันนี้ก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ แล้วเราก็ค่อย ๆ ถูกมองว่าเป็นเพื่อนตุ๊ด แต่เราไม่รู้ว่าทำไม เราชอบผู้หญิงไม่ได้เหรอ จนเราเพิ่งมามีแฟนเป็นผู้ชายคนแรกตอนเข้ามหาวิทยาลัยซึ่งสมัยก่อนคุณพ่อไม่โอเคเลย แต่เราก็ยังเป็นตัวของตัวเองนะ เค้าไม่โอเคแต่เราก็สู้ แล้วคุณแม่ก็จับแต่งหญิงเล่น จับไปถ่ายรูปกับพี่สาวด้วย ซึ่งเค้าก็ไม่คิดหรอกว่า มันจะส่งผลอะไรบ้าง แต่สำหรับพีท เรามองว่ามันเป็นเรื่องของสิ่งที่ถูกกำหนดมาแล้วด้วยโครงสร้างทางวิทยาศาสตร์ ซึ่งคุณแม่เค้าก็อยากได้ลูกผู้ชายแหละ แต่ว่าเรารู้สึกว่าเราก็เป็นตัวเองแค่นั้นเรื่องการถูกบูลลี่ ถ้าเป็นสมัยก่อนตอนเด็ก เรามองว่ามันไม่ได้ถึงขั้นที่เรียกว่าบูลลี่ เพราะว่าถ้าโดนบูลลี่เราจะโต้ตอบไม่ได้ แต่เราเป็นคนสู้คน ก็เลยรู้สึกว่าจะเรียกว่าบูลลี่ก็ไม่ได้ เค้าด่าเรา เราก็ด่ากลับ เราก็ปากแซ่บอยู่เหมือนกัน”เส้นทางสู่ฝัน จากนักแสดงละครเวที เล่นโฆษณา สู่ The Star ค้นฟ้าคว้าดาว“งานแรกเลยในชีวิตเลยคือ พีทไปเล่นละครเวทีถวายให้ ควีนอลิธซาเบธที่ 2 พระองค์เสด็จพระราชดำเนินเยือนประเทศไทยเมื่อปี 2535 พีทก็ไปเล่นละครเวทีรับบทเป็นพระนเรศวรตอนเด็ก พอได้เล่นละครเวทีแล้วก็รู้สึกว่าชอบจังเลย สนุกมาก ตอนนั้นมีข่าวลงมติชน เราก็ดีใจว่าฉันได้ลงหนังสือพิมพ์ แล้วแม่ซื้อเก็บไว้เป็น 10-20 เล่มเลย หลังจากนั้นก็กลับมาเรียน แล้วมีกิจกรรมที่โรงเรียน วันนั้นเราก็เต้น ซึ่งเต้นแรงมาก แล้วตอนเดินลงเวที ก็มีรุ่นพี่มาเรียกบอกว่าว่า มีพี่จากโมเดลลิ่งอยากเจอ เราก็คิดว่าชีวิตฉันกำลังจะได้เป็นดาราละ ก็ตัดสินใจไป พอไปถึงเค้าบอกว่าช่วยไปเรียกเพื่อนอีก 2 คนให้หน่อย 2 คนที่เต้นด้วยกันที่หล่อ ๆ ตามมาให้หน่อย ตอนนั้นเราก็รู้สึกพารานอยด์ แต่เค้าก็คงสงสารว่าเห็นหน้ามันจ๋อย ๆ ก็เลยเอาเราไปด้วย ก็ได้ไปแคสโฆษณา ซึ่งไปแคสตอนแรกเราไม่เข้าใจเลยว่าจินตนาการมันคืออะไร พี่เค้าจะบอกว่าให้วิ่งแล้วเดี๋ยวมันมีส้มหล่นมาจากลัง แล้วให้เรากระโดดข้ามส้ม ซึ่งเราก็เก้ ๆ กัง ๆ มาก จากนั้นก็ได้แคสติ้งไปเรื่อย ๆ เรียนรู้ไปเรื่อย ๆ ก็เริ่มเข้าใจว่ามันคือเรื่องของภาพในหัวเรา จนเราเล่นโฆษณาไปประมาณ 20 กว่าตัวจนเราได้เข้าไปถ่ายละคร และเซ็นสัญญากับ พี่หน่อง อรุโณชา แล้วหลังจากนั้นก็เล่นละคร และครั้งหนึ่งมีเหตุการณ์ที่ทำให้เราไม่อยากเล่นละครต่อ เพราะเคยเจอผู้กำกับที่ดุร้ายมาก คือค่อนข้างไปในแนวใช้ความรุนแรงนิดนึง แล้วเราก็ยังใหม่กับการเป็นนักแสดง แล้วมันมีซีนที่ต้องมีคนมาสะกิดหลัง แล้วเราต้องสะดุ้ง แต่คนมันรู้อยู่แล้วว่าเดี๋ยวฉันจะโดนสะกิดหลัง ฉันต้องตกใจ เวลาเล่นจังหวะของเรามันไม่ได้ เค้าก็สะกิดเราไปเรื่อย ๆ สะกิดแรงขึ้น จนทุบหลังเราแรงมาก วันนั้นก็เลยบอกแม่ว่าไม่เล่นแล้วมารับกลับบ้านเดี๋ยวนี้ จนพี่หน่องก็เลยส่งคนมาคุย มาขอโทษว่าจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก เราก็เลยทนเล่นไป และหลังจากนั้นเราก็เลิกเล่นละครไปเลยพักหนึ่งจนรู้สึกว่าเราอยากเป็นนักร้อง Passion ของเรากลับมา เลยไปประกวด First Stage Show Project ปี 2 ซึ่งคนที่ผ่านเวทีนี้ก็จะมี ไอซ์ ศรัณยู, ตั๊กแตน ชลดา และ ป๊อบ แคลอรี่บลาบลา เป็นต้น ซึ่งพีทไปปีที่สอง แต่เราก็ไม่ได้ มันเหมือนจังหวะของดวงด้วย ซึ่งวันนั้นเราคิดว่ายังไงฉันก็ได้ เพราะตื่นมาตี 3 ซ้อมร้องเพลงแล้วเสียงใสมาก แล้วพอตื่นอีกทีเสียงหายไปหมดเลย แล้วก็ต้องไปแข่ง พอแข่งจบเราก็แพ้เรื่องเสียง แล้วตอนนั้นมีประกวด The Star ค้นฟ้าคว้าดาว ปี 1 และเราเป็นแฟนคลับ นิวจิ๋ว เราก็ไปดูไปเชียร์แล้วชอบมาก ก็เลยไปประกวด The Star ค้นฟ้าคว้าดาว ปี 2 ซึ่งเราติดสัญญาอยู่ด้วย แต่ขอพี่หน่องว่า เราอยากเป็นนักร้องจริง ๆ ขอไปได้ไหม ซึ่งพี่หน่องก็ใจดีมาก ๆ ยอมให้เราไปทำตามความฝันของเรา”การประกวด The Star กับคำครหาว่า ครอบครัวระดมโหวตให้ตัวเองเข้ารอบ“ตอนที่พีทไปประกวด The Star เราไปด้วยมายด์เซ็ทที่ว่า พีทอยากเรียนรู้ อยากรู้ข้อผิดพลาดของตัวเอง และอยากจะพัฒนาให้ดีขึ้น ฉันอยากลองไปดูว่ากรรมการจะคอมเมนต์ฉันว่าอะไร ฉันจะได้นำกลับมาปรับปรุงมาทำให้มันดีขึ้น กลายเป็นว่าตอนที่ไปประกวดมันกดดันมาก เพราะว่ากรรมการคอมเมนต์กันรุนแรงมาก และแรงไปเรื่อย ๆ ยิ่งเป็นรอบร้องสดยิ่งหนัก จนเรารู้สึกว่าฉันทำอะไรก็ไม่ถูกใจสักที มันจะไม่มีอะไรที่ดีเลยเหรอ เราว่ารอบนี้เราดีขึ้น แต่มันก็ยังดีไม่พอ ตอนนั้นอยากกลับบ้าน แล้วเราจะเสียใจทุกครั้งที่เวลาคนอื่นตกรอบแล้วไม่ใช่ตัวเรา เพราะเรารู้ว่า ณ เวลาตรงนั้น เราอ่อนที่สุดด้วยสิ่งที่เห็น แต่คนก็โหวตเราให้เข้ารอบไปเรื่อย ๆจนช่วงนั้น 94 EFM มีงานเปิดคลื่น แล้วเราโดนนักข่าวสัมภาษณ์ถามว่า จริงไหมที่คุณให้ที่บ้านโหวตตัวคุณเองเข้ารอบ แล้วด้วยความที่เราเป็นคนปากแซ่บ ก็เลยตอบนักข่าวไปว่า บ้านพีทไม่ใช่คนรวย ไม่มีฐานะมาก ถ้าพีทมีเงินพอที่จะโหวตตัวเองเข้ารอบขนาดนั้น พีทเอาเงินไปเปิดค่ายแล้วออกเพลงเองดีกว่าไหม แล้วก็ผ่านมาได้ตอนที่ตกรอบ เป็นรอบเดียวที่เราไม่ร้องไห้ เพราะเมื่อก่อนมันไม่มีโซเชียล ถ้าอยากอ่านคอมเมนต์ก็อ่านได้จากแค่ในเว็บของแกรมมี่ ที่ชื่อเว็บจีเม็มเบอร์สแลซเดอะสตาร์ แล้วในเว็บถ้ามีคอมเมนต์ที่เป็นบวกก็จะเป็นสีเขียว ส่วนคอมเมนต์ไหนเป็นลบจะเป็นสีแดง แล้วมีวันนึงพีทขอรายการกลับบ้านเพื่อกลับไปสอบ รายการเค้าก็ให้กลับไป ก็ใช้จังหวะนั้นเปิดอินเตอร์เน็ต เพราะปกติรายการเค้าไม่ให้ดูเลย แล้วเราก็ไม่รู้ว่าคนเกลียดเราขนาดไหน พอเราเข้าไปอ่านปรากฎว่าเค้าด่าเรามีแต่ตัวแดง ไม่มีสีเขียวเลยซึ่งเราแค่แปลกใจ เพราะถ้าเค้าคอมเมนต์ว่าเราร้องไม่ดี มันก็จริง มันร้องไม่ดีเหมือนที่กรรมการเค้าพูด แต่เราก็สงสัยว่า แล้วตัวเองทำไมยังไม่ตกรอบสักที ช่วยเอาฉันออกไปจากตรงนี้สักที จนทุกครั้งที่คนอื่นตกรอบพีทจะร้องไห้ตลอด กระทั่งวันที่พีทตกรอบเป็นวันเดียวที่พีทไม่ร้องไห้ เพราะรู้สึกว่าอิสระของฉันมาแล้วพีทเป็นคนชอบการประกวด เพราะเราอยากรู้เสมอว่าตอนนี้ฉันอยู่ในระดับไหน สิ่งที่ฉันพยายามมามันดีขึ้นหรือยัง ถ้าถามว่าทุกวันนี้ให้กลับไปประกวดหรือไปแข่งขันอีก พีทก็ยังชอบและอยากไป ซึ่งสุดท้ายแล้วการแข่งขันมันก็มีผู้แพ้ผู้ชนะเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว ที่เราตกรอบ The Star เราแค่รู้สึกว่าดนตรีมันเป็นเรื่องของความชอบ เป็นเรื่องของรสนิยม เพราะฉะนั้นทุกคนจะชอบนักร้องคนเดียวกันหมดก็เป็นไปไม่ได้ เหมือนอาหารก็ยังกินไม่เหมือนกันเลย”จาก “มากกว่ารัก” , “ออเจ้าเอย” สู่ “เคยอมแล้ว” เพลงใหม่จากใจของ พีท พล“หลังจากประกวด The Star จบ แล้วเราก็เซ็นสัญญากับแกรมมี่ จะมีช่วงหนึ่งที่เวลามีเรื่องอะไร เค้าจะมีโปสเตอร์หน้าลิฟท์ เป็นโปสเตอร์ที่เขียนว่า งานส่งช้า มีปัญหาเพื่อนร่วมงาน หรือเจอปัญหาอะไรในการทำงาน สามารถส่งเมล์มาได้ที่ เทลไพบูลย์แอดจีเอ็มเอ็มแกรมมี่ดอทคอม แล้วเรากลายเป็นตำนานหนึ่งเดียวของศิลปิน ที่ส่งอีเมล์หาคุณไพบูลย์ ส่งไปด้วยถ้อยคำประมาณว่า ผมชื่อพีทนะครับ เป็น The Star ปี 2 เซ็นสัญญามาที่นี่ 3 ปีแล้ว ถ้าจะไม่ทำอะไรให้ผม ก็ช่วยยกเลิกสัญญาแล้วปล่อยผมไปด้วย หรือถ้าจะทำขอแค่ 1 เพลง เพราะจะได้วัดเลยว่าเราจะสามารถเป็นศิลปินได้ไหมหลังจากนั้นเค้าตอบพีทภายในวันเดียว ซึ่งเลขาคุณไพบูลย์โทรมาว่า เดี่ยวพรุ่งนี้นัดให้ไปเจอพี่อ๊อด กิตติศักดิ์ และได้ทำโปรเจ็กต์วอยซ์เมล์ ระหว่างการทำงานก็มีเหตุให้ต้องเปลี่ยนโปรดิวเซอร์ เป็น หมอเอิ้น พิยะดา ก็เลยเกิดเป็นเพลง มากกว่ารัก ขึ้นมา พีทว่ามันเป็นเพลงที่มีความหมายที่ดี แล้วทุกครั้งที่มีงานแต่งงานคนก็จะนึกถึงเพลงนี้ ขอบคุณมาก ๆ ที่ทำให้เพลงนี้เกิดขึ้นในเรื่องเพลงประกอบละคร พี่หน่องจะกรุณาให้พีทร้อง เราร้องเพลงละครทุกปี ปีละเพลงสองเพลง อย่างเพลง ออเจ้าเอย บอกเลยว่าไม่ได้คาดคิดไว้เลย เป็นเพลงที่แอบอัด เพราะเหมือนพี่หน่องจินตนาการขึ้นมาว่าอยากให้มันมีเพลงนี้ แล้วละครกำลังจะออนแอร์ แล้วมันมีซีนที่พระเอกนางเอกอยู่บนเรือ ซึ่งพีทไม่เคยดูละครเลย ตอนนั้นพีทกำลังจะบินไปร้องเพลงที่อังกฤษ พี่หน่องก็ทักมาบอกว่า ส่งเพลงไปให้ฟัง แล้ววันอัดก็คือคืนวันที่บินเลย ก่อนอัดเค้าก็เล่าให้พีทฟังว่าเรื่องมันเป็นยังไง พีทก็เลยพยายามคิดว่าเราคือพี่หมื่น แล้วร้องออกมา ซึ่งไม่รู้ด้วยว่าเพลงมันดังมาก มารู้ตอนที่เพลงปล่อยมาแล้ว แล้วก็ได้กลับไปดูละครตอนแรก ถึงรู้สึกว่า ตอนแรกก็ปังขนาดนี้เลยเหรอ เข้าใจแล้ว หลังจากนั้นก็ร้องเพลงประกอบละครมาเรื่อย ๆพีทร้องเพลงมา 20 ปีแล้ว มีเพลงที่เป็นเพลงเดี่ยวของตัวเองน่าจะประมาณ 8-9 เพลงเอง จนปีนี้เราอยากจะมีเพลงความหมายดี ๆ ให้กับแฟน ๆ ให้เป็นเหมือนคำขอบคุณ ก็เลยกลายเป็นเพลงใหม่ล่าสุด เคยอมแล้ว ออกมาครับ อยากให้ฟังเพราะว่าชอบมาก ๆ เปิดฟังสบาย ๆ ในกรีนเวฟได้บ่อย ๆ เลยครับ”เปิดหัวใจ ส่องความรัก ของ พีท พล“ความรักตอนนี้ดีครับ ความรักของพีทหลาย ๆ รอบ พีทจะระลึกถึงพี่อ้อยคนแรกเสมอ เพราะปรึกษาความรักกับพี่อ้อยตลอด อย่างตอนนั้นที่เรารักเพื่อนแล้วคิดว่าเราจะบอกเค้ายังไงดี ซึ่งเป็นที่มาของเพลง First Kiss แล้วพี่อ้อยก็บอกว่า 70% เค้ารู้อยู่แล้ว อีก 30% คือแค่เราบอก แต่ว่ามันก็ต้องชั่งน้ำหนักดี ๆ ว่าเราพร้อมจะรับผลจาก 30% นั้นไหม พีทก็เลยไม่บอกแต่ความรักทุกวันนี้ดีครับ มีคุยกัน ตีกันบ้าง มีไม่ค่อยเข้าใจกันบ้าง ซึ่งความรักของพีท จริง ๆ แล้วสิ่งที่พีทรักที่สุดก็คือสุนัข คือกำลังจะบอกว่าไม่มีอะไรที่สามารถทดแทนสุนัขของพีทได้เพราะว่านั่นคือดวงใจของพีทจริง ๆ พีทบอกเลยว่า ใครที่จะเข้ามาในชีวิตก็แล้วแต่ เราก็จะบอกให้เค้ารับรู้ว่า หมาคือนัมเบอร์วันของเรา Love me love my dogและความรักพีทมองว่า เราต้องให้ 50:50 ทั้งสองฝ่ายมันถึงจะเต็มร้อย และไม่ได้ใช้แค่ใจ มันต้องใช้สมองด้วย เพราะบางครั้งถ้าเรารักด้วยหัวใจ มันจะทำอะไรที่ไม่ได้ผ่านการกลั่นกรอง จนเราอาจจะรู้สึกเสียใจในภายหลัง”ยิ่งเรามี Multitalent ก็จะทำให้เราเอาตัวรอดได้“ตอนนี้พีทใช้ชีวิตอยู่ 2 ที่ ไทย และออสเตรเลีย ไปกลับ วันศุกร์กลับมาที่ไทย อยู่เสาร์-อาทิตย์ แล้วบินกลับ พีทไปเรียนทำอาหาร เรียนเป็น Cookery แล้วก็กำลังจะเรียนต่อเรื่อง Kitchen Management แล้วก็อยากต่อด้วย Hotel Management การเรียนทำอาหารมันเริ่มจากที่พีทถูกเชิญไปแข่งมาสเตอร์เชฟเซเลบริตี้ แล้วตอนนั้นติดล็อคดาวน์ ก็เลยโดยยกเลิกกรุ๊ปสุดท้าย เราไม่ได้แข่งต่อ เกิดเป็นความคับแค้นใจ ฉันอุตส่าห์ซ้อม และเราชอบทำอาหารมาก ที่บ้านเปิดร้านอาหาร แล้วก็คลุกคลีกับอาหารมาตลอด ก็เลยตัดสินใจไปเรียนเลย พอได้ไปเรียนเรื่องอาหาร มันเหมือนกลายเป็นคนบ้าไปเลย เพราะการรู้เยอะมันจะทำให้เรากินยากขึ้น เพราะมันจะระแวดระวังไปหมด ทั้งความปลอดภัยในการบริโภค หรือในการปรุงอาหารส่วนงานด้านแฟชั่น มาในช่วงที่พีทเป็นนักร้อง แล้วก็รู้สึกว่าฉันอยากเดินทาง อยากไปต่างประเทศ จนได้ไปเจอ พี่หญิง ที่ดับเบิ้ลยูเอ็ม ด้วยความบังเอิญ เราก็เลยบอกเค้าว่าอยากไปเมืองนอก เค้าก็เลยส่งไปสิงคโปร์ แล้วก็ได้โดดไปที่มิลาน ไปทำงาน ไปแคสติ้ง จนเหมือนเราไปทำงานปกติเลยพีทมองว่าโอกาสมันไม่ได้มาหาเราเสมอไป เราต้องวิ่งไปหามัน คือพยายามคว้าทุกโอกาสที่ผ่านเข้ามาเสมอ โดนปฏิเสธบ่อยมาก ยิ่งถ้าทำอาชีพเป็นโมเดลลิ่ง อย่างไปเป็นนายแบบ บางงานแคส 800 คนเอา 2 คน แต่เราก็ยังไป ยังอยู่เพื่อที่จะให้เค้าเห็น เราต้องทำตัวให้เหมือนตุ๊กตาล้มลุก คือพอเราล้มเราก็แค่ลุก เสียใจได้แต่อย่านาน เพราะว่าเวลาคือสิ่งที่มีค่าที่สุด และเวลาไม่เคยรอเราถ้าถามว่าชอบงานอะไรมากที่สุด มันเลือกไม่ได้จริง ๆ เพราะทุกครั้งเวลาที่ได้ไปทำอะไรใหม่ ๆ พีทก็จะมีความคิดถึงสิ่งที่เคยทำ อย่างตอนที่พีทเรียนอาหาร พีทก็คิดถึงกองละคร อยากกลับไปเล่นละคร ร้องเพลงเราก็ยังชอบ ก็ยังร้องเพลงอยู่เรื่อย ๆ มันก็ยังเป็นความฝันที่เราทำได้ไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้ทิ้งมันและพีทเป็นคนที่ชอบหา Passion ใหม่ ๆ ให้ตัวเอง เหมือนมีช่วงที่พีทดูโปรเจกต์รันเวย์ แล้วเราตัดสินใจซื้อจักรเย็บผ้า แล้วก็ไปลงเรียนเย็บผ้า ทุกวันนี้ก็พยายามเย็บเอง บางครั้งถ้าเรายิ่งมี Multitalent มีสกิลเยอะ ๆ มันจะทำให้เราเอาตัวรอดได้ อย่างไปอยู่เมืองนอก ฉันมีสกิลเย็บผ้า ฉันสอยผ้าได้ เราก็รับจ้างสอยผ้า ล่าสุดมีอาชีพใหม่คือเก็บของเก่า ก็ไปตามคอนโด เค้าทิ้งอะไร เราก็เอาไปโพสต์ขาย ขายต่อ ได้เงินมาเพิ่มอีก”สีสันแรงบันดาลใจจาก พีท พล“อยากให้ลองทำเยอะ ๆ บางครั้งการทำศิลปะ สมมติว่าถ้าคุณชอบวาดรูป คุณวาดรูปไปเลย คุณอยากทำอะไร คุณลองทำ ทำหลาย ๆ อย่าง เพื่อค้นหา Passion ของตัวเองว่าอะไรที่เหมาะกับเรา อะไรคือสิ่งที่เราชอบ แล้ววันหนึ่งคุณก็จะเจอ หรือสมมติว่าถ้าเจอแล้ว ไปถึงแล้ว คุณอาจจะมี Passion ใหม่ ๆ ก็ได้ มันไม่ใช่เรื่องผิด” - พีท พลพบเรื่องราวชีวิตหลากสีสันใน Club Pride Day คลับที่เต็มไปด้วยแบ่งปันข้อคิดแรงบันดาลใจ และมีคลังความรู้ที่พร้อมแชร์ ไปกับแขกรับเชิญพิเศษ และสองดีเจสุดแซ่บ “พี่อ้อย” และ “ก็อตจิ” ได้ในทุกสัปดาห์ติดตามชมรายการย้อนหลัง

กินเที่ยวฟรี ที่โคเปนเฮเก้น เดนมาร์ค ถ้าช่วยรักษาสิ่งแวดล้อม!!

17 ก.ค. 2024

GREEN HEART

กินเที่ยวฟรี ที่โคเปนเฮเก้น เดนมาร์ค ถ้าช่วยรักษาสิ่งแวดล้อม!!

การท่องเที่ยวเมืองโคเปนเฮเก้น เปิดตัวแคมเปญทดลอง “Copenpay” เที่ยวฟรี ถ้านักท่องเที่ยวช่วยดูแลสิ่งแวดล้อม โดยสนับสนุนให้นักท่องเที่ยวหรือ ผู้อยู่อาศัยในเมือง ช่วยกันดูแลสิ่งแวดล้อม แลกกับ อาหารฟรี และ ค่าเข้าชมสถานที่ท่องเที่ยวต่าง ๆ ฟรีกิจกรรมที่นักท่องเที่ยวสามารถทำได้อย่างเช่น เก็บขยะ ใช้ขนส่งสาธารณะ ใช้จักรยานในการเดินทางรอบเมือง หรือ เป็นอาสาสมัครให้ฟาร์ฺมในเมืองสิ่งที่นักท่องเที่ยวสามารถแลกได้ เช่นอาหารกลางวัน กาแฟ ไวน์ หรือ พายเรือคายัคฟรี เข้าชมสถานที่ท่องเที่ยว อย่าง พิพิธภัณฑ์ บาร์ต่างๆ หรือ ที่อื่นๆฟรีโดยสถานที่ท่องเที่ยวเอกชนเหล่านี้ ก็ไม่ได้รับการสนับสนุนเงินช่วยเหลือจากภาครัฐแต่อย่างใด แต่เป็นการสมัครใจเข้าร่วมโครงการซึ่งตอนนี้มีประมาณ 24 หน่วยงานเอกชนที่เข้าร่วม โครงการนำร่องนี้ซึ่งการแลกจริงๆ ก็ไม่ได้มีการตรวจเช็คหลักฐานใดๆ จากนักท่องเที่ยว อาจจะต้องมีการโชว์ภาพขี่จักรยานบ้าง หรือ ตั๋วโดยสารขนส่งสาธารณะบ้าง แต่โดยหลักจะใช้ระบบ ความเชื่อใจนักท่องเที่ยวโครงการนี้ทำขึ้นมาเพื่อลดผลกระทบทางสิ่งแวดล้อมจากการท่องเที่ยว แค่การบินไปเที่ยวต่างประเทศก็ทำลายสภาพชั้นบรรยากาศแล้ว แต่ นักท่องเที่ยวสามารถไปลดผลกระทบสิ่งแวดล้อมที่ปลายทางเป็นการชดเชยโคเปนเฮเกน เป็นเมืองที่ได้รับคะแนนความยั่งยืนลำดับต้นๆของโลก ที่นี่มีจำนวนจักรยานมากกว่า รถยนต์ถึง 4 เท่า ประชากร 62% เดินทางโดยใช้จักรยาน ในเมืองมีระบบโครงสร้างพื้นฐานรองรับการใช้จักรยาน โรงแรมส่วนใหญ่ได้รับมาตรฐานรักษาส่ิงแวดล้อม คลองสะอาดว่ายน้ำได้ น้ำประปาสะอาด ใช้ดื่มได้ พลังงานไฟฟ้า 70% มากจากแหล่งพลังงานหมุนเวียน พลังงานความร้อนที่ใช้ มาจากวัสดุย่อยสลายทางธรรมชาติโดยหน่วยงานการท่องเที่ยวโคเปนเฮเกนหวังว่า โครงการนี้จะจุดประกายให้ขยายไปเมืองต่างๆ ทั่วเดนมาร์ค หรือ แม้กระทั่งไปยังเมืองต่างๆทั่วโลกถ้าใครอยากเข้าร่วมโครงการนี้ ก็จะต้องรีบหน่อย เพราะโครงการนี้เริ่มตั้งแต่ 15 ก.ค. ที่ผ่านมา จนถึง 11 ส.ค. นี้เท่านั้น แต่ถ้าโครงการประสบความสำเร็จอาจจะมีการขยายไปจนถึงปลายปีนี้ด้วยแหล่งที่มา :BBC https://www.visitcopenhagen.com/copenpayhttps://youtu.be/KbZYnnXoSVs?si=_8huK7nS5NkE4Nqe

เรียนรู้ข้อผิดพลาดในอดีต สู่การเรียกร้องสิทธิ์เพื่อความเท่าเทียม ของ “นก ยลลดา” หญิงข้ามเพศหัวใจแกร่ง สู่ตำแหน่ง Miss Fabulous Thailand 2024

11 ก.ค. 2024

Club Pride Day Recap

เรียนรู้ข้อผิดพลาดในอดีต สู่การเรียกร้องสิทธิ์เพื่อความเท่าเทียม ของ “นก ยลลดา” หญิงข้ามเพศหัวใจแกร่ง สู่ตำแหน่ง Miss Fabulous Thailand 2024

“โลกนี้มันมีความลากหลายของมนุษย์เยอะมาก ไม่ใช่เกิดมาแล้วทุกคนจะเก่ง สวย หรือดีเหมือนกันหมด ขอเพียงเรายอมรับคนอีกคน ยอมรับในความเป็นมนุษย์ของเค้า ไม่ต้องไต่เส้นความดี แค่เป็นคนธรรมดาที่มีความสุข แค่นี้ก็ได้”รายการ Club Pride Day คุยอย่าง Proud เมาท์อย่าง Pride ทอล์คกระทบไหล่กับตัวแม่ กับสองดีเจสุดแซ่บ “ดีเจพี่อ้อย” และ “ดีเจก็อตจิ” เปิดไมค์ต้อนรับแขกรับเชิญขวัญใจชาว Fabulous เจ้าของตำแหน่ง Miss Fabulous Thailand 2024 นางพญาเจ้าของฉายา ควีนนกฟินิกซ์ “นก ยลลดา” หญิงข้ามเพศผู้คร่ำหวอดในวงการนางงามมากว่า 20 ปี ก่อนหน้านี้เธอเคยดำรงตำแหน่งนายกสมาคมสตรีข้ามเพศแห่งประเทศไทย และมีบทบาททางการเมือง คือได้รับเลือกตั้งเป็นสมาชิกสภาองค์การบริหารส่วนจังหวัดน่าน ที่ยึดมั่นเรื่องการเรียกร้องสิทธิให้ LGBTQIA+ กว่าจะมีวันนี้เธอเคยผ่านเรื่องราวมากมาย และได้เรียนรู้ความผิดพลาดในอดีต จนได้มุมมองวิธีคิด พร้อมแรงบันดาลใจดี ๆ ที่ได้นำมาแชร์ไว้ในรายการอีกด้วยเพราะการอกหัก กลายเป็นแรงผลักดันให้กลับมาประกวดนางงามอีกครั้ง“เรียกว่าช่วงจังหวะชีวิตมันได้พอดี เพราะนกเพิ่งเลิกกับสามีที่คบกันมา 11 ปี แล้วสิ่งที่เคยวางแผนไว้มันล้มไปหมด เราก็เลยต้องรีสตาร์ทตัวเองใหม่ ซึ่งช่วงเยียวยาหัวใจมันก็จะต้องหากิจกรรมที่เป็นประโยชน์กับตัวเราทำ แล้วก็สามารถสร้างแรงบันดาลใจบางอย่างให้กับสังคมด้วย และเราเป็นคนที่ชอบประกวดนางงามอยู่แล้ว ต่อให้เราแขวนส้นสูง คิดว่าตัวเองคงจะไม่ประกวดนางงามต่อแล้ว ตั้งแต่ปี 2548 คิดว่าการประกวดครั้งนั้นคงเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว สำหรับ มิสอัลคาซ่า แต่ความเป็นนางงามมันยังอยู่ในใจ อยู่ในจิตวิญญาณของเรา บางทีแค่นั่งดูนั่งเชียร์นางงามมันก็ไม่พอ อยากจะขอเดินสักหน่อย เวลาอยู่บ้านเราก็ชอบเดินเล่นแบบนางงาม แต่พอเลิกกับสามี ก็เลยคิดว่าการประกวดนางงามน่าจะเป็นโอกาสของเราย้อนกลับไป 11 ปีที่คบกับสามี เราแต่งงานจดทะเบียนตามกฎหมายด้วย เพราะว่าสามีเป็นชายข้ามเพศ แล้วเค้ามีคำนำหน้าเป็นนางสาว ส่วนเราเป็นผู้หญิงข้ามเพศ คำนำหน้าเป็นนายตามกฎหมาย ทำให้สามารถจดทะเบียนได้ เราก็จดทะเบียนสมรสกันตั้งแต่คบกันได้ 3 ปี ตอนนั้นเค้าตัดสินใจอยากจะผ่าตัดแปลงเพศ แล้วต้องเอามดลูกออก เราก็ได้นั่งคุยกันว่าแล้วเราจะมีลูกไหม บทสรุปคือเราอยากจะมีลูก ซึ่งพวกเราต้องเข้าสู่กระบวนการอุ้มบุญ แล้วกระบวนการอุ้มบุญตามกฎหมายของไทย จะต้องเป็นคู่สามีภรรยากัน เราสองคนก็เลยจูงมือกันไปแต่งงานจดทะเบียน แล้วเราก็เริ่มเข้าสู่กระบวนการทำอุ้มบุญตามกฎหมาย ได้ตัวอ่อนมา 4 ตัวอ่อน ทุกอย่างก็ดำเนินไปด้วยดี แล้วนกก็ไปเป็นนักการเมือง เป็นนักธุรกิจ ไปเปิดร้านอาหาร และทำรีสอร์ทที่ จ.น่าน ซึ่งเป็นบ้านเกิด เพื่อเตรียมตัวว่าปีหน้าเราจะได้เป็นแม่คนแน่ ๆ แต่มันก็มีเหตุไม่คาดคิดขึ้น คือจริง ๆ แล้วใบอนุญาตอุ้มบุญสำหรับคู่ของนก ได้มาตั้งแต่ก่อนจะมีโควิด แล้วเราก็กำลังจะทำอุ้มบุญกัน ซึ่งแม่อุ้มบุญเป็นลูกพี่ลูกน้องมาอุ้มบุญให้ โดยที่นก ใช้เชื้อของพี่ชาย ผสมกับไข่ของคุณแซม (สามี) ได้ตัวอ่อนมา พอกำลังจะใส่ตัวอ่อนเข้าไปในแม่อุ้มบุญ ปรากฏว่าโควิดมา ทำให้มีปัญหาเรื่องของการเดินทางข้ามจังหวัด บวกกับตอนนั้นมีกระแสคนไม่นิยมมีลูกแล้ว ด้วยเหตุปัจจัยต่าง ๆ ทำให้เราตัดสินใจเบรคไว้ก่อน พอโควิดหายซึ่งกินเวลากว่า 3 ปี แม่อุ้มบุญจากตอนนั้นน้ำหนัก 70 กิโลกรัม แต่พอจบโควิดแม่อุ้มบุญน้ำหนัก 102 กิโลกรัม คือกักตัวอยู่บ้านไม่ได้ทำอะไร แล้วเค้าน้ำหนักขึ้นมา 30 กิโลกรัม เราก็พาเค้าไปตรวจ คุณหมอก็บอกว่าสามารถใส่ตัวอ่อนได้นะแต่ว่าสุ่มเสี่ยงมากเลย คุณมี 4 ตัวอ่อนถ้าใส่ไป 2 แล้วถ้าเกิดว่าแม่อุ้มบุญผนังมดลูกหนาไม่พอ ก็ต้องเสียตัวอ่อนเลยนะ เราก็เลยไม่กล้าเสี่ยง เลยให้ลูกพี่ลูกน้องอีกคนหนึ่งมาอุ้มบุญแทน โดยที่เราจะต้องขออนุญาตใหม่ทั้งหมดทุกกระบวนการ กินเวลาไปอีก 1 ปี และในช่วง 1 ปีนั้น นกก็อยู่ห่างกับคุณแซม ด้วยความที่เราเป็น สจ. จังหวัดน่าน ด้วย ซึ่งพอขออนุญาตครั้งที่ 2 ได้ ก็เกิดเหตุนกเลิกกับคุณแซม เป็นจังหวะครั้งที่ 2 แล้ว ตอนนั้นเราก็คิดว่าจะทำไงต่อดี เราก็จะอายุ 45 ปี แล้วนะ เราก็อยากมีลูก เราเลยตัดสินใจเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ตัดสินใจว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครว่าเลิกกับคุณแซม แล้วก็จะดูแลลูก ปรากฏว่าวันที่เราตัดสินใจจะทำอุ้มบุญ ที่จะต้องใส่ตัวอ่อนให้กับแม่อุ้มบุญคนที่ 2 ปรากฏว่าแม่อุ้มบุญหนีตามผู้ชาย มันกลายเป็น 3 ครั้งที่เราทำอุ้มบุญไม่สำเร็จ ก็เลยตัดสินใจยั้งไว้ก่อน แล้วกลับมาฮีลใจตัวเอง ธุรกิจ บ้าน รถ ทุกสิ่งทุกอย่างที่วางแผนให้ลูกล่มสลายไปหมด แล้วเราก็ต้องกลับมาฮีลใจตัวเอง แม้นกจะใช้เวลาตัดใจเลิกกับคุณแซมเพียงแค่หนึ่งคืน แต่การฮีลหัวใจมันไม่ได้ง่ายเลย จะเล่าให้พ่อกับแม่ฟังก็ไม่ได้ เพราะเราไม่อยากเพิ่มคนเสียใจ แม้แต่เพื่อนสนิท เราก็รู้สึกว่าเพื่อนสนิทก็ไม่ใช่คนที่ควรจะมานั่งฟังเรื่องทุกข์ ๆ ของเรา นกก็เลยคิดว่าไม่พูดดีกว่า แต่ถ้าไม่พูดเลยมันอัดอั้นตันใจจนเราได้มาเจอ Tiktok เมื่อเราเจอสภาวะที่เจอวิธีคิดบางอย่างขณะที่เราดาวน์ เสียใจ หรือโกรธ แล้วเราสามารถตัด ระงับ แล้วฮีลใจจากความรู้สึกเหล่านั้นได้ มันสามารถที่จะส่งต่อถ่ายทอดได้ในระยะเวลา 30 วินาที พอเราได้เล่าเรื่องของเราลงไปใน Tiktok ปรากฏว่ามีคนติดตาม มีคนเข้ามาให้กำลังใจเรื่อย ๆ เริ่มเรียกร้องให้เราไลฟ์ ทีแรกนกก็ทำไม่เป็น จนได้เริ่มไลฟ์ ได้เจอคอมมูนิตี้ใหม่ ที่มีทั้งคนที่มาให้กำลังใจ และมีทั้งคนที่อกหักด้วย ซึ่งตอนนั้นใช้ชื่อช่องว่า ชมรมคนอกหัก ถึงแม้ว่าชื่อมันจะดูดีพนิดนึง แต่เราพยายามจะนำพาทุกคนไปในรูปแบบที่ Good Mood และมีความหวัง เวลาเราฟังเรื่องของคนอื่น เราก็มีความรู้สึกว่า บางทีบางมุมเค้าหนักยิ่งกว่าเราอีกนะ หรือบางเรื่องมันก็ช่วยเยียวยาหัวใจคนอื่นได้เหมือนกัน มันน่าแปลกที่เรื่องอกหักของคนสองสามคน สามารถช่วยฮีลลิ่งกันและกันได้”เกือบตัดสินใจบวช ก่อนจะมาประกวด Miss Fabulous“ก่อนหน้าที่จะมาประกวด Miss Fabulous นกตัดสินใจว่าอยากจะลองไปบวชดู ซึ่งเป็นความตั้งใจตั้งแต่ตอนเป็นสาวแล้ว เพราะเราหลงใหลกับเรื่องของ Philosophy, Mentality และ Psychology เราเคยศึกษาหลาย ๆ ด้าน แล้วก็มันยังมีคำถามกับเรื่องของศาสนาอยู่ว่าถ้าเราปฏิบัติ ณ เวลาที่เราเป็นฆาราวาส กับการที่เราละเพศฆาราวาส ไปเป็นภิกษุณี มันจะมีความแตกต่างในเรื่องการปฏิบัติอย่างไรบ้าง ซึ่งหลายปีก่อนด้วยความที่เรามีสามี แล้วเราก็ตั้งใจจะมีลูก เราสร้างครอบครัว แล้วก่อนหน้าที่เราจะใส่ตัวอ่อนเข้าไปในแม่อุ้มบุญ นกเคยคิดแว๊บนึงว่าจะเอาจังหวะนี้แหละขอไปบวชแป๊บนึงได้มั้ย เพราะเรารู้ว่าเดี๋ยวลูกคลอด ไม่มีทางที่ชีวิตนี้จะได้บวชอีกแล้ว ซึ่งก่อนจะไปบวชก็เลยถาม 3 คน ถามคุณแม่ก่อน ว่าแม่ขออนุญาตไปบวชได้มั้ย แม่ไม่ตอบอะไร แต่เค้าเหมือนมีเครื่องหมายคำถามอยู่ตรงหน้า ถ้าให้นกเดาก็คือ ตอนนั้นเปิดร้านอาหาร เปิดรีสอร์ทอยู่ที่น่าน แม่ก็คงคิดว่าแล้วร้านอาหารกับรีสอร์ทใครจะดูแล ถัดมาไปถามคุณสามี คุณสามีบอกว่าได้ ไปกี่วันล่ะ 5 วันหรือ 7 วัน แล้วเราบอกว่าไม่รู้เหมือนกันเพราะเราไม่ได้บวชชีพราหมณ์ เราจะไปบวชโกนหัว เพราะเป้าหมายปลายทางคืออยากบวชเป็นภิกษุณี แต่ว่าการบวชเป็นภิกษุณี จะต้องบวชชีมาก่อน 2 ครั้ง เราต้องเคยศึกษาเรื่องการบวช แล้วก็วินัยต่าง ๆ มาก่อน เราก็เลยบอกสามีว่าจะไปบวชโกนหัวนะ ทีนี้เรื่องใหญ่เลย สามีถามว่าจะบวชได้ยังไง แล้วโกนหัวได้ยังไง กลับมาแล้วจะทำงานได้ยังไง หัวก็ไม่มีผมนะ เลยไปถามคนที่สาม ตอนนั้นกำลังทำเรื่องของสมรสเท่าเทียมแล้วก็กฎหมายรับรองของเพศสภาพอยู่ เลยถาม พี่แดนนี่ นายกสมาคมฟ้าสีรุ้งแห่งประเทศไทย แล้วพี่แดนนี่ก็บอกว่า จะบวชห่มเหลือง กับบวชเป็นฆาราวาส ก็น่าจะคล้าย ๆ กันนะ กลายเป็น 3 เอ๊ะ จาก 3 คน ก็เลยไม่ได้บวชแต่พอก่อนหน้าที่จะประกวด Miss Fabulous ร้านอาหารก็ปิด รีสอร์ทก็ปิด สามีก็เลิกแล้ว ส่วนเรื่องสมรสเท่าเทียมเรารู้ว่าเดี๋ยวได้แน่นอน เพราะสัญญาณมันมาดี ซึ่งเป็นช่วงที่ทุกคน 3 ผ่านหมดเลย แต่ มิถุนายน 2566 นกไปเดินพาเหรดงาน Pride Month ของพี่ลูกเกด ไปกับพี่แดนนี่ แล้วงานนั้นนกดันไปเจอ พี่ไบรอัน ตัน แล้วเราก็ปลื้มเค้าในฐานะเจ้าของเวที ก็เลยไปสวัสดี แล้วบอกพี่ไบรอันว่า หนูอยากไปประกวดเวทีพ่อจังเลย เค้าแหงนหน้ามาดูแล้วบอกว่า เอาสิ แบบเนี้ยไปก็ได้เลย เค้าว่าอย่างงี้ แล้ววันถัดมา เวที Miss Fabulous ก็ประกาศว่า เปิดรับสมัครผู้เข้าประกวดอายุตั้งแต่ 18-80 ปี แล้วถัดไปอีกวัน Miss Fabulous ภาคเหนือ เปิดรับสมัคร Miss Fabulous Northern นกตัดสินใจลงสมัครเลย เรื่องบวชคือลืมไปเลย นกสมัครไปเลย โดยที่ยังไม่รู้ว่าต้องทำอะไรบ้าง”กว่าจะเป็น “ควีนนกฟีนิกซ์” เจ้าของตำแหน่ง Miss Fabulous Thailand 2024“ด้วยความที่ขาไม่ได้ใส่ส้นสูงมานาน แล้วก็ไม่ได้ฝึกฝน ไม่ได้ทำอะไรเลยเป็นเวลา 20 ปี ตั้งแต่ปี 2548 จนถึง 2567 ที่เราเดินรองเท้าส้นแก้วอยู่ที่บ้าน ไม่ได้เป็นการฝึกที่มันจริงจัง ไม่ได้ไปออกกำลังกาย ไม่ได้ฝึกตอบคำถาม เราก็แค่นั่งดูแล้วก็วิเคราะห์ว่านางงามคนนี้ตอบดีหรือตอบไม่ดี หรือบางทีก็ไปเป็นกรรมการบ้าง พอตัดสินใจลงประกวด Miss Fabulous นกทำการบ้านแบบเร็วมาก ต้องไปซ้อมเดิน ต้องไปออกกำลังกาย และต้องไปเสริมจมูกด้วย จากเป็นคนที่ไม่เคยศัลยกรรมเลย เพราะยุคก่อนนางงามคนไหนทำศัลยกรรมคนนั้นตกรอบ เพราะถือว่าสวยไม่จริง แต่ยุคนี้ถ้าจมูกไม่พุ่ง กรามไม่ชัด หน้าบาน ๆ ใหญ่ ๆ อยู่ไม่ได้ เพราะฉะนั้นเราทำจมูกก่อนเลย ต้องบอกว่ามันกดดันมากที่เราต้องไปสู้กับเด็ก ซึ่งตอนประกวดภาคเหนือยังพอได้ เพราะด้วยความที่ภาคเหนือมันจะมีความต่อนยอน ซึ่งเราก็ยังทำได้อยู่ แต่พอเข้าเวทีกลางและเก็บตัว แล้วต้องทำกิจกรรม 12 แคมเปญ เราก็คิดว่าจะเอาอะไรไปขายเค้าดี แล้วเวลาที่เราทำกิจกรรม คนเค้ารู้ว่านกเป็นนักร้องมาก่อน เคยออกเทปมาก่อน คนก็คาดหวังว่าแคมเปญที่ต้องเต้น พี่นกต้องเต้นสะบัดแน่เลย แต่ลืมไปว่าเราอายุ 45 แล้วนะ มันผ่านมาหลายปีแล้ว แล้วในแคมเปญมันไม่ได้เต้นธรรมดา มันต้องเต้นกับสายฝน มีเปลวไฟขึ้น แล้วต้องเต้นคลุกกับน้ำคลำ คือถ้าเราเดินไม่ดีอาจจะข้อเท้าพลิกได้เลย แล้วการรักษาของเรามันไม่เหมือนเด็ก บวกกับการที่เราไม่ได้ออกกำลังกาย เราต้องระวังตัวเองมาก ๆ ทำให้กิจกรรมบางอย่าง นกต้องทำด้วยความระมัดระวัง เราต้องเซฟตัวเองว่าเราไหวไหม เพราะถ้าพลาดแล้วได้รับบาดเจ็บ เราอาจจะไม่ได้กลับเข้ามาในการประกวดอีกเลย เพราะฉะนั้นเวลาทำกิจกรรมบางอย่างมันอาจจะดูเหมือนว่าเราทำไม่เต็มที่ แต่จริง ๆ เราเต็มที่นะ เพราะเรารู้ว่าถ้าเกินกว่านี้เราไม่ปลอดภัยละ แต่ในขณะเดียวกันมันก็ทำให้คะแนนเราไม่ดี คะแนนเราสู้น้อง ๆ เค้าไม่ได้”ไม่ต้องไต่เส้นความดี แค่เป็นคนธรรมดาที่มีความสุขแค่นี้ก็ได้“ในการประกวด Miss Fabulous Thailand 2024 รอบไฟนอล ที่นกต้องตอบคำถาม ตอนนั้นตื่นเต้นมาก เพราะเราเข้ารอบเป็นคนแรก แล้วก็ต้องตอบคำถามเป็นคนแรก กับคำถามที่ว่า การไต่เส้นความดีงามของระบบกะเทย หรือความเป็นกะเทย เป็นสิ่งที่ฉุดรั้งตรึงตรวน ให้กลุ่มคนที่มีความหลากหลายทางเพศไม่ได้รับการยอมรับและถูกตีตราจากสังคมหรือไม่ เพราะเหตุใด บอกได้เลยว่า นกจับคำได้คำเดียวคือ ไต่เส้นความดี นกเลยเริ่มตอบด้วยการแนะนำคุณแม่ เพราะการประกวดนี้ เป็นครั้งแรกที่คุณแม่มาเชียร์ แล้วด้วยความที่แม่มา แล้วเราก็จับใจความได้จากคำในคำถามที่ว่า ไต่เส้นความดี ก็เลยนึกถึงแม่ว่า แม่เป็นคนที่บอกเราตลอดตั้งแต่เรายังเด็กเลยว่า เป็นอะไรก็ได้ก็ขอให้เป็นคนดี แล้วก็ขอให้เรียนเก่ง ๆ นะลูก จะเป็นตุ๊ดเป็นกะเทยเป็นอะไรก็ไม่เป็นไร เรียนเก่ง ๆ เข้าไว้ จะได้เป็นเจ้าคนนายคน ตอนที่แนะนำแม่มันคือความรู้สึกปลื้มใจกับแม่มาก ๆ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังจะพูดถัดจากนี้ เป็นสิ่งที่ฝืนคำแม่มาก ๆ แต่เราแค่อยากจะบอกว่า นกก็เป็นลูกคนหนึ่งที่กตัญญูแล้วก็มีความรักให้คุณแม่แบบเต็มหัวใจ แล้วก็อยากบอกคุณแม่ด้วยว่า สิ่งที่กำลังจะพูดต่อจากนี้ ไม่ใช่สิ่งที่อยากจะฝืนคำแม่ เราเติบโตมาได้ขนาดนี้เพราะเราเชื่อแม่มาตลอด เราก็ไต่เส้นความดีมาตลอด พยายามเรียนให้เก่ง ทำหน้าที่ของเรามาตั้งเยอะ และจากที่เคยเป็นนักเคลื่อนไหว การทำงานอยู่กับชุมชน เราเลยรู้ว่า การที่จะเป็นคน 1 คน มันมีความหลากหลายของมนุษย์เยอะมาก มันไม่ใช่ว่าทุกคนจะเก่งเหมือนกันหมด ทุกคนจะสวยเหมือนกันหมด หรือมีโอกาสเหมือนกันหมด แล้วเรากำลังจะนำพาสังคมของเราไปสู่การยอมรับเฉพาะคนเก่ง ยอมรับเฉพาะคนดี ยอมรับเฉพาะคนสวยเท่านั้นเหรอ แท้ที่จริงแล้วแค่เป็นมนุษย์หนึ่งคน ที่เรายอมรับคนอีกคนในฐานะที่เค้าเป็นมนุษย์ก็ได้ใช่ไหม ไม่ต้องไต่เส้นความดีก็ได้ใช่ไหม แล้วในคำถามวันนั้น เหมือนมีประเด็นที่เกี่ยวกับเหตุการณ์สุขุมวิท 11 ด้วย ซึ่งมันเป็นเรื่องของความรุนแรง แต่สำหรับนก นกก็ไม่ได้บอกว่าความรุนแรงจะสามามารถแก้ปัญหาอะไรได้ แต่ในขณะเดียวกันเราก็ต้องเข้าใจด้วยว่ามนุษย์เรามันมีความแตกต่างหลากหลาย และเราก็ต้องไม่เหมารวม และก็ต้องยอมรับด้วยว่า กะเทยก็มีทั้งกะเทยที่ดี กะเทยที่อาจจะดีครึ่งไม่ดีครึ่ง หรือแม้แต่กะเทยที่ไม่ดี ซึ่งถ้าพูดถึงเรื่องของความเป็นมนุษย์ เราทุกคนก็เท่ากันหมด เพราะถ้าเปรียบเทียบกับชายหญิงทั่วไปมันก็เหมือนกันหมด แล้วกะเทยจะเป็นอะไรก็ได้ เป็น Sex Worker ก็ได้ เพราะในใจนกก็คิดว่านั่นคืออาชีพของเค้า เราอยู่ตรงนี้เราเคยรู้จักหลายคนที่เค้าเลือกที่จะเป็นแบบนั้น ตั้งแต่ยุคที่นกเป็นสาว ตอนที่เราเริ่มต้นทำเรื่องรับรองเพศสภาพ ตอนนั้นก็มีเพื่อนหลายคนที่สู้ไปด้วยกัน แล้ว ณ เวลานั้นพอไม่สำเร็จ เพื่อนหลายคนก็เลือกที่จะไปเป็น Sex Worker อยู่ที่ต่างประเทศ แล้วทุกวันนี้เค้าก็มีชีวิตที่อาจจะดีกว่าเราด้วยซ้ำ ได้รับการรับรองเพศสภาพ คำนำหน้าเป็น Miss บางคนเป็นมาดาม มีสามี มีครอบครัวที่ดี แต่หันกลับมามองตัวเอง เรายังคงอยู่ที่เดิม ยังต่อสู้เพื่อให้ได้ได้รับการรับรองเพศสภาพเหมือนเดิม เพราะฉะนั้นเราไม่สามารถที่จะไปปรามาสว่าใครได้ว่า เค้าเลือกทางเดินแบบนั้นแล้วมันจะไม่ดี กับการที่เป็นเรา เก่งดีมีอาชีพที่ได้รับการนับหน้าถือตา แล้วตอบไม่ได้ว่าปลายทางชีวิตเรามันจะดี มันตัดสินไม่ได้เลยค่ะ”ข้อผิดพลาด ที่กลายเป็นข่าวลงหนังสือพิมพ์ 7 วันติด!“ย้อนกลับไป ที่นกได้จับพลัดจับผลูมาประกวดเวทีผู้หญิงเพราะสมัยก่อน ยังมีคำว่าแมวมองอยู่ คือแมวมองที่เป็นพี่เลี้ยงนางงาม เค้าไปเจอนกตอนที่ประกวดนางนพมาศที่มหาวิทยาลัย ซึ่งที่ ม.ธรรมศาสตร์ เปิดกว้างเรื่องเพศมาก แล้วเราประกวดได้ตำแหน่งขวัญใจ แล้วแมวมองที่เป็นพี่เลี้ยงนางงามก็ตื๊อเรา เราก็พยายามเลี่ยง จนเลี่ยงไม่ได้ เลยบอกว่าหนูไปประกวดเวทีนี้ให้พี่ก็ได้ แล้วถ้าหนูประกวดเสร็จไม่ว่าจะได้มงกุฎหรือไม่ได้ หนูจะไม่ประกวดต่อแล้ว หนูขอประกวดแค่เวทีเดียวนะคะพอไปสมัคร ตอนนั้นบัตรประชาชนไม่มี เพราะเราเอาไปเช่าหนังสือ เลยถามว่าใช้บัตรนักศึกษาแทนได้ไหม แล้วบัตรนักศึกษาธรรมศาสตร์ไม่มีคำนำหน้า กองก็รับสมัคร แล้วจำได้เลยว่าเวทีแรกในชีวิตที่ประกวดกับผู้หญิงคือ ดิโอลด์สยาม แล้วเวทีนั้นเราได้ที่ 1 หลังจากนั้นเราขออนุญาตคืนคำ จากที่บอกแมวมองว่าจะไม่ประกวดต่ออีก เพราะตอนนั้นเราคิดว่าตัวเองคงไม่ได้ตำแหน่ง เราเป็นเด็กบ้านนอก ไม่เคยประกวดกับผู้หญิง แล้วเราจะได้ตำแหน่งได้ยังไง แต่พอได้ที่ 1 มันทำให้เราอยากประกวดต่อพอประกวดไปเรื่อย ๆ เราเก็บเงินได้ก้อนหนึ่ง แล้วมีเพื่อนที่สนิทกัน เค้าแนะนำว่าไปทำบัตรประชาชนไหม มีเอเจนซี่นะ ไปสวมบัตรคนตาย แล้วมันใช้ได้จริง ๆ เลย เราก็เก็บตังค์ไปทำ ซึ่งตอนนั้นน่าจะอายุประมาณ 19 ปี เราตัดสินใจบนความคิดของเด็กอายุ 19 ปี ในเมื่อเราแปลงเพศแล้ว ทำอะไรแล้วทุกอย่างแล้ว เป้าหมายเดียวของฉันคือการเป็นผู้หญิงจริง ๆ ได้ใช้ชีวิตแบบผู้หญิงจริง ๆ ไม่ได้ต้องการไปหลอกอะไรใคร แต่เมื่อเราไปสวมบัตรแล้ว เราไม่สามารถหยิบบัตรประชาชนใบนั้นมาบอกว่าฉันสวมบัตรมานะเพราะมันผิดกฎหมาย เราจำเป็นที่จะต้องเก็บความลับนั้นไว้ และใช้ชีวิตแบบผู้หญิงที่เราต้องการต่อไปซึ่งเราใช้ชื่อในบัตรประชาชนใบนั้น ในการเรียนจนจบปริญญาโท ได้เป็นตัวแทนประเทศไปประกวด Miss Tourism International และได้รางวัลชุดประจำชาติยอดเยี่ยมกลับมา ไปสมัครเป็นแอร์โฮสเตส ระยะเวลา 6 ปีที่เราใช้ชีวิตแบบผู้หญิงทั่วไป มันมีโอกาสมากมายเลยจริง ๆ เพราะถ้าเราอยู่ในสภาวการณ์กะเทยคนหนึ่ง แค่เราจะไปสมัครเป็นพนักงานอะไรสักอย่าง อย่าว่าแต่แอร์โฮสเตสเลย เค้ายังไม่รับเราเลยในยุคนั้น ซึ่งตอนนี้นกไม่ได้ทำการเมืองแล้ว ก่อนหน้านั้นนกเป็น สจ. มา 8 ปี และตอนนี้นกรับหน้าที่เป็น คณะกรรมการวินิจฉัยการเลือกปฏิบัติด้วยเหตุแห่งเพศของกระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ วาระดำรงตำแหน่ง 3 ปี ซึ่งจะได้รับการร้องเรียนเข้ามาด้วยเรื่องพวกนี้ตลอด เพราะฉะนั้นที่บอกว่าสังคมเปิดกว้าง แต่สำหรับทรานส์ นกบอกเลยว่ายังไม่เปิดพอเราไปประกวดต่างประเทศกลับมา ปีถัดมาจะต้องจัดประกวดนางงามสยามอีกครั้ง กองก็ให้เราซึ่งเป็นนางงามสยามคนเก่าไปถ่ายโปสเตอร์ ซึ่งก็เริ่มมีต่อมเอ๊ะจากพี่เลี้ยงนางงาม เพราะก็มีพี่เลี้ยงที่รู้จักเราว่าเราเป็นอะไร จึงเกิดคำถามกันว่าสรุปแล้วนางงามสยามเค้าประกวดผู้หญิงหรือประกวดกะเทยกันแน่ หลังจากนั้นนักข่าวตามเรื่องเลย นก หัสดี เป็นใคร ตามจนเจอเรื่องราวความจริง หลังจากนั้น 7 วัน หนังสือพิมพ์ลงข่าวหน้าหนึ่ง เป็นข่าวของนก 7 วันติด แล้วชีวิตนกล่มสลายเลย ทั้ง ๆ ที่ชีวิตตอนนั้นมันดำเนินไปแบบดีอยู่แล้ว แต่มันต้องล่มสลายเพราะความกล้าก๋ากั่นของเราเอง”เรียนรู้ความผิดพลาด สู่การเรียกร้องสิทธิ์เพื่อความเท่าเทียม“ล่าสุดที่นกโพสต์ใน Facebook ของตัวเองว่า จะเอา นางสาว ไปหลอกใครคะ กะเทยนะไม่ใช่ผี ซึ่งถ้ามองกันแค่ชั้นเดียว คนคงคิดว่านกกำลังจะบอกว่าคนก็คิดว่ากะเทยเป็นคนไม่ใช่ผี ผีนั่นแหละที่จะหลอก แต่แท้ที่จริงแล้วสิ่งที่นกกำลังจะสื่อสารก็คือ มันไม่ใช่นกคนเดียวนะ ช่วงเวลา 20 ปีที่ผ่านมา ไม่ได้มีแค่ ยลลดา คนเดียวที่ไปสวมบัตรคนตาย ด้วยความที่นกทำงานชุมชน นกรู้ว่ามีสาวข้ามเพศหลายคนที่ต้องถูกจับ จากการที่เค้ายอมเอาตัวเองไปสวมบัตรประชาชน ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันผิด แต่เพราะเค้าต้องการที่จะใช้ชีวิตแบบที่ผู้หญิงคนหนึ้งเป็น จนทำให้กะเทยต้องยอมไปเป็นผี คือไปสวมบัตรประชาชนคนตายกลายเป็นผีแล้วเอาไปหลอกคนอื่นแต่ถ้าวันนี้ เราแค่เปลี่ยน Paradigm สังคมสักหน่อยว่า สิทธิมนุษยชนของคน เราไม่ได้ปฏิเสธหรือไม่ภูมิใจในการเกิดหรือการเป็นตัวตนของเรา เพียงแต่ว่าเราพูดถึงเรื่องของการใช้ชีวิต เราไม่มาเถียงกันว่าอดีตที่ผ่านมาคืออะไร แต่เรามาคุยกันว่า ที่ไปของคนที่เป็นทรานส์ เค้าจะไปต่อยังไง แล้วมันเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อน ที่ต้องใส่ใจกับมันจริง ๆ แต่ตอนนี้สังคมไทยกำลังคิดว่าสมรสเท่าเทียมผ่านแล้ว จะขออะไรอีก ได้คืบจะเอาศอก แต่จริง ๆ มันคนละเรื่องกัน เรื่องของการแต่งงานก็คือเรื่องแต่งงาน เรื่องของการรับรองเพศสภาพก็คือเรื่องการรับรองเพศสภาพ มันคนละเรื่องกันนกว่าจริง ๆ แล้ว เรื่องของการรับรองเพศสภาพ ควรจะเป็นเรื่องจากเจตจำนงค์ของบุคคลนั้น ซึ่งไม่เกี่ยวกับาการแปลงเพศหรือไม่แปลงเพศด้วยนะ เกี่ยวกับว่าเค้าต้องการเป็นเพศไหน เพราะจริง ๆ แล้วเลเยอร์ของการเป็นทรานส์ มันมีทั้งคนที่ผ่าตัดแปลงเพศแล้ว คนที่พยายามผ่าตัดแปลงเพศแล้วแต่ผ่าตัดไม่ได้ และคนที่ไม่ได้ต้องการที่จะผ่าตัดแปลงเพศ แต่สิ่งที่เค้ามีเหมือนกันคือ เค้าดำรงตนและใช้ชีวิตในเพศที่ข้ามมาแล้วจากเพศกำเนิดของเค้าเหมือนกัน เพราะฉะนั้นสิ่งที่เค้ากำลังเผชิญเหมือนกัน ก็คือเค้าจะถูดลดทอนคุณค่าต่อการรับรู้ รับทราบ รับรองการเป็นเพศสภาพใหม่ของเค้าในปัจจุบันจริง ๆ แล้วการรับรองเพศสภาพ กับการให้คำนำหน้า มันเหมือนการเปลี่ยนชื่อเลย แล้วเมื่อ 10 กว่าปีก่อน ตอนที่นกทำเรื่องคำนำหน้าแล้วก็เรื่องการรับรองเพศสภาพ ถ้าเราให้เฉพาะคนที่แปลงเพศแล้ว มันก็เหมือนเรากำลังละทิ้งเพื่อนเราไว้ข้างหลัง เพราะจริง ๆ แล้ววันนี้ การที่เราจะมองเห็นใครสักคนนึงในสังคม เราไม่จำเป็นที่จะต้องไปเปิดดูว่าเค้ามีอวัยวะอะไร เค้าเป็นเพศอะไร เหมือนกฎหมายฉบับหนึ่ง คือกฎหมาย พรบ.คำนำหน้านามสตรี ที่ถูกเปลี่ยนจากผู้หญิงที่แต่งงานแล้วต้องเป็นนาง สามารถที่จะเลือกเป็นนางก็ได้ นางสาวก็ได้ แล้วสามารถใช้นามสกุลสามีหรือไม่ก็ได้ มันคือสิทธิความเป็นส่วนตัวกับผู้หญิง ไม่ตีตราผู้หญิงว่าผู้หญิงคนนี้แต่งงานมาแล้วหรือยัง ซึ่งกฎหมายต้องรับรองบุคคล ไม่ใช่ไปตีตราบุคคล วันนี้ก็เช่นเดียวกัน การรับรองเพศสภาพ มันต้องช่วยซัพพอร์ททุกคน ถึงแม้ว่าจะมีจำนวนน้อย กฎหมายก็ต้องรับรองบุคคลนั้น ถ้าคนหนึ่งคนเค้าไม่สามารถที่จะใช้ชีวิตของเค้า ในการที่มีศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์ หรือในการเป็นเพศของเค้าได้ กฎหมายต้องรับรองเค้าทุกวันนี้ต่อให้ไม่มี พรบ.รับรองเพศสภาพ การหลอกก็เกิดขึ้น ชายอาจจะไปหลอกหญิงว่ายังไม่มีภรรยาแล้วมีหญิงอีกคนหนึ่ง หรือหญิงก็อาจจะหลอกผู้ชายว่ายังไม่เคยมีลูก แต่อาจจะมีลูกมาแล้ว 3 คน หรือชายคนหนึ่งอาจจะหลอกว่าไม่เคยติดคุกมาก่อน แต่ที่จริงเคยผ่านการติดคุกมาแล้ว หรือแม้แต่หญิงข้ามเพศไปหลอกผู้ชายว่าเป็นผู้หญิง ต่อให้ไม่มีบัตรประชาชนก็หลอกได้ แต่นกกำลังจะชี้ให้เห็นว่า สิ่งที่นกทำมาเพราะไม่อยากให้สังคมผลักให้กะเทยกลายไปเป็นผีอีก เราไม่อยากจะต้องสวมบัตรใคร เราไม่ต้องการจะทำผิดกฎหมาย แล้วเป็นข้อตกลงที่มนุษย์ตั้งขึ้นมาเพื่อที่จะอยู่ร่วมกันอย่างปกติสุข แล้วมันสามารถเปลี่ยนแปลงได้ ถ้าเปลี่ยนแปลงไม่ได้งั้นกลับไปเราก็คงต้องใช้กฎหมายตราสามดวงเหมือนเดิม เพราะฉะนั้นหากกฎหมายเดิมล้าสมัยและมันไม่ทันกับโลกแล้ว ก็ต้องปรับแก้เท่านั้นเอง” - นก ยลลดาพบเรื่องราวชีวิตหลากสีสันใน Club Pride Day คลับที่เต็มไปด้วยแบ่งปันข้อคิดแรงบันดาลใจ และมีคลังความรู้ที่พร้อมแชร์ ไปกับแขกรับเชิญพิเศษ และสองดีเจสุดแซ่บ “พี่อ้อย” และ “ก็อตจิ” ได้ในทุกสัปดาห์ติดตามชมรายการย้อนหลัง

ผ่านมาครึ่งปี ประเทศไทยมีผู้เสียชีวิตสะสม จากอุบัติเหตุบนท้องถนนแล้ว กว่า 7,000 คน!

09 ก.ค. 2024

GREEN HEART

ผ่านมาครึ่งปี ประเทศไทยมีผู้เสียชีวิตสะสม จากอุบัติเหตุบนท้องถนนแล้ว กว่า 7,000 คน!

ทั่วโลกมีผู้บาดเจ็บจากอุบัติเหตุบนท้องถนนกว่า 50 ล้านคนต่อปี มีผู้เสียชีวิตจาก กว่า 1.19 ล้านคนต่อปีและเป็นสาเหตุการเสียชีวิตอันดับหนึ่ง ของผู้ที่อยู่ในช่วงวัย 5-29 ปีนอกจากนี้ จากสถิติยังพบว่า ครึ่งหนึ่งของผู้เสียชีวิต คือคนเดินถนน คนขี่จักรยาน และ ผู้ขับขี่มอเตอร์ไซค์92% ของผู้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางถนน มาจากประเทศกำลังพัฒนา ทั้งๆที่ ประเทศกำลังพัฒนา มีจำนวนรถเพียง 60% ของทั้งโลกประเทศไทยเองก็มีการเก็บสถิติ ผู้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุบนท้องถนนทุกวัน เฉลี่ยวันละหลายสิบราย และ บาดเจ็บเฉลี่ยวันละ 2 พันกว่าคนโดดช่วงเวลาที่มีคนเสียชีวิตจากอุบัติเหตุบนท้องถนนมากที่สุด คือ ช่วง 17.00-21.00 น. โดยผู้เสียชีวิต 75% เป็นเพศชาย และ ยานพาหนะที่ประสบอุบัติเหตุ 82% คือ มอเตอร์ไซค์ และจังหวัดที่มีอุบัติเหตุลำดับต้นๆได้แก่ กรุงเทพ ชลบุรี นครราชสีมา เชียงใหม่จากข้อมูลในปี 2565 ประเทศไทยมีผู้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุท้องถนน ปีละ 17,000 คน และ มีผู้พิการจากอุบัติเหตุกว่า 15,000 คน สร้างความเสียหายคิดเป็นมูลค่าทางเศรษฐกิจมากกว่า 5 แสนล้านบาทซึ่ง UN ได้ออกมารณรงค์ เรียกร้องเป็น ทศวรรษที่ 2 ให้ทุกคนใส่ใจ เพิ่มความปลอดภัยบนท้องถนน เช่นการใส่หมวกกันน็อค การไม่ขับขี่ขณะมึนเมา หรือ แม้แต่การคาดเข็มขัดนิรภัย ที่ลดอัตราการเสียชีวิตได้มากถึง 50%และยังพบว่าพฤติกรรมคนขับรถ ที่ใช้โทรศัพท์มือถือขณะขับรถ เพิ่มความเสี่ยงอุบัติเหตุขึ้น 4 เท่านอกจากนี้ยังมีการรณรงค์ให้ภาครัฐของทุกประเทศ ช่วยกันปรับปรุงเส้นทางการคมนาคมขนส่ง และ กฏหมายที่เกี่ยวข้อง ให้มีความปลอดภัยมากยิ่งขึ้น เพื่อเป้าหมายการลดอุบัติเหตุลงให้ได้ครึ่งนึง ภายในปี 2030พวกเราในฐานะผู้ขับขี่รถยนต์บนท้องถนน สิ่งที่พอจะควบคุมได้ หากเพียงผู้ขับขี่ยานพาหนะ เคารพกฏจราจร ไม่ประมาท มีการเตรียมพร้อมด้านความปลอดภัย และมีสติขณะขับขี่ หรือ ขณะใช้ท้องถนนอยู่เสมอ ก็จะสามารถลดเหตุการณ์ที่ไม่ควรเกิดขึ้นลงไปได้มากแล้วข้อมูลจาก :WEFมูลนิธิเมาไม่ขับ

06 ก.ค. 2024

HEALTHY LIFESTYLE

3 โรคเสี่ยง หากจ้องคอมนาน

ในยุคดิจิทัลที่เราต้องพึ่งพาเทคโนโลยีในการทำงานและการใช้ชีวิตประจำวันการจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์นาน ๆ จึงกลายเป็นเรื่องปกติที่หลีกเลี่ยงได้ยาก แต่การใช้เวลาไปกับหน้าจอมากจนเกินไปอาจนำมาซึ่งปัญหาสุขภาพที่ไม่คาดคิด วันนี้เราจะพาทุกคนมาดูกันว่ามีโรคอะไรบ้างที่เกิดจากการจ้องจอคอมนาน ๆโรค CVS หรือคอมพิวเตอร์วิชั่นซินโดรม (Computer Vision Syndrome) โรค Computer Vision Syndrome หรือ CVS คือกลุ่มของอาการทางตาและการมองเห็น ที่มีผลมาจากการใช้คอมพิวเตอร์ แท็บเลต หรือโทรศัพท์มือถือติดต่อกันเป็นเวลานาน รวมถึงพฤติกรรมการมองจอคอมพิวเตอร์ที่ใกล้จนเกินไป เกิดได้ทั้งเด็กแหละผู้ใหญ่อาการของโรค·รู้สึกแสบตา ไม่สบายตา มีอาการระคายเคืองตา เจ็บตา·ตาพร่าจากการจ้องมองที่ไม่ค่อยกระพริบตา·มีอาการตาแห้ง ซึ่งเป็นอาการเพียงชั่วคราวการป้องกัน·พักสายตา เช่น หลับตาทุก 10 นาทีต่อการทำงานหน้าคอมพิวเตอร์ 1 ชั่วโมง หรือพักทุก 15 นาทีต่อการทำงานต่อเนื่อง 2 ชั่วโมง เป็นต้น·ควรจัดสถานที่ตั้งคอมพิวเตอร์ในที่ที่มีแสงสว่างพอเหมาะ เพื่อช่วยให้สบายตา·ควรใช้แผ่นกรองแสงเพื่อลดแสงจ้าและแสงสะท้อน จะช่วยลดความล้าของสายตาลงได้โรคออฟฟิศซินโดรม (Office Syndorme)ออฟฟิศซินโดรม (Office Syndrome) คือกลุ่มอาการที่เกิดจากการนั่งทำงานหน้าคอมพิวเตอร์ติดต่อกันเป็นเวลานาน หรือใช้ท่าทางในการทำงานที่ไม่เหมาะสมต่อเนื่องเป็นระยะเวลานาน จนทำให้เกิดความผิดปกติของระบบในร่างกาย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ระบบกระดูก เส้นเอ็น กล้ามเนื้อ หรือดวงตา ที่ต้องรับบทหนักขณะทำกิจกรรมเหล่านี้ มักจะเกิดขึ้นในกลุ่มคนวัยทำงานหรือนักเรียนนักศึกษาที่ต้องใช้คอมพิวเตอร์ทำงานกันมากขึ้นอาการของโรค· อาการบาดเจ็บเริ่มต้นเริ่มต้นจากอาการเมื่อยที่เมื่อเราพักผ่อน นวด ยืดเหยียดในบริเวณดังกล่าว หรือเปลี่ยนอิริยาบถบ่อย ๆ ก็จะหายหรือทุเลาลงได้·อาการบาดเจ็บซ้ำ ๆทุกครั้งที่อาการปวดเมื่อยเริ่มเป็นซ้ำ ๆ ระหว่างทำงาน นี่คือสัญญาณเตือนภัยว่าออฟฟิศซินโดรมกำลังเป็นอันตราย ในระยะนี้ควรพบแพทย์เพื่อปรึกษาและรักษาอาการบาดเจ็บแต่เนิ่น ๆ·อาการเจ็บปวดที่เพิ่มมากขึ้นแม้ในเวลาไม่ได้ทำงานเมื่ออาการเจ็บปวดบริเวณต่าง ๆ ของร่างกายเพิ่มมากขึ้น แม้ตอนที่ไม่ได้ทำงานก็ยังเจ็บ และแม้จะลองพัก ลองยืดเหยียดอย่างไรก็ไม่หาย ลามไปถึงกระทบกระเทือนต่อการใช้ชีวิตในประจำวัน นี่คือระดับอาการที่ควรพบแพทย์โดยด่วนการป้องกัน·ออกกำลังกายเพื่อให้กล้ามเนื้อแข็งแรง·หยุดพักการทำงานทุกหนึ่งชั่วโมงเพื่อยืดคลายกล้ามเนื้อด้วยการลุกเดิน หรือเปลี่ยนท่าทาง·กายบริหารด้วยอุปกรณ์ใกล้ตัวโรคกระดูกต้นคอเสื่อม (Cervical Spondylosis)โรคกระดูกต้นคอเสื่อม เป็นภาวะที่ส่วนประกอบของกระดูกต้นคอเสื่อมลง ทั้งจากอายุที่เพิ่มขึ้นและจากการใช้คอในอิริยาบถที่ไม่ถูกต้องเป็นประจำ ซึ่งเมื่อกระดูกต้นคอเสื่อมก็จะส่งผลต่อการทำงานของเส้นประสาทต่าง ๆ ในร่างกาย การนั่งทำงานหน้าคอมพิวเตอร์นานๆ ในท่าทางที่ไม่เหมาะสม อาจทำให้กระดูกคอเกิดการเสื่อมสภาพได้เร็วกว่าปกติอีกด้วยอาการของโรค·มีอาการคอติด หันซ้าย-ขวาไม่สะดวก เหมือนมีอะไรยึดรั้งไว้·ปวดตึงต้นคอ เคลื่อนไหวคอได้น้อยลง·ปวดร้าวตามแนวเส้นประสาท ตั้งแต่หัวไหล่และบ่า·ปวดร้าวบริเวณข้อศอกด้านข้าง ปวดร้าวไปถึงปลายนิ้วมือ·มีอาการชาตามแขน ขา มือ และเท้า·มีอาการอ่อนแรงจนเคลื่อนไหวไม่สะดวกการป้องกัน·ปรับเก้าอี้และโต๊ะทำงานให้เหมาะสมกับร่างกาย·หลีกเลี่ยงการนั่งทำงานนานๆ โดยไม่ขยับร่างกาย·การออกกำลังกายเฉพาะส่วนคอและหลังเพื่อเสริมสร้างความแข็งแรงของกล้ามเนื้อและนี่ก็คือ 3 โรคเสี่ยงหากคุณจ้องจอคอมพิวเตอร์เป็นเวลานานจนเกินไป การใช้คอมพิวเตอร์เป็นเวลานานอาจเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในยุคปัจจุบัน แต่หากเรามีการดูแลสุขภาพร่างกายให้เหมาะสมจะสามารถช่วยลดความเสี่ยงจากโรคเหล่านี้ได้อย่างมากทีเดียว เพราะการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมเล็กน้อยนั้น สามารถสร้างผลดีต่อสุขภาพในระยะยาวให้กับตัวเราได้นั้นเองที่มา :https://www.phyathai.com/th/article/3743-computer_vision_syndrome_%E0%B9%82%E0%B8%A3%E0%B8%84%E0%B8%AE%E0%B8%B4%E0%B8%95%E0%B8%95%E0%B8%B4%E0%B8%94%E0%B8%88%E0%B8%AD_%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%84%E0%B8%99%E0%B8%A2%E0%B8%B8https://kdmshospital.com/article/office-syndorme/https://www.phyathai.com/th/article/symptoms-of-cervical-spondylosis

ล้วงลึกลุคสุดปัง พร้อมรับพลังใจ จาก “ไจ๋ ซีร่า” Drag Queen พันหน้า เจ้าของฉายามาดอนน่าเมืองไทย

06 ก.ค. 2024

Club Pride Day Recap

ล้วงลึกลุคสุดปัง พร้อมรับพลังใจ จาก “ไจ๋ ซีร่า” Drag Queen พันหน้า เจ้าของฉายามาดอนน่าเมืองไทย

“ชีวิตที่ผ่านมาของไจ๋ มีทางแยกหลายทางมาก แต่ถ้ามองย้อนกลับไป ทางแยกเหล่านั้น มันเป็นตัวสร้างเรา ให้มาเป็นตัวเราอยู่ทุกวันนี้ ไม่เคยเสียใจเลยกับทุกโมเมนต์ กับทุกทางเลือกที่ผ่านมาของตัวเอง”ยังเป็นคลับที่รวมหลากหลายสีสันของชีวิต และคอยแบ่งปันแรงบันดาลใจดี ๆ ในทุกสัปดาห์ สำหรับ Club Pride Day คุยอย่าง Proud เมาท์อย่าง Pride ทอล์คกระทบไหล่กับตัวแม่ กับสองดีเจสุดแซ่บ “ดีเจพี่อ้อย” และ “ดีเจก็อตจิ” ที่ได้เปิดไมค์ต้อนรับแขกรับเชิญสุดจึ้ง “ไจ๋ ซีร่า” Drag Queen พันหน้า เจ้าของฉายามาดอนน่าเมืองไทย และเจ้าของแบรนด์วิกผม SiraWigs ที่ชาวแดร็ก และนักแต่งหญิงทุกคนยอมรับในความเนียน ความละเอียด และปังทุกทรง แต่กว่าจะมีวันนี้ เขาผ่านหลากหลายเรื่องราวที่เป็นเหมือนสีสันของชีวิต พร้อมมีข้อคิดแรงบันดาลใจดี ๆ มาแชร์เอาไว้ในรายการอีกด้วยจากที่ต้องปิดบังตัวตน สู่การเป็นคนที่ทำให้ครอบครัวภูมิใจ“สมัยก่อนไจ๋ ปิดบังเรื่องที่ตัวเองเป็นแดร็กควีนกับทางบ้านมาโดยตลอด เค้ารู้แค่ว่าเราหอบข้าวหอบของออกจากบ้านไปทำงานเป็นแดนเซอร์ เพราะไจ๋จะบอกเค้าว่าไปเต้นงาน แล้วแต่ก่อนไจ๋ก็ปฏิเสธรายการฟรีทีวีเยอะมาก เพราะกลัวที่บ้านจะรู้ จนมีรายการดังรายการหนึ่งติดต่อมา ซึ่งมันต้องไปแล้ว เพราะรายการดังมาก ก็เลยตัดสินใจไปออกรายการนั้น ปรากฎว่าคุณแม่ไปซื้อส้มตำ แล้วพ่อค้าส้มตำหน้าปากซอยคุยกับแม่ว่า ลูกชายเจ๊ไปออกทีวี เค้าเก่งมากเลยนะเจ๊ แม่ก็งงว่าไปออกทีวีได้ยังไง พอแม่กลับมาบ้าน เค้าก็ไปคาดคั้นเอาคำตอบจากแฟนว่าไจ๋ออกรายการอะไร ไม่เห็นบอกแม่บ้างเลย ซึ่งตอนนั้นไจ๋ทำงานอยู่ต่างประเทศ ก็เลยตัดสินใจบอกกับแฟนว่า ให้แม่เค้าดูไปเถอะ มันถึงจุด ๆ นี้แล้ว ตอนนั้นมันเหมือนเรากังวลไปก่อน เพราะตอนกลับบ้านมา พ่อก็ถามว่าเป็นยังไงเหนื่อยมั้ย แล้วพ่อก็แซวบอกว่า วันหลังเอาหมาที่บ้านไปช่วยแสดงด้วยนะเวลาออกทีวี แล้วตอนที่ไจ๋ไปออกทีวีมันเป็นช่วงที่ต้องเปิดแผ่นป้าย แล้วพอเปิดออกมาดันได้คำว่า ลูกคุณเป็นแดร็กควีน แล้วก็เปิดตัวเราอย่างยิ่งใหญ่มาก ซึ่งกลับกลายเป็นว่าคุณแม่ชอบ แล้วคุณแม่กลายเป็นแฟนคลับของเราไปเลย ทุกวันนี้คุณแม่จะตามคอมเมนต์ใน Tiktok อยู่ตลอดว่า สุดยอดมาก สวยมาก เค้ากลายเป็นแฟนคลับตัวยงไปเลย”เปิดความหมาย “Drag Queen” ตามแบบฉบับของ “ไจ๋ ซีร่า”“Drag Queen คือศิลปิน ซึ่งเป็นทุกอย่างที่อยู่ภายใต้คำว่า เอ็นเตอร์เทนเนอร์ ซึ่งสามารถที่จะสื่อสารในรูปแบบต่าง ๆ ได้ ไม่ว่าจะเป็น คอมเมเดียน โฮสม พิธีกร หรือนักร้อง ซึ่งมันดิ้นออกไปในจักรวาลนี้ไปได้หลายทางมาก ๆ มันก็เลยไม่มีคำจำกัดความว่า แดร็กควีนจะต้องทำแบบนั้น ทำแบบนี้ และทุกคนสามารถเป็นแดร็กควีนได้ ไม่จำกัดเพศด้วยอีกอย่างหนึ่งที่สำคัญมากของแดร็กควีน คือการสร้างแรงบันดาลใจ ทั้งทางตรงและทางอ้อม สามารถสร้างสรรค์ผลงานแล้วกลายเป็นที่ยอมรับได้”ออกงานทุกครั้ง ต้อง “ปัง” เท่านั้น“ปัง มันเป็นคำที่เราได้ยินบ่อย ๆ แล้วทำให้เราตั้งมาตรฐานของตัวเองไว้ว่า ถ้าเราจะปรากฎตัวที่ไหนมันต้องปัง การเป็นแดร็กควีนมันจะต้องใช้ Wow Factor เป็นหลัก ซึ่งเราผัน Wow Factor มาเป็นคำว่า ปัง การที่เราปรากฎกายแต่ละครั้ง หรือไปงานไหน ทุกคนจะต้องร้องอุ้ย มาขนาดนี้เลยเหรอ นั่นคือเป็นสิ่งที่ไจ๋พยายามที่จะทำให้ตัวเองเป็นแบบนั้นซึ่งถามว่ากดดันไหม ต้องขอใช้คำว่ากดดันมาก เพราะว่า ด้วยความที่เราเคยสร้างมาตรฐานไว้แบบนี้ แล้วเป็นมาตรฐานที่สูง มันทำให้เราสิ้นเปลืองเอ็นเนอร์จี้ สิ้นเปลืองเงิน บางทีเราทำงานนึงเชื่อมั้ยว่า บางครั้งค่าตัวไม่เหลือเลย หมดไปกับเสื้อผ้าหน้าผม แล้วลุคที่เราคิดขึ้นมา มันจำเป็นที่จะต้องใช้ของที่ไม่ได้มีอยู่ทั่วไป มันจะต้องประกอบใหม่ ทำใหม่ แล้วอาชีพแดร็กควีนเป็นอาชีพที่จะต้องขายภาพใหม่อยู่เสมอ มันขายภาพซ้ำไม่ได้ เพราะเป็นงานศิลปะ เราเป็นศิลปิน ถ้าเกิดเราใส่ชุดเดิมซ้ำ ๆ แฟนคลับก็จะเบื่อ แล้วก็ไปดูอย่างอื่น เราก็เลยต้องสร้างจุดสนใจจากตรงนี้ให้ได้เยอะ ๆจริง ๆ แล้วแดร็กควีนมีอยู่ในไทยมานานแล้ว แต่ว่าแค่อาจจะไม่ได้มาออกสื่อ ไม่ได้มีการพูดถึงเพราะว่าเค้าจะอยู่ตามคลับ หรือสถานบันเทิง แต่ว่า ไจ๋ เป็นคนแรก ๆ เลย ที่กล้าออกมาให้สัมภาษณ์สื่อ ทำผลงานในโซเชียล แล้วก็ได้รับความสนใจ กลายเป็นช่วงจังหวะที่ดี ณ เวลานั้นด้วยเวลาจะออกงาน หรือทำคอนเทนต์หนึ่งครั้ง มันก็เริ่มตั้งแต่ตั้งโจทย์ก่อนว่า รูปลักษณ์ของเราอยากจะให้ออกมาเป็นรูปแบบไหน แล้วเราจะหาอะไรมาประกอบชุดบ้าง ชุดจะไปในทิศทางไหน แล้วก็เริ่มไปหาของมา ซื้อเครื่องสำอางมาแต่งหน้า แล้วก็หาวิกผมอีก ซึ่งแต่งหน้าเราใช้เวลา 2 ชั่วโมง แต่งตัวอีก 1 ชั่วโมง รวมเป็น 3 ชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ ซึ่งที่เคยแต่งนานที่สุด ก็ประมาณ 4-5 ชั่วโมง ซึ่งพอแต่งนาน ๆ มันจะทำให้เราพลังหมด เพราะเราไปทุ่มพลังกับการแต่งหน้าแต่งตัวมากเกินไป กับกลายเป็นว่าพอไปอยู่หน้างานเราจะอ่อม ไม่มีแรง ไม่มีเอนเนอร์จี้”กว่าจะเป็น SiraWigs วิกทอมือ เจ้าแรกของไทย!“วิกผมมันเป็นของคู่กับกะเทยมาช้านาน ซึ่ง ไจ๋ ได้ประสบการณ์ใส่วิกมาตั้งแต่สมัยเราทำงานเป็นนางโชว์ที่เมืองนอก แล้วได้ไปเห็นนวัตกรรมการใส่วิกที่มาจากอุตสาหกรรมภาพยนตร์ ซึ่งมันมีการทอมือ แล้วใช้วิธีการติดกาว ทำให้วิกมันเนียนมากกว่าปกติ แล้วถ้าได้ดูเบื้องหลังการแต่งตัวของเซเลบฮอลลีวู้ดต่าง ๆ จะเห็นว่าเค้าใส่วิกทอมือกันเยอะมาก รวมถึงศิลปินระดับโลกไม่ว่าจะเป็น ตัวแม่ในการใส่วิกเลยก็คือ บียอนเซ่ เค้าใส่วิกบ่อยมากช่วงประมาณ 10 ปีที่แล้ว ใส่วิกแล้วผมสะพรึงตลอด พอเราไปเห็นนวัตกรรมนี้จากเมืองนอก แล้วเราตื่นตาตื่นใจมันมหัศจรรย์เหมือนเปิดโลกใหม่ มันคือยุคใหม่ของการใส่วิก แล้วพอเรากลับมาเมืองไทย ก็เอาวิกนั้นมาใส่ที่ไทย ทุกคนก็เริ่มทักว่าทำไมเนียนจังเลย หรือทำไมไปโกรกสีผมมา ซึ่งจริง ๆ แล้วเราใส่วิก จนมีคำถามจากเพื่อนว่าแล้วทำไมไม่ทำขาย เราจึงเริ่มเห็นช่องทางรวย ก็เลยเริ่มติดต่อกับเพื่อนที่เคยเจอที่ออสเตรเลีย แล้วเค้าย้ายไปอยู่เยอรมัน เริ่มติดต่อกัน แล้วก็เริ่มทำเป็นแบรนด์วิกผมของเราเอง ชื่อว่า SiraWigsในยุคเก่าวิกผมมันจะเป็นลักษณะของวิกไหมไฟเบอร์ซึ่งมันจะมีความเงาแบบการ์ตูน เป็นวิกสำหรับปาร์ตี้ แล้วก็พัฒนามาเป็นไหมไฟเบอร์ที่ไม่เงา แต่ก็พันกันง่าย แล้วไหมของแต่ละประเทศก็ไม่เหมือนกัน ซึ่งไจ๋ก็ไปทำรีเสิร์ชมาหมดแล้ว อย่างจีนก็จะมีหลายเกรดหลายรูปแบบ ส่วนญี่ปุ่น ไหมของเค้าจะเหมาะกับการทำวิกครอสเพลย์ ซึ่งเป็นวิกที่ถ้าเอามาแต่งเป็นแดร็กควีนหัวใหญ่ ๆ บึ้ม ๆ มันจะอลังการมาก แล้วถ้าเป็นไหมของเกาหลีจะเสมือนผมจริงมาก มันจะเป็นไหมฟอก ซึ่งเราทำรีเสิร์ชเยอะมากก่อนที่จะคลอดมาเป็นแบรนด์ของตัวเอง แล้วเราก็คุยกับเพื่อนที่อยู่เยอรมันในเรื่องของไหมที่จะเอามาทำวิก ฉันขอตัวที่ดีที่สุด ขอตัวที่เป็นนวัตกรรมใหม่ที่สุดกาวเป็นเรื่องใหญ่มากของ SiraWigs ต้องขอออกตัวไว้ก่อนว่า กาวมันจะต้องเป็นกาวที่อ่อนโยนกับผิวแพ้ง่ายด้วย ซึ่งร้านไจ๋เป็นร้านวิกที่หวงกาวมาก เพราะว่าสั่งผลิตทีเราต้องอ้อนวอนโรงงาน เพราะว่าใช้โรงงานที่ทำอุตสาหกรรมของภาพยนตร์ที่ฮ่องกง คือต้องใช้คอนเน็คชั่นเยอะมากกว่าจะฝ่าด่านไปหาเค้าได้ แล้วให้เค้าผลิตเป็นกาวของแบนด์เรา คนที่ได้ใช้กาวของเรา กาวมันจะต้องมีความเหนียวความทน แล้วก็จะต้องมีส่วนผสมที่ไม่แพ้ง่าย ตั้งแต่ตั้งร้านมาสิบกว่าปี มีคนที่แพ้กาวเราประมาณ 5 คนเอง แล้วก็มักจะมีคนขอซื้อแค่กาว แต่เราต้องอธิบายให้เค้าเข้าใจว่า เราไม่สามารถขายกาวแยกได้ เพราะถ้ากาวหมดสต็อก วิกจะขายไม่ได้ ฉะนั้นวิกมันต้องมาคู่กับกาว ถ้าคุณจำเป็นจะต้องใช้กาว แล้วไปได้วิกมาจากร้านอื่น เราก็จะแนะนำว่าลองปรึกษาร้านที่ซื้อมาได้ไหมคะอะไรแบบนั้นการใส่วิก มันเหมือนกับการทำเล็บ คือใส่เพื่อเสริมบุคลิกภาพ แต่การใส่วิกทุกวันนี้ มันเพื่อความสนุก เพื่อการเปลี่ยนโฉม บางคนไม่อยากทำสีผมก็ใส่วิกก็ได้ ซึ่งเราต้องทำออกมาตอบโจทย์ไลฟ์สไตล์ของคนที่ต้องการเปลี่ยนลุคของตัวเองด้วย ไจ๋ใช้เวลากว่า 2 ปี เรารีเสิร์ชเยอะมาก เพราะจะต้องหาไหมตัวที่ดีที่สุด ด้วยความที่ส่วนตัวเป็นคนที่ทำอะไรต้องสุด กลับกลายเป็นว่าตัวที่ดีที่สุด แพงที่สุดเลย ณ เวลานั้น และทำเพื่อลูกค้าคนแรกเลยคือ พี่ม้า อรนภา เป็นวิกผมราคา 20,000 บาท พี่ม้าพูดว่าอย่ามาพูดเรื่องเงินกับฉัน ฉันต้องการความสบายใจและความเป๊ะ ฉันเชื่อมือเธอ เราเลยบอกว่าได้ค่ะพี่ ลูกค้าคนแรกจัดให้ค่ะ แล้วก็สวยปัง จนวิกเราเริ่มเป็นที่พูดถึงมาเรื่อย ๆ ซึ่งตอนนี้ราคาวิกผมอยู่ที่ 1,900 บาท ทุกคนอาจจะคิดว่าราคาวิกผมต้องแพงมาก ซึ่งมันหมดยุคแล้ว ที่แพงคือราคาเมื่อ 10 กว่าปีที่แล้ว นวัตกรรมมันดิ้นไปเรื่อย ๆ วัตถุดิบมันก็ถูกลงเพราะว่ามีโรงงานแข่งกันผลิต เกิดการสู้กันในตลาด มันก็เลยส่งผลมาถึงเราด้วย เราสามารถผลิตด้วยต้นทุนที่น้อยลง ก็เลยลดราคาลงมาตามยุคซึ่งตลาดวิกผม เมื่อก่อนเราจะรู้จักกับวิกประตูน้ำ วิกสำเพ็ง แต่ด้วยความที่ว่า พอไจ๋นำวิกทอมือเข้ามา เราเป็นคนคิดคนแรก ซึ่งเมื่อก่อนมันก็จะมีวิกชาร์ม ซึ่งเราก็ไม่เข้าใจว่า วิกชาร์ม คืออะไร มาจากคำว่าชาร์มมิ่งเหรอ แล้วก็จะมีวิกลูกไม้ ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่ามันลูกไม้ตรงไหน ก็เลยเลือกใช้คำใหม่เลยแล้วกันว่า วิกทอมือ ตั้งแต่เริ่มเปิดร้านจนมาถึงปัจจุบันนี้ แล้วร้านอื่นเค้าก็เริ่มเอาวิกประเภทนี้มาขายกันเยอะมากขึ้น เค้าก็ใช้คำของเรา แต่เราก็ไม่มีหน้าที่ไปหวงห้าม ไม่มีหน้าที่ไปจดลิขสิทธิ์ใด ๆ ทั้งสิ้น และถ้าพูดถึงตลาดวิกผมตอนนี้ก็คือเป็นที่แพร่หลายมากยิ่งขึ้น คนรู้จักเยอะแล้วค่ะ”คนเอเชียคนแรกที่ได้รางวัล Showgirl’s Choice จาก DIVA Awards“พอเรียนจบปริญญาตรี ไจ๋ก็ไปทำงานเฉิดฉายอยู่สักพักหนึ่ง แล้วเราก็มีความฝันว่า เราอยากจะไปตามรอยภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง ซึ่งเป็นแรงบันดาลใจให้เราตั้งแต่เด็ก ๆ ชื่อว่า The Adventures of Priscilla เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับแดร็กควีน ซึ่งถ่ายทำที่ประเทศออสเตรเลียแล้ว เราอยากไปเห็นของจริง สถานที่ถ่ายทำจริง ก็เลยตัดสินใจว่าถ้าเราจะไปเรียนต่อปริญญาโท เราอยากจะไปประเทศออสเตรเลีย แล้วก็ได้ไปเรียนต่อที่ประเทศออสเตรเลียค่ะเรื่องการยอมรับผู้มีความหลากหลายทางเพศที่นั่นเปิดกว้างมากค่ะ แต่สำหรับคนที่เกลียด ก็เกลียดรุนแรงเลย ซึ่งในเรื่องของการยอมรับไจ๋ต้องขอบอกว่า นอกจากประเทศเค้าจะฟรีในเรื่องของ LGBTQ+ แล้ว ประเทศเค้าค่อนข้างฟรีในเรื่องของเชื้อชาติ เพราะว่าตอนที่เราไป เราก็ไปทำงานเป็นแดร็กควีนที่นั่น ซึ่งทุกคนอาจจะจินตนาการว่าเราจะต้องโดนเหยียด เพราะเราเป็นเอเชีย แล้วไปแย่งงานฝรั่ง กลับกลายเป็นว่าหน้ามือเป็นหลังมือเลย ทุกคนดีกับเรามาก กลายเป็นว่าเราอยู่ที่โน่นแล้วเราสบายใจ เรามีความสุขในการทำงานถ้าพูดถึงรางวัล ตอนนั้นรางวัลสูงสุดที่ไจ๋ได้รับ คือ Showgirl’s Choice ซึ่งประเทศออสเตรเลียเค้าจะมีการประกาศรางวัลทุกปีชื่อว่า DIVA Awards ซึ่งรางวัลนี้เค้าจะมอบให้กับคนที่ทำผลงานดีในแต่ละสาขาในคอมมูนิตี้นี่เกี่ยวกับวงการเอ็นเตอร์เทนเมนท์ทั้งหมด ซึ่งตอนที่ไจ๋ไปอยู่เข้าปีที่ 2 ไจ๋ได้ถูกเสนอชื่อเข้าชิงรางวัล Rising Star เป็นดาวรุ่งดวงใหม่ แต่พลาดรางวัลนั้นไป แต่พอปีที่ 3 ไจ๋ได้ถูกเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลที่ใหญ่กว่า เทียบในไทยเหมือนรางวัลตุ๊กตาทอง รางวัลนี้มันทำให้ไจ๋ประทับใจมาก ตรงที่ว่ามันไม่ใช่รางวัลที่คณะกรรมการจะมานั่งเลือก แต่เป็นรางวัลที่แดร็กควีนทั่วประเทศออสเตรเลียเป็นคนเลือกว่าใครต้องได้รับรางวัลนี้ ซึ่งไจ๋เป็นคนเอเชียคนแรกที่ได้รางวัลมา ไจ๋ไม่ลืมโมเมนต์ที่ว่ามีคนไทยที่เค้ามาให้กำลังใจเรา แล้วเค้าก็บอกเราว่า ไจ๋เป็นตัวแทนประเทศไทยนะที่จะได้รางวัลนี้ แล้วทำให้ภาพลักษณ์ของ LGBTQ+ ที่อยู่ในออสเตรเลียดีขึ้น แล้วเค้าจะคอยมาเชียร์ทุกอาทิตย์ มันก็เลยทำให้เราฮึดสู้ แล้วก็บอกกับตัวเองว่า สิ่งที่เราต่อสู้มาทำผลงานมาทั้งหมดมันต้องไปต่อ เพราะว่ามันไม่ได้ทำแค่เพื่อตัวเองอย่างเดียว มันคือการทำเพื่อคนอื่นด้วย”คนเอเชียคนแรกที่ได้รางวัล Showgirl’s Choice จาก DIVA Awards“พอเรียนจบปริญญาตรี ไจ๋ก็ไปทำงานเฉิดฉายอยู่สักพักหนึ่ง แล้วเราก็มีความฝันว่า เราอยากจะไปตามรอยภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง ซึ่งเป็นแรงบันดาลใจให้เราตั้งแต่เด็ก ๆ ชื่อว่า The Adventures of Priscilla เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับแดร็กควีน ซึ่งถ่ายทำที่ประเทศออสเตรเลียแล้ว เราอยากไปเห็นของจริง สถานที่ถ่ายทำจริง ก็เลยตัดสินใจว่าถ้าเราจะไปเรียนต่อปริญญาโท เราอยากจะไปประเทศออสเตรเลีย แล้วก็ได้ไปเรียนต่อที่ประเทศออสเตรเลียค่ะเรื่องการยอมรับผู้มีความหลากหลายทางเพศที่นั่นเปิดกว้างมากค่ะ แต่สำหรับคนที่เกลียด ก็เกลียดรุนแรงเลย ซึ่งในเรื่องของการยอมรับไจ๋ต้องขอบอกว่า นอกจากประเทศเค้าจะฟรีในเรื่องของ LGBTQ+ แล้ว ประเทศเค้าค่อนข้างฟรีในเรื่องของเชื้อชาติ เพราะว่าตอนที่เราไป เราก็ไปทำงานเป็นแดร็กควีนที่นั่น ซึ่งทุกคนอาจจะจินตนาการว่าเราจะต้องโดนเหยียด เพราะเราเป็นเอเชีย แล้วไปแย่งงานฝรั่ง กลับกลายเป็นว่าหน้ามือเป็นหลังมือเลย ทุกคนดีกับเรามาก กลายเป็นว่าเราอยู่ที่โน่นแล้วเราสบายใจ เรามีความสุขในการทำงานถ้าพูดถึงรางวัล ตอนนั้นรางวัลสูงสุดที่ไจ๋ได้รับ คือ Showgirl’s Choice ซึ่งประเทศออสเตรเลียเค้าจะมีการประกาศรางวัลทุกปีชื่อว่า DIVA Awards ซึ่งรางวัลนี้เค้าจะมอบให้กับคนที่ทำผลงานดีในแต่ละสาขาในคอมมูนิตี้นี่เกี่ยวกับวงการเอ็นเตอร์เทนเมนท์ทั้งหมด ซึ่งตอนที่ไจ๋ไปอยู่เข้าปีที่ 2 ไจ๋ได้ถูกเสนอชื่อเข้าชิงรางวัล Rising Star เป็นดาวรุ่งดวงใหม่ แต่พลาดรางวัลนั้นไป แต่พอปีที่ 3 ไจ๋ได้ถูกเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลที่ใหญ่กว่า เทียบในไทยเหมือนรางวัลตุ๊กตาทอง รางวัลนี้มันทำให้ไจ๋ประทับใจมาก ตรงที่ว่ามันไม่ใช่รางวัลที่คณะกรรมการจะมานั่งเลือก แต่เป็นรางวัลที่แดร็กควีนทั่วประเทศออสเตรเลียเป็นคนเลือกว่าใครต้องได้รับรางวัลนี้ ซึ่งไจ๋เป็นคนเอเชียคนแรกที่ได้รางวัลมา ไจ๋ไม่ลืมโมเมนต์ที่ว่ามีคนไทยที่เค้ามาให้กำลังใจเรา แล้วเค้าก็บอกเราว่า ไจ๋เป็นตัวแทนประเทศไทยนะที่จะได้รางวัลนี้ แล้วทำให้ภาพลักษณ์ของ LGBTQ+ ที่อยู่ในออสเตรเลียดีขึ้น แล้วเค้าจะคอยมาเชียร์ทุกอาทิตย์ มันก็เลยทำให้เราฮึดสู้ แล้วก็บอกกับตัวเองว่า สิ่งที่เราต่อสู้มาทำผลงานมาทั้งหมดมันต้องไปต่อ เพราะว่ามันไม่ได้ทำแค่เพื่อตัวเองอย่างเดียว มันคือการทำเพื่อคนอื่นด้วย”ก้าวข้ามคำบูลลี่ เก็บคอมเมนต์ดี ๆ มาเป็นแรงผลักดัน“เรื่องการถูกบูลลี่ส่วนตัวก็โดนทั้งต่อหน้า จากสังคม และจากโลกโซเชียล ตอนสมัยเด็ก ๆ ไจ๋มักจะโดนล้อว่าไอ้มะขามข้อเดียว โดนล้อว่าเป็นกะเทยหุ่นนักมวย ซึ่งเมื่อก่อนมันก็เจ็บนะเวลาเรารับคำล้อพวกนี้มาก ๆ แต่มันโชคดีตรงที่ว่า ไจ๋เองเป็นคนที่สามารถย่อยสลายมันได้ แต่อาจจะใช้เวลาหน่อย คือมันเหมือนกับว่าพอโดนบ่อย ๆ มันก็จะมีภูมิคุ้มกันมากยิ่งขึ้น บวกกับยุคสมัยมันเปลี่ยนไปมาจนถึงทุกวันนี้ คอมมูนิตี้ของเรามันสอนกันเองว่าอย่าไปยอมกับคำบูลลี่เหล่านั้น แต่ว่าในโลกโซเชียลมันก็จะมีบ้างที่เค้ามาคอมเมนต์เชิงลบต่าง ๆ แต่สิ่งที่โดนแล้วเจ็บที่สุดเลยก็คือคนที่คอมเมนต์ว่าไม่ชอบหน้า ไม่ชอบเรา ซึ่งเราก็สงสัยกับตัวเองว่า ฉันไปทำอะไรให้เธอไม่ชอบ หรือแค่คนเค้าไม่ชอบเรา ทั้งที่เราพยายามเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับคอมมูนิตี้ แต่มันก็วกกลับมาตรงจุดที่ว่า มันมีทั้งคนรักและคนไม่ชอบ ฉะนั้นเราก็ต้องทำความเข้าใจกับมันบางคอมเมนต์มันยังคงเหมือนแผลเป็นมาจนถึงทุกวันนี้ แต่ข้อดีก็คือว่ามันมีพลังอะไรบางอย่างจากโลกโซเชียลที่มันช่วยให้กะเทยต้องลุกขึ้นสู้ กะเทยอย่าไปยอม คือฉันจะไม่ยอมเป็นเหยื่อของเธออีกต่อไป และไจ๋ก็จะเสพเอาพลังงานดี ๆ จากสิ่งที่มีในคอมมูนิตี้มาเป็นพลังให้ตัวเองเหมือนกัน เรามองว่าเด็กสมัยเนี้ยเค้ามีความกล้า มีความมั่นใจ แล้วเค้าลุกขึ้นสู้ แล้วทำไมเราจะลุกขึ้นสู้บ้างไม่ได้ เราก็เรียนรู้สิ่งเหล่านี้จากโลกโซเชียลปัจจุบันด้วยและคอมเมนต์ที่ไจ๋จะได้รับพลังดี ๆ มากที่สุด ก็คือคอมเมนต์เชิงครอบครัว อาทิเช่น ลูกชายชอบมากเลย ลูกสาวชอบมากเลย หรือคุณป้าคุณน้าคุณอาที่มีอายุเค้าเข้ามาดูเรา แล้วเค้าพยายามที่จะพิมพ์ชมเรา มันทำให้เรามีความรู้สึกว่าตัวเองมีแฟนคลับหลายกลุ่ม มันทำให้เราคิดเสมอว่าจะต้องใส่ใจ แล้วก็ระมัดระวังในการทำคอนเทนต์ เพราะว่าคนดูของเรามีหลายกลุ่ม และถ้าเราได้คอมเมนต์ที่ตั้งใจพิมพ์ เป็นคอมเมนต์เชิงบวก มันก็กลายเป็นพลังงานที่เราได้รับที่มาจากกลุ่มแฟนคลับหลากหลายรูปแบบ”เปิดหัวใจ ส่องความรัก ของ “ไจ๋ ซีร่า”“ไจ๋ คบกับแฟนมา 14 ปีแล้วค่ะ จากคนรู้จักแล้วก็ลองคุย ได้ลองไปเที่ยว แล้วก็จับพลัดจับผลูตกร่องปล่องชิ้นกัน ก็เลยลงเอยกัน และใช้ชีวิตร่วมกันมา ส่วนตัวไจ๋จะให้ความสำคัญกับการพยายามทำความเข้าใจ ด้วยโลกความรักของเกย์ มันจะมีเรื่องของการที่ว่า พอเราอยู่กับใครสักคนหนึ่งแล้วเรามีความรู้สึกว่ามันขัดหูขัดตาหรือขัดใจ เรามักจะเลิกและหาคนใหม่ดีกว่า และคิดว่าเค้าไม่ใช่คนที่ใช่ มันจะเกิดเหตุการณ์แบบนั้นบ่อยมาก ๆ ตอนที่ไจ๋เป็นวัยรุ่น แต่พอเราโตขึ้น เราต้องมองข้ามสิ่งที่มันแย่ ๆ แล้วมองสิ่งที่มันดี ๆ สิ่งหนึ่งที่ไจ๋สัมผัสได้จากการมีชีวิตคู่ก็คือ เวลาที่ไจ๋แย่สุด ๆ เค้าคือคนเดียวที่อยู่เคียงข้าง มันก็เลยใช้ความรู้สึกนั้นอยู่ร่วมกันมาโดยตลอด มันเหมือนจากแฟน จากคนรัก ทุกวันนี้กลายมาเป็นพาร์ทเนอร์แล้วมันไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบ สมัยเราเป็นวัยรุ่น เราจะชอบมองข้อเสียของคนอื่นมากกว่า แล้วกลับกลายเป็นว่า เรามักเอาข้อเสียของเค้ามาบังข้อดีหมดเลย แต่เวลาเราทะเลาะกัน ตัวไจ๋จะนั่งตั้งสติ คิดว่าเค้ามีข้อดีอยู่เยอะนะ แล้วข้อเสียที่เค้ามี ก็ใช่ว่าคนอื่นจะไม่มี แล้วสมมติว่าวันดีคืนดีไปเจอคนใหม่ เราจะแน่ใจได้ยังไงว่า ข้อดีที่เราไปหามา มันจะชดเชยในข้อเสีย เราก็จะไม่รู้จักสิ่งที่มันลงตัวสักที มันอยู่ที่ว่า เราทำความเข้าใจกับความรู้สึกของเรา ความเป็นตัวตนของเค้า แล้วมาเจอกันตรงกลางได้มากน้อยแค่ไหน”สีสัน แรงบันดาลใจ จาก “ไจ๋ ซีร่า”“ไจ๋ภูมิใจตรงที่ว่า เรื่องราวในชีวิตของเรา มันมีทางแยกหลายทางมาก ที่ต้องตัดสินใจต่าง ๆ แล้วเป็นการตัดสินใจที่มันยากเหลือเกิน แต่กลับกลายเป็นว่า พอมาเป็นตัวเองทุกวันนี้ มองย้อนกลับไป ทางแยกและการตัดสินใจทั้งหลาย มันเป็นสิ่งที่สร้างให้มาเป็นตัวเราอยู่ทุกวันนี้ มันก็เลยทำให้ตัวเองรู้สึกภูมิใจกับทุกโมเมนต์กับทุกทางเลือกของตัวเอง ไม่เคยเสียใจเลย ไจ๋จะพยายามมองในแง่ดีว่า มันไม่ใช่เรื่องของการผิดพลาด มันเป็นแค่ทางเลือกที่เราต้องเลือก แล้วก็ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเลือกพลาด ถ้าเราเลือกพลาดเราจะไม่เป็นอย่างเราทุกวันนี้” – ไจ๋ ซีร่าพบเรื่องราวชีวิตหลากสีสันใน Club Pride Day คลับที่เต็มไปด้วยแบ่งปันข้อคิดแรงบันดาลใจ และมีคลังความรู้ที่พร้อมแชร์ ไปกับแขกรับเชิญพิเศษ และสองดีเจสุดแซ่บ “พี่อ้อย” และ “ก็อตจิ” ได้ในทุกสัปดาห์ติดตามชมรายการย้อนหลัง

‘เสียงในหัวตอนอ่านหนังสือ’ มีที่มา…ใครกันนะที่พูดกับเรา?

03 ก.ค. 2024

HEALTHY LIFESTYLE

‘เสียงในหัวตอนอ่านหนังสือ’ มีที่มา…ใครกันนะที่พูดกับเรา?

‘ถ้าเสียงที่พูดอยู่ในหัวคือตัวเราเอง แล้วใครกันล่ะที่เป็นคนฟัง ?’เป็นคำถามเชาว์ปัญญาที่ชวนให้ขบคิดอยู่ไม่น้อย กับการที่ใครหลายคนบนโลกนี้สามารถอ่านออกเสียงในใจได้ และแน่นอนว่าในตอนที่เรากำลังอ่านบทความนี้อยู่ เสียงในหัวก็อาจกำลังทำหน้าที่ของมันเช่นกัน‘Subvocalization’ หรือ การอ่านออกเสียงในใจ เป็นมากกว่า ‘การคิด’ แต่เป็นการทำงานร่วมกันระหว่างส่วนต่างๆของร่างกาย เช่น ตา ริมฝีปาก ลําคอ ลิ้น เส้นเสียง กล่องเสียง และขากรรไกร เชื่อหรือไม่ว่าในตอนที่เรากำลังอ่านออกเสียง ‘ในใจ’ ตัวเราเองก็ยังคงเคลื่อนไหวเล็ก ๆ น้อย ๆ คล้ายกับตอนที่เปล่งเสียงพูดอย่างไม่รู้ตัวในปี 2004 นักวิทยาศาสตร์จากนาซ่า ได้มีการทดลองติดเซ็นเซอร์ขนาดเล็กไว้ที่อวัยวะต่างๆของอาสาสมัคร เช่น บริเวณใต้คางและลูกกระเดือก พบว่า สมองของอาสาสมัครมีการตอบสนองราวกับว่ากำลังพูดอยู่จริงๆ ถึงแม้จะไม่มีการเปล่งเสียงออกมาเลยก็ตาม โดยการอ่านออกเสียงในใจสามารกระตุ้นสมองส่วน Broca ที่มีส่วนรับผิดชอบเกี่ยวกับการใช้ภาษาทุกรูปแบบให้ทำงานได้การอ่านออกเสียงในใจ คือส่วนหนึ่งในพัฒนาการของเด็กเบธ ไมซิงเกอร์ และ โรเจอร์ เจ. ครอยซ์ รองศาสตราจารย์และอาจารย์สาขาจิตวิทยา จากมหาวิทยาลัยเม็มฟิส กล่าวไว้ว่า ในตอนเด็กเรามักจะเริ่มอ่านหนังสือด้วย ‘การออกเสียง’ เพราะการฟังเสียงของตัวเองสามารถช่วยให้เราทำความเข้าใจข้อความได้ง่ายมากขึ้น เมื่อโตขึ้นมาหน่อย เราอาจเปลี่ยนเป็น ‘การอ่านพึมพํา’ กระซิบ หรือขยับริมฝีปาก แต่พฤติกรรมนี้จะจางหายไปในตอนที่ทักษะด้านการอ่านพัฒนาขึ้น เราจะสามารถอ่านหนังสืออย่างเงียบๆ ‘ในหัวของตัวเอง’ ได้ และในตอนนั้นเอง คือตอนที่เสียงภายในหัวเข้ามามีบทบาทสำคัญ ซึ่งเป็นเรื่องปกติของการพัฒนาทักษะการอ่าน ที่เด็กๆจะสามารถทำได้ดีในชั้นประถมสี่หรือห้า โดยการเปลี่ยนจากการอ่านออกเสียงเป็นการอ่านในใจนั้น คล้ายกับวิธีที่เด็กพัฒนาทักษะการคิดและการพูดนั่นเองทั้งนี้ เลฟ วีโกสกีนักจิตวิทยาชาวรัสเซีย ได้นิยามพฤติกรรมนี้ว่า ‘การสนทนาส่วนตัว’ เขากล่าวว่าไม่ใช่แค่เด็กเท่านั้นที่มีพฤติกรรมนี้ แม้แต่ผู้ใหญ่ที่กำลังประกอบเครื่องดูดฝุ่นอันใหม่ บางทีเราอาจได้ยินพวกเขาพึมพํากับตัวเอง ในตอนที่กำลังทําความเข้าใจคําแนะนําในคู่มือดังนั้นเมื่อเด็กๆ กลายเป็นนักคิดที่ดีขึ้น พวกเขาจึงเปลี่ยนไปพูดในหัวแทนที่จะพูดออกมาดังๆ เมื่อเราเป็นนักอ่านที่ดีแล้ว การอ่านออกเสียงในใจจะง่ายยิ่งขึ้น ทั้งยังอาจช่วยให้อ่านได้เร็วขึ้นเพราะไม่จําเป็นต้องพูดออกมา และมีความยืดหยุ่นมากกว่า ช่วยให้เราจดจ่อกับสิ่งที่สําคัญที่สุดได้นั่นเองแล้วเสียงในหัวของเรา คือเสียงของใคร?การได้ยินเสียงตัวเองในหัวนั้นเป็นเรื่องปกติ งานศึกษา Characteristics of inner reading voices โดย Ruvanee P. Vilhauer พบว่าผู้คน4 ใน 5 บอกว่าพวกเขามักจะได้ยินเสียงในหัวตอนอ่านหนังสือในใจ นอกจากนี้เสียงในหัวยังมีหลายประเภทอีกด้วยซึ่งอาจเป็นเสียงพูดปกติของตัวเราเอง หรืออาจเป็นโทนเสียงที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงการศึกษาผู้อ่านที่เป็นผู้ใหญ่ พบว่าเสียงที่ได้ยินในหัวอาจเปลี่ยนแปลงได้ ขึ้นอยู่กับสิ่งที่ตัวเรากําลังอ่าน ยกตัวอย่างเช่น เมื่อตัวละครในหนังสือกำลังพูดบางอย่างอยู่ เราอาจได้ยินเสียงของตัวละครนั้นในหัวดังนั้นอย่ากังวลไป ถ้าได้ยินเสียงมากมายในหัวตอนที่กำลังดําดิ่งลงไปในหนังสือ มันอาจหมายความได้ว่า คุณกลายเป็นนักอ่านออกเสียงในใจที่มีทักษะแล้ว

“โอลิมปิค ปารีส 2024 มหกรรมกีฬาร้อนที่สุดในประวัติศาสตร์”

03 ก.ค. 2024

GREEN HEART

“โอลิมปิค ปารีส 2024 มหกรรมกีฬาร้อนที่สุดในประวัติศาสตร์”

กีฬาโอลิมปิคที่ปารีสในปีนี้จะจัดขึ้นระหว่าง 26 กรกฎาคม ถึง 11 สิงหาคม 2567 ซึ่งมีการคาดการณ์ว่าจะเป็นช่วงที่อุณหภูมิพุ่งขึ้นไปสูงที่สุดกว่า 40⁰C เพราะเป็นช่วงที่เป็นฤดูร้อนของยุโรปในซีกโลกเหนือพอดีมหกรรมกีฬาโอลิมปิคในคราวนี้ ฝรั่งเศสตั้งเป้าไว้ให้เป็นการจัดการแข่งขันกีฬาโอลิมปิคที่เขียวที่สุด เท่าที่จะเป็นไปได้ (ย้อนไปอ่านบทความเก่าที่เคยเขียนไว้ได้)หมู่บ้านนักกีฬา เป็นสถานที่ใช้รับรองนักกีฬา และเจ้าหน้าที่กว่า 15,000 คนในกีฬาโอลิมปิค และใช้รับรองนักกีฬา และ เจ้าหน้าที่กว่า 9,000 คนในกีฬาพาราลิมปิค สถานที่นี้ถูกสร้างอยู่ริมแม่น้ำแซน ใช้กระแสลมธรรมชาติพัดผ่านให้ความเย็นกับกลุ่มอาคาร ประกอบกับการใช้ระบบระบายความร้อนในอาคาร ที่มีการติดตั้งหลังคาสีเขียวลดความร้อน มีบานประตู หน้าต่าง ป้องกันแสงแดด และความร้อนในเวลากลางวัน รวมทั้งมีการปลูกต้นไม้รายรอบอาคาร เพิ่มร่มเงา และความเย็นในพื้นที่ ส่วนภายในห้องพักจัดไว้อย่างเรียบง่าย มีเพียงเตียง และ พัดลม คือ...มีทุกอย่าง แต่ไม่มีแอร์ เครื่องปรับอากาศซึ่งเหตุผลของการไม่ติดตั้งแอร์ เพราะแอร์อาจทำให้นักกีฬาเย็นได้จริง แต่จะสร้างความร้อนให้กับพื้นที่รอบข้าง และการตั้งเป้าหมายการลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกให้น้อยกว่าโอลิมปิกลอนดอน 2012 ให้ได้ 50%ทำให้นักกีฬาหลายประเทศ เช่น อเมริกา ออสเตรเลีย แคนาดา เดนมาร์ค อังกฤษ กรีก และ อิตาลี ประกาศว่า จะยกแอร์ไปติดเอง ส่วนนักกีฬานิวซีแลนด์ ก็จะเอาแอร์เคลื่อนที่ไปติดเองเหมือนกัน แต่อาจจะไม่ทุกห้อง จะกระจายไปในหลายอาคารที่พวกเขาพักในกีฬาโอลิมปิคครั้งล่าสุด ในปี 2021ที่ญี่ปุ่น ที่ว่าร้อนแล้ว สภาพอากาศปีนั้นอุปสรรคอย่างมากกับนักกีฬา มีผู้เข้าแข่งขันหลายคน ทั้งอาเจียน และ เป็นลมขณะแข่งขัน เพราะความร้อน แต่ครั้งนี้ สภาพอากาศก็จะร้อนยิ่งกว่า จากการพยากรณ์อากาศ มีแนวโน้มมากถึง 70% ที่อากาศปารีสจะร้อนกว่าปกติ และเมื่อรวมกับความชื้นในอากาศที่สูง ยิ่งทำให้ ความร้อนที่รู้สึก สูงขึ้นไปอีก จนกระทั่งมีคำเตือนว่า กรณีเลวร้ายที่สุด อาจทำให้นักกีฬาเสียชีวิตและสิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ “คลื่นความร้อน (Heatwave)” ที่อาจเกิดขึ้นขณะที่จัดการแข่งขัน ซึ่งจากสถิติตั้งแต่ปี 1947 จนถึงปัจจุบัน พบว่า ปารีสโดนคลื่นความร้อนเล่นงานไปกว่า 50 ครั้งแล้ว ทำให้มีผู้เสียชีวิตจากคลื่นความร้อน กว่า 14,000 คนซึ่งสาเหตุของคลื่นความร้อน ก็มาจากสภาพการเปลี่ยนแปลงของภูมิอากาศนั่นเอง และเป็นการเตือนโลกว่า นับจากนี้เป็นต้นไป ทุกมหกรรมกีฬา จะต้องประสบปัญหาเรื่องความร้อนไปเรื่อยๆอย่างไม่มีที่สิ้นสุดปัญหาโลกร้อนจึงไม่ใช่แค่ปัญหาของวงการสิ่งแวดล้อม แต่ตอนนี้มันพิสูจน์ชัดแล้ว ว่ากระทบไปทุกวงการ ไม่เว้นแม้แต่วงการกีฬาการแข่งขันที่สำคัญที่สุด จึงไม่ใช่การแข่งกีฬา หรือ การแก่งแย่งกันเอง แต่เป็นการแข่งขันที่มนุษยชาติต้องร่วมกันเป็นหนึ่ง ทำทุกวิถีทาง เพื่อเข้าเส้นชัย หยุดปัญหาสิ่งแวดล้อมให้เร็วที่สุด โดยที่มีชีวิตเพื่อนมนุษย์ทุกคนเป็นเดิมพัน