","image":"https://media.atime.live/editor/banner/d9670d61-545b-4b76-a2d3-8d5758d11f2b.jpeg","url":"","data_type":"ads"},{"id":"173","created_at":"2023-05-02T13:08:13.261+07:00","updated_at":"2024-10-01T07:10:28.405+07:00","name":"GREEN WAVE HAPPY ANNIVERSARY HAPPY BAG","title":"","title_color":"","description":"","description_color":"","button_title":"","button_color":"","button_text_color":"","button_url":"","ads_script":"","ads_script_encode":"","image":"https://storage.googleapis.com/atime-media-prod/editor/banner/1f9e9baa-e12d-462a-993c-7815956cdce0.jpeg","url":"https://atime.live/greenwave/events/9367","data_type":"image"},{"id":"168","created_at":"2023-05-02T13:03:50.31+07:00","updated_at":"2024-10-01T07:42:33.849+07:00","name":"GW: Cover Night Live","title":"","title_color":"","description":"","description_color":"","button_title":"","button_color":"","button_text_color":"","button_url":"","ads_script":"","ads_script_encode":"","image":"https://storage.googleapis.com/atime-media-prod/editor/banner/c0419d4d-024b-4c91-94f2-a16d849ff1a7.jpeg","url":"https://atime.live/greenwave/covernightlive/9368","data_type":"image"},{"id":"167","created_at":"2023-05-02T13:02:56.595+07:00","updated_at":"2024-10-04T13:52:31.687+07:00","name":"GW: เพื่อนเป็นหมอ","title":"","title_color":"","description":"","description_color":"","button_title":"","button_color":"","button_text_color":"","button_url":"","ads_script":"","ads_script_encode":"","image":"https://storage.googleapis.com/atime-media-prod/editor/banner/6bcba0ad-c274-4310-a679-35c719a1faa4.jpeg","url":"https://youtu.be/LvMwtODcedc?si=YZMnXsOGYDmiHaNq","data_type":"image"},{"id":"175","created_at":"2023-05-02T13:10:04.603+07:00","updated_at":"2024-11-01T12:17:02.732+07:00","name":"GREEN CHARITY WE SHARE WHEELCHAIR","title":"","title_color":"","description":"","description_color":"","button_title":"","button_color":"","button_text_color":"","button_url":"","ads_script":"","ads_script_encode":"","image":"https://storage.googleapis.com/atime-media-prod/editor/banner/d59daa81-3519-48b1-9558-aea96c5b1019.jpeg","url":"https://atime.live/greenwave/events/9672","data_type":"image"},{"id":"172","created_at":"2023-05-02T13:07:33.325+07:00","updated_at":"2024-07-31T21:27:49.687+07:00","name":"GW: DJ. GREEN WAVE","title":"","title_color":"","description":"","description_color":"","button_title":"","button_color":"","button_text_color":"","button_url":"","ads_script":"","ads_script_encode":"","image":"https://storage.googleapis.com/atime-media-prod/editor/banner/4ec409d4-6748-4160-b4be-818931014327.jpeg","url":"https://atime.live/greenwave/live","data_type":"image"},{"id":"171","created_at":"2023-05-02T13:06:45.555+07:00","updated_at":"2024-02-29T20:13:47.19+07:00","name":"GW: Green Morning Show","title":"","title_color":"","description":"","description_color":"","button_title":"","button_color":"","button_text_color":"","button_url":"","ads_script":"","ads_script_encode":"","image":"https://storage.googleapis.com/atime-media-prod/editor/banner/c5fbf849-150e-4cf4-b789-700e29ba9047.jpeg","url":"https://atime.live/greenwave/greenmorning","data_type":"image"},{"id":"170","created_at":"2023-05-02T13:06:04.802+07:00","updated_at":"2024-01-31T13:13:46.358+07:00","name":"GW: Club Pride Day","title":"","title_color":"","description":"","description_color":"","button_title":"","button_color":"","button_text_color":"","button_url":"","ads_script":"","ads_script_encode":"","image":"https://storage.googleapis.com/atime-media-prod/editor/banner/97e5346e-79d3-4de0-bf2e-302abd278f91.jpeg","url":"https://atime.live/greenwave/clubprideday","data_type":"image"},{"id":"169","created_at":"2023-05-02T13:04:39.803+07:00","updated_at":"2024-01-31T13:14:08.428+07:00","name":"GW: Club Friday","title":"","title_color":"","description":"","description_color":"","button_title":"","button_color":"","button_text_color":"","button_url":"","ads_script":"","ads_script_encode":"","image":"https://storage.googleapis.com/atime-media-prod/editor/banner/62628576-c3e9-4598-b4f0-8a4489300e66.jpeg","url":"https://atime.live/greenwave/clubfriday","data_type":"image"},{"id":"174","created_at":"2023-05-02T13:09:24.979+07:00","updated_at":"2024-06-14T11:21:29.067+07:00","name":"GW: Default Statistics (ห้ามเอาออก)","title":"","title_color":"","description":"","description_color":"","button_title":"","button_color":"","button_text_color":"","button_url":"","ads_script":"","ads_script_encode":"

","image":"https://storage.googleapis.com/atime-media-prod/editor/banner/e2a66e8f-a304-4bcf-ba1f-cfe7ced1861c.jpeg","url":"","data_type":"ads"}]},"error":null,"msg":"get live station content successful"},"ads":{"data":{"station_id":"2","menu_name":"LIVE","slug":"/greenwave/live","content_type":"0","menu_type":"live","theme":"live","ads_square_name":"Live","ads_script":"","ads_script_encode":"

","ads_image":"","data_type":"ads","url":""},"error":null,"msg":"get podcast detail successful"}},"pin":null,"highlight":null,"replay":null,"allType":"","related":null,"rawDataHome":[{"station_id":2,"content_id":9866,"title":"เปิดเรื่องราวชีวิตแบบครบรส ของ “หวานเจี๊ยบ” ผู้จัดการสาวสุดแซ่บ ของเหล่าซุปตาร์","content":"

“หวานภูมิใจที่หวานเลี้ยงครอบครัวได้ ดูแลคุณแม่ได้ หวานอาจจะไม่ได้เป็นลูกที่ดีมาก แต่ในบันปลายชีวิตของเขา เราก็ทำให้เขาได้อย่างดีที่สุดแล้ว”

เปิด Club รวมสีสันของชีวิต พร้อมแบ่งปันข้อคิดแรงบันดาลในในทุก ๆ สัปดาห์ สำหรับ Club Pride Day คุยอย่าง Proud เมาท์อย่าง Pride ทอล์คกระทบไหล่ตัวแม่ กับสองดีเจสุดแซ่บ “ดีเจพี่อ้อย” และ “ดีเจก็อตจิ” ที่ได้เปิดไมค์ต้อนรับตัวแม่ “หวานเจี๊ยบ” จากพนักงานขายเครื่องสำอาง สู่ผู้จัดการสุดปัง ของซุปตาร์ตัวแม่ ที่พร้อมดูแล ปลุกปั้น ดาวดวงใหม่ประดับวงการ กับเส้นทางชีวิตสุดสตรอง ที่กว่าจะเฉิดฉาย ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด สีสันรสชาติของชีวิต พร้อมข้อคิดแรงบันดาลใจ ได้ถูกแชร์ไว้แล้วในรายการ

ก่อนจะเป็นผู้จัดการตัวแม่

“หวานเข้ามาในวงอาชีพนี้ได้เพราะว่าเมื่อก่อนเป็นพนักงานขายเครื่องสำอางในห้าง แล้วคุณชมพู่ก็เป็นลูกค้าเรา จนกระทั่งรู้จักกันมาหลายปี พี่ชมพู่ก็เปิดร้านทำผมอยู่ช่วงหนึ่ง แล้วเค้าก็เลยบอกว่า หวานออกมาได้ไหม จะให้มาเป็นผู้จัดการด้วย แล้วก็คอยดูแลร้านตัดผมด้วย

ก็เลยตัดสินใจลาออกมาค่ะ

ผู้จัดการ ปกติก็มีหน้าที่รับคิวงาน คอยตรวจสอบสกรีนงาน ว่างานไหนน้องเราทำได้ งานไหนน้องเราไม่สะดวกทำ มันก็จะมีคอนดิชั่นของแต่ละคนที่ไม่เหมือนกัน เนื้องานก็ประมาณนั้นค่ะ”

Millions of stars บ้านดาวในสังกัดหวานเจี๊ยบและผองเพื่อน

“มิลเลี่ยนออฟสตาร์ จริง ๆ มันไม่ได้มีหวานเป็นผู้จัดการคนเดียวนะคะ มันมีเพื่อน ๆ อีก 4-5 คน โดยหวานสนิทกับคนชื่อคุณแอมก่อน คุณแอมเค้าจะดูแล เอมมี่ มรกต แล้วหลังจากนั้นเค้าก็จะมีหลาย ๆ คนตามมา แล้วเราก็รู้จักคนโน้นคนนี้ เราก็ดึงมาอยู่ในก๊วนเดียวกัน แล้วเมื่อก่อนเวลาถ่ายรูปไปงาน เราก็ถ่ายกันเอง ซึ่งออกงาน 1 ครั้ง เราก็ถ่ายรูป 20 – 30 รูปแล้วส่งให้ดาราลงโพสต์ ซึ่งดาราก็ลงแค่ 1-2 รูปเท่านั้น ส่วนรูปที่เหลือเราก็ไม่รู้จะเอารูปไปไว้ไหน แล้วรูปมันก็สวย เราก็เลยสร้างเพจขึ้นมาชื่อว่า มิลเลี่ยนออฟสตาร์ แล้วเวลามีรูปอะไรก็โยนเข้าไปในเพจ ใครมีกิจกรรมอะไรก็โยนกันเข้าไป เค้าก็เลยเรียกเราว่าบ้านดาว ซึ่งคนมักจะเข้าใจผิดว่าหวานเป็นคนดูแลทั้งหมด แต่จริง ๆ ไม่ใช่ มันจะมีเพื่อน ๆ อีก 4-5 คนที่เป็นแก๊งผู้จัดการด้วยกัน

ซึ่งเรื่องที่ ดาราในบ้านทุกคนต้องลงคอนเทนต์ทุกวัน อันนี้ก็เป็นเรื่องจริง เพราะมันคือตัวทำเงิน อย่างตอนนี้เราก็ต้องผันไปเป็น Tiktoker ซึ่งอะไรก็ตามที่มันเป็นแหล่งให้ดาราเค้าได้เงิน ทำให้เค้าเกิดรายได้ เราก็ต้องบอกเค้า ยิ่งทำบ่อย ๆ อัลกอริทึมมันก็จะเรียนรู้และเหวี่ยงขึ้นเอง ขอให้เน้นความสม่ำเสมอ”

ผู้จัดการดารา ใช้ชีวิตไม่ธรรมดา จริงไหม?

“หวานคิดว่า คนภายนอกอาจจะมองนักแสดงและดาราเป็นแบบนั้น แต่จริง ๆ แล้วทุกคนมันก็เป็นเหมือนคนปกติ เค้าก็ยังกินส้มตำปลาร้า กินไส้กรอกอีสาน เค้าก็ยังใช้ชีวิตปกติ แต่ว่าคนที่เค้าร่วมงานอาจจะเป็นการให้เกียรติมากกว่า ให้เกียรติทั้งนักแสดง รวมไปถึงผู้จัดการดาราด้วย มันก็เลยดูเป็นภาพลักษณ์ที่สวยงาม แต่จริง ๆ เบื้องหลังเราก็ปกติ แต่อาจจะไม่มีใครรู้ สมมติแต่ก่อน เวลาหวานไปโชว์ตัวต่างจังหวัดกับพี่ชมพู่ โรงแรมที่ลูกค้าเปิดให้ก็คืนละ 800 บาท ซึ่งเราก็นอน ขึ้นเครื่องบิน ขึ้นรถตู้ไปผจญภัยกันสองคน จำได้เลยมีอยู่ครั้งหนึ่งไกลมาก ตอนนั้นมันยังไม่มีเครื่องบิน พอไปถึงจังหวัดนั้น ต้องนั่งรถตู้ไปอีก 5 ชั่วโมง พอลงรถตู้ปุ๊บต้องขึ้นเวทีเลย ผ่านไปยังไม่ครบ 1 ชั่วโมงเลย ฉันยังเดินหาข้าวหาปลาให้คุณชมพู่ไม่ได้เลย ปรากฎว่างานเสร็จและต้องนั่งรถกลับอีก 5 ชั่วโมง ทางขรุขระนั่งกระแทกจนพี่ชมพู่ต้องมีหมอนมีผ้าห่มมารอง ภาพเบื้องหลังมันก็ไม่สวยหรูขนาดนั้น แต่ภาพเบื้องหน้ามันเป็นอะไรที่ต้องสวยงาม เพื่อไปเจอแฟน ๆ ในแต่ละ

อย่างเรื่องถูกถ่ายรูป หวานว่าปัจจุบันนี้มันห้ามไม่ได้หรอกค่ะ แต่ถ้าเราเห็นว่าดารากำลังอยู่ในโมเม้นท์ที่มันไม่สมควร เราก็อาจจะขอให้คนไม่ถ่าย แต่ว่าเดี๋ยวนี้ทุกคนมันมีกล้องอยู่ในมือแล้ว ดาราทุกคนก็โดนถ่าย เราก็คงหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่เราก็คิดว่าถ้ามันไม่ได้อยู่ในโมเม้นท์ที่น้องกำลังทำธุระส่วนตัว มันก็ไม่เป็นไร

เกณฑ์ในการรับเด็กเข้าบ้านไม่มีค่ะ ขอแค่รู้จักก่อน อาจจะเป็นเด็กใหม่ได้ หรือมีชื่อเสียงมาบ้างประมาณนึง อย่างตอนน้องแจ๊คกี้มา แจ๊คกี้เค้าก็ไม่ได้มีชื่อเสียงมา แต่ก็ต้องยอมรับว่ามันเป็นความสามารถของน้อง ที่ทำให้น้องต่อยอดมาถึงทุกวันนี้ได้”

หวานเจี๊ยบ กับบรรดาหลาน ๆ

“ทุกวันนี้คุณชมพู่เค้าจะให้หลาน ๆ เรียกอย่างผมยาว เค้าจะเรียกว่าป้า ส่วนผมสั้นจะเรียกว่าลุง แล้วความน่ารักของสายฟ้า พายุ ตอนนี้จะ 7 ขวบ เค้าก็ไม่เคยมาถามว่าทำไมป้าหวานเป็นผู้ชาย ส่วนน้อง แอบิเกล เค้าจะมีเรื่องให้เราเซอร์ไพรส์เค้าตลอด อย่างพี่สาวของหวานก็ชอบหนูเกลมาก เค้ายังถามว่าเกล 2 ขวบจริง ๆ เพราะทุกวันนี้มีคนมาติดต่องาน ติดต่อน้องเกลไปเดินแบบ ไม่เอาแม่ชมพู่นะ เอาแต่เกล ซึ่งหวานก็บอกว่ามันไม่ได้ เค้าต้องมีแม่ไปด้วย น้องเพิ่ง 2 ขวบกว่าเองนะ คือคนภายนอกจะเห็นความฉลาด จนเข้าใจว่าเค้าโตมากแล้ว คิดว่าทำงานเองได้แล้ว ซึ่งจริง ๆ มันไม่ได้ น้องเพิ่ง 2 ขวบค่ะ”

ครอบครัว กับการยอมรับตัวตนของหวานเจี๊ยบ

“หวานเป็นคนกรุงเทพแต่กำเนิดค่ะ เกิดมาในครอบครัวคนจีน ฐานะปานกลาง มีพี่น้อง 4 คน

เรื่องการยอมรับตัวตนคือเมื่อก่อน เราไม่รู้ว่าการที่เค้าทำแบบนั้น มันคือรับไม่ได้ อย่างเช่นคุณพ่อของหวาน ตอนนี้ท่านเสียไปแล้ว เค้าจะไม่ค่อยยุ่งวุ่นวายอะไรกับหวานเท่าไหร่ แต่กับแม่ด้วยความที่เราสนิทกัน เราอยู่ด้วยกันกับแม่ เค้าก็จะเรียกเราว่าสัตว์ประหลาด ซึ่งบ้านของหวานจะมีกิจกรรมที่ต้องไปกินข้าวภัตตาคาร หรือไปกินตามร้านอาหารกัน แล้วเวลาเดินออกจากบ้านเค้าก็จะเดินนำหน้าไปเลย แล้วเค้าก็จะให้หวานเดินคนสุดท้าย หรือไม่ก็จะให้หวานนำหน้าเค้าจะไม่เดินใกล้ แต่พอไปร้านอาหารทุกอย่างเป็นปกติ หรือถ้าเข้าบ้านแล้วชีวิตก็เป็นปกติ แต่พออยู่ข้างนอก แม่เค้าก็จะไม่ค่อยยอมรับ แต่เราก็ไม่ได้ซีเรียสอะไร ก็ไม่เป็นไร

เมื่อก่อนแม่เค้าไม่ได้ใช้คำว่าเป็นกะเทย คือเหมือนตอนนั้นหวานจำได้ว่า อยู่ดี ๆ แม่เค้าก็มารื้อตู้เสื้อผ้าแล้วเค้าก็เจอหมดเลย แป้ง มาสคาร่า ลิปสติก ชุดชั้นใน แล้วเค้าก็เรียกเราลงมาด่า แล้วเราก็เลยพูดไปว่า แม่ไม่คิดเหรอถ้าสมมติหนูเป็นผู้ชายจริง ๆ ป่านนี้อาจจะถือเหล็กฟุตไปตีกับคนอื่นก็ได้ เพราะตอนนั้นตรงข้ามบ้านเรามันก็มีคนที่ไปเรียนช่าง เค้าก็เลยพูดขึ้นมากับหนูว่า ให้ติดยาดีกว่าให้เป็นแบบนี้ แต่เราก็ไม่ได้เสียใจนะ วันนั้นเราก็งงด้วยซ้ำ แต่เราแค่รู้สึกว่าเค้ารับไม่ได้ขนาดนี้เลยเหรอ ซึ่งตอนที่แม่จับได้ ตอนนั้นหวานเรียน ม.ปลาย เรายังเป็นกะเทยผมสั้นอยู่แต่เราก็แอบใส่ชุดชั้นใน แต่จะใส่เวลาอยู่นอกบ้านนะ แต่พอใกล้จะถึงบ้าน เราจะถอดเก็บใส่กระเป๋า พอวันรุ่งขึ้นปุ๊บตอนแม่ไม่อยู่เราก็ซัก แล้วก็ไปตากแดด แต่ถ้าแม่เค้ากลับมา ชุดชั้นในตัวที่ซักจะแห้งไม่แห้งเราก็ต้องเก็บก่อน แล้วก็เอารองเท้าส้นสูงที่มันสูงมาก ๆ เราก็ไปเลื่อยออกให้มันเหลือส้นเตี้ย ๆ เพื่อให้มันดูไม่เป็นผู้หญิงมาก หวานว่าจริง ๆ แล้วบ้านหวานเป็นเหมือนครอบครัวปิด เค้าคงยังไม่รู้ เพราะต้องเรียนตรงนี้ว่า คุณแม่หวานไม่ได้รับการเรียนหนังสือเลย เพราะฉะนั้นเค้าก็จะอยู่แต่ในโลกของเค้ากับที่บ้าน ซึ่งเค้าก็ไม่รู้ว่าโลกมันไปถึงไหนแล้ว

แต่เราเป็นคนที่ไม่ค่อยได้รู้สึกมากเท่าไหร่ ไม่รักก็ไม่รัก เราก็คิดแบบนี้ และต้องเข้าใจว่าหวานเป็นลูกคนสุดท้อง แล้วสิ่งใดที่หวานต้องการแม่ไม่เคยปฏิเสธ ดิฉันอยากได้กระเป๋านักเรียนอันใหม่เดี๋ยวฉันก็ต้องได้ หรือฉันอยากได้เงินเดี๋ยวแกก็ให้ เราก็เลยไม่ได้รู้สึกว่าเราขาดแคลนอะไร

หวานรู้ว่าลึก ๆ แม่เค้าก็รักหวาน ญาติพี่น้องทุกคนก็บอกว่าเค้ารักเรา แต่เราก็รู้สึกว่าแม่รักพี่สาวเราอีกคนหนึ่งมากกว่า แต่พี่สาวเราคนนั้นเค้าก็ดีกับพ่อกับแม่จริง ๆ นะ เราก็เถียงไม่ได้ เพราะเรามีแต่เรื่องให้เค้าช้ำใจ เรียนก็ไม่เก่ง แล้วพอเราเริ่มไปโรงเรียนชายล้วน ได้เจอเพื่อนที่เป็นแบบเดียวกัน แล้วก็เริ่มมีแฟน เริ่มไม่กลับบ้านบ้าง เริ่มไปนอนบ้านเพื่อนคนนี้ เริ่มไปนอนบ้านเพื่อนคนนั้น บางวันเราไม่กลับเลย จนมีอยู่วันหนึ่งเราโทรไปหาแม่ ซึ่งตอนนั้นเค้ากำลังจะแจ้งความแล้วว่าเราหายไปไหน เพราะเมื่อก่อนเราไม่มีโทรศัพท์มือถือ แล้วเราก็รู้สึกว่าถ้าเราไม่กลับบ้าน ยังไงเค้าก็ตามเราไม่ได้ พอกลับมาแม่โกรธมากเอาสายยางฟาด ๆ เพราะเค้ากลัวว่าเราจะเกิดอันตรายอะไรรึเปล่า

แม่เริ่มมายอมรับเราได้ตอนโตนี่แหละค่ะ ตอนทำงานเลย ซึ่งช่วงก่อนที่เราจะมาทำงานในอาชีพผู้จัดการ ตอนที่ทำงานห้าง ตอนนั้นแบรนด์ของหวานเป็นแบรนด์ใหญ่ เค้าก็จะมีคนมากรูมมิ่งบุคลิกภาพเรา ไว้เล็บแล้วต้องทาเล็บนะ ต้องใส่กระโปรงนะ ต้องทาเล็บเท้านะ ต้องดูแลตัวเองนะ เค้าก็จะมากรูมมิ่งเราก่อนที่แบรนด์เราจะเปิด แล้วพอเราเริ่มทำงานไปสักพัก ตอนนั้นเราก็ยังไม่มีรถ เรากลับไปบ้านพอไปถึงบ้านเราก็เหวี่ยงผ้าเราลงตะกร้า ซึ่งทุก ๆ สัปดาห์ก็จะเป็นอย่างแบบนั้น จนกระทั่งมีอยู่ครั้งนึงหวานก็ได้ยินเสียงมาจากตรงระเบียง หวานก็ลุกขึ้นไปดู สรุปเป็นแม่เราเนี่ยแหละ นั่งซักกระโปรงให้เราอยู่ ซึ่งปกติเค้าไม่เคยชอบให้หวานใส่กระโปรง แต่พอเรามาทำงานเราเลี้ยงดูตัวเองได้ ทุกอย่างมันก็ดูเบาลง ญาติพี่น้องที่เคยบูลลี่เรา เค้าก็ไปบอกพี่สาวเรา หรือบอกญาติ ๆ คนอื่นว่า โชคดีที่มีเรานะ ดูแลแม่ดูแลพ่อ ซื้อบ้านซื้อรถ พาแม่ไปเที่ยว ตั้งแต่นั้นเราก็รู้สึกว่าความตึงที่เราเคยเจอมันก็ผ่อนลง หวานเคยถามแม่ด้วยนะว่า เห็นคนโน้นคนนี้เค้าบวชกัน ไม่อยากให้บวชบ้างเหรอ เค้าก็บอกว่าถ้าบวชแล้วเหมือนเราไม่ได้สมัครใจ บาปก็ไปอยู่ที่เค้าสิ งั้นก็แล้วแต่ เราก็เลยไปจับแม่มาคุยว่า ไม่ต้องจับผ้าเหลืองขึ้นสวรรค์หรอก เดี๋ยวซื้อเครื่องบินให้ขึ้นไปเลย เราก็พูดกับเค้าเล่น ๆ แซวขำ ๆ กันไป”

ความรักหวานใส ของหวานเจี๊ยบ

“ความรักครั้งแรกของหวาน คือตอนเรียนม.ปลาย เป็นช่วงที่ผู้ชายรุมล้อมไปหมด เราเองก็ยังหัวโปก เพียงแต่ว่าเราเป็นสินค้าใหม่ในโรงเรียน ซึ่งผู้ชายโรงเรียนมันมีตั้งแต่ ม.1 - ม.6 แล้วเราเข้าไปตอน ม.4 เราผิวขาว หน้าตาจิ้มลิ้ม ผู้ชายก็รุมล้อม เมื่อก่อนผู้ชายแข่งกันนะ เวลาคนนี้โทรหาหวาน หวานก็ติ๊ก 1 คนนี้โทรหาหวานหวานติ๊ก 1 แล้วสิ้นเดือนหวานไปบอกให้ผู้ชายเหล่านี้ให้รู้ว่าเดือนใครบ้างที่โทรหาหวาน โทรกี่วัน ทำให้ผู้ชายก็ยิ่งแข่งกันโทรมา แล้วบางทีก็แค่โทรมาเพื่อให้เราจด ซึ่งหวานก็ไม่ได้คิดว่ามันคือการจดแต้ม หวานแค่คิดว่า อยากรู้ว่าใครโทรมาบ้าง แต่ถ้าเทียบกับสมัยมันก็คงโทรมาจีบแหละ แต่ตอนนั้นเราใสมากนะ ไม่เคยรู้ว่าผู้ชายกับผู้ชายเป็นแฟนกันได้ แล้วมันก็เริ่มมีคนมาใส่ใจเราเป็นพิเศษ ชวนไปติวหนังสือ แล้วก็เหมือนมีอะไรเกินเลยกันไป เราถงเริ่มเข้าใจว่ามันเป็นอย่างงี้นี่เอง มันก็เลยยิ่งทำให้เรารู้สึกว่าที่บ้านไม่รักไม่เป็นไร เรามีผู้ชายอีกหลายคนให้รัก ผู้ชายคนเนี้ยไม่รักหนู หนูก็มีคนใหม่”

หวานเจี๊ยบกับความรักสุดขมขื่น

“มันเป็นความรักที่ผ่านมาหลาย ๆ ครั้ง จนกระทั่งเรามาเจอคนหนึ่ง ซึ่งตอนแรกเค้าก็ดีมากเลยคนนี้เป็นคนที่ทำให้เรารู้สึกถึงคำว่าผัวเมียจริง ๆ ตอนนั้นหวานเพิ่งเรียนจบ ส่วนเค้ายังเรียนมหาวิทยาลัยปี 1 แต่เราเคยเรียนโรงเรียน ม.ปลายด้วยกันแต่หวานเป็นรุ่นพี่เค้าเป็นรุ่นน้อง แล้วเค้าก็ชวนเราไปอยู่ในคอนโด ใช้ชีวิตด้วยกัน เราไปเลือกแอร์ เลือกเฟอร์นิเจอร์เข้าคอนโด คือทุกอย่างมันดีไปหมดเลย แล้วเราก็ออกจากบ้านไปเลย ไม่มีเงินไม่มีทองไม่มีอะไรเลย แต่เค้าก็เลี้ยงดูเราทุกอย่าง เอาจักรยานไปจำนำ เอาหนังสือไปซีร็อกซ์ขาย หาเงินมาดูแลเราทุกอย่าง จนกระทั่งหวานจำได้ว่า เค้าเริ่มลงมือทำร้ายร่างกายหวานครั้งแรกในวันคริสต์มาส

ครั้งแรกเหมือนเราอยู่ด้วยกัน เค้าก็บอกกับเราว่าวันนี้เค้าจะไปเที่ยว เหมือนคณะของเค้ามีไปเที่ยวกัน เค้าบอกให้เราไปด้วย แต่ว่าให้เราอยู่อีกโต๊ะนึงใกล้ ๆ เราก็ไปแต่เราเป็นคนไม่เที่ยวกลางคืนอยู่แล้ว แต่ว่าเพื่อน ๆ เราเค้าก็ชอบเที่ยว ตอนแรกมันก็ไม่มีอะไรเลยก็ เราก็เห็นเค้า เค้าก็เห็นเรา จนกระทั่งอยู่ดี ๆ จะกลับอยู่แล้ว หวานก็เห็นเค้าโอบผู้หญิงอยู่หน้าร้านเลย หวานก็ตกใจก็เลยเดินไปตีเค้า แล้วก็ถามว่าทำอะไร ผู้หญิงก็ตกใจ แล้ววิ่งหนีไปก่อน แล้วแฟนหวานเค้าก็วิ่งหนี เราเราก็วิ่งตาม สุดท้ายแล้วเหมือนเพื่อนเค้ามีรถตู้มาเค้าก็ขึ้นไป จนอีกวันหนึ่งก็กลับไปเจอกัน เราก็ถามว่ามันคืออะไร เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น แล้วเค้าก็เริ่มเลย เค้าทำร้ายร่างกายหวานเลย นั่นคือครั้งแรกที่ค่อนข้างหนัก เราโดนแบบสะบักสะบอม แล้วหวานโดนมา 2 ปีเต็ม ๆ แล้วก็เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนหลัง ๆ ก็คือ ถ้าเลือดไม่ออกเค้าไม่หยุด เค้าไม่มีเหตุผลใด ๆ ทั้งสิ้น ขับรถเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาไม่ถูกใจเค้า กลับไปบ้านก็โดนอะไร

ตอนนั้นยังไม่ทำงาน จนช่วงปลาย ๆ เริ่มไปสมัครงาน เพื่อน ๆ เค้าไปสมัครงานกัน แล้วเค้าได้งานกันทุกคนเลย เราก็บอกว่าฉันต้องได้บ้างสิ วันไปสมัครงาน แฟนหวานเค้ายังเอาพระมาใส่คอให้เรา สวดมนต์กันริมระเบียง ขอให้เธอได้นะ พอเราได้งานปุ๊บก็โมโหก็กระทืบหัวปูดบ้าง ตาแตกบ้าง พี่ ๆ ที่ทำงานเค้าก็สงสาร ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า เห็นเป็นคนหน้าตาดี สุภาพเรียบร้อยไม่คิดว่าจะเป็นคนที่ทำร้ายร่างกายคนอื่น

เพื่อนเตือนค่ะ มีอยู่ครั้งนึงที่หนัก ๆ เลยคือ หวานโดนจนเลือดไหลมาที่ตา จมูก ปาก แล้วเพื่อนหวานเป็นทอม ซึ่งก็เป็นเพื่อนเค้านั่นแหละ เค้าก็บอกว่าให้มาหาเค้า แล้วเค้าก็พาเราไปที่ห้อง เพื่อนทุกคนก็ทำแผลให้เรา ร้องไห้กับเรา พอตื่นเช้าผู้ชายก็มาเรียก แล้วเราก็เดินกลับไปเลย เพื่อน ๆ ทุกคนก็เลยเริ่มรู้สึกหรือว่ามันเตือนไม่ได้ จนเพื่อน ๆ ทุกคนเริ่มเอือมระอา

ฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้หวานตัดสินใจเลิก คือเค้าไปเจอผู้หญิงคนหนึ่งที่ผับ เรานอนคนเดียว พอเรากำลังจะไปทำงานเช้า เค้ากลับมาสวนกันพอดี หวานก็รู้สึกผิดปกติ ก็เลยไปรื้อกระเป๋าสตางค์เค้า ก็เจอรูปสติ๊กเกอร์ เค้าถ่ายกับผู้หญิงคนหนึ่ง พอเค้าอาบน้ำเสร็จเค้าออกมา เราก็ถามว่านี่คือ เค้าบอกว่าเค้าเพิ่งเจอกัน ตัดสินใจจะคบกันแล้ว อยากให้เธอออกจากห้องนี้ไปสัปดาห์หน้าเลย วันนั้นหวานจำได้ว่าไม่มีการต่อล้อต่อเถียงอะไร หวานก็เลยเดินขึ้นไปในห้องของพี่ที่อยู่ชั้นข้างบนที่เป็นกะเทยเหมือนกัน ก็บอกเค้า เค้าก็ให้เรานอนห้องพี่ก่อน วันรุ่งขึ้นก็เค้าก็โทรมาถามว่าจะไปเมื่อไหร่ เราก็เลยบอกว่าขอเป็นสัปดาห์หน้าได้ไหม เพราะเราทำงานห้างเราจะหยุดแค่วันเดียว เค้าบอกไม่ได้ ต้องมาเก็บของวันเสาร์นี้เลย เราก็ตกลงไปเก็บของ วันที่เราเก็บของเค้าก็นอนอยู่ในห้องเล่นเกมปกติ แต่พอเราจะไปจริง ๆ เค้าก็ร้องไห้ ถามว่าเราจะไปจริง ๆ เหรอ เราก็บอกว่าเราไม่ได้อยากไป แต่ตอนนี้เรารู้สึกว่าเราไม่มีทางเลือกแล้ว ก็ก้าวออกมา ในวันที่เราเลือกเดินออกมา เคนแถวนั้นที่เคยเห็นสภาพเราวิ่งหนีไปอยู่กับเค้าบ้าง เค้ายังถามว่าพี่หวานไปแล้วเหรอ ไม่ทนอีกสักนิดเหรอ เหมือนเค้าก็สนิทกับเรา ก็ไม่อยากให้เราไป เพราะเค้าก็รู้สึกว่าเราเป็นพี่เป็นน้องกันแล้ว ถ้าเราไปจากตรงนี้ก็คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว แต่หวานก็บอกว่าเราต้องไปแล้ว เราไม่ไหว ก็เลยตัดสินใจขาดกัน หลังจากนั้นก็มีช่วงหนึ่งเค้ากลับมาด้วยนะ เหมือนกลับมาคบกันลับ ๆ อยู่ช่วงหนึ่ง จนกระทั่งหนูไปเล่าให้แม่ฟัง แล้วแม่ก็บอกว่า แม่ไม่เคยขออะไรนะ แต่ผู้ชายคนนี้เค้ามีลูกแล้ว อย่าไปยุ่งกับครอบครัวเค้าเลยบาปกรรม

ผู้ชายคนนั้นเค้ามีครอบครัวปกติเลย แต่ตอนที่เค้ามีครอบครัวแล้ว เค้าก็ติดต่อมาหาหนู ตอนเค้าจะบวชเค้าก็ติดต่อมาหาหนูเพื่อขออโหสิกรรม หนูก็โอเค ไม่ได้ติดใจอะไร จนแม่หนูพูดคำนี้ออกมา หนูเลยรู้สึกว่ามันคงต้องหยุดแล้วจริง ๆ

พอเลิกกัน หนูก็โทรบอกแม่ ใช้ตู้โทรศัพท์สาธารณะเลย แล้วหนูก็บอกว่าจะกลับไปอยู่บ้านแล้วนะ แม่ก็ถามว่าเค้าไม่รักเอ็งแล้วเหรอ เราก็บอกว่าใช่ ไม่รักกันแล้ว แม่บอกว่าก็กลับมา ข้ามีข้าวให้เอ็งกินสามมื้อนะ แต่อย่างอื่นข้าไม่มี หนูก็รู้สึกว่ากลับบ้านดีกว่า ก็เลยย้ายกลับไปอยู่บ้าน”

การกลับบ้าน ที่ต้องพบว่าคุณแม่ไม่เหมือนเดิม

“พอหนูได้เจอแม่อีกครั้งคือ เค้าแก่ไปเลย แล้วก็จำได้ว่าตอนนั้นไปเที่ยวหัวหินกัน สิ่งที่ทำให้หนูตกใจเลยคือ เหมือนมันมีบันได แต่มันเป็นสีเดียวกัน อยู่ดี ๆ แม่เดินอยู่แล้วเค้าก็ตกลงไปเลยเราก็งงว่าตกไปได้ยังไง เค้าบอกว่าไม่เป็นไรไม่เจ็บ จนวันรุ่งขึ้น ห้องของหวานเปิดอกกไปมันจะมีระเบียงกว้าง ๆ เป็นไม้ ซึ่งสีเดียวกันอีก แล้วแม่ก็เดินไป แล้วก็ตกลงไปอีกคาตาหวานเลย ก็เลยสงสัยว่าทำไมเค้ามองไม่เห็น ก็เลยต้องโทรไปถามพี่อีกคนหนึ่ง เค้าก็เลยบอกว่าเหมือนดวงตาข้างหนึ่งของแม่เค้ามองไม่เห็นแล้ว ทำให้การโฟกัสเค้าไม่ดี หลังจากนั้นก็เลยตกใจ และเริ่มทำการรักษาเค้า

จนมีเหตุการณ์ที่หนูจะไปฝรั่งเศส ซึ่งก่อนจะไป 1 วัน เราสังเกตดวงตาแม่มันหรี่ผิดปกติ เลยพาแม่ไปเอ็มอาร์ไอ แต่ผลมันดันออกวันที่หวานลงเครื่องที่ปารีส แล้วคุณหมอบอกว่า ผลตรวจคุณแม่เจอถุงเลือดอยู่หลังลูกตาข้างที่หรี่ผิดปกติ ต้องรีบผ่าตัดเลย เพราะเดี๋ยวมันจะแตกแล้ว อาจจะมีเลือดคั่งในสมอง เราก็ตกใจคิดว่าจะทำไงดี สุดท้ายจำได้ว่าก็เลยโทรหาผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง ชื่อน้าแหม่ม น้าแหม่มช่วยเหลือหนูหลายเรื่องเลย ตอนนั้นน้าแหม่มก็เลยบอกว่า ใจเย็น ๆ เดี๋ยวเค้าจัดการเอง อยู่กับพี่ชมพู่ไปเลย สรุปน้าแหม่มก็ไปเคลียร์มาให้ ตอนนั้นถุงเลือดมันยังไม่ได้แตกนะ แต่เราต้องรู้ก่อนว่ามันคืออะไร จะใช่มะเร็งไหม หรือจะเป็นเนื้องอกรึเปล่า ผ่านไปสามวัน เค้าบอกว่าให้เรารอผลอีกสามวัน ตั้งแต่วันที่หวานลงเครื่องแล้วหวานรับโทรศัพท์ หวานร้องไห้ตลอดจนกระทั่งหวานไปถึงโรงแรมแล้วหวานยังคุยเรื่องนี้อยู่เลย จนผ่านไป 3 วันพอโรงพยาบาลโทรมา หวานเห็นแล้วไม่กล้ารับ แต่พอเค้าบอกว่า ไม่ได้เป็นอะไรนะคะ มันเป็นแค่ถุงเลือดไม่ได้มีเชื้อมะเร็ง ตอนนั้นหวานร้องไห้โฮออกมาดีใจที่มันผ่านพ้นไปได้สักที หลังจากนั้นก็ผ่านไปเป็นปีเลย คุณแม่ก็ได้รับการผ่าตัด ครั้งนั้นเป็นการผ่าตัดใหญ่ครั้งแรกในชีวิตที่เค้าเจอ ปลการผ่าตัดคือแม่เหมือนคนลืมว่าตัวเองมีลูกกี่คน ลืมว่าตัวเองกินข้าวรึยัง กินยารึยัง จนผ่านไปสักพักทุกอย่างมันค่อย ๆ กลับมา เราก็สบายใจ

จนตอนนี้แม่เป็นคนไข้ติดเตียงไปแล้ว สิ่งที่อยากพูด ณ วันนี้คือ อยากให้ทุกคนดูแลพ่อแม่ดี ๆ

แม่ของหวานเป็นคนแข็งแรงมาก ไม่เคยมีปัญหาอะไรในชีวิต แต่การล้มครั้งนี้ อยู่ดี ๆ เข่าก็ทรุดแล้วก็สะโพกหัก จำได้ว่าเค้าล้มวันที่ 29 มีนาคม แต่หวานมารู้อีกทีคือ 10 ปีให้หลัง เพราะพี่สาวเค้าไม่ได้บอกเพราะเค้ารู้สึกว่ามันคงไม่ได้มีอะไรรุนแรง แต่พอหวานรู้หลังจากที่พี่เค้าส่งข้อความมาให้อ่าน หวานช็อคไปเลย เพราะว่าแม่ของหวานเกือบเสียชีวิตแล้ว เนื่องจากโรงพยาบาลแรกแอดมิดแม่ แต่คงตรวจไม่เจอว่าแกสะโพกหัก แล้วก็มีการอดน้ำอดอาหาร จนมีสภาวะการหายใจล้มเหลวเฉียบพลัน แล้วก็ค่าไตสูง โรงพยาบาลแรกเค้าเลยต้องส่งตัวไปโรงพยาบาล ทำการผ่าสะโพกเนื่องจากโรงบาลแรกทิ้งไว้นานแล้วแม่ของหวานไม่ได้อุจจาระเลย เค้าก็เลยต้องเคลียร์เรื่องของอุจจาระในท้องแม่ออกไปก่อน หลังจากนั้นทุกอย่างก็ประเดประดัง หวานไม่เคยแพ้อะไรบนโลกนี้เลย แต่เรื่องนี้คือแพ้หมด บางช่วงที่ต้องให้ยาแม่ 2 อาทิตย์ หวานคือถอดใจแล้ว สมมุติเราอยู่หวอดที่มีคนป่วยอยู่ 6 คน บางเตียงคนไข้อาการหนักก็มีเสียงดัง แต่แม่หนูไม่ตื่นเลย ไปเรียกยังไงก็ไม่ตื่น หมอพาไปตรวจก็ไม่ตื่น สรุปมารู้ว่า เหมือนมียาแก้แพ้อยู่ตัวนึงที่ทำให้แม่ต้องหลับ เหมือนเพลียตลอดเวลา พอยาแก้แพ้หมด แกก็ดีขึ้น ซึ่งยาฆ่าเชื้อตัวนี้มีผลต่อไต ก็ต้องมารักษาไตอีก จนหวานรู้จักกับน้องคนนึง เหมือนเค้าก็มีจิตสัมผัสพิเศษ เค้าก็เล่าให้ฟังว่าจริง ๆ แล้ว คุณแม่ของหวานมีเกณฑ์ที่จะเสียชีวิตไปตั้งแต่ช่วงแรกแล้ว เค้าบอกให้หวานไปบอกแม่ตอนที่เค้าไม่รู้ตัวนี่แหละว่า ถ้าไม่ไหวก็ให้ไป แต่ถ้าอยากจะอยู่ก็ขอให้สู้นะ หวานก็เลยตัดสินใจไปบอกแม่เลย ซึ่งเค้าอยากอยู่ และอาการเค้าก็ดีขึ้น แล้วหมอพยาบาลทั้งวอร์ดเค้าบอกว่าคุณยายสู้จริง ๆ คุณยายสู้มาก แม่ของหวานโดนต่อท่อใส่สายยางอยู่ 2 เดือนกว่า ซึ่งจริง ๆ แล้วเค้าให้อยู่ได้แค่ 2 อาทิตย์ แต่แม่ของหวานถอดปุ๊บการหายใจเค้าตกเลย จนเรื่องมันถึงขั้นว่า หมอก็แนะนำให้เจาะคอ เราเข้าใจว่าเจาะคอมันทรมานมาก แต่ถ้าแม่ยังอยากอยู่กับเรางั้นก็เจาะเลย ถ้าจะทำให้เค้ามีชีวิตอยู่ พี่สาวก็ตกลงว่าให้เจาะ หลังจากนั้นอาการแม่ดีขึ้นมาก เค้ายิ้มแย้มแจ่มใสได้ นอนตาแป๋วได้ จนเราก็รู้สึกว่าเรามาถูกทาง แต่เราหารู้ไม่ว่า การเจาะคอมันก็ทำให้เราไม่ได้ยินเสียงจากเค้าอีกเลย”

สีสันแรงบันดาลใจจาก หวานเจี๊ยบ

“ถ้าตัดเรื่องพาร์ทการทำงานไป หวานจะบอกว่า หวานภูมิใจที่หวานเลี้ยงแม่ได้ คือหวานอาจจะไม่ได้เป็นลูกที่ดีมาก ไม่ได้เป็น Role Model ของลูกที่ดี แต่หวานว่าบั้นปลายชีวิตของเค้า หวานก็ทำให้เค้าได้ดีที่สุดแล้ว” – หวานเจี๊ยบ

พบเรื่องราวชีวิตหลากสีสันใน Club Pride Day คลับที่เต็มไปด้วยแบ่งปันข้อคิดแรงบันดาลใจ และมีคลังความรู้ที่พร้อมแชร์ ไปกับแขกรับเชิญพิเศษ และสองดีเจสุดแซ่บ “ดีเจพี่อ้อย” และ “ดีเจก็อตจิ” ได้ในทุกสัปดาห์

ดูรายการย้อนหลัง

","feature_image16_9":"https://storage.googleapis.com/atime-media-prod/content/09d7f650-e25f-47a9-a8f9-977a2d55001c.jpeg","feature_image1_1":"https://storage.googleapis.com/atime-media-prod/content/23e71679-497e-431d-9b75-22606ff5477e.jpeg","feature_image3_2":"","feature_image2_3":"","feature_image9_16":"","publish_date":"2024-11-21T15:50:42.000Z","content_types_title":"Club Pride Day Recap","slug":"/greenwave/clubpridedayrecap"},{"station_id":2,"content_id":9805,"title":"เปิดเรื่องราวชีวิต รับข้อคิดพลังใจ จาก “ท่านเปา” Tiktoker ดาวรุ่งพุ่งแรง กับจักรวาลครอบครัวสุดหรรษา","content":"

“ในครอบครัวเปา เวลามีเรื่องอะไรเราสามารถคุยกันได้หมด ทำให้เวลามีเรื่องหนักหนา ทุกคนสามารถช่วยเหลือกันได้ และการมีครอบครัวที่ Support มันทำให้เรามีแรงและมั่นใจที่จะลองทำสิ่งใหม่ ๆ ที่เราอยากทำ”

Club นี้มีสีสันของชีวิต Club นี้มีข้อคิดแรงบันดาลใจ มาแบ่งปันให้กันให้ทุกสัปดาห์สำหรับ Club Pride Day คุยอย่าง Proud เมาท์อย่าง Pride กับสองดีเจสุดแซ่บ “ดีเจพี่อ้อย” และ “ดีเจก็อตจิ” ที่ได้ต้อนรับแขกรับเชิญสุดไวรัล “เปา อนุชา” หรือ “ท่านเปา” Tiktoker ที่ได้สร้างโลกสมมติขึ้นมามีตัวละครมากมาย ผ่านการแสดงของเขาเองทั้งหมด จนเกิดเป็นจักรวาลครอบครัว ที่มีแฟนคลับชื่นชอบมากมาย จนคลิปกลายเป็นไวรัลใน Tiktok เป็นอย่างมาก เรื่องราวสีสันของชีวิต พร้อมข้อคิดแรงบันดาลใจ ได้ถูกส่งต่อไว้แล้วในรายการ

ท่านเปา ชื่อนี้ได้แต่ใดมา?

“ท่านเปา ชื่อนี้ได้มาจากชื่อเล่นของผมเลยที่ชื่อว่า เปา ซึ่งตอนเกิด แม่มีภาวะที่สายรกมาพันคอเรา จนหน้ามันดำ แล้วตัวมันแดง เหมือนเลือดไม่เดินตอนคลอด แล้วพยาบาลเป็นคนตั้งชื่อเปาให้ เพราะว่าสมัยนั้น ปี 2542 เปาบุ้นจิ้น ดังมาก ผมก็เลยได้ชื่อนี้มา แล้วเราก็เลยเอามาตั้งชื่อช่องว่า ท่านเปา

ซึ่งจริง ๆ แล้ว ผมมีพี่น้องทั้งหมด 5 คน ผมคือลูกคนที่ 4 แล้วก็มีพี่ 3 น้อง 1 ส่วนถ้าเป็นในคอนเทนต์ที่ผมสร้างขึ้นมา ผมจะเป็นพี่คนโตสุด แล้วก็จะมีน้อง ๆ ไล่ลงไปครับ ซึ่งย้อนไปตอนเด็ก เราไม่ได้มีเพื่อนเยอะ ด้วยความที่ผมอยู่ต่างจังหวัด แล้วไม่ได้อยู่ในหมู่บ้าน ซึ่งบ้านของผมก็เป็นแค่ตระกูลในครอบครัว เราจะมีเพื่อนเฉพาะแค่เวลาที่ไปโรงเรียน พอกลับบ้านมาเราก็มีแต่ญาติ ๆ พี่ป้าน้าอา ไม่ได้มีเพื่อนเยอะ ๆ เล่นกันเตะบอลกัน แบบนั้นไม่มีครับ”

อาชีพในฝัน ของ ท่านเปา

“นักแสดงไม่ใช่อาชีพในฝันของผม อาชีพในฝันผมคืออยากเป็นคนทำอาหาร ผมก็เลยเรียนทำอาหาร เพราะเราชอบที่จะแต่งจานให้สวยงาม เราชอบอาหารที่วางบนจานสวย ๆ น่าทาน แล้วเราอยากแต่งจานมาก อยากวาดซอสในจานอาหาร ก็เลยเป็นจุดเริ่มต้นให้เรียนด้านอาหาร

ซึ่งผมเรียนสายอาชีพ โดยเรียนปวช.ที่ อาชีวะกาญจนบุรี โดยเรียนธุรกิจอาหาร แล้วก็พอมา ปวส. ก็เรียนเป็นอาหารและโภชนาการครับ แล้วก็มีไปฝึกงานที่ร้านอาหารไทยบ้าง แล้วก็ได้ไปฝึกงานที่ เยอรมัน ตอนนั้นฝึกที่ มิวนิค ซึ่งได้ทุนของโรงเรียนไปครับ แล้วกลับมาได้มาฝึกงานที่กรุงเทพบ้าง นครปฐมบ้าง ตามร้านอาหาร ร้านคาเฟ่ ร้านขนม แล้วก็ได้ทำเกี่ยวกับร้านอาหารมาเรื่อย ๆ

ตอนอยู่มิวนิค เมนูที่คนสั่งบ่อย ๆ ก็จะเป็น แกงมะม่วง เป็นแกงแดงพริก โดยใช้พริกแกงเผ็ดผสมกับมะม่วงสุกที่ปั่นเป็นมูสแล้ว ผสมกับเครื่องแกง ซึ่งเค้ากินกันเอร็ดอร่อยมากเลย เป็นแกงมะม่วง แล้วเค้าจะใส่ใบสะระแหน่ กับ หอมแดง ผัดลงไปก่อน โดยจะใส่น้ำมันในกระทะพริกแกงที่มีคล้าย ๆ มะม่วงกวนผสมอยู่ ผัดน้ำมันกับใบสะระแหน่แล้วก็หอมแขกสีแดง ๆ พอผัดเสร็จก็ใส่เครื่องแกง แล้วเค้าจะใส่เห็ดออรินจิบ้าง เนื้อไก่บ้าง จนออกมาเป็นแกงมะม่วง รสชาติเผ็ดหน่อย ๆ แต่จะติดหวานติดเค็มด้วย”

จากคอนเทนต์ในค่ายทหาร สู่การคัฟเวอร์อาชีพจนเป็นไวรัล

“ด้วยความที่เราจบปวส. ก็จะลดหย่อนการเป็นทหารเกณฑ์ได้ประมาณ 6 เดือนจาก 2 ปี ถ้าสมัคร แต่ถ้าจับได้ใบแดงก็จะลดได้เหลือ 1 ปี เราเลยตัดสินใจว่าสมัครไปเลย จะได้ไม่ต้องมาลุ้น ก็เลยสมัครไป 6 เดือน

การเป็นทหารเราก็ปรับตัวยากครับ เพราะว่าเราไม่เคยที่จะต้องตื่นตี 5 หรือว่าเราไม่เคยที่จะมีระเบียบวินัยขนาดที่แบบว่าต้องเป๊ะทุกอย่าง เราก็อยู่บ้านเป็นเด็กทั่วไป แต่พอเข้าไปอยู่ในค่าย มันจะต้องฝึกทุกอย่าง ต้องรวดเร็ว มีวินัย และตรงต่อเวลา ซึ่งเรื่องนี้สำคัญมาก

ซึ่งตอนอยู่ในค่ายเราก็เริ่มเล่น Tiktok โดยช่วงที่เราทำการฝึกเราก็เต็มที่ แต่พอเราฝึกเสร็จมันก็อาจจะมีเวลาว่าง ก็ลองชวนเพื่อนว่าเราทำอะไรดี ตอนนั้น Tiktok เพิ่งมาด้วย ก็เลยลองเล่นร้องเพลงบ้าง เล่าเรื่องขำ ๆ บ้าง ซึ่งปกติเราชอบทำอะไรฮา ๆ ขำ ๆ อยู่แล้ว แล้วก็ชวนเพื่อนมาเล่นกันครับ ซึ่งเมื่อก่อนมันจะมีคอนเทนต์ที่เวลามีเพลงดัง ๆ ก็จะเอาเพลงมาทำปากตามรีแอค เราก็ทำคลิปของเราไป กลายเป็นว่าตอนนั้นคนดูเป็นหลักแสน ผมตกใจเลย ไม่รู้ว่าคนชอบอะไรขนาดนั้น พอคนชอบเราก็รู้สึกว่า ถ้าคนชอบแล้วมันไม่ได้ผิดอะไร ไม่ได้เดือดร้อนใครก็ทำต่อ ก็ชวนเพื่อนทำกันต่อครับผม

จากคอนเทนต์ค่ายทหาร สู่การคัฟเวอร์อาชีพจนเป็นไวรัล ซึ่งเป็นการคัฟเวอร์อาชีพต่าง ๆ ที่เราเคยเจอมา หรือได้มีประสบการณ์ร่วมมา ซึ่งเราไม่ได้ทำเพื่อที่จะไปว่าอะไรเค้า แต่เราอยากจะทำออกมาเพื่อสื่อว่า พฤติกรรมแบบนี้มันไม่น่าทำตาม แบบนี้มันไม่ดี ถ้าไม่ดีก็ไม่อยากให้ทำอะไรประมาณนั้น ซึ่งพอทำคลิปออกมาปรากฏว่ามันตรงจริตคนดู เพราะเค้าอาจจะเคยมีประสบการณ์แบบเดียวกับเรา เค้าเลยชื่นชอบและมีหลายคลิปเลยที่กลายเป็นไวรัล”

เคยถูกปิดช่อง เพราะป้องกันความรู้สึกตัวเอง

“ก่อนที่ผมจะทำคอนเทนต์เกี่ยวกับครอบครัว มันก็มีช่วงที่เหมือนคนดูสับสนว่า เราเป็นหรือไม่เป็น เพราะเห็นเราทำคอนเทนต์ก็จะมีการแต่งผู้หญิง หรือแสดงเป็นอะไรหลากหลายเลย จนเคยโดนคอมเมนต์ว่า กรี๊ดออกมาเลยจะแอ๊ปทำไม คือเรารู้ตัวอยู่แล้วว่าเราเป็นหรือไม่เป็น ส่วนคนภายนอกก็อาจจะรู้บ้าง แต่การที่คนดูเค้ามาบังคับบอกว่ากรี๊ดออกมาเลยจะแอ๊ปทำไม เรารู้สึกว่ามันอาจจะกระทบจิตใจ เพราะบางคนอาจจะเจอเรื่องราวอะไรมาไม่เหมือนกัน เวลาเจอคอมเมนต์มันเลยมีผลกระทบต่างกัน ซึ่งสำหรับเราเอง เราเสียใจมากที่เจอเรื่องแบบนี้ เราก็เลยอัดคลิปตอบคอมเมนต์อันนั้นว่า ถ้าจะพูดแบบนี้ก็มาพูดบอกกันตรง ๆ เลย มาบอกกันตรง ๆ เราจะได้คุยและเคลียร์กันซึ่ง ๆ หน้าดีกว่า พอหลังจากที่ผมทำคลิปออกไป เราก็โดนระบบแจ้งเตือนมาว่า เราไปรังแกข่มเหงผ่านการตอบคอมเมนต์ ซึ่งการอัดคลิปมันอาจจะรุนแรงกว่าคอมเมนต์ แล้วสักพักไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ช่องก็บินเลย มีข้อความขึ้นว่าบัญชีนี้ถูกแบน

ผมเสียใจมาก คลิปที่เราเคยทำ และลูกค้าสปอนเซอร์หายหมดเลย มันหายวับไปเลย เพียงเพราะว่าเราแบบปกป้องตัวเอง ผมใช้เวลาสักพักในการกู้ช่องคืน แล้วเราไม่ได้สร้างช่องสำรองหรือว่าช่องใหม่ด้วย ตอนนั้นก็คุยกับพี่สาวและพี่เขยเรา พวกเค้าก็ให้กำลังใจว่า เราห้ามความคิดใครไม่ได้ ผมก็ทำใจมาสักพักหนึ่ง กำลังจะทำช่องสำรองขึ้นมาใหม่ แต่สุดท้ายช่องก็กลับมา ใช้เวลาประมาณ 60 วัน”

จุดเริ่มต้นของจักรวาลครอบครัวท่านเปา

“คอนเทนต์ครอบครัว มันเริ่มมาจากแต่ก่อน จะมีแค่แม่กับผม คลิปก็จะเล่าเรื่องแม่ เล่าความเป็นธรรมดาของบ้านต่างจังหวัด แม่ลูกใช้ชีวิตประจำอย่างไร เราก็ถ่ายทอดออกมาเป็นคอนเทนต์เหมือนตีแผ่ว่าแม่ฉันเป็นแบบนี้ คนอื่นจะเหมือนฉันไหม อย่างเรื่องตู้เย็น ถ้าเกิดแม่เปิดนานไม่เป็นไร แต่ถ้าเกิดเราเปิดจะต้องรีบปิดเพราะเดี๋ยวเปลืองไฟ แต่ถ้าแม่เปิดคือคาไว้เลย 10 นาที 20 นาที จัดของแช่ หาของเปิดได้ตลอดเย็นฉ่ำ แต่พอเราเปิดต้องรีบปิด ไม่งั้นโดนแม่บ่นแน่ ๆ

ซึ่งตัวละครในคลิป ผมคิดเอง และสร้างคาแรกเตอร์ขึ้นมา ปัจจุบันครอบครัวท่านเปา มีทั้งหมด 7 คน ประกอบไปด้วย พ่อ (ชนเดช) ผู้ซึ่งเป็นคนง่าย ๆ แต่มีทักษะการเป็นผู้นำชั้นยอด, แม่ (นิภา) ภาพแทนของผู้เป็นแม่หลายๆ ที่ดูอาจจะเป็นคนเจ้ากี้เจ้าการ ดุหน่อยๆ, ลูกชายคนโต (เปา ชยพล) คนโตสุดของบรรดาสามพี่น้องและได้แต่งงานกับ พลอย นฤมล ลูกสะใภ้สุดสวยของครอบครัวนี้ แต่ที่ขาดไปไม่ได้เลยคือ เป้ ชยางกุล ลูกชายคนเล็ก ผู้เป็นคู่กัดกันกับ ปริม ปริมนภา ลูกสาวคนเล็ก ที่เห็นคู่นี้เมื่อไหร่ มีบันเทิงแน่นอน และล่าสุดมีเพิ่มอีกคนคือ ปลายฟ้า ซึ่งเป็นแฟนของเป้ เป็นสะใภ้รองของบ้านนั่นเองครับ”

กว่าจะเป็นคลิปครอบครัวท่านเปา

“เวลาถ่ายคลิป ผมจะถ่ายแบบยาว ๆ เลยครับ แล้วก็จะเว้นช่วงถามตอบเอาไว้ อย่างเล่นเป็นพ่อก็จะเล่นให้เสร็จก่อน แล้วก็เปลี่ยนไปแสดงเป็นแม่ แล้วบทพูดก็จะต้องไปตอบพ่อ คือต้องเว้นช่องไฟให้ดีเพื่อเอาไว้ตัดต่อ ซึ่งเวลาถ่านเราก็จะมีเป็นคีย์เวิร์ดเขียนหัวเอาไว้ ที่เหลือก็เป็นการอิมโพรไวซ์เลย ซึ่งเราทำเองหมดครับไม่มีทีม หลัก ๆ 1 คลิป ก็จะถ่าย 2 รอบ ก็คือถ่ายรับหน้าตัวละครคนละ 1 รอบ แล้วที่เหลือเราก็มาเก็บรายละเอียดที่เราอยากจะเก็บรีแอ็คหน้าของแต่ละคนครับ

โดย 1 คลิป ผมใช้เวลาทำประมาณ 2-3 วัน เพราะเวลาถ่าย แต่ก่อนมันยังไม่มีพวกไฟสตูดิโอ เราใช้แสงธรรมชาติ ซึ่งบางทีเปิดหน้าต่างถ่ายอยู่ ๆ ฟ้าครึ้มแสงไม่เท่ากัน เราก็ถ่ายไม่ได้ ก็ต้องรอวันใหม่เพื่อให้แสงมันตรงกันนิดนึง แล้วเราจะทำคลิปช่วงที่ทุกคนไปทำงาน เหมือนเราเล่นอยู่คนเดียวที่บ้าน แต่คลิปออกมามันดูสนุกนะ เหมือนอยู่หลายคนเลย แต่จริง ๆ ผมอยู่คนเดียวเงียบ ๆ ในบ้าน บางทีแม่เข้าไร่ เราก็ถ่ายซีนในบ้าน ส่วนวันไหนที่แม่เข้ามาพักในบ้าน เราก็ไปถ่ายซีนในไร่ เลี่ยงที่ที่มีคนเดินผ่านไปผ่านมา เผื่อคนตะโกนมาว่าทำอะไร แล้วเดี๋ยวเราต้องถ่ายใหม่

บางครั้งเวลาถ่ายก็มีสับสน ส่วนมากจะเป็นซีนน้องปริมน้องเป้ อย่างเช่นผมถ่ายเป้อยู่ แต่แสดงสีหน้าเป็นพ่อ เหมือนเล่นผิดคาแรกเตอร์ไป หรือบางทีน้องปริมก็เหวี่ยงเป็นเสียงแม่บ้าง แต่ตอนถ่ายก็ไม่ได้เอามาลงครับ เราก็ถ่ายใหม่ พอคลิปเริ่มไวรัล มันก็มีเรื่องยากขึ้นเกี่ยวกับเล่นในแต่ละคาแรกเตอร์เพื่อให้ได้เรื่องราวที่มันไม่เหมือนเดิม บางคลิปทุกคนอาจจะมองว่ามันว้าวแล้ว แต่สำหรับเราคือมันยังไปได้อีก ซึ่งเราอาจจะคาดหวังตัวเองไปด้วย แล้วก็อยากจะให้ทุกคนชื่นชอบด้วย ผมก็จะทำให้มันดีที่สุด”

ครอบครัวที่สนับสนุน จะทำให้เรามั่นใจลองทำในสิ่งที่อยากทำ

“สำหรับผม ถ้าเวลามีเรื่องอไรผมจะเล่ากับแม่มากกว่า แล้วก็แม่ก็จะไปเล่าต่อให้กับพ่อ แต่ส่วนมากถ้าเราอยากจะปรึกษาทั้งคู่ก็ปรึกษาได้ แต่ถ้าเลือกเราก็จะเลือกเป็นทางฝั่งแม่นิดนึง เพราะเราสนิทกับแม่มากกว่า ซึ่งแต่ก่อนครอบครัวเค้าก็ไม่เข้าใจว่าผมทำอะไร ทำคลิปอะไร ก็มีแม่นี่แหละที่เอาคลิปไปให้พ่อดู บอกว่าแกดูลูกชายแกสิ เอาเราไปทำแสดง แต่พ่อเค้าก็เอ็นจอยดีนะครับ

เรื่องตัวตน ผมโชคดีที่ครอบครัวค่อนข้างที่จะโอเพ่นในเรื่องเพศ ซึ่งเค้ารู้อยู่แล้วว่าเราเป็นยังไง เป็นอะไรแบบไหน แต่ก็ไม่มีใครมาถามเรา หรือว่าอะไรเรา ซึ่งครอบครัวเปา เราสามารถแชร์กันได้ คุยกันได้ ปรึกษากันได้ เพราะว่าถ้าเกิดมันมีเรื่องอะไรที่หนักหนาสาหัสจริง ๆ เค้าสามารถช่วยเราได้ และช่วยได้ทัน แต่ถ้าเราเก็บไว้เยอะ ๆ บางทีเราอาจจะกลายเป็นคนที่จิตตกไปแล้ว
เวลาผมเจอปัญหาก็จะเล่าให้พ่อแม่ฟัง ท่านก็จะรับฟัง และพูดปลอบใจเรา และบางทีเราก็อ่อนแอบ้าง เข้มแข็งตลอดก็ไม่ไหว และการมีครอบครัวที่เข้าใจมันทำให้เรากล้าและมั่นใจลองทำสิ่งใหม่ ๆ ที่เราอยากทำครับ”

เปิดหัวใจ ส่องความรัก ของ ท่านเปา

“ตอนนี้โสดครับ 4-5 ปีแล้ว ก่อนหน้านี้ก็มีแฟนไม่เยอะครับประมาณ 4-5 คน แต่ว่ามันไม่ใช่รักระยะยาวนะครับ ซึ่งในมุมของเปาเองเป็นคนที่มีร้อยให้ร้อย บางทีคนก็บอกว่าให้เผื่อใจบ้าง แต่เราก็ไม่รู้ว่าจะเผื่อไว้ทำไม เปาก็เลยเป็นฝ่ายที่ให้ร้อยไปก่อน เค้าให้กลับมาเท่าไหร่ก็ตามนั้น ก็คอยดูไปเรื่อย ๆ ถ้าเกิดเราให้ร้อยไปแล้ว แล้วเค้ายังไม่ใช่ หรือว่าเค้าให้กลับมาแค่ 50 เราก็ค่อยถอย

ทุกวันนี้โสด แต่มีความสุขที่ได้ทำคอนเทนต์ มันก็ฮีลใจช่วงระยะเวลาหนึ่ง แต่มันเหงาเหมือนกันนะ ซึ่งผมไม่มีสเป็กที่ตายตัว ผมเป็นคนคิดกว้าง ๆ คือผมอยากให้เข้าใจความเป็นเรา เข้าใจในงานของเรา เข้าใจในความที่เราต้องแสดงเป็นคาแรกเตอร์ต่าง ๆ แค่นั้นเอง หน้าตา อาชีพ ผมไม่ได้เคยเกี่ยงครับ ถ้าเค้ารับความเป็นเราได้ แค่นั้นจบเลย”

Tiktoker หน้าใหม่ ควรเลือกทำคลิปที่เราชอบ หรือคลิปที่คนดูชอบ?

“สำหรับผม ผมให้ครึ่ง ๆ คือเราชอบสบายใจที่จะทำ แล้วคนก็ชอบด้วย มันก็จะไปด้วยกันได้ ทุกวันนี้ ความสุขของผมก็จะเป็นเรื่องการทำงาน การได้ทำคอนเทนต์ให้คนดูรู้สึกว่ามีความสุข ชอบ สนุก ถ้าคนชอบก็ถือว่าผมประสบความสำเร็จในสิ่งที่ตั้งใจแล้วครับ” - เปา อนุชา

ดูรายการย้อนหลัง

","feature_image16_9":"https://storage.googleapis.com/atime-media-prod/content/79fd0c0b-42da-4885-85df-3f03cf347024.jpeg","feature_image1_1":"https://storage.googleapis.com/atime-media-prod/content/6cc13905-ed3e-4c7e-8450-8df5226c7779.jpeg","feature_image3_2":"","feature_image2_3":"","feature_image9_16":"","publish_date":"2024-11-14T18:32:49.000Z","content_types_title":"Club Pride Day Recap","slug":"/greenwave/clubpridedayrecap"},{"station_id":2,"content_id":9755,"title":"เปิดเรื่องราวชีวิต รับข้อคิดพลังใจ จาก “อุ๋มอิ๋ม คนเห็นผี” พร้อมเรื่องราวลี้ลับ บุญกรรม และการกระทำของ LGBTQ+","content":"

“เราไม่จำเป็นต้องเชื่อ หรือสุดโต่งในทางใดทางหนึ่ง แต่เราต้องเป็นมนุษย์ที่อยู่บนทางสายกลาง ใช้สติให้มาก เข้าใจว่าทำยาก แต่อย่างน้อยก็ขอให้ได้ลองทำก็ยังดี”

ฟังเรื่องราวชีวิต รับข้อคิดพลังใจจากแขกรับเชิญในทุกสัปดาห์ สำหรับ Club Pride Day คุยอย่าง Proud เมาท์อย่าง Pride กับสองดีเจสุดแซ่บ “ดีเจพี่อ้อย” และ “ดีเจก็อตจิ” ที่ได้เปิดไมค์ส่งท้ายตุลาคม เดือนฮาโลวีน กับ “อุ๋มอิ๋ม คนเห็นผี” จากชีวิตที่ถูกเลือก เพื่อเป็นร่างทรงเห้งเจีย สู่มูกูรู ผู้มีสัมผัสกับวิญญาณ พร้อมพูดคุยทำความเข้าใจเรื่องทาน วิถีบุญกรรม ตามการกระทำของมนุษย์ เรื่องราวสีสันของชีวิต พร้อมข้อคิดแรงบันดาลใจ ได้ถูกแบ่งปันเอาไว้แล้วในรายการ

เซ้นส์เห็นผี ที่มีมาตั้งแต่เด็ก

“จริง ๆ แล้วตั้งแต่เด็ก เราไม่รู้ว่าอันนี้คือผีรึเปล่า แล้วพอเราเริ่มดูละคร เริ่มดูหนัง เราก็เริ่มเข้าใจว่าสิ่งที่เราเจอมาตลอด นั่นเค้าคือเรียกว่าผี แล้วเราถึงเริ่มกลัว ทีแรกไม่กลัวเพราะเราเล่นกับเค้า อยู่กับเค้า จนมันเป็นเรื่องปกติไปเลย แต่พอวันนึงที่เรารู้ว่าสิ่งที่เราเจอตลอดเวลา พอเราสังเกตดี ๆ เค้าก็เหมือนคนปกตินี่แหละ แต่บางครั้งเค้าดูบางดูมีสีจางกว่าคนปกติ เราก็เลยรู้แล้วว่า นี่มันไม่ใช่สิ่งที่เราคิดแล้วนะ มันต้องเป็นผีแน่ ๆ เหมือนเราก็ได้เรียนรู้นิยามคำว่าผีแล้ว หลังจากนั้นเราก็กลัวเลย มาจนทุกวันนี้ก็ยังกลัวอยู่นะคะ ซึ่งต้องใช้คำว่าทุกวันนี้เราพยายามยอมรับดีกว่า แต่บางครั้งมาให้เห็นแบบเละ ๆ น้ำเหลืองไหล มันก็ทำใจลำบากเหมือนกันนะคะ”

ทำไมผี ถึงมีหลากหลายรูปแบบ?

“หนูเชื่อเรื่องน้ำหนักของบุญที่เค้ามี บางคนมีบุญมาก และตอนที่กำลังจะเสียชีวิตเค้ากำหนดจิตทัน เค้าก็จะได้ไปอยู่ในภพภูมิที่ดี แต่บางคนเค้าไม่ได้เรียนรู้การกำหนดจิตมาเลย เค้ายังยึดติดทั้งความสัมพันธ์ สิ่งของ หรือเรื่องราวต่าง ๆ ที่เค้าเจอในชีวิต แล้วเค้ายึดติดมาก ๆ มันก็เลยทำให้เค้าไม่สามารถหลุดไปอยู่ในอีกวงจร ที่จะต้องไปผุดไปเกิดได้ เราถึงเห็นว่า ทำไมวิญญาณดวงนี้เสียชีวิตอยู่ที่ถนนแล้วยังอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน ก็เพราะว่าจิตของเค้าโดนชนปั้ง แล้วจิตมันแตกสลายเลย บวกกับเค้าไม่เคยฝึกจิตมาก่อน เค้าก็ไม่รู้จะไปรวบรวมยังไง เค้าก็จะวนเวียนอยู่ตรงนั้น มันก็เลยมีการที่ต้องนิมนต์พระภิกษุสงฆ์ ไปเชิญวิญญาณกลับบ้าน ไปเชิญวิญญาณให้กลับไปสู่สุคติ

อย่างเวลาเกิดอุบัติเหตุบนถนน บางคนเชื่อว่าเป็นเรื่องตัวตายตัวแทนรึเปล่า แต่ทั้งนี้เราต้องมองสองด้านนะคะ อย่างแรกด้านวิทยาศาสตร์ การสร้างถนน มันอาจจะมีผลทำให้แบบเป็นจุดบอดสายตา จนเกิดอุบัติเหตุได้ กับอย่างที่สอง คือดวงวิญญาณเหล่านั้นเค้าก็อยู่ตรงนี้อยู่แล้ว บังเอิญวันนั้นกลับเป็นวันที่เราไม่แข็งแรง จิตใจอ่อนแอ อาจจะอกหักมา หรือเครียดจากงานมา แล้วจิตเราตก จนเราไปเห็นเค้ายืนอยู่ตรงนั้น ด้วยความไม่มีสติ เราก็ต้องตกใจ แล้วเราก็หักหลบ ก็เลยเกิดอุบัติเหตุ มันก็เลยต้องมองทั้งสองด้าน”

ถ้าไม่อยากจิตตก ต้องทำยังไง?

“อย่างแรกเลยต้องฝึกค่ะ ไม่ฝึกไม่ได้ ร่างกายต้องรับรู้ทุกอย่าง รู้ที่จะเสียใจ รู้ที่จะมีความสุข รู้ที่จะทุกข์ พอรู้เสร็จ เราก็ต้องถามตัวเองว่า เวลาสุขมันจะสุขไปแค่ไหน แล้วถ้าทุกข์มันจะทุกข์ไปแค่ไหน มันมีอะไรเปลี่ยนแปลงได้ไหม ถ้ามันมีอะไรเปลี่ยนแปลงไม่ได้เลย ก็ต้องยอมรับและเราก็ต้องปล่อยวาง

จิดตก กับ ดวงตก มันใกล้เคียงกันมาก ๆ เพราะว่าการที่เราจิตตก มันจะนำพาดวงเราให้ตกไปด้วย หมายความว่า จิตมันเป็นตัวกำหนด เวลาที่เรารู้สึกแย่มาก ฉันเสียใจ ฉันไม่อยากไปไหน ฉันอยากอยู่คนเดียว ไม่อยากไปยุ่งเกี่ยวกับใคร เราจะอยู่แต่ในที่ที่เดียว หรือบางคนอาจจะแบบทำร้ายตัวเองก็ได้ หรือถ้าไปก็อาจจะไปในที่ที่สร้างความเดือดร้อนให้กับตัวเองหรือผู้อื่นได้ สิ่งเหล่านั้นมันก็จะทำให้เราเจอแต่สิ่งที่ไม่ดี บางคนจิตตกมาก ก็อยากจะไปทำอะไรที่ผิดศีล มันก็เลยทำให้ดวงเราตกลงไปด้วย แต่ถ้ากลับกัน ถ้าเราบอกว่าช่วงนี้เราจิตตกนะ แล้วมีเพื่อนบอกเราว่า ไปทำบุญกันมั้ย ไปไหว้พระกันมั้ย ไปเที่ยวทะเลกันมั้ย ไปห้องสมุดกันมั้ย มันทำให้เค้าไปอยู่ในที่ ๆ ดี ดวงเค้ามันก็จะไม่เจอสิ่งที่ไม่ดี ดวงเค้าก็จะต้องดีขึ้น เพราะฉะนั้นมันมีผลมาก ๆ การที่เราจิตตก มันจะดึงดวงให้ตกไปด้วย เราต้องมีวิธีจัดการกับมัน”

อุ๋มอิ๋ม กับการพิสูจน์ตัวเองกับคนรอบตัว

“ต้องบอกว่าครอบครัวควรรู้เป็นลำดับแรกว่าเราเป็นอะไร แต่เค้าไม่เชื่อเรา คุณพ่อคุณแม่ไม่เชื่อ ไม่มีใครเชื่อเลย จนเราพิสูจน์ให้เค้าเห็นว่าสิ่งที่เราเจอ อย่างสมมติเราเจอดวงวิญญาณของคุณยาย เราก็อธิบายว่าคุณยายชอบกินอะไร คุณยายบอกว่าคุณยายอยากกินอันนี้มาก ๆ เลย แม่ต้องทำอันนี้ให้นะ ซึ่งด้วยความที่เราเกิดไม่ทันคุณยาย แล้วอยู่ดี ๆ เราจะรู้ได้ยังไงว่าคุณยายชอบกินอะไร แล้วคำพูดที่คุณยายใช้พูดกับแม่ อย่างสมมติว่ามีคำว่า หมวยเล็ก ซึ่งเราไม่มีทางรู้แน่ ๆ แต่แม่ก็ประหลาดใจว่าเรารู้ได้ยังไง เรารู้แม้กระทั่งเอาของที่คุณยายให้แม่ไปเก็บไว้ที่ไหน เหมือนเราพิสูจน์ให้เห็น แล้วมันไม่ใช่การพิสูจน์แค่ครั้งเดียว คุณพ่อคุณแม่ หรือครอบครัว เค้าพิสูจน์เราตลอด แต่เค้าไม่ได้อยู่ ๆ มาถามลองเชิงเรานะคะ แต่สถานการณ์มันพาไป อย่างเรื่องพี่สาวตอนนั้นเรากับพี่สาวไปเดินานหนังสือ แล้วในขณะที่กำลังแวะไปกินขนมปังกัน อุ๋มอิ๋มเห็นว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ข้างหลังพี่สาว เราก็ตกใจบอกพี่สาวว่า มีผู้หญิงอยู่หลังเธอ เค้าก็ถามว่า ใครเหรอ อุ๋มอิ๋มก็บอกลักษณะเลยว่า ตาโต ผมยาว เค้าพูดไม่ค่อยได้ แต่เค้าส่งภาพได้ เค้าบอกว่าเค้าไม่อยู่แล้วนะ เธอลองเช็คหน่อยไหมว่าเพื่อนคนนี้ของเธอยังอยู่มั้ย แล้วเค้าก็เช็คเดี๋ยวนั้นเลย ปรากฏว่าเพื่อนคนนี้เพิ่งเสียชีวิต แล้วพี่สาวของอุ๋มอิ๋มก็เป็นเพื่อนสนิทที่สุดเลยของเค้า พี่สาวก็เลยบอกว่า ถามเค้าหน่อยได้มั้ยว่าเค้าต้องการอะไร ผู้หญิงคนนั้นก็บอกว่า ช่วยบอกพี่สาวหน่อยว่า สร้อยคอที่อยู่ข้างเตียงนอน ที่อยู่ในกล่อง มันเป็นของคนรักเก่าของเค้า ช่วยเอาสิ่งนี้ใส่ไปกับเค้าได้ไหม อย่าบอกใครนะ เพราะเค้าก็ไม่อยากให้คนใหม่รู้ พี่สาวเราก็ไม่รู้ ไม่มีใครรู้ แล้วเค้าก็พยายามติดต่อให้พี่สาวของอุ๋มอิ๋มทำตามที่บอก พอพี่สาวกลับไปค้นก็เจอทุกอย่าง มันก็เลยเหมือนเป็นเครื่องพิสูจน์ว่า ที่เราเติบโตมากับครอบครัว สิ่งที่เราเห็น มันไม่ใช่เรื่องโกหกนะ”

จากความกลัว สู่การเยียวยาตัวเอง

“ช่วงแรก ๆ ต้องบอกว่าเยียวยาไม่ได้ บางครั้งเวลาเจอผีก็สติแตกไปเลย กลัวแล้วกลัวอีก จนร่างกายมันถามตัวเองว่ามันจะกลัวไปถึงไหน แล้วเราก็บอกกับตัวเองว่าไม่ได้แล้ว ถ้าเราเป็นแบบนี้เราจะใช้ชีวิตอยู่ไม่ได้ เราก็บเลยหาที่ยึดเหนี่ยวโดยการหาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เริ่มแรกเราก็ไหว้พระพุทธเจ้าก่อนเลย เข้าร่วมชมรมสวดมนต์กับโรงเรียน แล้วเรารู้สึกว่า การสวดมนต์มันทำให้เรามีเกราะป้องกัน ทำให้ผีเริ่มอยู่ห่างเราขึ้น เลือกที่จะไม่มายุ่งกับเรา ไม่แสดงให้เราเห็นแบบหน้าเละ จนอุ๋มอิ๋มรู้สึกว่า ความถี่ในการเจอผีมันบางลง แล้วมันเริ่มควบคุมเหมือนประตูที่สามารถเลือกเปิดปิดได้

ถ้าดวงวิญญาณเค้าไม่ได้อยากจะให้เราเห็น เราก็จะมองเห็นเหมือนเค้าเป็นมนุษย์คนหนึ่งแล้วก็ผ่านไป แต่ถ้าดวงวิญญาณดวงนั้นอยากจะสื่อสารจริง ๆ เค้าจะให้เห็นแบบย้ำ ๆ เห็นซ้ำ ๆ อยู่อย่างนั้น เราก็เลยรู้สึกว่า ถ้าเราควบคุมด้ ก็ทำให้เราใช้ชีวิตง่ายขึ้นและเราไม่จำเป็นจะต้องเจอทุกดวงวิญญาณ เราก็ใช้ชีวิตของเราปกติ ไม่ได้ไปสนใจอะไรเค้า แต่ถ้ามีดวงวิญญาณดวงใดดวงหนึ่งที่เค้าต้องการความช่วยเหลือ แล้วเราสามารถช่วยได้ เราถึงจะเลือกคุยเลือกช่วย ไม่อย่างนั้นเราจะสติหลุด”

ข้อดี และข้อเสีย ของการเป็นคนเห็นผี

“ข้อดีคือ อุ๋มอิ๋มเชื่อนะว่า เราคือหนึ่งคนที่จะเป็นหลักฐานได้ว่า การเวียนว่ายตายเกิด ดวงวิญญาณอีกภพภูมิ มันยังมีอยู่จริง ถ้ามันไม่มีอยู่จริง มันจะเป็นไปไม่ได้ที่คนเห็นผีแบบพวกเราจะเห็นหรือสื่อสารได้ และคนเห็นผีจะมีคุณค่าที่สุดก็ในวันที่เค้าได้สื่อสารให้กับคนที่ยังอยู่ ถึงคนที่เค้าเสียชีวิตไปแล้ว วันนั้นแหละคนเห็นผีคือทูตที่ดีที่สุด และบางครั้งมันก็ปลดเปลื้องความยึดติดได้ เช่น เค้าอยากจะบอกลูกเค้าว่าพ่อรักหนูมากนะ หนูไม่ต้องห่วงนะ แล้วก็ไม่ต้องโทษตัวเอง พอลูกได้รับรู้ เค้าก็ปลดปล่อยเลย

ข้อเสียคือ ทุกคนจะคาดหวังกับเรามาก ๆ เลย คาดหวังว่าเราจะต้องสื่อได้ เราจะต้องคุยได้สิ แต่ในบางครั้งมันมีข้อจำกัดที่เราก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่า เราจะสื่อสารได้ทุกคนทุกดวงวิญญาณรึเปล่า มันก็ต้องมีเรื่องของบุญวาสนามาเกี่ยวข้องด้วย และมีเรื่องของเวลา อุ๋มอิ๋มเชื่อเรื่องลิขิต ทุกอย่างถูกขีดมา เค้าได้มาเจอเรา แล้วเราสามารถสื่อ นั่นแปลว่าวันนี้เราเป็นสะพานให้เค้าได้ แต่ไม่ใช่ทุกคนที่อุ๋มอิ๋มจะช่วยได้ แล้วก็ไม่ใช่ทุกคนที่อุ๋มอิ๋มจะปลดล็อคให้ได้ ความคาดหวังนี่แหละน่ากลัวที่สุด

ถ้ามีเคสไหนที่เราช่วยไม่ได้จริง ๆ เราก็ต้องบอกเค้าตรง ๆ อย่างเรื่องเกี่ยวกับมรดก เราช่วยไม่ได้จริง ๆ มันเป็นเรื่องทางกฎหมายที่คุณต้องคุยกันเอง ต่อให้วันนี้เราพูดแทนดวงวิญญาณอากงอาม่าว่า อั๊วะให้บ้านคนนี้นะ อั๊วะให้ที่ดินคนนี้นะ ทำไมลื้อปลอมแปลงล่ะ เค้าก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี เพราะว่าศาลก็ต้องมองที่เอกสาร แล้วก็ความเป็นจริง ดังนั้น อุ๋มอิ๋มก็จะบอกเค้าตรง ๆ เลยว่า ถ้าให้อุ๋มอิ๋มพูดไปมันก็ไม่มีประโยชน์กับลูกหลานเอง แล้วมันก็ไม่มีประโยชน์กับดวงวิญญาณด้วย สุดท้ายเค้าก็แค้นที่ทำไมลูกหลานคนนี้มาโกงเค้า วิญญาณไปเกิดไม่ได้เพราะว่ายังยึดติดกับมรดกเหล่านั้นอยู่ดี เราต้องพูดกับเค้าไปตรง ๆ เลยว่า อุ๋มอิ๋มช่วยเรื่องนี้ไม่ได้ค่ะ

ส่วนมากคนจะเลือกฟังในสิ่งที่ตัวเองอยากฟัง และจะไม่ฟังถ้าเป็นสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ อย่างสมมติ คนหนึ่งสูญเสียพ่อ แล้วเค้าก็จะเชื่อแต่คำพูดทำนองว่า ป๊ายังรักเธออยู่นะ ป๊ายังไม่อยากจากไปไหน ถ้าอุ๋มอิ๋มพูดว่า ป๊าไปแล้วค่ะ ป๊าไม่กลับมาแล้ว เค้าก็มักจะบอกว่าไม่จริง พี่ยังรู้สึกว่าป๊ายังอยู่ อุ๋มอิ๋มเลยเลือกที่จะไม่ยุ่งเลยดีกว่า แต่ถ้าสมมติว่าวิญญาณดวงนี้ยังยึดติดจริง ๆ แล้วเค้ามีคำพูดที่อยากจะบอกกับลูกสาวของเค้า อุ๋มอิ๋มจะตอบเลยว่าคำพูดที่คุณพ่อคุณอยากจะสื่อมีแค่นี้นะคะ ลูกสาวเค้าจะฟังและไม่มีคำถามต่อ เพราะมันเป็นคำพูดที่เค้าต้องการ แล้วทั้งดวงวิญญาณกับคนที่อยู่ เค้าต้องการแค่ประโยคนี้ แล้วจบเลย เค้าไม่อยากได้อะไรอีกแล้ว และไม่มีอะไรติดค้างกันอีกเลย ดวงวิญญาณก็สามารถไปเริ่มต้นใหม่ได้”

ผีกับคน รักกันได้ไหม?

“โดยส่วนตัวไม่เห็นว่าคนรักผี แต่จะเห็นว่าผีรักคน อาจเพราะเวลาคนจะรักผี อย่างถ้าเป็นดวงวิญญาณของคนที่รักเสียชีวิตไป อันนี้เกิดขึ้นได้ แต่ว่าถ้าเป็นผีตนอื่น จากที่คนเค้าไม่เห็นแน่ ๆ ว่าผีหน้าตาเป็นยังไง รูปร่างเป็นยังไง แต่ว่าผี สามารถเห็นคน 24 ชั่วโมงเลย แล้วก็เฝ้ารอ เฝ้าหา ไม่ยอมไปไหน อยากจะอยู่กับคนนี้ตลอดเวลา

ถ้าอุ๋มอิ๋มมาเจออะไรแบบนี้ เราช่วยนะคะ ก็จะบอกเลยคนว่า พี่ไปขออโหสิกรรมเลยค่ะ วัดไหนก็ได้ เข้าไปในโบสถ์ ขออโหสิกรรม ขอถอนคำอธิษฐาน ขอถอนคำสัญญาทุกอย่างที่เราตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจ เพราะบางครั้งเราไม่ได้ตั้งใจ แต่ดันพูดว่าขอให้ฉันเป็นคู่กับเธอทุกภพทุกชาติไป เราเลยต้องไปถอน สุดท้ายเค้าก็ไม่สามารถมาผูกกับเราได้ แล้วเค้าก็จะหายไปเอง

เรื่องวัดที่จะไปสวดมนต์ อธิษฐาน หรือถอนคำสาบาน ขออธิบายแบบนี้ จริง ๆ วัดใหญ่ หรือวัดเล็ก ทำได้หมดเลย แต่เวลาที่เราเจอวัดใหญ่ แรงอธิษฐานของคนที่ไปสร้าง หรือคนที่ไปดูแล มันเยอะมาก ยกตัวอย่างเช่น วัดพระแก้ว วันนึงมีคนเข้าเป็นหมื่นคน แล้วยิ่งแรงอธิษฐานเยอะ ก็ยิ่งมีพลังมาก เพราะถ้ามองว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์คือความเชื่อก็ต้องเกิดจากแรงศรัทธาก่อน แรงอธิษฐานก่อน ถึงทำให้ท่านมีพลัง และที่ที่คนเป็นหมื่นคนไป กับที่ที่คนเป็นพันคนไป พลังงานก็ต้องต่างกันอยู่แล้วค่ะ”

เวลาเราอุทิศส่วนบุญ วิญญาณได้รับไหม?

“ได้รับจริงค่ะ อันนี้เห็นกับตา แต่ว่าอุ๋มอิ๋มมองสองแบบนะคะ บางคนจิตนิ่งมาก แล้วเวลาที่อุทิศส่วนบุญสามารถทำได้เลย แต่บางคนจิตเค้าไม่ถึง การสื่อสารมันยากขึ้น อุ๋มอิ๋มก็เลยแนะนำว่า ถ้าอย่างนั้นเราไม่ต้องกรวดแห้งนะ เรากรวดน้ำไปเลย เพราะเราจะขอพลังของพระแม่ธรณีและพระแม่คงคาช่วยส่งบุญให้เราหน่อย เหมือนมีคนช่วยนำบุญไปส่ง มันจะเร็วขึ้น แต่ท้ายที่สุดเอาที่เราถนัดเลย อย่างใดอย่างหนึ่งก็ได้ แล้วเวลากรวดน้ำให้ญาติผู้ใหญ่ ถ้าท่านยังอยู่ท่านรับได้ แต่ถ้าท่านกลับมาเกิดแล้ว ก็จะไม่ได้รับละ หรือว่าถ้าท่านเป็นดวงจิตที่หายไปแล้ว ก็ไม่มีแล้ว

จริง ๆ ต้องบอกว่า การทำบุญ 50% คือทำเพื่อคนที่ยังอยู่ เพราะทำแล้วเราสบายใจ และการที่เราส่งต่อสิ่งเหล่านี้ เราได้สร้างความดี ก็เป็นกำลังใจให้กับตัวเราเอง และมันจะเป็นบุญได้หรือไม่ได้ ถือเป็นผลพลอยได้มากกว่า แต่เจตนาที่เราทำบุญ ไปทำความดี เจตนาแรกสำคัญที่สุด ทำอะไรที่เราทำแล้วเราต้องสบายใจ ถ้าเราทำแล้วเรารู้สึกไม่สบายใจ อย่าทำค่ะ”

เหรียญมีสองด้าน มีทั้งคนชอบและไม่ชอบเรา เป็นเรื่องธรรมดา

“เหรียญมันมีสองด้าน แน่นอนว่าก็จะมีทั้งคนที่ชอบ และคนที่เกลียดเรา แต่ว่าอุ๋มอิ๋มเลือกที่จะอยู่กับคนที่เค้าเชื่อเรา และพร้อมที่จะเปิดใจ วันนี้ถ้าเราจะต้องมาอธิบายให้กับคนที่เค้าไม่เปิดใจ หรือเกลียดเรา เราจะไม่มีวันอธิบายได้สำเร็จเลย แต่เราก็วางเค้าไว้ในจุดที่เหมาะสม เราไม่ไปสร้างความเดือดร้อนให้กับเค้า เราอยู่ในโลกของเรา อยู่ในพื้นที่ของเรา ไม่ไปเบียดเบียนใคร ทำร้ายใคร ต่างคนต่างอยู่ สบายใจดีกว่า

เคยเจอคำคอมเมนต์เยอะมาก ทั้งด่าว่าบ้า ทั้งบอกว่าเลอะเลือน แต่เราเชื่อว่าความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย เราไม่ได้โกหกใคร เราเห็นแบบนั้นเราก็บอกแบบนั้น ให้เราพูดอีกกี่ครั้งก็เห็นแบบนั้น เราก็เลยคิดว่าไม่เป็นไรหรอก ถ้าอยากจะพูดแบบนั้นก็พูดไป แต่เราต้องให้คุณค่าน้อยที่สุด เพราะถ้าเราให้ค่ากับสิ่งเหล่านั้นมาก เราจะไม่เชื่อในตัวเอง และการที่เราไม่เชื่อตัวเอง ไม่เคารพตัวเอง มันจะทำให้คุณอยู่บนโลกนี้ไม่ได้

การที่คนอื่นเค้าจะเชื่อเราได้ มันต้องเริ่มจากที่เราเชื่อตัวเราเองก่อน เราต้องไม่หลอกตัวเองก่อน การเห็นผีในแต่ละครั้งของอุ๋มอิ๋ม ไม่ใช่ว่าเห็นแล้วบอกเลย เราจะดูแล้วหันข้าง หันกลับไปใหม่ หันมองอย่างอื่นไม่สนใจแล้วก็หันกลับไปอีก 3 ครั้ง พอมั่นใจแล้วว่าใช่แน่ อุ๋มอิ๋มถึงจะคุยจะบอก หรือสื่อสารกับเค้า”

ทำไม ตุลาคม ถึงเป็นเดือนที่อุ๋มอิ๋มงานเยอะเป็นพิเศษ

“จริง ๆ ต้องบอกว่า ทฤษฎีเดือนตุลา มันมีนะคะ เพราะมันเป็นช่วงของการเปลี่ยนแปลง แล้วมันเป็นไตรมาสสุดท้ายของปี เหลืออีกแค่สามเดือน ถ้าอยากทำอะไรฉันต้องทำตอนนี้ แล้วมันก็มีเรื่องของการย้ายตำแหน่งของดวงดาว ตามหลักดาราศาสตร์ และพ่วงกับหลักโหราศาสตร์ ที่ดวงมันมีการเปลี่ยนแปลง

แล้วตุลาคม ก็เป็น เดือนฮาโลวีน ในวันฮาโลวีน ผีมีเยอะกว่าปกติ เรื่องอุบัติเหตุที่มักเกิดในคืนวันฮาโลวีน ถ้าเรามองย้อนกลับไป เราจะเห็นว่ามันมีหลาย ๆ คดีเลย ที่เกิดในคืนวันฮาโลวีน ซึ่งถ้ามองทางวิทยาศาสตร์ก็อาจจะเป็นเพราะประมาทก็ได้ แต่ถ้าให้มองในมุมมองของคนเห็นผี เรามองว่าสิ่งลี้ลับเค้าจะไปอยู่ตามที่อโคจร ที่ที่เป็นแหล่งรวมสิ่งไม่ดี แล้วเค้าก็พยายามไปกระตุ้นเวลาที่เราเผลอ เราประมาท เค้าพร้อมเล่นหมดเลย เพราะฉะนั้นต้องมีสติ จะไปเที่ยวหรือสังสรรค์ก็ต้องมีสติ จะเมาก็ต้องมีสติ พอถึงเวลาถ้ามันเกิดอะไรฉุกเฉินขึ้นเราก็รอด แต่ถ้าเรามาทิ้งตัวเลย หมายความว่าเราใช้ชีวิตประมาท ต่อให้เราอยู่บ้านมันก็เกิดอุบัติเหตุได้ แล้วในคืนฮาโลวีน เป็นคืนที่สิ่งศักดิ์สิทธิ์จะมีพลังงานลดน้อยครึ่งหนึ่ง ดังนั้นต้องมีสติอยู่กับตัวเรา และ วิถีทางที่เราฝึกมาตลอดเวลา 10 เดือนที่ผ่านมา มันจะมีประโยชน์ การที่เราฝึกสวดมนต์นั่งสมาธิมา มันจะมีประโยชน์แล้ว เพราะจิตเราถูกฝึกมา ถ้ามีเหตุการณ์ที่จะมาทำให้จิตหลุด จิตที่ได้รับการฝึกมันจะนิ่งด้วยตัวมันเอง”

เพศของคน มีส่วนเกี่ยวกับกรรมที่เคยกระทำไหม?

“อุ๋มอิ๋มเชื่อว่ามีส่วนนิดหน่อย หนูเคยได้ยินเรื่องราวที่ว่า การเกิดเป็นเพศนี้เพราะมีกรรมแบบนี้ แต่ส่วนตัวหนูไม่เชื่อนะ หนูแค่รู้สึกว่ามันมีมากกว่านั้น มันไม่น่าจะมีแค่นี้หนูว่ามันยังมีเรื่องของบุพกรรม หรือกรรมที่เกิดจากคุณพ่อคุณแม่ที่ดึงดูดให้ลูกมาเกิด แล้วก็เรื่องดวงจิตมีเพศหนูเชื่อมาก ๆ เลย เพราะอย่างคนที่เป็น LGBTQ+ มีหลายแบบ บางคนเป็นผู้ชายแต่เค้ามีดวงจิตผู้หญิง มันคือจิตวิญญาณเค้าตั้งแต่เกิด ซึ่งพิสูจน์ได้ด้วยวิทยาศาสตร์ เพราะว่าจะให้คุณทำเทสกี่เทส ผลมันก็จะมีแนวโน้มไปทางผู้หญิง แล้วจิตวิญญาณแต่ละคนไม่เหมือนกันเลย บางทีเราเห็นเด็กน้อยเดินมาแล้วคุณพ่อคุณแม่จะชอบถามว่า เค้าจะเป็นไหมคะ เราก็บอกว่า ไม่ว่าเป็นอะไรเค้าก็เป็นคนดีนะคะ คุณแม่ไม่ต้องคิดมาก เรามองก่อนว่าอันไหนมันเป็นความสุขของลูกเราคุณแม่ก็ปล่อยไป เด็กเค้าจะรู้ได้ตั้งแต่เกิดเลยเพราะจิตวิญญาณเค้ามันมาตั้งแต่เกิด แล้วเค้าจะรู้ว่าเค้าอยากทำอะไร อย่างเพื่อนของอุ๋มอิ๋มนี่คือใส่ผมตั้งแต่เด็กอนุบาล แล้วคุณแม่ของเค้าก็รักเค้ามาก เติบโตมาเค้าก็เป็นคนดีมาก ๆ แล้วก็มีอนาคตที่ดีมาก ๆ เลยค่ะ”

แก้ได้ไหม ถ้าทำยังไงก็ไม่มีแฟนสักที?

“แก้ได้ค่ะ แต่ต้องยอมรับความจริงด้วยนะ เวลาที่มีหมอดูทักว่าดวงไม่มีแฟนแน่นอน ให้ถามเค้ากลับค่ะว่า แล้วทำยังไงให้หนูมี เพราะการที่เราจะเป็นหมอดูได้ เราต้องแก้ให้เค้าด้วย แล้วถ้าหมอดูบอกว่าต้องไปแก้แบบนี้ ๆ ให้ถามเค้าต่อด้วยว่า แล้วถ้ามี มันจะไปส่งผลกับกรรมอะไรไหม มันจะทำให้เราต้องเจอเรื่องแย่รึเปล่า เราก็ต้องถามแบบละเอียดนิดนึง แล้วเราต้องกลับมาพิจารณาว่า วิธีการเลือกคนที่เข้ามาในชีวิต คุณจะเลือกยังไง ถ้าวันนี้เราคบกันไปแล้ว เรารู้สึกว่ามีแต่เราที่อดทน อันนี้เราโทษดวงไม่ได้ ต้องโทษตัวเราเอง

เวลามีคนมาถามว่าคุณอุ๋มอิ๋มคะ ทำยังไงให้หนูมีแฟน เราก็จะสแกนก่อนว่า สเป็กสูงรึเปล่าถึงไม่มี หรือว่าโลกส่วนตัวสูงรึเปล่า แล้วเราก็ถามก่อนว่าเคยมีคนมาชอบบ้างไหม ถ้าเคยมีแล้วทำไมถึงหยุดคุยกันไป ต้องดูว่าเป็นพฤติกรรมของเค้ารึเปล่า ถ้าเป็นพฤติกรรมก็ต้องแก้ที่ตัวเค้า แต่ถ้ามีอีกคนสวยมากแต่ไม่มีใครมาจีบเลย เคสนี้ก็อาจจะมีวิญญาณอะไรรึเปล่า เราก็จะบอกให้เค้าลองไปขอพรกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ดูไหม สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เค้าเชื่อ ซึ่งแต่ละศาสนาไม่เหมือนกัน ความเชื่อไม่เหมือนกัน แต่พอได้ไปขอพรมันจะทำให้จิตเปิด และจิตสั่งกาย เปิดให้ตัวเองพร้อมรับคนที่จะเข้ามาใหม่ แล้วเราก็จะทำให้ตัวเองสวยขึ้น ดูดีขึ้น ที่เหลืออยู่ที่การกระทำของเราแล้วค่ะ ว่าเราจะเจอคนแบบไหน เราไปในที่ที่ดีเราก็จะเจอคนที่ดี เราไปในที่ที่ไม่โอเคมันก็ไม่โอเค แล้วสุดท้ายแล้ว ต่อให้เราไปในที่ที่ดี แต่เราเลือกไม่ดีมันก็เกิดขึ้นได้ เพราะฉะนั้นเราต้องเป็นคนกำหนดต่อจากนี้ สิ่งศักดิ์สิทธิ์หรือความโชคดีของเทพยาดาฟ้าดินทั้งหลายที่เค้าให้ได้คือ โอกาส แต่ถ้าเราทิ้งโอกาสเหล่านั้น มันก็อยู่ที่ตัวเราแล้ว เราต้องพิจารณาให้ดี อย่าเลือกสิ่งที่ชอบอย่างเดียว แต่บางครั้งเราต้องเลือกสิ่งที่ใช่บ้าง”

ถ้าต้องไปพักต่างที่ ทำยังไงไม่ให้เจอผี?

“สมมติเป็นโรงแรม ซึ่งโรงแรมเราเลือกไม่ได้ ห้องก็เปลี่ยนไม่ได้ ถ้าไปถึงให้เปิดประตู เปิดหน้าต่าง เปิดทุกอย่างที่มันจะทำให้อากาศถ่ายเทสะดวกก่อน เพราะถ้าห้องชื้น รู้สึกอึดอัด มีกลิ่นเหม็น บอกเลยว่าดวงวิญญาณชอบอะไรแบบนี้มาก และถ้ามีอย่างใดอย่างหนึ่งเสียในห้อง เช่น แอร์ น้ำร้อน หลอดไฟ ให้รู้ไว้เลยว่ามีแน่ ๆ แล้วเวลาเข้าไปในห้องเราจะรู้สึกว่าอันตราย ฉันไม่ได้อยู่คนเดียว ดังนั้นให้เปิดทุกอย่างเลย จนกว่าเราจะรู้สึกว่าห้องโปร่งแล้ว ถ้ามีน้ำหอมฉีดได้เลย พออากาศถ่ายเทเราจะสบายใจ จากนั้นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่มี เอาออกมาให้หมด แต่อย่าใส่ไว้ที่คอให้วางไว้ที่หัวนอน จุดที่สามารถมองเห็นได้ทุกบริเวณ 180 องศา เพื่อที่เราจะได้นอนกันแบบสันติ แล้วเราก็พนมมือสวดมนต์หน่อย สร้างเกราะป้องกันให้ตัวเองหน่อย แล้วก็บอกว่าขอนอน 1 คืนนะ บางคนถามว่าต้องเอาเงินไปซื้อที่ไหม จริง ๆ ไม่ต้อง แค่อธิษฐานจิตบอกเค้าตรง ๆ ว่าขอนอนแค่หนึ่งคืนนะ แล้วก็ต่างคนต่างอยู่เราไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกัน แล้วถ้าบางคนโอเคกับการที่จะเปิดทีวีทิ้งไว้ เปิดได้เลยเพราะว่าคลื่นของทีวี มันจะไปแทรกทำให้เค้าปรากฎตัวไม่ได้ เปิดทีวีทิ้งไว้แล้วปิดเสียงเอา แล้วก็หรี่แสงสว่าง แล้วเราก็นอน แต่ถ้าปลอดภัยที่สุดก็คือมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์อยู่ด้วยแล้วสวดมนต์ด้วยก็โอเคแล้วค่ะ”

ชีวิตที่ถูกเลือก สู่การเป็นร่างทรงเห้งเจีย

“หนูไหว้ทั่วประเทศไทยเลย หนูชอบทุกศาลที่เป็นศาลอากง เพราะหนูถือว่าอากงนี่เป็นไอดอลเลย แล้วหนูต้องบอกก่อนว่า หนูไม่ได้บอกให้ทุกคนมาเชื่อเหมือนหนู แล้วก็ไม่อยากให้ใครมาบอกเราว่าเราต้องเชื่ออะไร อย่าไปถามคนเห็นผี หรืออย่าไปถามหมอดูว่า เรามีสิ่งศักดิ์สิทธิ์อะไรอยู่กับตัว ใครคุ้มครองเรา อย่าไปตามหาค่ะ คุณต้องรู้ด้วยตัวเอง เพราะว่าเค้าคือคนที่จะมาเป็นความเชื่อของคุณ มันต้องมีสิ่งพิสูจน์ใจกัน เหมือนที่อากงพิสูจน์กับอุ๋มอิ๋ม ไม่ว่าเราจะขออะไร ถ้ามันเป็นเรื่องที่ไม่เกินกว่ากรรมของเราแล้วอากงช่วยได้ อากงจะช่วยเสมอ แล้วเค้าจะช่วยด้วยหลักเหตุผลว่าสมควรที่จะได้ในเวลานี้ไหม

ความศรัทธาในอากงเห้งเจีย เริ่มต้นมาจากเราไม่รู้เลยว่ามีไซอิ๋วอยู่ในโลกนี้ แล้วคุณพ่อคุณแม่เวลาพาไปไหว้ศาลเจ้าก็จะมีแค่เจ้าแม่กวนอิม เจ้าพ่อกวนอู ประมาณนี้ แล้ววันที่อากงมา เค้าก็เป็นลิงเลย แล้วเค้าก็มาตีลังกาอยู่บนตัวเรา แล้วก็เอากระบองชี้หน้าแล้วก็บอกว่า เดี๋ยวจะมาอยู่ด้วยแล้วนะ เราก็อึ้งว่าเพราะช่วงนี้ดูไซอิ๋วรึเปล่า ก็ไม่ได้ดูนะ เราก็ถามตัวเองว่าแล้วเค้าจะมาทำไม รอบแรกเราก็บอกว่าเราไม่เชื่อหรอกนะ ถ้าอากงมีจริงต้องมาอีกรอบสิ แล้วอากงก็กลับมาบ่อยมาก จนเราเชื่อว่าอากงมีจริง แต่ก็สงสัยว่าอากงมาทำไม มาเพื่ออะไร ซึ่งอากงก็บอกชัดเจนว่า เค้ามาเพื่อสร้างสรรค์ เพื่อสร้างศรัทธา ทำให้คนที่กำลังจะหลงผิดให้กลับมาเป็นคนดี แล้วก็ให้เค้าเดินไปในทางที่ แล้วสิ่งที่อุ๋มอิ๋มได้พิสูจน์ต่อมาก็คือ อะไรที่อากงเตือนหรือบอกต้องพิสูจน์ได้ และมันมักจะเกิดตามวันเวลานั้นเลย ตั้งแต่อยู่กับอากงมา เราก็เห็นทุกอย่างที่อากงพยายามพิสูจน์ให้เราเห็น แล้ววิธีการสอนของอากงนี่คือฮาร์ทคอร์มาก คือเค้าจะบอกเลยว่าอันนี้มันไม่ดี คนนี้มันไม่ดี แล้วจะไปทนทำไม แต่ถ้าเลือกแบบนั้นมันก็เป็นกรรมที่ลื้อเลือก ลื้อก็ทนต่อไป ลื้อก็ต้องยอมรับ ต่อให้เราจะอกหักผิดหวังร้องไห้เสียใจ แต่พอมันผ่านมาปุ๊บ อากงก็จะบอกว่าเป็นไงล่ะ เจ็บมั้ย จะเลือกเค้าอยู่ไหม อากงจะสอนให้เราคิดเป็นค่ะ”

มุมมองจากคนเห็นผี ที่อยากบอกคนที่ยังมีชีวิตอยู่

“อุ๋มอิ๋มอยากให้ทุกคนเชื่อในเรื่องของจิตสุดท้ายของชีวิต อยากให้ฝึกกำหนดจิตกันตั้งแต่วันนี้เลย จะเป็นการท่องนะโมก็ได้ หรือจะเป็นการกำหนดลมหายใจก็ได้ ให้เรามองเห็นอะไรที่เป็นแสงสว่าง ให้เรานึกแต่สิ่งดี ๆ ที่เกิดขึ้น ที่เราเคยทำไว้ แล้วเมื่อวันหนึ่งที่เราจะจากโลกนี้ไป จิตเราจะไปอยู่ในที่ ๆ ดีเอง เลิกที่จะยึดติด ยึดติดความสัมพันธ์ ยึดติดสิ่งของ ยึดติดทุกอย่างที่เป็นความโลภ ทุกอย่างที่เป็นราคะ ทุกอย่างที่เป็นโมหะ ทุกอย่างที่มันจะทำให้จิตของเราต่ำลง แล้วก็พยายามฝึกให้เราเป็นกลางให้ได้ เราไม่จำเป็นต้องเชื่ออย่างใดอย่างหนึ่ง เราไม่จำเป็นต้องแบบสุดโต่งไปอย่างใดอย่างหนึ่ง แต่เราต้องเป็นมนุษย์ที่อยู่ในทางสายกลางให้ได้ เพราะว่าการที่เราสุดโต่งไปอย่างใดอย่างหนึ่งมันก็เป็นกรรมได้เหมือนกัน ฉะนั้นถ้าเราอยู่ตรงกลาง เราจะมีโอกาสที่เราจะหลุดไปในจุดที่ดีง่ายกว่า เพราะว่าเรามีเหตุและผล เราคิดเป็น เรามีสติแล้วเราก็รู้ว่าจะพิจารณาสิ่งนั้นยังไง โดยที่ไม่สร้างความเดือดร้อนให้กับตัวเราและผู้อื่น เพราะฉะนั้นต้องฝึกค่ะ และเราต้องมีสติมาก ๆ ชั่งใจชั่งการกระทำของเราอย่าคิดแต่จะทำอะไรด้วยอารมณ์ อย่าคิดว่าเราเป็นคนเดียวในโลกนี้ที่ถูกที่สุด เราผิดได้ ทุกคนก็ผิดได้เช่นกัน ดังนั้นต้องฝึกนะคะ” - อุ๋มอิ๋ม คนเห็นผี

ดูรายการย้อนหลัง

","feature_image16_9":"https://storage.googleapis.com/atime-media-prod/content/b9195b5a-fa65-4d0c-94bb-8fa4e7ed7edf.jpeg","feature_image1_1":"https://storage.googleapis.com/atime-media-prod/content/bb914342-d5c6-4511-92d0-6b51b5e10c98.jpeg","feature_image3_2":"","feature_image2_3":"","feature_image9_16":"","publish_date":"2024-11-08T19:14:36.000Z","content_types_title":"Club Pride Day Recap","slug":"/greenwave/clubpridedayrecap"},{"station_id":2,"content_id":9691,"title":"เป็นคนร้อนในง่าย ควรปฏิบัติตัวยังไง","content":"

คนอินพร่อง (ร้อนในบ่อย คอแห้ง มือเท้าร้อน)

อินพร่อง คือ ระดับเลือดและน้ำในร่างกายที่ต่ำลง แต่พลังหยางนั้น(ความร้อนในร่างกาย)เท่าเดิม ทำให้เกิดไฟน้อยๆที่เผาพลานร่างกายตลอดเวลา เสมือนเปิดแก๊สไฟวงในเพื่อที่จะต้มน้ำซุป และทำให้น้ำในร่างกายเหือดแห้งไป ร่างกายมีแต่ความร้อน สภาพเหมือนทะเลทราย น้ำน้อย แต่ร้อนมาก ปลูกอะไรก็ไม่ขึ้น เสมือนร่างกายเรา ถ้าหากว่าร้อนแบบนี้เป็นเวลานานๆ เราจะกลายเป็นโรคได้ค่ะ

คนที่มีลักษณะอินพร่อง จะเป็นคนที่มีรูปร่างผอมสูง คอแห้งบ่อย รู้สึกแก้มร้อนบ่อย ใจร้อนง่าย อุ้งมือเท้าจะร้อน นอนไม่หลับ ฝันบ่อย ร้อนในบ่อย นิสัยของคนที่อินพร่อง จะเป็นคนอารมณ์ร้อนง่าย ชอบคิดในเรื่องไม่สบายใจ เป็นคนช่างพูด ลักษณะแบบนี้ในทางแพทย์แผนจีนจำเป็นที่จะต้องบำรุงเหมือนกัน แต่เป็นเพราะว่าการบำรุงที่ต่างกันออกไป ในส่วนที่อินพร่อง ก็ต้องบำรุงอิน เหมือนกับบำรุงน้ำเข้าไปในร่างกาย แต่อินในร่างกายไม่ได้หมายถึงน้ำเท่านั้นนะคะ แต่จะหมายถึงน้ำ และเลือดที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของคนเรา และจะต้องบำรุงไต บำรุงกระเพาะ ม้ามให้แข็งแรงด้วย เสมือนการปลูกต้นไม่ให้เยอะๆ และเสริมน้ำให้ด้วย ถ้าต้นไม่เยอะเกินไปก็จะดูดแต่น้ำ เราก็กลับมาสู่สภาวะเดิมคือไม่มีน้ำ

ฉะนั้น ยาที่บำรุงอินที่เหมาะกับคนอินพร่องนั้นคือ 六味地黄丸(ลิ้วเว้ยตี้หวงหวาน) 大补阴煎(ต้าปู่หยินเจียน)ยาสองตัวนี้หาได้ตามร้านยาทั่วไปค่ะ

อาหารที่เหมาะสม จะมีฤทธิ์บำรุงอิน เช่น ข้าวเหนียว งา เต่า ตะพาบ เนื้อปู หอย เนื้อเป็ด นม หนังหมู เห็ดหูหนูขาว สาลี่ ปลาหมึก ไข่ นม เนื้อปลา หอย ปลิงทะเล รังนก ที่สำคัญไม่ควรทานอาหารที่มีรสเผ็ด หรืออาหารที่มีรสจัดค่ะ

คนอินพร่องจำเป็นต้องเข้านอนให้เร็วกว่าคนที่มีลักษณะอื่น ไม่ควรเล่นกีฬาหนักกลางแจ้ง และซาวน่า ที่ทำให้เหงื่อออกเยอะๆค่ะ เพราะจะทำให้น้ำในร่างกายลดน้อยลง เพราะคนอินพร่อง น้ำในร่างกายจะน้อยกว่าปกติอยู่แล้ว กีฬาที่เหมาะสมกับคนอินพร่อง คือ ว่ายน้ำ แต่อย่าว่ายนานเกินไปนะคะ แค่ 30 นาที ก็เพียงพอ เพราะจะทำให้เราขาดน้ำได้เช่นกันค่ะ

โรคที่พบมากสำหรับคนอินพร่องคือ โรคแห้งทั้งตัว ตาแห้ง เบาหวาน โรคกระเพาะ เพลียง่าย นอนไม่หลับ โรคไต หรือโรคอื่นๆ ที่เกี่ยวกับอาการคอแห้งปากแห้งเป็นประจำ

สำหรับใครที่กำลังมีอาการแบบนี้อยู่ ให้ลองปฏิบัติตามคำแนะนำได้นะคะ อย่างน้อยเราก็ไม่ได้ละเลยร่างกายของเราค่ะ

ปล. การช่วยตัวเองบ่อยๆ ทำให้สารอินในร่างกายลดน้อยลง ไม่ควรถี่เกินไป เพราะจะทำให้ไตอ่อนแอได้นะคะ ^^

ขอบคุณข้อมูลและความรู้ดีดีจากคุณหมอตี้ค่ะ Facebook : ดร เยาวเกียรติ แพทย์จีน ฝังเข็ม

Collector by รุ่งโนรี ’Girl Music & Travel Lover

","feature_image16_9":"https://storage.googleapis.com/atime-media-prod/content/93e52e33-273d-4889-b256-ed010c2a341f.jpeg","feature_image1_1":"https://storage.googleapis.com/atime-media-prod/content/f54ae338-584e-4b3c-b293-44dd139b6258.jpeg","feature_image3_2":"","feature_image2_3":"","feature_image9_16":"","publish_date":"2024-11-01T17:28:35.000Z","content_types_title":"HEALTHY LIFESTYLE","slug":"/greenwave/healthy"},{"station_id":2,"content_id":9635,"title":"เปิดเรื่องราวลี้ลับ พร้อมรับข้อคิดพลังใจ จาก “ส้ม มัลนิการ์” สาวตาทิพย์ กับสัมผัสสุดพิศวง","content":"

“อยากให้เชื่อมั่น และอย่ารังเกียจในสิ่งที่เป็นตัวเอง เหมือนคุณเป็นต้นมะละกอ ก็อยากให้ตั้งใจเป็นมะละกอที่ออกผลได้อร่อยที่สุดดีกว่า หาจุดดีของเราให้เจอ และอยู่กับจุดดีนั้น อย่างมีความสุข”

เรียนรู้วิธีคิด ผ่านชีวิตของแขกรับเชิญในทุกสัปดาห์ สำหรับ Club Pride Day คุยอย่าง Proud เมาท์อย่าง Pride กับสองดีเจสุดแซ่บ “ดีเจพี่อ้อย” และ “ดีเจก็อตจิ” ที่ได้ต้อนรับ “ส้ม มัลนิการ์” สาวตาทิพย์ ที่สามารถมองเห็นผีมาตั้งแต่เด็ก สู่การเป็นหมอดูที่โด่งดังชั่วข้ามคืน จนต้องจองคิวกันข้ามปี แต่กว่าจะมีวันนี้ ชีวิตของเธอผ่านบททดสอบมาหลากหลายด่าน ไม่ว่าจะเป็นคนในครอบครัว คนรอบตัว หรือคนในสังคม เรื่องราวสีสันของชีวิต พร้อมข้อคิดแรงบันดาลใจ ได้ถูกแบ่งปันเอาไว้แล้วในรายการ

ย้อนวัยใส กับเซ้นส์ที่สามารถเห็นผีมาตั้งแต่เด็ก

“อย่างที่หนูเคยเล่าในหลายรายการคือ หนูจำได้ว่าก่อนที่จะมาเกิด เราอยู่ที่หน้าผา แล้วเรากระโดดลงมาเกิดเป็นคนนี้ ก่อนจะมากระโดดหน้าผา หนูเหมือนอยู่ในห้องที่ถูกจัดไฟแสงสีเอาไว้ดีมาก แล้วเป็นเหมือนสวนดอกไฮเดรนเยียร์ ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าสวยเหมือนท้องฟ้าหน้าหนาว แต่ตอนนั้นหนูรู้สึกว่าตัวหนูร้อน เหมือนใจมันร้อนรนจนหนูอยู่ไม่ได้ หนูอยากไปทำประโยชน์ อยากไปสู่ที่ใหม่ที่ทำประโยชน์ให้กับคนหมู่มาก แล้วก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดว่า รู้แล้วใช่ไหมว่าตัวเองต้องไปทำประโยชน์ ยอมไปแล้วใช่ไหม หนูก็บอกว่ายอมแล้ว หลังจากนั้นก็ตัดภาพตอนที่หนูมายืนอยู่ตรงทางเดินที่ไปหน้าผา แต่ความทรงจำแรกในการเห็นผี ก็คือจำได้ว่าเด็ก ๆ เราเล่น หรือเราเห็นคนเดินอยู่ริมถนน แต่คนอื่นเค้าไม่เห็น แบบนี้จะเกิดขึ้นบ่อยมาก

อย่างตอนนั้นหนูอยู่บ้านกับพี่สาว แล้วพี่สาวก็งงว่าเราเล่นกับใคร หนูก็บอกว่านี่ไงคะเพื่อนหนูเต็มบ้านเลยไม่เห็นเหรอ เพื่อนหนูใส่สังวาลคาดแบบสองข้าง นุ่งโจงกระเบนสีส้มออกทอง ๆ แล้วมีคนใช้เต็มบ้านไปหมด ซึ่งพี่สาวก็งง เพราะว่าไม่เห็นใครเลยนอกจากเรา จนมารู้ตอนโตว่าที่บ้านเลี้ยงกุมารทอง แล้วคุณลุงเค้าก็จะซื้อบริวารไปตั้งไว้ให้ด้วย

คือครอบครัวฝั่งคุณพ่อจะมีเซ้นส์กันหมดเลย ยกเว้นคุณป้าคนเดียว ส่วนพี่ชายที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ทุกคนมีเซ้นส์หมดเลย รวมถึงหนูแต่ของหนูมันพิเศษตรงที่ หนูเหมือนได้เซ้นส์จากฝั่งคุณแม่มานิดนึง คือทวดของฝั่งคุณแม่ท่านมีเซ้นส์ในการจับพระเครื่อง จับวัตถุมงคลแล้วหนูไม่เคยรู้มาก่อน พอคุณแม่มาเห็นหนูจับพระให้คนอื่น แล้วดันเป็นท่าเดียวกับคุณปู่ของเค้า แม่ก็เลยตกใจถามหนูว่าทำเป็นได้ยังไง แม่ก็เลยเล่าให้ฟังว่าฝั่งแม่ก็มี แต่หลัก ๆ เซ้นส์จะมาจากคุณพ่อ คุณพ่อจะเห็นผี และรู้ตั้งแต่ก่อนหนูจะคลอดออกมาว่าเด็กคนนี้จะมีเซ้นส์ คนนี้จะพิเศษกว่าคนอื่น เด็กคนนี้จะมีชื่อเสียงในอนาคต ทำให้คนที่บ้านจะคอยกล่อมมาตั้งแต่เด็กว่าต้องใช้ชีวิตให้ดีนะ ทำตัวดี ๆ นะ โตไปเธอต้องนิสัยดีนะ เพราะเธอจะมีชื่อเสียงมาก ๆ หนูก็ตั้งคำถามกับตัวเองว่านี่หนูจะเป็นดาราเหรอ หน้าตาหนูก็ไม่ได้ดี ก็คิดว่าเดี๋ยวเราคงไปเป็นนักร้องมั้ง ก็คิดมั่ว ๆ ไปเรื่อย ๆ แต่พอถึงเวลาจริง ๆ มันมีจุดพลิกที่ทำให้เรามาอยู่ในจุดที่มีคนรู้จักจริง ๆ ก็เลยเข้าใจในสิ่งที่เค้าบอกมาตั้งแต่เด็ก ๆ ที่เค้าพยายามประคบประหงมให้เราอยู่ในร่องในรอย เพราะพอหนูโตขึ้นมันเป็นตามที่เค้าบอกหมดเลย

เวลาหนูเห็นผี หรือสัมผัสวิญญาณในตอนเด็ก ๆ คุณพ่อจะเป็นที่ปรึกษาแรก และเป็นที่ปรึกษาเดียวด้านเซ้นส์มาตลอดตั้งแต่เด็กจนโต ท่านจะให้นั่งสมาธิ และพ่อก็จะคอยปรามคอยเตือนว่าเวลาเห็นอะไรอย่าทักไปเรื่อย ให้มันเป็นความลับของเรา เราเห็นกันสองคน ห้ามบอกใครข้างนอกว่าเราเห็น จะเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กค่ะ”

มองเห็นผี แต่เป็นคนกลัวผี

“หนูกลัวผีมาก อย่างเรื่อง ธี่หยด หนูเคยไปเจอผีหน้าโรงหนัง ที่เค้าแต่งตัวแล้วเดินมาหา ด้วยความที่คำว่าคนเห็นผีมันค้ำคอ หนูก็ต้องทำเป็นว่าหนูไม่กลัว แต่จริง ๆ คือหนูกลัว ทำไมแต่งเหมือนขนาดนี้นะ ที่กลัวเพราะในชีวิตจริงผีที่ส้มเห็น มันไม่มีเพลงหรือจังหวะที่เร้าใจดังมาก่อนเหมือนในหนัง มันไม่ได้มีสัญญาณเตือนว่าผีกำลังจะมา ในตอนเจอมันจะไม่รู้ตัว แต่ว่าหลังจากเจอเสร็จแล้ว มันจะรู้ตัวว่า นี่เราโดนผีหลอกเหรอ แต่ในหนังมันเร้าอารมณ์ หนูเลยมองว่าผีในหนังมันน่ากลัว มันมีความเร้าอารมณ์

ซึ่งผีที่หนูเห็นในชีวิตจริงมีหลายรูปแบบมาก บางทีหนูเรียกว่าศพเดินได้ มันมีทั้งสวย ทั้งเป็นเทวดา ทั้งเป็นวิญญาณตายโหง แล้วบางตนก็มาสื่อสารเพื่อให้เราช่วยเหลือ แล้วก็พยายามทำให้เรารู้ถึงความทรมานที่เค้าเป็น ซึ่งไม่ใช่ทุกเคสที่หนูจะช่วยเค้าได้ แล้วบางวิธีการที่เค้าอยากให้เราช่วย บางครั้งมันไปกระทบกับเรื่องของคดีความ หรือมันไปกระทบกับบุคคลอื่น ๆ ซึ่งหนูไม่สามารถมีอำนาจอะไรที่จะไปช่วยเค้าได้ มันก็เลยทำได้แค่บอกว่า เดี๋ยวหนูทำบุญให้นะ แล้วจบลงแบบนี้เกือบทุกครั้งไปค่ะ”

เมื่อการเห็นสิ่งลี้ลับ เริ่มมีผลกับการใช้ชีวิต

“การเห็นผีมันเริ่มมีผลกับการใช้ชีวิตก็ตอนช่วงเรียนมหาวิทยาลัยแล้วค่ะ มันเป็นยุคที่เรากำลังใช้ชีวิตสนุกสนาน แล้วเราอยากเป็นคนธรรมดา เป็นวัยรุ่นที่ใช้ชีวิตเต็มที่ แต่การเห็นผีมันทำให้เราถูกเพื่อนบอยคอต ทำให้เรารู้สึกว่าเราผิดแปลก แล้วก็ทำให้เพื่อนมองว่าเราบ้า เพื่อนจะบอกว่าเราเพ้อเจ้อ รวมถึงคุณแม่ของเราเอง คุณแม่ถือว่าเป็นคนสุดท้ายในชีวิตเลย ที่เชื่อหนู

แม่เป็นคนที่นอกจากไม่เชื่อแล้วยังแอนตี้ด้วย แล้วคุณแม่ก็เคยพาหนูไปโรงพยาบาลทางจิตเวชเพื่อไปคุยกับหมอว่าลูกฉันบ้า ตอนนั้นหมอนั่งคุยกับหนูอยู่ชั่วโมงครึ่ง แล้วหมอก็หันไปหาคุณแม่บอกว่า น้องไม่ได้ผิดปกตินะคะ แต่คุณแม่กำลังพยายามยัดเยียดให้น้องผิดปกติ น้องแค่เซนซิทีฟ น้องเป็นคนที่มีอารมณ์อ่อนไหว น้องอาจจะมีสมาธิสั้น แล้วน้องเป็นเด็กที่มีแผลในใจ ปมในใจเยอะมาก ๆ เอาตรง ๆ คือคุณแม่ก็เหมือนผิดหวังที่คุณหมอไม่ได้บอกว่าเราบ้า เพราะคุณแม่ฟันธงมาแล้วว่าเราบ้า เพราะว่าเราชอบพูดในสิ่งที่มันพิสูจน์ไม่ได้ แต่หนูก็เข้าใจนะว่าคุณแม่ก็คงรัก อยากให้เราเป็นคนปกติธรรมดาที่สุด แล้วคุณหมอน่ารักมาก คือคุณหมอก็บอกว่าไม่เป็นไรนะลูก แม้หนูจะไม่มีใคร แต่หนูมีตัวหนูเอง ไม่มีใครเชื่อหนูไม่เป็นไร แต่หนูต้องเชื่อในสิ่งที่หนูเป็นนะ”

สุดหลอน! ประสบการณ์โดนผีสาววิ่งตามมอเตอร์ไซค์

“วันนั้นหนูไปเดินถนนคนเดินแถวมหาวิทยาลัย แล้วตอนกลับมันก็ดึกแล้ว ประมาณเที่ยงคืน ซึ่งพี่ที่เป็นรูมเมทกันเค้าเป็นคนขี่มอเตอร์ไซค์แล้วเราก็ซ้อน วันนั้นไม่รู้อารมณ์ไหน เค้าขี่ช้ามาก แล้วระหว่างทาง หนูได้ยินเสียงเหมือนสุนัขตะกุย มันคงมีเล็บยาวมาก ๆ เพราะมันมีเสียงเล็บข่วนถนนกำลังวิ่งตามมาแบบติดเทอร์โบ ตอนนั้นก็นึกว่าโดนสุนัขวิ่งไล่ เลยบอกรูมเมทว่าไปเร็ว ๆ หน่อย พี่เค้าก็มองทาง เค้าก็บอกว่าไม่มีอะไรนะ ถนนโล่งเลยลองหันไปดูสิ หนูก็เลยหันไป พอหนูหันไป หนูก็เห็นเป็นผู้หญิงผมกระเซิง ๆ ใส่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นตัวใหญ่ ๆ ลายสก็อต แล้วก็ใส่ผ้าถุง ใบหน้าเค้าเหมือนโดนของแข็งฟาดมา ตาถลน มือเค้าก็เลือดออกไปหมด แล้วเค้าก็ตะกายตามเราแบบน่ากลัวมาก เห็นอย่างนั้นหนูก็เลยบอกพี่ขี่เร็ว ๆ หน่อยหนูกลัว เค้าก็ตกใจว่ากลัวอะไร จนรถไปถึงจุด ๆ หนึ่งที่หนูหันไปเจอศาลพระภูมิของบ้านหลังหนึ่งริมถนน หนูก็อาราธนาเลยว่า พระภูมิเจ้าที่ถ้ามีจริงช่วยหนูด้วย ขอให้กั้นอาณาเขตให้หนูที หนูไม่ได้ทำอะไรเค้า หนูไม่เกี่ยวกับเค้านะคะ พอหันหลังกลับไปหนูเห็นผู้หญิงคนนั้นเอามือคว้าข้อเท้าหนู แล้วมันวืดไป เหมือนเค้าคว้าเอาไว้ไม่ได้ มันเหมือนมีกระจกมาบังเค้าไว้ แล้วเค้าพยายามตะกายกระจกเหมือนสุนัขที่ยืนสองขาตะกายกำแพง มันไม่ใช่ท่าทีหรือกิริยาของคน หนูก็เลยบอกพี่รูมเมทว่าอยู่หอตัวเองไม่ได้แล้ว ไปห้องเพื่อนก่อน ก็เลยพากันไปหอเพื่อน พอไปถึงเพื่อนก็เล่าเรื่องผีให้ฟังว่า เมื่อเช้ารู้ข่าวไหม มีคนตายตรงสี่แยกนี้ สี่แยกที่พวกแกผ่านมา เห็นอะไรรึเปล่า ตอนนั้นหนูก็ยังไม่พูดอะไร หนูก็ถามว่าทำไมเหรอ มีอะไรเหรอ เพื่อนก็บอกว่าเมื่อเช้ามีพระบิณฑบาตแล้วเงยหน้าไปเจอศพผู้หญิงถูกแขวนคออยู่บนต้นไม้ใหญ่ แล้วใบหน้าก็คือเละหมดเลย หนูก็เลยถามว่า ผู้หญิงคนนี้ท้องมั้ย เพื่อนบอกว่าท้อง หนูเลยถามว่าแต่งตัวแบบนี้ไหม แล้วเล่าไปตามที่หนูเห็น เพื่อนก็ตกใจบอกว่า แกไปดูมาเหรอ เราบอกว่าเปล่า มันวิ่งตามมอเตอร์ไซค์มา แล้วตอนที่เล่าเราก็นั่งพับเพียบอยู่ จู่ ๆ เพื่อนก็ถามขึ้นมาว่า ไปโดนใครบีบข้อเท้ามา มันเป็นรอยเหมือนโดนข่วน เพื่อนก็ตกใจ หนูก็นึกได้ว่าผู้หญิงคนนั้นเค้าคว้าขาหนู แล้วนี่เป็นครั้งแรกที่ผีทั้งหลอก ทั้งจะเอาชีวิต ทั้งทำร้ายร่างกายเรา หนูก็เลยกลัวแบบฝังใจเลย ทั้ง ๆ ที่หนูไม่ได้ไปยุ่งอะไรกับเค้าเลย แต่หนูคิดว่าเค้าน่าจะอาฆาตทุกคนที่ผ่านไปผ่านมา เพราะเห็นเพื่อนบอกว่า เค้าเป็นต่างด้าวแล้วทะเลาะกับสามี ซึ่งตอนนั้นเค้าตั้งครรภ์อยู่ แล้วเหมือนกับว่าสามีเค้าเผลอพลั้งมือบีบคอ จึงพยายามอำพรางศพด้วยการทุบหน้า แล้วก็เอาแขวนบนต้นไม้ ให้เหมือนผู้หญิงคนนี้ฆ่าตัวตาย หนูก็เลยคิดว่ามันเป็นความแค้นที่เค้ามี

บอกเลยว่านอกจากต้องการให้เราช่วยเหลือ บางครั้งเค้าอยากท้ายทายเราก็มี อย่างหนูไปถ่ายรายการ ก็จะมีหลาย ๆ เคสที่เราไปช่วย แล้ววิญญาณที่นั่นไม่ได้ต้องการให้เราเข้าไปก้าวก่าย หรือบางดวงวิญญาณไม่ได้รู้สึกดีที่เจอเรา และไม่อยากให้เราเข้าไปยุ่ง เพราะว่าบางดวงวิญญาณเค้าอาจจะมีอิทธิพลกับคนในบ้านอยู่แล้ว เค้าได้เครื่องเส้นไหว้อยู่แล้ว หรือบางดวงวิญญาณเค้าอยู่ตรงนี้มานาน เค้าไม่ยอมไปไหน ซึ่งดวงวิญญาณส่วนใหญ่เค้าจะรู้ว่าคนไหนเห็นหรือไม่เห็นเค้า เพราะคนที่เห็นมันจะมีออร่า ซึ่งบางทีหนูก็พยายามไม่มองเค้า หนูจะทำตัวปกติมาก ไม่ทอดสายตาไปที่เค้า แต่เค้าก็จะรู้อยู่ดีว่าเราเห็น”

คนอื่นไม่เชื่อไม่เป็นไร ขอแค่คุณแม่เข้าใจก็พอ

“หนูว่าปมในชีวิตหนู ที่ทำให้หนูรู้สึกแย่กับตัวเอง คือคุณแม่ ที่ไม่ใช่แค่ไม่เชื่อว่าเราเห็นผีหรือมีเซ้นส์ แต่เป็นความไม่เชื่ออะไรเลยในตัวเรา เช่น ไม่เชื่อว่าเราทำได้ ไม่เชื่อว่าเราไม่ได้ทำ ไม่เชื่อว่าเราไม่ผิด ไม่เชื่อว่าเราเป็นคนดีกว่าที่เค้าคิดนะ หนูเชื่อว่าการที่ตัวเองเห็นผี มันเป็นอีกหนึ่งปัจจัยสำคัญที่ทำให้คุณแม่รู้สึกว่าเราไม่น่าเชื่อถือ

มันจะมีคำหนึ่งที่คุณแม่พูดกับหนูบ่อยมาก ๆ ตั้งแต่เด็กจนโต คือคำว่า เพ้อเจ้อ เป็นคำด่าที่จี๊ดใจที่สุด ใครเดินมาพูดเพ้อเจ้อใส่หน้าหนู หนูร้องไห้ได้เลยนะ เป็นแผลในใจกับคำนี้มาก เพราะหนูรู้สึกว่าเราไม่ได้เพ้อเจ้อ เราเห็นจริง ๆ ทำไมไม่เชื่อเรา แล้วตั้งแต่เด็กจนโต เราเก็บความกดดันนี้เอาไว้ หนูเป็นคนที่ไม่ได้แชร์อารมณ์ ความคิด ความรู้สึกของตัวเองกับคนรอบข้างเลย จนได้มารักษาตัวกับคุณหมอที่โรงพยาบาล ถึงได้เริ่มกลับมาพลิกตัวเองใหม่หมดเลย เปลี่ยน Mindset เปลี่ยนวิธีการคิด เปลี่ยนกระบวนการการใช้ชีวิต ตั้งเป้าไว้เลยว่าฉันจะไม่เป็นคนที่รู้สึกแย่กับแม่ตัวเอง ทั้ง ๆ ที่แม่ทำทุกอย่างเพราะรักเรา แล้วทำไมสิ่งที่เราได้รับ มันคือความเจ็บปวด จนได้มีการจับเข่าคุยกับคุณแม่ว่า จากวันนี้ไป หนูจะไม่เป็นคนที่พูดตามใจแม่ จะไม่เป็นคนที่พูดในสิ่งที่แม่อยากฟังอีกแล้ว เพราะที่ผ่านมาหนูเป็นอย่างงั้นตลอด เราเอาใจเค้ามาตลอด จนวันนึงเราต้องเอาใจตัวเองบ้าง เราต้องเอาความรู้สึกตัวเองเป็นที่ตั้ง เราต้องเอาความสุขของตัวเองมาก่อน อันนี้คือคำที่คุณหมอบอก ไม่อย่างนั้นหนูจะไม่หายจากโรคนี้ ต้องบอกว่าการตัดสินใจว่าฉันจะต้องไปหาหมอ และรับยา มันเป็นเรื่องที่ก้าวข้ามยากมาก เพราะเรามีความฝังหัวว่า คนที่ไปหาหมอจิตเวชคือคนบ้า รับยามากินยังไงก็บ้า หนูต้องรวบรวมความกล้าเยอะมากแต่หนูก็ทำมันได้

มันมีสองเหตุการณ์ที่หนูรู้สึกว่าแม่เริ่มยอมรับในสิ่งที่เราเป็น เหตุการณ์แรก คือเป็นวันที่คุณยายของหนูจะเสีย วันนั้นเป็นวันพระใหญ่ แล้วหนูบอกแม่ว่า หนูขอพูดอะไรที่แม่ไม่เชื่ออย่างหนึ่งได้ไหม ซึ่งแม่เค้าก็เหมือนทำใจไว้แล้ว ก็เลยบอกว่าพูดมาแม่จะฟัง หนูก็บอกว่า หลังวันพระใหญ่สามวัน ตอนแสงสีทอง ยายจะไม่อยู่แล้วนะ แล้วหลังจากนั้นผ่านไปสามวัน คุณยายก็เสียจริง ๆ ตอนแสงสีทองพาดผ่านหัวคุณยายขึ้นไปบนฟ้า ซึ่งแม่ก็เพิ่งเห็นและเชื่อว่าน้องส้มมีเซ้นส์จริง ๆ แม่พูดแบบนี้ในรถกับหนูครั้งแรก แล้วหนูก็ตกใจ

กับอีกเหตุการณ์คือ พี่โน้ส อุดม แต้พานิช เป็นคนที่แม่ชื่นชอบ แต่แม่ไม่เคยรู้เลยว่า เฮียเค้าก็เชื่อเรื่องนี้เหมือนกัน แล้วหนูก็ได้มีโอกาสไปทำงานกับเฮีย หนูก็เล่าให้แม่ฟังว่า เฮียเค้าถามเรื่องความเชื่อ เรื่องดวง เรื่องผี กับหนูด้วยนะ แล้วเฮียเอาเรื่องที่หนูเห็นผีไปเล่าในเดี่ยว ทั้งเดี่ยว 13 แล้วก็เดี่ยว 14 ตั้งแต่นั้น พอแม่เค้าได้เข้าไปฟังด้วยตัวเองว่าเฮียพูดถึงลูกเค้า แม่ก็เลยเริ่มเชื่อ เพราะแม่เค้ารู้สึกว่า ขนาดคนที่เค้าเห็นเป็นไอดอลยังเชื่อลูกเค้าเลย จากนั้นมันก็จะเริ่มมีดารา หรือคนใหญ่คนโตที่แม่ก็รู้จัก หรือเห็นตามทีวีบ่อย ๆ มาดูดวงกับเรา แล้วแม่เห็นวิธีการของหนูว่าไม่ได้พาคนงมงาย แม่ก็เลยเชื่อจนทุกวันนี้ เวลามีอะไร จะเปิดร้าน จะทำอะไร แม่ก็คือปรึกษาหนูทุกเรื่อง จนกลายเป็นที่พึ่งของแม่ไปแล้ว”

จากคนเห็นผี สู่การเป็นหมอดูที่ดังชั่วข้ามคืน

“การดูดวง ต้องบอกก่อนว่าหนูทำเพราะมันเป็นเหมือนกับการโดนบีบบังคับจากสิ่งที่เรามองไม่เห็น เท่าที่หนูนับไว้ หนูเคยทำอาชีพมา 32 อย่าง ในช่วงอายุแค่ 23 ปี แต่ก็ยังไม่เจอทางที่เราจะทำอาชีพไหนแล้วประสบความสำเร็จ จนวันหนึ่ง พี่บอย สินเจริญ เอาเรื่องของส้มไปเล่าในรายการเดอะโกสท์เรดิโอ แล้วมันทำให้ส้มกลับมามีชื่อเสียง แต่ช่วงก่อนหน้านั้น ส้มเริ่มรับดูดวง เพราะส้มไม่รู้ว่าส้มจะทำงานอะไร เราสมัครอันนี้ไปเราไม่ถึงเดือนเราก็ลาออก มันเหมือนเราอยู่ไม่ได้สักที่เลย

ที่อยู่ไม่ได้เพราะบางที่ถูกเอาเปรียบ บางที่คุยอย่างหนึ่งแต่ให้ทำอีกตำแหน่งหนึ่ง บางที่เข้าไปแล้วเรารู้สึกไม่โอเคกับงานเราก็ลาออก จนเริ่มสงสัยว่าเป็นความเหลาะแหละ หรือว่าเป็นความไม่เอาไหนรึเปล่า จนพี่บอย สินเจริญ พูดถึงส้มในรายการ หลังจากนั้นคนรู้จักส้มมากขึ้น คิวดูดวงส้มมากขึ้น กลายเป็นหมอดูที่ดังในชั่วข้ามคืน

ที่หนูมายึดกับการดูดวงเพราะว่ามันเป็นอาชีพที่หนูทำแล้วหนูรู้สึกว่าหนูได้ช่วยคน ต่อให้หนูได้เงิน แต่เงินนั้นหนูจะแบ่งบางส่วนเอาไปช่วยเหลือสัตว์พิการ สัตว์ยากไร้ คนยากไร้ หรือช่วยตามวัด ตามโรงพยาบาล โดยที่เราไม่ได้เอามาป่าวประกาศว่าเราทำอะไร หนูจะทำของหนูเงียบ ๆ

ส้มดูดวงผ่านเซ้นส์เลย แต่หนูอาจจะมีตัวช่วยคือ ชื่อ นามสกุล และอายุปัจจุบัน เพื่อบอกอัตลักษณ์ เพราะว่าบางคนหนูเห็นหน้าหนูพูดได้เลย บางคนดวงไม่เปิด หนูต้องขอชื่อนามสกุลและอายุปัจจุบันเค้า เพื่อให้เป็นอัตลักษณ์ว่าเป็นดวงของคนนี้จริง ๆ

การดูมี 3 แบบเลยค่ะ ทั้งโทรศัพท์ได้ยินแต่เสียง แล้วก็มี VDO CALL มีดูดวงแบบเจอตัว แล้วก็มีดูสถานที่ แต่ดูสถานที่หนูจะไม่ได้ดูฮวงจุ้ยนะคะ หนูจะดูเป็นพลังงานว่า ที่นี่เจ้าที่เป็นยังไง วิญญาณเป็นยังไง เราอยู่ร่วมกับเค้าได้ไหม เราต้องจัดการยังไง เราต้องทำยังไงถึงจะอยู่ร่วมกับวิญญาณเหล่านี้หรือพลังงานเหล่านี้ได้”

ดวง คืออะไร ถ้าอยากดวงดี ต้องทำยังไง?

“ดวง คือผลของการกระทำ เค้าเรียกว่ากรรมนั่นแหละ กรรมมันเหมือนก้อนหินสัก 1 ก้อน แล้วคนเราทำกรรมหลาย ๆ กรรมรวมกัน จนเกิดเป็นถนนหนึ่งเส้น ซึ่งถนนเส้นนี้เรียกว่าดวง เราจะอ่านดวงได้จากกรรมที่เราทำไปแล้ว ซึ่งดวงไม่ใช่ถนนเส้นตรงนะคะ ดวงเป็นทางแยก ทางแยกนี้มีไว้ให้เราใช้กรรมใหม่ในปัจจุบัน คือการตัดสินใจของเรา และการเลือกของเรา พอเราเจอทางแยก เราอาจจะไปเจอถนนที่มันดีกว่า จากถนนหินเป็นถนนลาดยาง ซึ่งการแยกไป มันจะเป็นการเลือกใหม่ของตัวเราเอง

หนูเชื่อว่าถ้าคนเราเชื่อเรื่องดวง เราต้องเชื่อเรื่องการกระทำของตัวเองด้วย เพราะถ้าเราเชื่อแต่หมอดู เราเชื่อแต่สิ่งลี้ลับ เชื่อแต่ดวง เราจะกลายเป็นคนไม่มีแก่น แล้วเราจะใช้ชีวิตไม่เป็น เราจะใช้ชีวิตสะเปะสะปะ สุดท้ายเราก็จะโทษหมอดู หรือจะโทษคนนั้นคนนี้

ถ้าอยากดวงดี ควรทำดี เพราะว่าดวงคือผลของการกระทำ ดวงมันไม่ได้มีอะไรวิลิศมาหรา ไม่มีอะไรไปแต่งเติม ดวงมันไม่ได้เป็นสิ่งอื่นเหนือธรรมชาติ มันอยู่กับวัฏจักรทั่วไป แต่เราไปนิยามและเรียกมันว่าดวง

อย่างคนที่มาดูดวงกับส้มหลาย ๆ คน จะพูดว่า ส้มไม่เหมือนหมอดู ส้มเหมือนคนไกด์ไลน์ชีวิต เวลาดูดวงให้ใคร ส้มจะไม่ได้บอกว่า พี่ต้องทำอันนี้ แต่ส้มจะบอกว่า พี่ไม่ต้องรู้นะว่าทำไมพี่ต้องเจอเรื่องนี้ เพราะกรรมอะไร พี่ไม่ต้องรู้ แต่พี่ต้องรู้ว่าพี่จะแก้ยังไง รับมือกับมันยังไงดีกว่า เพราะว่าบางคน ถ้าอดีตชาติไม่ได้สัมพันธ์ หรือไม่ได้จำเป็นกับเค้า หนูก็ไม่บอกให้เค้ารู้”

จงเชื่อมั่น และอย่ารังเกียจในสิ่งที่ตัวเองเป็น

“หลายคนต้องเห็นผี แต่อาจจะไม่แฮปปี้กับสิ่งที่เห็นอยู่ หนูจะบอกว่าให้เชื่อมั่นในสิ่งที่เป็น และอย่าไปรังเกียจในสิ่งที่เราเป็น เหมือนคุณเป็นต้นมะละกอ คุณตั้งใจเป็นมะละกอที่ออกผลได้อร่อยที่สุดดีกว่า คุณอย่าไปรังเกียจตัวเอง

ส้มเคยอยู่ในจุดที่รังเกียจสิ่งที่ตัวเองเป็นแล้วก็ไม่ยอมรับ แล้วส้มรู้ว่าเป็นการกระทำ และการตัดสินใจที่พลาดและโง่ที่สุดในชีวิต คนอื่นไม่ให้เกียรติเรา ไม่เชื่อเรา หนูว่ามันเจ็บนะคะ ดังนั้นเราต้องเชื่อตัวเอง เราต้องให้เกียรติตัวเอง ในเมื่อเรามีพรสวรรค์แล้ว ให้เราหาจุดดีของมันให้เจอ ไม่มีเรื่องไหนที่มันมีแต่ข้อดี หรือมีแต่ข้อเสียหรอก ทุกเรื่องมันมีสองด้าน หรือมากกว่าสองด้านทั้งนั้น หามาสักมุมหนึ่งที่เรารู้สึกสบายใจกับการเห็นเรื่องราวนั้น ๆ แล้วเราจะเป็นคนที่มีความสุขที่สุด และไม่สะเปะสะปะกับการตามหาตัวเอง

บางคนมีแก่นมาอยู่แล้ว เหมือนส้มเองที่มีเซ้นส์มาอยู่แล้ว แต่ส้มเคยแอนตี้เซ้นส์ตัวเอง แอนตี้แก่นของตัวเอง แล้วก็ไปไขว่คว้าอยากเป็นแม่ค้า ไขว่คว้าอยากเป็นพนักงานราชการ เพื่อเอาใจคุณพ่อคุณแม่ สุดท้ายแล้วส้มก็อยู่กับมันไม่ได้เลย สุดท้ายหนูไม่มีความสุขเลย

อย่างการดูดวง มันไม่ใช่ว่าจะไม่มีความทุกข์ เพราะมันเป็นงานที่รับความทุกข์ของคนแบบร้อยเปอร์เซ็นต์ ใครมีเรื่องทุกข์ใจก็มาหาเรา แต่ส้มก็ยังเลือกที่จะทำ เพราะหนูรู้สึกว่าหนูได้ช่วย บางทีหนูได้ช่วยคน บางทีหนูได้ช่วยประเทศชาติด้วยซ้ำ ในคำทำนายที่หนูให้เค้าไป หนูสามารถดึงให้คนไม่โกงกินบ้านเมืองได้ ซึ่งหนูรู้สึกว่าหนูแฮปปี้แล้ว”

สีสันแรงบันดาลใจจาก ส้ม มัลนิการ์

“สิ่งที่หนูอยากให้ทุกคนมีคือ ไม่ต้องฟุ้ง ไม่ต้องคิดเผื่อ ไม่ต้องไปแคร์ตัวเองในอดีต หรือไม่ต้องไปแคร์อนาคตเกินไป วันนี้ ตอนนี้ มีค่าที่สุดแล้ว คำว่าปัจจุบันของเรา มันสั้นกว่าการดีดนิ้วอีก เพราะฉะนั้นเราอย่าไปโฟกัสกับคำว่า อดีต ปัจจุบัน อนาคต หรืออะไรมากมาย แค่ทำให้มันเป็นกิจวัตรประจำวัน ทำให้มันเป็นสิ่งที่เราทำอยู่จริง ๆ

อย่างบางคนอยากเป็นนักบิน แต่ปัจจุบันขายข้าวแกงอยู่ แล้วทำไมเราไม่ทำข้าวแกงที่อร่อย ๆ หรืออย่างส้มไม่อยากให้คนเรียกว่าหมอดูเลย จนสุดท้ายส้มได้เจอตัวเองว่า เป็นหมอดูแล้วทำไม เราจะเอาคำที่คนอื่นตัดสินเรา ความคิดคนอื่นที่ไม่รู้จักเรา และเค้าตัดสินเราผ่านประสบการณ์ของตัวเค้าเอง จะเอาความคิดเหล่านั้นมาตัดสินตัวเราทำไม นั่นไม่ใช่ตัวเราสักหน่อย เราก็แค่ยอมรับในสิ่งที่เราเป็น แล้วก็หาจุดที่มีความสุขกับมันให้เจอ เกมหาความสุขนี้หนูเล่นกับมันมาได้หลายปีแล้ว จนหนูรู้สึกว่ามันทำให้ชีวิตในแต่ละวันของเรามีความสุขนะ ต่อให้วันหนึ่งเราไปทำรายการผี แล้วโดนคอมเมนต์ไม่ดี ซึ่งจริง ๆ แล้วคนทำอาจจะไม่ได้แย่ด้วยซ้ำ แต่เค้าอาจจะพิมพ์ไปเพราะมีเหตุผลบางอย่าง ซึ่งแค่คำพูดมันแย่ แล้วเราจะไปแคร์ทำไม มันก็แค่การพิมพ์ ใคร ๆ ก็ทำได้ ส้มอยากให้อยู่กับสิ่งที่เรามีตรงหน้า แล้วมันเป็นปัจจุบันจริง ๆ มากกว่า” – ส้ม มัลนิการ์

ดูรายการย้อนหลัง

","feature_image16_9":"https://storage.googleapis.com/atime-media-prod/content/e1d42aa3-2ece-41cd-a98c-b7a0180c175f.jpeg","feature_image1_1":"https://storage.googleapis.com/atime-media-prod/content/ac350868-ae6b-403f-9d4f-ca68d0913010.jpeg","feature_image3_2":"","feature_image2_3":"","feature_image9_16":"","publish_date":"2024-10-30T14:52:43.000Z","content_types_title":"Club Pride Day Recap","slug":"/greenwave/clubpridedayrecap"},{"station_id":2,"content_id":9599,"title":"เปิดสีสันชีวิต รับข้อคิดพลังใจ จาก “บุ๊คโกะ ธนัชพันธ์” ตัวแม่ผู้เปลี่ยนทุกความฝันให้เป็นจริง สู่เจ้าหญิงแห่งวงการวิทยุ","content":"

“ทุกคนอยากถึงเส้นชัยในการวิ่งแข่งเหมือนกันหมดแหละ ไม่ว่าใครจะถึงก่อนหรือหลัง แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ อย่าหยุดวิ่ง แม้เราจะถึงเส้นชัยทีหลังคนอื่น แต่ถ้าเราค่อย ๆ เดิน ค่อย ๆ วิ่ง ในที่สุดมันก็จะถึงเส้นชัยอย่างสวยงาม”

ยังคงเป็นพื้นที่สร้างแรงบันดาลใจ และเป็น Club ที่ทำให้ได้เรียนรู้ทุกเฉดของชีวิตของเหล่าตัวแม่ สำหรับ Club Pride Day คุยอย่าง Proud เมาท์อย่าง Pride กับสองดีเจสุดแซ่บ “ดีเจพี่อ้อย” และ “ดีเจก็อตจิ” ที่ได้ต้อนรับแขกรับเชิญสุดปัง “บุ๊คโกะ ธนัชพันธ์” เจ้าหญิงผู้เปลี่ยนความฝัน ให้เกิดขึ้นจริง สู่พิธีกรสุดแซ่บ นางแบบสุดเลิศ นักแสดงสุดบรรเจิด นางงามในดวงใจ พร้อมได้แชร์ทริคมูมงลงสไตล์บุ๊คโกะเอาไว้ในรายการด้วย

เปิดที่มาของฉายา “เจ้าหญิงแห่งวงการวิทยุ”

“ต้องบอกว่าหนูเป็นเอ็กซ์ตร้ามาตั้งแต่เด็ก ๆ เคยเป็นคนจัดรายการทีวีเล็ก ๆ น้อย ๆ จนวันหนึ่ง พี่ฉอด พี่เล็ก พี่นก และพี่ตั๋ง เรียกหนูมาทำเดโม่ ด้วยตอนนั้นคาแรกเตอร์ของหนูมันจัดจ้านมาก อาจจะไม่ดูเหมาะกับคาแรกเตอร์ แต่ว่าเอไทม์เค้าให้โอกาสคนที่มีคาแรกเตอร์ เค้าบอกว่า คุณจะมาแบบไหนก็ได้ขอให้มาทำเดโม่ก่อน แล้วหนูมั่นใจมาก วันที่มาทำเดโม่หนูก็เดินไปบอกพี่เล็กว่า หนูรู้สึกว่าหนูจะได้เป็นดีเจแน่นอน ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้าที่หนูจะมา พี่เล็กเค้าหาคนมาเยอะมากเลย ซึ่งหนูได้เข้ามาทำงานดีเจคู่กับ พี่ต้นหอม พอสิ้นปีทีมงานก็โทรมาบอกว่า เราทำเต็มที่แล้ว ถึงแม้ว่าจะได้ไม่ได้เป็นดีเจก็ไม่เป็นไรหรอก แล้วตอนนั้นหนูก็ยังอยู่ในกรมทหาร เพิ่งเรียนจบ ยังไม่ได้รับปริญญาเลย ก่อนวางสายหนูก็บอกว่าขอบคุณมากเลย ไม่เป็นไรค่ะพี่ แต่ปลายสายเค้าบอกว่า ดีใจด้วยได้ร่วมงานกัน ตอนนั้นหนูกรี๊ดแล้วร้องไห้เลย นั่งอยู่หน้าคอมแล้วกรี๊ด จนแม่นึกว่าไฟดูด ตั้งแต่วันนั้นมาถึงบัดนี้ก็ได้เป็นดีเจมายาวนานเลย ก็ต้องขอบคุณเอไทม์มาก ๆ ค่ะ

เจ้าหญิงแห่งวงการวิทยุ ฉายานี้หนูตั้งขึ้นมาเองเลย คือตอนที่หนูมาเป็นดีเจ ทีมงานก็จะมีการรวบรวมข่าวประจำปี แล้วก็จะมีเจ้าหญิงแห่งวงการบันเทิงคือ พี่แอน ทองประสม เจ้าหญิงวงการตลก พี่ตุ๊กกี้ ชิงร้อยชิงล้าน แล้วก็มีเจ้าหญิงวงการนั้นวงการนี้ แล้วหนูก็มาช่วงสิ้นปีพอดี หนูก็คิดว่า เจ้าหญิงวงการวิทยุมีไปรึยัง พอไปหาข้อมูลดูก็ยังไม่มี หนูก็นึกในใจตอนนั้นหนูก็นึกถึงพี่ฉอด ให้พี่ฉอดเป็นราชินีเถอะ เราเป็นตัวลูกเค้า ก็เป็นเจ้าหญิงแล้วกัน แล้วก็ใส่แฮชแท็กว่า #เจ้าหญิงแห่งวงการวิทยุ ทำซ้ำ ๆ มา 25 วัน หลังจาก 25 วัน คนก็ติดฉายานี้เลย หลังจากนั้นก็ได้เป็นเจ้าหญิงแห่งวงการวิทยุมายาวเลย 16 ปีแล้วค่ะ”

มูอย่างไรให้ปัง ตามแบบฉบับของบุ๊คโกะ

“ต้องบอกก่อนว่ามันเป็นความเชื่อส่วนบุคคล ใครเชื่อก็เชื่อ ไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าใครเชื่อแบบไหนเราก็ไม่ไปลบหลู่เค้า แต่ตามแบบฉบับของบุ๊คโกะ ชีวิตหนูเกิดมากับคนในครอบครัวข้าราชการ ครอบครัวคนพุทธที่ผูกพันกับการขอหวย การลูบต้นไม้ การไปถูหลังเต่า แล้วก็ลุ้นวันหวยออก เพราะฉะนั้นหนูอยู่กับสิ่งเหล่านี้ เราชอบไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์มาก แต่บุ๊คโกะจะบอกทุกคนเสมอเลยเวลาเจอกันแล้วถามว่าทำไมปังจังเลย งานแน่นจังเลย หนูก็จะบอกว่า อย่างแรกเลยคือพระในบ้าน พ่อกับแม่ต้องกินอิ่มนอนหลับมีความสุขนะ ถ้าเกิดพ่อแม่อด ๆ อยาก ๆ ไปมูข้างนอกก็ไม่สำเร็จหรอก พ่อกับแม่กินอิ่มนอนหลับให้เงินพอใช้รึยัง เราต้องบูชาพระในบ้านก่อน

หลังจากนั้นมันเป็นความเชื่อส่วนบุคคล เราก็จะออกไปไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ไหว้พญานาค หรือเราอยู่วงการบันเทิงก็ไหว้พระพิฆเนศ แล้วก่อนที่เราจะไปขอ เราต้องให้ด้วย หนูเคยไปวัดหนึ่งทางภาคเหนือ ซึ่งหนูก็จะมีลูกสาวตามจังหวัดต่าง ๆ ก่อนไปหนูก็จะบอกลูกสาวว่า เธอไปวัดนี้ให้หน่อย ลองถามซิว่าวัดนี้เค้าขาดแคลนอะไร แล้วก็ถามว่าจุดบูชาที่เค้าจัดดอกไม้มีทั้งหมดกี่จุดในวัดนี้ ลูกสาวก็บอกว่ามี 10 จุดค่ะ หนูก็ไปสั่งจัดดอกไม้เลยทั้ง 10 จุด พอหนูไปถึงวัด ดอกไม้ก็จะไปวางเรียงรายสวยงาม หนูก็เข้าไปขอ หนูบอกว่าวันนี้หนูขอสิ่งนี้นะ แต่ว่าก่อนที่หนูจะมาหนูได้เอาความสวยความงาม เอาดอกไม้กลิ่นหอม ๆ มาถวายท่านเพื่อบูชาท่านก่อน เพื่อให้เห็นความตั้งใจว่าเราศรัทธาจริง ๆ อันนี้ก็คือความเชื่อส่วนบุคคล พอเราทำแล้วสบายใจ มันคือกฎแรงดึงดูดที่ฝรั่งเค้าเขียนหนังสือที่ว่า ถ้าจิตใจเราเชื่ออะไร เหมือนที่สมัยก่อนหนูกับแม่ตัดรูปบ้าน ตัดรูปรถ แปะรวมกันไว้ มันเป็นการทำให้เราคิดในใจว่า ถ้าฉันอยากมีแบบนี้ ฉันต้องทำงาน ฉันต้องลงมือทำ ถ้าบุ๊คโกะขอแล้วนอนอยู่บ้านเฉย ๆ รอให้ฝนตกมาเป็นเงิน มันก็ไม่มีทางเป็นจริง แล้วเราก็เอาความสามารถที่เรามี คือตอนนั้นเรารู้สึกว่าเราตลก เรารู้สึกว่าเรามีความสามารถ เราก็เอาสิ่งเหล่านี้ไปแลกกับงานที่เค้าจะจ้างงานเรา มันก็เลยทำให้เราได้ในสิ่งที่เราอยากได้

หนูยังมีลูกเทพอยู่นะ ทุกวันนี้หนูไปที่ไหน หนูจะเอาไปหมด แต่ว่าหนูไม่ค่อยเปิดเผยมาก กลัวคนล้อเลียน แต่หนูก็ยังมีอยู่นะ หนูไปนิวซีแลนด์ หนูก็อุ้มลูกเทพไปด้วย จนซีเอ็นเอ็น บินมาทำข่าวหนู มาทำข่าวลูกเทพ แต่ในตอนนั้นหนูก็ขอพรได้จริง ๆ นะ เพราะหนูมีความเชื่อไง หนูถึงบอกว่า ใครจะบูลลี่หนู หรือใครจะว่าหนูยังไงก็แล้วแต่ หนูไม่สนใจ เพราะว่าหนูทำแล้วหนูได้ แล้วหนูไม่เคยเลี้ยงตามกระแส ทุกวันนี้ก็ยังมีอยู่ น้องชื่อ วันใส ก็ยังถวายน้ำแดงอยู่ตลอดเวลา น้องอยู่ในห้องพระนั่งอยู่ตรงพื้นนี่แหละ แล้วหนูอยู่คอนโดคนเดียว บางทีหนูอยู่ห้องพระ หนูสวดมนต์ก็มีผวาอยู่เหมือนกันนะ”

สิ่งที่ทำให้บุ๊คโกะ ประสบความสำเร็จจนถึงวันนี้

“คือหนูรู้สึกว่าหนูมีความอ่อนน้อมถ่อมตน บางทีหนูเป็นคนที่เหมือนกล้านะคะ แต่ก็ไม่กล้าในบางเรื่อง แล้วเวลาเราเจอใครก็แล้วแต่ เราจะแบบยกมือไหว้บ่อย ๆ ไม่ใช่เราประดิษฐ์นะ แต่เรากลัวเค้าไม่เห็น ถ้าเกิดสมมติว่าเราสวัสดีไปแล้ว แต่คนที่เราสวัสดีทำธุระอยู่ แล้วเค้าอาจจะไม่เห็นหนู หนูก็เลยจะพยายามทักทายและสวัสดีบ่อย ๆ

อีกอย่างหนึ่งที่สำคัญก็คือ บุ๊คโกะสู้ บุ๊คโกะอดทน คนที่เก่งกว่าเราก็มี คนที่ดีกว่าเราก็มี แต่ว่าเวลาที่ผู้ใหญ่เค้าเลือก เค้าเลือกจากหลายองค์ประกอบ เค้าต้องมองว่าคุณสามารถอยู่กับส่วนรวมได้ไหม คือเรามองหลายองค์ประกอบ มันเลยทำให้รู้สึกว่า วันนี้เราอยู่ตรงนี้ได้ 16 ปี ก้าวสู่ปีที่ 17 เราไม่ใช่คนดีร้อยเปอร์เซ็นต์อยู่แล้ว มันต้องมีคนทั้งชอบเรา และไม่ชอบเรา อยู่ที่ว่าคนที่เค้าพูดถึงเรา เค้าจะพูดถึงในมุมไหน บางวันเราอาจจะกำลังร้อนมากเครียดมาก แล้วเราไม่ยิ้ม แต่ดันมีคนทักเราในวันนั้นพอดี อันนั้นเราก็ต้องกราบขอประทานโทษ คือคนเราเป็นมนุษย์ เราไม่ใช่ AI เรามีอารมณ์แบบนั้นจริง ๆ แต่หนูโชคดีที่เวลาคนเจอตัวจริง มักจะบอกว่าน่ารักจังเลย น้อยครั้งมาก ๆ ที่เราจะชักสีหน้า หรือว่าเราจะปฏิเสธการถ่ายรูปกับแฟนคลับ มันจะน้อยครั้งมากสำหรับบุ๊คโกะ

เมื่อก่อนหนูจัดรายการแทนคนอื่นบ่อยมาก บางครั้งแทนจนได้งานนั้นไปเลยก็มี เพราะเมื่อก่อนเวลาเราจ้างช่างแต่งหน้า เราเสียเงินแล้ว บุ๊คโกะก็จะให้ช่างมารอที่ตึกแกรมมี่ มาแต่งตั้งแต่ 7 โมงเช้า เข้ารายการแฉข่าวเช้าตอน 8 โมง พอ 10 โมงจัดรายการเสร็จก็ไปวิ่งงาน เพราะเวลามันเหลือ สมัยก่อนหนูก็เอาที่นอนไปปูรอในสตูดิโอเลย แล้วมันเหมือนฟ้าประทาน คือต้องมีคนที่ลืมคิวบ้าง รถติดบ้าง แล้วหนูเสียบแทนตลอด หนูจะเป็นมือเสียบอันดับ 1 ใครลาปุ๊บหนูจะเสียบทันที เพราะหนูถือคติว่าเราแต่งหน้าทำผมแล้ว เราพร้อมทำงาน พร้อมออกหน้ากล้องเสมอ”

ย้อนเรื่องราวสุดอบอุ่น ของครอบครัวบุ๊คโกะ

“ที่เห็นครอบครัวบุ๊คโกะรักและผูกพันกันมาก ๆ เพราะว่าสมัยก่อนเรามีกันแค่นี้ เรามีกันแค่ 4 คนแม่ลูก ก็คือ บุ๊คโกะ แม่ แล้วก็น้องสาวอีก 2 คน เราผ่านเรื่องราวมาเยอะมาก มันเคยหนักหน่วงมาแล้ว บางครั้งหากชีวิตเจอเรื่องที่มันหนักหน่วง เราจะย้อนกลับไปมองข้างหลังว่า ที่ผ่านมาเราเคยหนักมากกว่านี้ เราเคยทรมานมากกว่านี้ เราเคยนอนอยู่รวมกันในบ้าน เพราะว่าน้ำไฟโดนตัด เราก็ต้องมานอนรวมกันชั้นล่างบ้านพักข้าราชการ แล้วโดนตัดไฟมา 2 ปี เวลาจะเสียบปลั๊กต้องไปขอเสียบกับข้างบ้าน ดังนั้นครอบครัวเราจะคุยกันทุกเรื่อง เรานอนร้องไห้ เรานอนหัวเราะ เราทำด้วยกันทุกเรื่อง ณ ปัจจุบันแม้ทุกคนมีงานการที่ดี คุณแม่มีความสุขในบั้นปลายชีวิต แล้วเราสามารถที่จะอยู่กับคุณแม่ไปได้นาน ๆ อันนี้คือสิ่งที่ทำให้บุ๊คโกะมีความสุข มันจะทำให้เราสนิทกัน เวลามีเรื่องอะไรเราไม่เคยปิดบังกันได้เลย ต่อให้มีเรื่องปิดบังกันก็ได้แค่ชั่วโมงเดียวเท่านั้น สุดท้ายทุกคนก็รู้กันหมด เพราะว่าถ้าเราไม่โทรไปบอก เดี๋ยวผู้จัดการก็จะโทรไปบอกน้องสาว โทรไปบอกแม่ของหนูเอง เราไม่สามารถปิดเรื่องอะไรได้ เวลาทะเลาะกันแรงแค่ไหนก็แล้วแต่ ครึ่งวันก็ดีกัน

ต้องบอกว่าของขวัญชิ้นใหญ่ที่สุดในชีวิตบุ๊คโกะคือการปลดหนี้ให้แม่ เพราะหนี้มันเกิดจากพวกเรานั่นแหละ มันเกิดจากแม่ส่งเราเรียน ทำให้ต้องกู้ทั้งในระบบ และนอกระบบ เราเคยโดนเจ้าหนี้มายืนด่าหน้าบ้าน เคยไปขอยืมเงินคนอื่น นั่งรอตั้งแต่ 9 โมง ถึงเที่ยงเค้ายังไม่ให้ก็มี เราเคยมาทุกอย่างแล้ว เพราะฉะนั้นสิ่งหนึ่งที่บุ๊คโกะรู้สึกว่าเราจะทำได้ก็คือเราปลดหนี้ ก็พยายามเก็บเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ได้ แต่โชคดีที่พอเข้ามาเป็นดีเจที่ EFM ปีแรก ก็มีคนรู้จักบุ๊คโกะเยอะมาก ตอนนั้นเราก็ตกใจเหมือนกัน มีหลงระเริงไปบ้าง โชคดีที่มีผู้จัดการดึงลงมา คอยตักเตือนเรา ว่าทุกคนเค้ามีบุญคุณกับเรานะ ถ้าเค้าเรียกชื่อเธอได้แสดงว่าเค้าดูทีวี เค้าต้องเสียเงินค่าน้ำค่าไฟมาดู จนเรานึกขึ้นได้แล้วเวลาเราจะลืมตัว เราก็โดนดึงลงมาตลอด พอมันได้เงินจากการทำงานมา เราก็เอาไปใช้หนี้ให้แม่

แล้วหนูไม่ค่อยชอบให้แม่ยืมเงินใคร เพราะว่าหนูเคยให้คนอื่นยืมเงิน แล้วการที่จะได้เงินคืนมันยาก แล้วเราไม่ใช่คนร่ำคนรวย เราก็พอมีพอกิน แล้วแม่เป็นคนใจอ่อน ชอบให้คนโน้นคนนี้ยืมเงิน เราก็บอกแม่ว่า เวลาเราจะให้ยืม อย่าลืมนะ เอ็นดูเขาเอ็นเราขาดนะ เราไม่ได้ร่ำรวยนะ ก็ต้องเตือนเค้า แล้วแม่ชอบเก็บสะสมของค่ะ สมมติว่าไปเมืองนอก ไปกินน้ำยี่ห้อนึงแล้วขวดเป็นขวดแก้วแข็ง ๆ แม่ก็จะชอบเก็บมาล้างเก็บไว้ แล้วเราไม่รู้ด้วยนะ จะรู้อีกทีตอนที่หิ้วกระเป๋ากลับ ก็สงสัยว่าทำไมน้ำหนักกระเป๋ามันเกิน เปิดมาก็ตกใจมาก กระเป๋ามีแต่ขวดน้ำ อย่างเวลาหนูซื้อกาแฟแล้วเค้าเขียนแก้วให้ แม่ก็เก็บไว้ จนหนูมาถามว่าแม่เก็บไว้ทำไม แม่บอกว่าเพราะเค้าเขียนอวยพรลูกไง คนรักลูก แม่เลยอยากเก็บไว้”

“พลาสติกแฟมิลี่” จากคำบูลลี่ สู่เอกลักษณ์สุดปัง

“ตอนแรกมันเหมือนเป็นคำบูลลี่นะ ว่าบ้านเราเป็นพวกพลาสติกแฟมิลี่ เป็นพวกเสพติดศัลยกรรม แล้วช่วงนั้นหนูกับน้องกำลังจะหาคำที่เอามาตั้งแฮชแท็กที่คนจดจำ หนูก็เลยเอาคำนี้มาเป็นแฮชแท็กในการทำบริษัทเอเจนซี่ เลยตั้งเป็น บุ๊คโกะเอเจนซี่โดยพลาสติกแฟมิลี่ หนูไม่เคยอายเลยนะเพราะรู้สึกว่า ตัวเองชอบการศัลยกรรม เพราะตอนเด็ก ๆ หนูชอบนั่งดูรายการเดอะสวอน ที่มันจะปิดกระจก พอศัลยกรรมออกมาแล้วหน้าสวยจนแขกรับเชิญร้องไห้ นั่นเป็นแรงบันดาลใจให้รู้สึกว่า ถ้าโตขึ้นมาแล้วหนูมีเงิน หนูอยากทำศัลยกรรม อยากทำทั้งตัวเลย พอโตขึ้นมาหนูก็ทำจริง ๆ แล้วพอมาเปิดบุ๊คโกะเอเจนซี่ หนูรู้สึกว่า ถ้าคนจะมั่นใจในเรา เราต้องศัลยกรรมกันทั้งครอบครัว ก็เลยพาแม่ไปทำเลย แล้วตอนนั้นแม่อายุเกือบจะ 70 แล้ว หนูก็พาไปตรวจร่างกาย ปรึกษากับหมอว่าทำได้ไหม พอหมอบอกว่าทำได้ ก็เลยตัดสินใจให้แม่ทำ พอกลับมาคนอึ้งเลย เพราะว่าแม่หนูทำหมดทั้งหน้า เลาะฟันออกหมดปาก ทำฟันใหม่ ครอบฟัน ใส่เหล็กฟัน ทำตา ทำหน้า ทำใหม่หมดเลย แล้วก็กลายเป็นว่า เวลานึกถึงพลาสิติกแฟมิลี่ คนก็จะนึกถึงครอบครัวของบุ๊คโกะ ก็เลยเอาแฮชแท็ก #พลาสติกแฟมิลี่ มาใช้ พอคนเสิร์ชก็จะขึ้นครอบครัวเรา เราภูมิใจมากเพราะว่าลูกค้าที่มาก็เพราะเค้าเสิร์ชเจอ แล้วลูกค้าส่วนใหญ่ที่มาก็จะเป็นรุ่นแม่เรานี่แหละ

แล้วสิ่งที่พระเจ้ามอบให้หนูคือ เวลาทำศัลยกรรมแล้วแผลหนูจะหายไว แล้วหนูเป็นคนที่ชอบฉีดหน้า ชอบทำหัตถการมาก อะไรที่มาใหม่หนูทำหมด ศัลยกรรมครั้งแรกที่เกาหลี พอหนูผ่าตัดเสร็จ หนูไปเรียกพยาบาล แล้วร้องเพลงให้เค้าฟัง พยาบาลปรบมือ คือหนูเมายานอนหลับ แล้วหนูก็ร้องเพลงให้เค้าฟังไปด้วย”

“เดินแบบ” ความฝันที่เป็นจริงของ บุ๊คโกะ

“เดินแบบคือความใฝ่ฝันของหนูเลย ทุก ๆ ปี หนูจะมีเป้าหมายในชีวิตเลยว่า ปีนี้หนูจะทำอะไรบ้าง เราจะไม่อยู่กับที่ เพราะถ้าเกิดเรามีคอนเทนต์ เรามีอะไรใหม่ ๆ คนก็จะรู้สึกว่าเราใหม่ตลอดเวลา แล้วบุ๊คโกะก็ตั้งเป้าว่าปีนี้อยากจะไปเดินแบบ แต่ก็ไม่ได้คิดถึงว่าตัวเองจะได้ไปถึงนิวยอร์คแฟชั่นวีค

ใช่ต้องบอกก่อนว่า นิวยอร์คแฟชั่นวีค เป็นตลาดแฟชั่นที่ใหญ่มาก ๆ แล้วหนูก็ได้เดินแบบครั้งแรกเมื่อสองปีที่แล้ว ตอนนั้นได้เดินของ บุญเหลือนิวยอร์ค ก็คือน้องคนนี้ไปเรียนต่อที่นิวยอร์ค แล้วเป็นไทยดีไซเนอร์ เค้าทำชุดให้หนูใส่ตั้งแต่เค้ายังไม่ดังที่เมืองไทย แล้วก็ใส่ไปงานพรมแดงตลอด จนวันหนึ่งเค้าได้ไปอยู่นิวยอร์ค แล้วเค้าได้ออกแบบแฟชั่น ด้วยความที่รู้จักกันน้องเค้าก็ทักมาถามว่าเราสามารถไปเดินแบบให้เค้าได้ไหม บุ๊คโกะก็บอกว่าสามารถที่จะไปช่วยได้นะเพราะมันก็เป็นความฝัน แต่มันต้องมีหนังสือรับรองจากทางกระทรวงพาณิชย์ จากทางนิวยอร์คให้เป็นเรื่องเป็นราว เค้าก็หายไปประมาณ 3-4 วัน แล้วก็มีจดหมายปั๊มตราครุฑมาว่า ขอเชิญ คุณธนัชพันธ์ บูรณาชีวาวิไล มาช่วยงานประเทศ แล้วท่านทูตกระทรวงพาณิชย์ ประจำมหานครนิวยอร์ค เค้าก็ดีมาก เค้าบอกกับบุ๊คโกะให้คิดไว้ว่า เรามาช่วยงานประเทศนะ มันเป็น Soft Power แล้วพอได้ไปเดินแบบ หนูก็คือรู้สึกภาคภูมิใจมาก แล้วเหมือนจุดเริ่มต้นให้เราได้เดินแบบ พออีกปีเค้าก็เชิญไปอีก ซึ่งที่นิวยอร์ค มีดีตรงที่ไม่ว่าคุณจะเชื้อชาติไหน สูงต่ำดำขาว คุณจะมาแบบไหนก็แล้วแต่ ขออย่างหนึ่งที่สำคัญที่สุดที่คุณต้องมีคือ ความมั่นใจ พอเราทำเต็มที่เค้าก็เห็นผลงานของเราแล้วบอกกันปากต่อปาก ท่านทูตก็บอกว่าจงภูมิใจไว้เลยว่า หนึ่งคือเราได้มาเพราะความสามารถของตัวเอง สองคือเรามาช่วยประเทศ สามคือตอนนี้ทุกคนรู้จักบุ๊คโกะแล้ว เราก็รู้สึกว่าภาคภูมิใจในตัวเองมาก ๆ

พอปีล่าสุดก็ได้ไปอีก คราวนี้ได้เดิน 3 แบรนด์เลย มันคือความฝันของเด็กคนหนึ่ง นางงามเราเป็นแล้ว เราอยากทำเราทำเต็มที่ วันนี้เราได้เดินแบบ เราก็รู้สึกว่าเป็นความภาคภูมิใจ เราได้เดิน Bangkok International Fashion Week 2024 ของแบรนด์ทเวนตี้เซเว่นฟรายเดย์ ก็ดีใจมาก ๆ เราก็ทำเต็มที่ และรู้สึกว่าเราคงต้องเอาดีทางด้านนี้แล้วแหละ”

จากนางงามในดวงใจ สู่ผู้จัดการกองประกวด

“จุดเริ่มต้นเลยคือบุ๊คโกะชอบประกวดนางงาม หนูได้ตำแหน่งนางสาวเชียงใหม่ในดวงใจมา แล้วบุ๊คโกะก็ไปประกวด UNIVERSE IS U ปีแรกบุ๊คโกะติดท็อป 10 มันก็ค้างคาใจว่าฉันอยากได้มง แล้วบุ๊คโกะเป็นคนที่ชอบท่องเที่ยวทั่วโลก เราจะไปเที่ยวหลาย ๆ ที่ และได้รู้จักผู้ใหญ่เยอะ จนได้รู้จักกับ แม่แดงฟอริด้า แล้วเราก็บอกท่านว่าหนูจะลงประกวด UNIVERSE IS U อีกปี อยากให้แม่มาร่วมสนับสนุนหนูหน่อย โดยมีพี่อีกคนชื่อ พี่กิ๊บ ที่เค้าเป็นแฟนคลับเรา กลายเป็นพี่สาวอีกคน เค้าทำธุรกิจที่ประเทศไทย ทำธุรกิจโรงแรม พอเรามาเจอกันที่เมืองไทย ก็เลยได้รู้จักผู้ใหญ่กลุ่มนี้ เค้าก็เลยชักชวนว่าไหน ๆ เค้าก็มาสปอนเซอร์บุ๊คโกะแล้ว บุ๊คโกะมาช่วยแม่หน่อย แม่อยากส่งนางงามมิสยูนิเวิร์สไทยแลนด์ในนามของจังหวัดมหาสารคาม บุ๊คโกะมาเป็นผู้จัดการกองประกวดให้แม่หน่อยมีพี่กิ๊บกับแม่แดงเป็น City Director ซึ่งแม่แดงเค้าอยู่ฟอริด้า เค้าไม่สามารถจะบินมาได้ จะมาได้คือวันที่ประกวด กับวันที่มาดูตัว ซึ่งปีที่ผ่านมาเราก็เลยรู้สึกว่า เราเฟ้นหาคนที่มีคาแรกเตอร์ที่เหมาะกับเรา แล้วเราสามารถที่จะพูดคุยได้ จนได้ ป๊อปปี้ บุญยิสา จันทราราชัย ซึ่งเคยเป็นรองอันดับหนึ่งมิสซุปร้า และปีนี้ก็มาเป็นตัวแทนจังหวัดมหาสารคาม บุ๊คโกะก็ไปช่วยดูแลน้องเรื่องความพร้อมต่าง ๆ จนน้องได้รองชนะเลิศอันดับที่สามมา ก็ถือว่ามีมงของตัวเอง ส่วนบุ๊คโกะก็ได้ตำแหน่งเดียวกับป๊อบปี้ รองชนะเลิศอันดับ 3 เหมือนกันก็เลย ทำให้เรารู้สึกว่านี่คือเกียรติยศของเรา เราได้ทำในสิ่งที่เรารัก พร้อมกับสานฝันให้กับป๊อบปี้ด้วย แล้วก็ต้องขอบคุณผู้ใหญ่ใจดีทุก ๆ คนในชีวิตเลยที่ให้โอกาส ไม่ว่าจะเป็นแม่แดง พี่กิ๊บ หรือพี่สาวทุก ๆ คน แล้วก็ขอบคุณ ป๊อบปี้ ด้วยที่เชื่อมือเรา ขอบคุณตัวเราด้วยที่เสียสละเวลาอันมีค่าในการทำงาน รวมถึงเอไทม์ก็น่ารักทุกงานเลย ไปประกวดก็ต้องลา ทุกรายการทีวีอย่างรายการแฉของแม่มดดำนี่ก็ยิ่งต้องขอบคุณเลย เค้าก็ให้เราลาไปทำในสิ่งที่เราฝัน ซึ่งพอเราทำได้แล้ว เรารู้สึกว่ามันสะใจ พอเราทำได้แล้วก็อยากส่งต่อสิ่งดี ๆ ให้กับ ป๊อบปี้ ส่วนอนาคตจะเป็นยังไงต้องรอดูอีกที ว่าเราจะยังทำหน้าที่ผู้จัดการกองประกวดอีกไหม”

ความฝันต่อไปของ บุ๊คโกะ ธนัชพันธ์

“หนูอยากลองเป็นผู้จัดซีรี่ส์วาย แล้วหนูคิดว่าหนูทำได้ดีแน่ ๆ มันเป็นอะไรที่ท้ายทาย และหนูเคยคิดว่าถ้าไม่ได้เป็นดารา หนูจะเป็นผู้จัดการดารา หนูจะเป็นเอเจนซี่ หาดาราเข้าสังกัด แล้วปั้นให้ดัง หนูมั่นใจว่าหนูมองใครก็ขาด อย่าง น้องเจเจ กฤษณภูมิ หนูเห็นตั้งแต่น้องอายุ 14 เห็นตั้งแต่รับบริจาคน้ำท่วมตรงเซ็นทรัลเวิลด์ ว่าเด็กคนนี้หล่อ โตมาต้องดังแน่เลย จนดังจริง ๆ ก็เลยรู้สึกว่าจากความสามารถในการเป็นแมวมองของฉัน ฉันสามารถที่จะปั้นเด็กซีรี่ส์ได้นะ ฉันอยากทำซีรี่ส์วาย ซีรี่ส์ยูริ จริง ๆ หนูมีคุยบ้างแล้ว ตอนนี้คือกำลังรวบรวมหลาย ๆ อย่าง คิดว่าถ้ามีโอกาสจริง ๆ ปีหน้าได้ดูแน่เลย รอติดตามกันนะคะ”

สีสันแรงบันดาลใจ จาก บุ๊คโกะ ธนัชพันธ์

“หนูรู้สึกว่าอยากขอบคุณความพยายามของตัวเอง เพราะเมื่อก่อนหนูเป็นคนที่มีไม่เหมือนคนอื่น ขนาดตอนเข้ามหาวิทยาลัยหนูมีเงินติดตัว 150 บาท แต่เพื่อนในกลุ่มก็ไม่เคยทิ้งหนู หนูก็เลยรู้สึกอยากขอบคุณความพยายามของตัวเอง ที่มันทำให้เรากัดฟันสู้มาถึงวันนี้ บุ๊คโกะเชื่อว่าเวลาที่เราวิ่งแข่ง ทุกคนอยากถึงเส้นชัยหมดแหละ แต่อยู่ที่ว่าใครจะวิ่งถึงก่อนหรือหลัง แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคืออย่าหยุดวิ่ง อย่าหันหลังกลับไป ถ้าเราวิ่งต่อมันต้องถึงเส้นชัย อย่างต้นทุนของบุ๊คโกะไม่เหมือนคนอื่นเลย ก็เลยบอกตัวเองว่าฉันจะตั้งใจวิ่ง แม้ว่าฉันจะถึงทีหลังคนอื่น แต่ฉันเชื่อว่า ถ้าฉันค่อย ๆ เดิน ค่อยๆ วิ่ง มันจะถึงเส้นชัยอย่างสวยงาม”

ดูรายการย้อนหลัง

","feature_image16_9":"https://storage.googleapis.com/atime-media-prod/content/a1dc471f-f65a-4a03-b624-2783a7dce28e.jpeg","feature_image1_1":"https://storage.googleapis.com/atime-media-prod/content/b2d230f3-3334-4a9f-a70c-7eb6f6663ed6.jpeg","feature_image3_2":"","feature_image2_3":"","feature_image9_16":"","publish_date":"2024-10-25T19:41:01.000Z","content_types_title":"Club Pride Day Recap","slug":"/greenwave/clubpridedayrecap"},{"station_id":2,"content_id":9530,"title":"ถอดบทเรียนชีวิต รับข้อคิดแรงบันดาลใจจาก “อ้วน รีเทิร์น” LGBTQ+ ตัวแม่ ผู้ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา","content":"

“สายน้ำมันไม่ไหลกลับ ถ้าทำอะไรแล้วเราไม่เต็มที่กับมัน ผ่านไปวินาทีเดียว มันคืออดีตที่แก้ไขไม่ได้แล้ว เพราะฉะนั้นทุกงานที่ผ่านเข้ามาในชีวิต เราจะเป็นคนทำเต็มที่ร้อยเปอร์เซ็นต์ แล้วก็ไม่เคยเหนื่อยกับงาน เพราะว่าเราคิดถึงเม็ดงานมากกว่าเม็ดเงินเสมอ”

เปิด Club รวมสีสันของชีวิต พร้อมแบ่งปันข้อคิดแรงบันดาลในในทุก ๆ สัปดาห์ สำหรับ Club Pride Day คุยอย่าง Proud เมาท์อย่าง Pride ทอล์คกระทบไหล่ตัวแม่ กับสองดีเจสุดแซ่บ “ดีเจพี่อ้อย” และ “ดีเจก็อตจิ” ที่ได้เปิดไมค์ต้อนรับตัวแม่สุดสตรอง “อ้วน รีเทิร์น” เจ้าของฉายา กะเทยรวย 100 ล้าน คนแรกของไทย แต่กว่าจะกลายเป็นที่รู้จักและประสบความสำเร็จ ชีวิตของ อ้วน รีเทิร์น เคยลำบากมาก ต้องออกจากบ้านตั้งแต่อายุ 13 ปี เข้ามาทำงานในกรุงเทพ รับจ้างทุกอย่าง และต้องประหยัดถึงขั้นไปเอาขนมจากศาลพระภูมิมากิน หลากหลายเรื่องราวของชีวิต พร้อมข้อคิดแรงบันดาลใจดี ๆ ได้ถูกแชร์เอาไว้แล้วในรายการ

ย้อนวัยเด็ก ของ อ้วน รีเทิร์น

“ตอนเด็กลำบากมาก ด้วยความที่แม่เป็นคนขายอาหารตามสั่ง เข็นรถขาย ส่วนเตี่ยเป็นช่างบัดกรี ฐานะไม่ดีหรอก เราไม่เคยมีบ้านอยู่ เช่าบ้านอยู่ตลอด ตอนนั้นอยู่ที่ ตำบล พุเตย อำเภอ วิเชียร มีพี่น้องที่เป็นพ่อแม่เดียวกัน 4 คน แล้วก็ต่างบิดามารดาอีก 2 คน รวมเป็น 6 คน เราเป็นลูกชายคนที่สอง ทุกคนตั้งความหวังไว้ว่าเราเป็นลูกชาย แต่สำหรับเราตั้งแต่จำความได้ก็ชอบใส่กางเกงในที่เป็นลายเงาะของผู้หญิงมาตั้งแต่เด็ก แต่พอโตขึ้นมาหน่อย เตี่ยก็อายคน เราก็เลยต้องทำตัวเป็นผู้ชาย พอออกนอกบ้านค่อยเอาลิปสติกของแม่มาทา แต่แม่ไม่เคยว่านะ แม่เป็นคนที่บอกว่าสีนี้จืดไป เอาสีแดง ๆ แม่เค้าสนับสนุนเรามาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว”

ตัวตน กับการยอมรับจากคนในครอบครัว

“เมื่อก่อนเตี่ยอยากให้มีเมีย เตี่ยเคยเอาผู้หญิงยัดเข้าไปในห้องตอนเป็นวัยรุ่น คือเค้าไปเอาผู้หญิงที่ทำงานแบบนั้น แล้วก็บอกผู้หญิงคนนั้นว่าจัดการเลยนะ เพราะเตี่ยเค้าเชื่อว่า ถ้าเรามีอะไรกับผู้หญิง แล้วความตุ้งติ้งของเรามันจะหาย แล้วเตี่ยก็เอาผู้หญิงคนนั้นยัดเข้าไป พอเข้าห้องปุ๊บ เราก็เลยบอกว่า เธอเขียนคิ้วไม่สวยเดี๋ยวช่วยเขียนให้ เราก็จับเค้าแต่งหน้าทาปาก พอเสร็จก่อนจะออกจากห้องเราก็บอกว่า บอกเตี่ยด้วยนะว่าเราเรียบร้อยกันแล้ว ทุกวันนี้จนเตี่ยตายไป เตี่ยยังไม่รู้เลยว่าฉันไม่ได้มีอะไรกับผู้หญิงคนนั้น

ที่เราตุ้งติ้งเตี่ยก็มีอายคนนะ เพราะสมัยก่อนที่ทำสีผมครั้งแรกในประเทศไทยที่เรารู้จักคือโรงเรียนเสริมสวยลาลิตย์ แล้วเราจะย้อมผมเลียนแบบโรงเรียนเสริมสวยลาลิตย์ ก็เอาสีผสมอาหารผสมกับไฮโดรเย่น แล้วเอามาหมักผมไว้ พอผมเป็นสีม่วง เตี่ยก็บอกว่า เวลาเจอฉันที่ไหน อย่ามาเรียกฉันเตี่ยนะ ฉันอายคน เป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนเด็ก ๆ แต่แม่ไม่อะไรเลย เค้าแล้วแต่เราเลย”

จุดพลิกที่ทำให้ชีวิตได้รู้จักคำว่า “ลำบาก”

“ตอนที่พ่อกับแม่เลิกกัน ตอนนั้นลำบากมาก ซึ่งเรามารู้ตอนหลังว่าเตี่ยเจ้าชู้ เค้าเป็นนักรักพเนจร เป็นคนที่มีเสน่ห์ ผู้หญิงมาหาที่บ้านตลอด เราจำได้ว่าแม่ร้องไห้หนักมาก และจำเป็นที่จะต้องแยกทางกัน แล้วแม่เอาน้องไปอยู่สระแก้ว 2 คน ส่วนเตี่ยก็เอาเรากับพี่ชายไว้ 2 คน ที่ลำบากเพราะว่าตอนที่แม่ไม่อยู่ เราอยู่กับเตี่ย ปรากฏว่าตอนนั้นเตี่ยเกิดอุบัติเหตุโดนยิงเข้าปากแล้วทะลุท้ายทอย แต่ว่าไม่ตาย ต้องไปนอนเป็นคนไข้อนาถาอยู่ที่โรงพยาบาลพระบาท สระบุรี ตอนนั้นชีวิตเรามันไม่มีอะไรกิน เตี่ยก็ไม่อยู่ เราก็ยังเด็กตอนนั้นยังไม่ 10 ขวบ เราก็ต้องไปรับจ้างตามบ้านคน ไปเก็บกวาดเช็ดถู กรอกเกลือแลกข้าวกินเพื่อเอาตัวรอด ใครจ้างอะไรก็ทำ ได้เงินก็เก็บใส่ลิ้นชักไว้ อยู่แบบนั้น 2 ปี เตี่ยก็ออกมามาจากโรงพยาบาล ตอนนั้นเตี่ยเหมือนซากศพ คือเหลือแค่หนังหุ้มกระดูก ตาโปน แล้วก็ฟันไม่มี ผมร่วง ผอมแบบไม่มีแรงเดิน เราก็ตกใจกลัวเตี่ยมาก 2-3 วันที่ไม่กล้าเข้าใกล้แก แกก็นั่งร้องไห้เพราะแกกลับมาจากโรงพยาบาลบ้านก็ไม่มีน้ำไม่มีไฟ เงินก็ไม่มีติดตัว จนเราก็ไปจับแก แล้วแกก็ดึงไปกอด เค้ากอดเราด้วยความรักและความโหยหา มันคือสัมผัสแห่งความสุข ก็กอดเตี่ยด้วยความสงสาร แล้วเราก็ไปเอาเงินมาให้เค้า 2,000 บาท เป็นเงินที่เราตั้งใจเก็บใส่ลิ้นชักไว้ เอามาต่อชีวิต ไปซื้อสังกะสี ซื้อตะกั่ว เพื่อให้เตี่ยทำบัดกรีต่อ เพราะว่ามันเป็นอาชีพเดียวที่เตี่ยทำได้ แกก็เอามาซื้อถ่าน ซื้อตะกั่ว ซื้อน้ำกรด เอามาทำบัดกรีต่อ แล้วเตี่ยเค้าเป็นคนมีฝีมือ คนก็มาจ้างทำรางน้ำ ทำโน่นทำนี่ ก็พอได้เงินมาใช้”

ไม่อยากเป็นช่างบัดกรี สุดแฮปปี้กับการเป็นช่างเสริมสวย

“ด้วยความที่เตี่ยเป็นช่างบัดกรี เตี่ยก็จะบังคับให้ปีนขึ้นไปทำรางน้ำ แบกรางน้ำ ซึ่งมันไม่ใช่เรา แล้วตอนนั้นเราเห็นเพื่อไปเรียนเสริมสวย เห็นเค้าทำผม เราก็ไปแอบดูเค้า ไปช่วยเค้าทำนั่นทำนี่ แล้วเรามีความรู้สึกว่า อาชีพทำผมมันมีความสุขจัง ก็เลยตั้งเป้ามุ่งมั่นเข้ามาในกรุงเทพเลย พอเข้ามาก็ลำบากนะ เพราะว่ามาอยู่ร้านทำผม อยู่นานเป็นปี ๆ เลย ไม่ได้เงินนะ เราก็ช่วยเก็บกวาดเช็ดถู ทำเล็บ ซักผ้า ล้างเล็บลูกค้า จนเริ่มสระผมนิด ๆ หน่อย ๆ แล้วก็เก็บทิปจากลูกค้า สมัยก่อนลูกค้าก็ให้ทิป 10 บาทก็เยอะมากแล้วนะ ถ้าให้ 20 บาทนี่แทบก้มลงไปกราบที่ตัก แต่ตอนนั้นเราเป็นคนไม่ใช้เงิน ก็กินนอนอยู่ในร้าน จนเก็บเงินได้ 4,500 บาท ถือว่าเยอะมากนะในสมัยนั้น เราเลยเอาเงินนั้นไปสมัครเรียนเสริมสวยเกศสยาม”

ได้เรียนโรงเรียนเสริมสวย แต่ต้องประหยัดจนต้องกินของไหว้ศาลพระภูมิ

“ชีวิตตอนเรียนเกศสยามก็หนักมากนะ เพราะช่วงที่เรียนมันจะต้องจ้างหัวหุ่น วันหนึ่งโดยประมาณ 30 บาท มาเป็นแบบแต่งหน้าทำผม แล้วก็ต้องมีเลี้ยงข้าวอีกประมาณ 10 บาท รวม ๆ ก็ต้องใช้เงินวันละ 40 บาท แต่เราไม่มีเงินเลย ไม่มีอะไรกินตอนกลางวัน เวลาไปโรงเรียนเพื่อนออกไปกินข้าวกัน เราก็เดินเตร็ดเตร่ผ่านร้านข้าวแกง ที่เค้าจะมีถังน้ำตั้งไว้ เราก็ไปขอน้ำเค้ากิน แล้วก็กลับไปเรียน พอกลับไปถึงร้านตอนเย็น ข้างหลังร้านก็จะมีศาลพระภูมิที่คนเอาขนมไปไหว้ เราก็ไปเก็บขนมที่ศาลพระภูมิกินทุกวัน จนคนข้างร้านมันบอกเลยว่า เด็กนี่โตขึ้นมาเพราะขนมศาลพระภูมิ คำพูดนั้นมันฝังใจเรามา 50 ปีแล้วนะ

ตอนนั้นร้องไห้บ่อยมาก แต่พอตื่นเช้าขึ้นมามันต้องเข้มแข็ง มันต้องสู้ มันต้องทำ แล้วก่อนจะมาจากเพชรบูรณ์ ฉันก็ไปจุดธูปอยู่ที่แม่น้ำป่าสัก ขอให้ฉันเจริญรุ่งเรือง ขอให้ฉันมีเงิน ขอมีบ้านให้เตี่ยฉันสักหลัง มีเงินให้แม่ฉันกินใช้ แล้วฉันบนว่ามาเอาชีวิตฉันไปเลยนะ ขอให้พ่อกับแม่ได้อยู่ได้กิน เราอยากมีบ้านมาก คนอื่นเค้ามีบ้านกันหมด แต่เราไม่มีบ้านต้องเช่าบ้านอยู่ บางทีเค้ามาเก็บค่าเช่าบ้านแล้วเตี่ยไม่มีให้ เราก็แอบร้องไห้สะเทือนใจ พอมากรุงเทพถามว่าร้องไห้ไหม อ่อนแอไหม บอกเลยว่าอ่อนแอมาก ร้องไห้แต่ไม่เคยร้องไห้ให้ใครเค้ามาดูถูกเหยียดหยาม หรือว่าให้ใครเค้ามาสงสาร เราเป็นกะเทยที่อดทนถ้าไม่มีฉันก็ไม่กิน กล้าพูดเลยว่าในชีวิตไม่เคยขอเงินคน ฉันอดอย่างเสือจริง ๆ นะ แล้วพอเรียนเกศสยามได้เงิน 400 บาท ก็ตัดสินใจกลับไปหาแม่เลย ขึ้นรถเมล์ไปหาแม่ เพราะคิดถึงแม่มาก 10 ปีที่ไม่เจอหน้าแม่เลย ตอนเจอแม่ ตอนนั้นแม่กำลังผัดก๋วยเตี๋ยวขายอยู่ พอแม่เห็นเราแม่ทิ้งกระทะแล้วเข้ามากอดเราเลย แล้วก็ตัดสินใจอยากจะอยู่ช่วยแม่ขายของ ปรากฏว่าศูนย์ฝึกและพัฒนาอาชีพไทยญี่ปุ่น เค้าเปิดรับสมัครครูสอนทำผมแต่งหน้าพอดี แล้วปีนั้นผู้ชาย หรือกะเทยที่ทำผมได้ มันไม่ค่อยมี มีแต่ผู้หญิง พอไปสมัคร เราก็เป็นช่างตัดปัตตาเลี่ยนได้ แต่งหน้า ซอยผม เกล้าผม ทำได้หมดก็เลยได้เป็นครูที่นั่น จากเงิน 400 บาท ตอนนั้นเริ่มมีเงินเดือนจากการเป็นครูที่ศูนย์ฝึกอาชีพเดือนละ 4,500 บาท แล้วก็ทำงานอยู่ที่สระแก้วมา 5 ปี”

จากอาชีพครู สู่การเดินทางไกลไปทำงานที่ญี่ปุ่นครั้งแรก

“ตอนเป็นครูอยู่สระแก้ว ตอนนั้นมีเพื่อนคนหนึ่งที่เรียนเกศสยามด้วยกัน เค้าแต่งงานกับคนญี่ปุ่น แล้วก็เปิดร้านที่ญี่ปุ่น ข้างล่างเป็นร้านอาหาร ส่วนชั้น 2 เป็นร้านทำผมแต่งหน้า แล้วเค้าชวนไปทำงานด้วย ซึ่งตอนอยู่สระแก้ว เราผ่อนที่ วันละ 80 บาท เป็นที่ 50 ตารางวา เรากับแม่ช่วยกันผ่อน แล้วก็มีเงินสร้างบ้านเป็นอิฐบล็อก มีบ้านหลังแรกในชีวิต มันก็มีความสุขมาก แต่อยู่หลายปีมันก็ไม่รวย ทีนี้พอมีคนบอกว่าให้ไปทำงานที่ญี่ปุ่น เราก็ไปยื่นวีซ่าแล้วปรากฎว่าวีซ่าผ่าน ก็ตัดสินใจบินไปญี่ปุ่นคนเดียวครั้งแรก พอลงเครื่องที่นาริตะ ก็รู้สึกว่าทำไมบ้านเมืองเค้ามันใหญ่แบบนี้ ฉันจะไปยังไงต่อ ก็ลากกระเป๋าเข้าไปตรงตำรวจ เค้าก็มาเปิดกระเป๋าตรวจตรงนั้นเลย แล้วบังเอิญว่าเหมือนเค้าเอามือล้วงเข้าไปแล้วไปเจอครีมทาผิวเหนียว ๆ เค้าก็ชี้ให้เราไปรอตรงจุดตรวจ แล้วตอนนั้นเพื่อนที่มารับก็รออยู่ประมาณ 4-5 ชั่วโมงแล้ว เค้ากำลังจะกลับอยู่แล้ว เพราะว่าสมัยก่อนมันติดต่ออะไรไม่ได้ เพราะไม่มีโทรศัพท์ จังหวะที่เค้าหันมามองกล้องวงจรปิดแล้วเห็นเรา เค้าก็เลยหยุดรอเรา แล้วพอเดินออกไปเจอเพื่อน เราร้องไห้เลย คิดในใจว่ารอดตายแล้ว

พอไปเจอเพื่อนวันแรกก็ทำงานเลย เราเป็นคนขยันมาก เช็ดถูล้างส้วมแล้วก็เริ่มมีลูกค้าเข้ามา ได้เริ่มเสริมสวยให้ลูกค้า พอทำงานอยู่อาทิตย์เดียวก็รับโทรศัพท์เป็นภาษาญี่ปุ่นได้เลย เพราะเราจะจดเวลามีคนโทรเข้ามา จดว่าคำนี้พูดแบบนี้นะ แล้วด้วยความที่เราชอบบริการ ตอนนั้นได้ทิปวันละประมาณ 3,500 บาท แล้วเรากินข้าวในร้าน กินไข่ต้มกับน้ำปู ไม่เคยออกไปเที่ยวไหนเลยเพราะว่าเราตั้งใจว่า เตี่ยรอฉันก่อนนะ ฉันจะซื้อกับข้าวดี ๆ ให้กิน แม่ต้องรอฉันก่อนนะ ฉันจะซื้อมอเตอร์ไซค์ให้แม่ แล้วความที่เรามุ่งมั่นมาก เราก็เก็บเงินส่งมาให้แม่ แล้วก็ส่งมาให้เตี่ยซื้อบ้านได้ 300,000 กว่าบาท บ้านหลังนั้นยังอยู่เลยนะตอนนี้”

ก้าวแรกสู่วงการบันเทิง

“เราทำงานที่ญี่ปุ่น 2 ปี พอกลับมาเมืองไทย ด้วยความที่เราเป็นศิษย์เกศสยาม ก็มีอาจารย์คนหนึ่งที่เป็นอาจารย์ทำผม ท่านชวนไปทำงานที่บริษัทชิฟูเร่ รุ่นแรกของประเทศไทย เป็นบริษัทเครื่องสำอาง แล้วก็เป็นร้านทำผม แล้วก็เริ่มมีการมาเอาช่างตามไปแต่งหน้าข่าว ไปแต่งหน้าตามปกหนังสือ เริ่มมีหนังสือเรียกเราไปแต่งแฟชั่น แล้วตอนนั้นก็เริ่มมีชื่อเสียง เพราะได้เริ่มไปแต่งหน้าให้พวกดาราใหญ่ ๆ ถ่ายหนังสือ พอเสร็จเราก็เป็นคนรูปร่างสูง ก็เริ่มได้ถ่ายแบบ แล้วก็มีไปเล่นหนังสมัยก่อน เริ่มมาเล่นเป็นพระเอก MV จนเรามีความรู้สึกว่า การอยู่หน้าจอมันสนุก แต่มันได้เงินน้อย เล่นหนังเรื่องหนึ่งได้ 700 บาท

ทีนี้มันอยู่ไม่ไหวมันกดดันมากก็กลับ แล้วหลังจากที่ออกจากวงการตอนนั้นมีเพื่อนคนนึงเค้าแต่งหน้าอยู่ในอาบอบนวด แล้วพ่อของเค้าป่วย เค้าชวนให้เราไปทำงานแทน ไม่อย่างนั้นเค้าจะโดนไล่ออก เราก็เลยไปแทนเค้า ไปแทนเค้าวันแรกได้ทิป 4,000 – 5,000 บาท ก็ตกใจว่าทำไมได้เยอะขนาดนี้ ไปแทนเค้าอาทิตย์เดียวเหมือนทำงานครึ่งปี ก็เลยพยายามหาทางไปเป็นช่างเสริมสวยในอาบอบนวด จนกระทั่งมีเงินเลี้ยงพี่เลี้ยงน้องเลี้ยงลูกหลานได้ แล้วช่วงนี้เตี่ยตายด้วย ลูกหลานก็เลยไหลเข้ามาอยู่ในกรุงเทพหมด ตอนไปแต่งหน้าอาบอวบนวดก็มีเงินส่งเสียลูกหลานเรียนหนังสือ 10 คน แล้วความที่เราเป็นคนที่ไม่ใช้เงิน ไม่เที่ยวกลางคืน ไม่ซื้อแบรนด์เนม ไม่สุรุ่ยสุร่าย ตอนนั้นก็มีเงินอยู่ประมาณ 2-3 แสน”

ขายตึกพลิกชีวิตให้มีเงินล้านในบัญชี

“ตอนนั้นมีคนรู้จักชื่อน้องแมว เค้าก็มาบอกว่าพี่อ้วนตึกหลังนี้สวยไปดูไหม เราก็ไปดูปรากฎว่าคงไม่มีปัญญาซื้อ เพราะมันคือตึกแบบยกแท่นขึ้นไปเลย 5 ชั้น แล้วมีลิฟท์อยู่ในบ้าน ตึกนี้อยู่ตรงหลังการบินไทย เราก็ถามว่าตึกนี้ขายเท่าไหร่ เค้าบอกว่า 6.5 ล้าน เราเลยคิดว่าจะเอาเงินจากตรงไหน เค้าก็บอกว่าพี่อ้วนตอนนี้เค้ายื่นกู้แบงค์กันแล้ว เราก็ไปทำเรื่องยื่นกู้ จนแบงค์อนุมัติให้ นายอนันต์ เสมาทอง กู้ 7.5 ล้าน ตอนนั้นเป็นหนี้ 7.5 ล้าน แต่ได้ตึกมาหลังหนึ่ง แล้วด้วยความที่เรามีเลือดนักสู้ เราก็อยากเปิดร้านขายกระเป๋า ขายรองเท้า ขายน้ำหอม เปิดร้านทำผม ขายเสื้อผ้าอยู่ตรงนั้น ก็ทำห้องขึ้นมาแล้วก็ตกแต่งจนเสร็จ แต่ไม่มีคนมาขอซื้อสักที เราก็เลยเอาป้ายไปแปะขาย ปรากฏว่าอาทิตย์เดียวมีคนเข้ามาขอซื้อ 15 ล้าน พอขายตึกหลังนั้น เราก็มีเงินในบัญชี 7.5 ล้าน ตอนนั้นเราเอาสมุดบัญชีมานอนกอดแล้วร้องไห้อยู่ 3-4 วัน ต่อไปนี้ฉันจะไม่จนอีกแล้ว ชีวิตฉันจะไม่ลำบากอีกแล้ว พ่อแม่พี่น้องลูกหลานฉันต้องมีกิน มีเงินไปโรงเรียน ไม่ต้องมองคนไปโรงเรียนแล้วร้องไห้เหมือนเราอีกแล้ว

หลังจากนั้นเราก็เดินมาที่ซอยนาทอง เจอห้องหนึ่งที่พ่นสีไว้ว่าขาย เราเลยอยากซื้อ ตอนนั้นราคา 3.4 ล้าน เป็นตึกสองคูหา เราก็ไปนั่งนับเลยว่าวันหนึ่งมีรถผ่านไปผ่านมากี่คัน คนเดินกี่คน เราก็เห็นคนผ่านไปผ่านมาเยอะ ก็เลยซื้อตึกนั้น และคิดว่าจะทำเป็นร้านขายก๋วยเตี๋ยว ขายข้าวแกง เวลาลูกหลานมาอยู่ด้วย ก่อนไปโรงเรียนจะได้กิน พอซื้อเสร็จก็ยังไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง เพราะเราต้องวิ่งงานเหมือนเดิม ก็เลยไปทำตู้กระจกขึ้นมา รับเสื้อผ้า รับน้ำหอม กระเป๋า รองเท้ามาวางขาย แล้วขายดี ก็ตัดสินใจทำแบรนด์เองดีกว่า กลายเป็นแบรนด์ อ้วน รีเทิร์น ตั้งแต่วันนั้น”

เปิดที่มาของฉายา “กะเทย 100 ล้าน คนแรกในประเทศไทย”

“แบรนด์ อ้วน รีเทิร์น เราทำเครื่องสำอาง ตอนแรกที่อยากมีแบรนด์ก็คิดว่าถ้าเราเปิดเอง ทำเอง จะต้องทำยังไง ก็หาโรงงานทำครีมตั้งแต่ตอนนั้น พอเริ่มจำหน่ายก็มียอดสั่ง 5,000 กระปุก ซึ่งมันหนักมาก เราขับรถไปถึงเชียงใหม่ ไปอีสาน กลาง ใต้ เพื่อคุยกับลูกค้า จนกระทั่งเครื่องสำอางขายได้ แล้วก็ทำโฆษณาเป็นรุ่นบุกเบิกของไทยรัฐ ช่องเริงรมย์มณี ที่ทุกคนเห็นในประเทศไทย แล้วก็ไปลงหนังสือคู่สร้างคู่สม ของ พี่ยอด ดำรง พุฒตาล แล้วก็ไปลงทีวีพูล ของพี่ติ๋ม ทีวีพูล ลงโฆษณาเล่มหนึ่งขายได้ 7-8 หลัก จนกระทั่งกลายเป็นเครื่องสำอางดัง ใครก็ต้องใช้ ตอนนั้นก็เริ่มมีรายการทีวีติดต่อเข้ามาเยอะมาก มีละครติดต่อเข้ามา มีหนังติดต่อเข้ามา ได้ไปออกรายการสุริวิภา ซึ่ง พี่แหม่ม สุริวิภา เค้าพูดดันว่านี่คือ กะเทยร้อยล้านคนแรกของประเทศไทย ก็เลยกลายเป็นกะเทยที่ดัง เป็นกะเทยคนแรกที่ขายของถล่มทลายจนทั่วประเทศรู้จัก”

ถ้าอยากเป็นนกอินทรี ต้องไม่ตีกับนกกระจอก

“ความเป็น LGBTQ+ ไม่เคยมีผลกับการทำงาน ถ้าอยากจะเป็นนกอินทรี ฉันจะไม่ตีกับนกกระจอก ฉันจะไม่คุยอะไรใด ๆ ทั้งสิ้น กับเรื่องที่มันไร้สาระในชีวิต พอเริ่มเป็นที่รู้จัก ก็ได้สัมภาษณ์หนังสือเล่มใหญ่ ๆ ในประเทศ เป็นกะเทยที่แหวกแนวที่สุด จนทุกคนในประเทศสงสัยว่ากะเทยคนนี้เป็นใคร ทำไมรายการทีวีทุกรายการเราได้ออกหมด ตอนนั้นเราออกทุกรายการ ได้เข้ามาในวงการบันเทิงอีกครั้ง มีหนังใหญ่เรื่องหนึ่งตั้งแต่ พี่โจอี้ บอย เป็นเด็กวัยรุ่นเรื่องนั้น พี่โจอี้ บอย เป็นพระเอก เค้าก็มาเชิญเราไปเล่นเรื่องนี้ด้วย ก็ลองไปเล่นดู ปรากฎว่ามันก็สนุกดี เราก็เล่นตั้งแต่ตอนนั้น จนกระทั่งปัจจุบันนี้”

เปิดหัวใจ ส่องรักต่างวัย ของ อ้วน รีเทิร์น

“หมอย้ง เราขอใช้คำว่ารักแรกพบ แล้วเราก็แก่กว่าเค้า 20 กว่าปี ไปเจอเค้าครั้งแรกหัวใจมันสั่นระรัวไปหมด คือตอนนั้นเราไปขายที่ที่พัทยา แล้วพ่อของเค้าเป็นนายทุนซื้อที่ ระหว่างคุยกันหมอย้งก็เดินเข้ามา ตอนนั้นเราปากสั่นจนพูดไม่เป็นคำ เหมือนสมองมันชา แล้วสุดท้ายหมอย้งบอกว่า เดี๋ยวผมพาไปกินข้าว เราก็คิดว่าเค้าต้องมีใจแน่เลย จนพอได้มาคบกัน เค้าบอกว่าวันนั้นเค้าไม่ได้คิดอะไรกับเรานะ เค้าก็คือเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เค้าไม่ได้คิดอะไรกับเราเลย ที่จับมือคือเค้ากลัวเราล้ม แต่เรามีความรู้สึกว่าเรารักเค้า หลังจากนั้นหนึ่งอาทิตย์เราโทรไปบอกเลยว่าฉันรักเธอนะ ฉันไม่ได้รักแบบผู้ใหญ่กับเด็กนะ ฉันรักแบบผัวเมีย แบบผู้หญิงรักผู้ชาย

เราไปทำของใส่เค้าด้วยนะ หาวันเดือนปีเกิดแล้วไปให้อาจารย์ท่านหนึ่งทำพิธีเร่งให้เค้ามาหาเราเร็ว ๆ ซึ่งเค้ารู้นะ เราก็ถามว่าเอาออกไหม เค้าบอกว่าไม่ต้อง เค้ามีความสุขอยู่แล้ว เค้าเป็นคนไม่ค่อยเชื่อ

เค้าไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวเราตลอด 1 ปี จนเราร้องไห้ เค้าก็สุภาพ จนเราคิดว่านี่เรารักเค้าข้างเดียวเหรอ พอเห็นเราร้องไห้เค้าก็ตกใจว่าเป็นไร เราก็บอกว่า เธอไม่รักฉันเหรอ ทำไมเธอไม่โดนตัวฉัน ทำไมเธอไม่จับมือฉัน แก้มฉันมันไม่สวยเหรอ เค้าก็บอกว่าไม่ใช่อย่างงั้น เค้าทำไม่เป็น ไม่รู้จะทำยังไง เริ่มต้นยังไง หลังจากนั้นเราก็สอนหนูให้รู้จักรัก เริ่มสร้างความเคยชินในการแสดงออกเรื่องความรัก แล้วก็บอกรักกัน ตั้งแต่วันนั้นจนกระทั่งวันนี้ ยังไม่มีวันไหน วาเลนไทน์ไหน ที่เค้าไม่บอกรักเรา หรือเอาของขวัญมาให้เรา แล้วตั้งแต่รู้จักกันมา ยังไม่มีปีไหนที่เค้าไม่ให้เงินเราไปเที่ยว

ทุกคนก็ถามว่าทำไมหมอย้งรักพี่อ้วนมากมาย หมอย้งเค้าบอกว่า เค้าจะดูแลเราไปตลอดชีวิต ถ้าเกิดว่าเปรียบเทียบว่าเค้ารักเราขนาดไหน เค้าบอกว่าเค้ารักเราเท่าแม่เค้าเลย แล้วไม่ต้องกลัว เค้าจะเป็นคนดูแลเราเองจนหมดลมหายใจ แล้วพ่อแม่ของเค้าก็รักเราด้วย”

สายน้ำมันไม่ไหลกลับ ถ้ามีโอกาสต้องทำให้เต็มที่

“สิ่งที่ทำให้เรามีทุกวันนี้ คือ ขยัน อดออม พี่อ้วนจะพูดเสมอว่า เวลาเราจน เรานอนมันไม่หายจน แต่ถ้าเราไปทำงานเหนื่อย ๆ กลับมานอนเราหายเหนื่อย แล้วเราก็คิดเสมอว่า สายน้ำมันไม่ไหลกลับ ถ้าทำอะไรแล้วเราไม่เต็มที่กับมัน ผ่านไปวินาทีเดียว มันคืออดีตที่แก้ไขไม่ได้แล้ว เพราะฉะนั้นทุกงานที่ผ่านเข้ามาในชีวิต เราจะเป็นคนทำเต็มที่ร้อยเปอร์เซ็นต์ แล้วก็ไม่เคยเหนื่อยกับงาน เพราะว่าเราคิดถึงเม็ดงานมากกว่าเม็ดเงินเสมอ

แล้วที่ทุกคนเห็นว่า ทำไมพี่อ้วนไม่ติดแบรนด์เนม ไม่กินไม่เที่ยวกับคนอื่น คือมันมีเหตุผลนะ เพราะว่าตอนซื้อตึกซื้อบ้าน เราเป็นหนี้อยู่หลายสิบล้าน แล้วเราก็ไม่เที่ยว ไม่ซื้อแบรนด์เนม ไม่ออกไปสังสรรค์ ทำงานเสร็จกลับบ้านเพื่อใช้หนี้ก้อนนี้ให้มันหมด เราไม่อยากพลาดอีกแล้วในชีวิต ถ้าเกิดเราพลาดมันอาจจะล้มเป็นโดมิโน่ ถ้าเรามัวใช้ชีวิตแบบสโลว์ไลฟ์ เราไม่พร้อมจะสโลว์ไลฟ์ เราจะทำแบบนี้ก็ต่อเมื่อฉันตายไปแล้ว ไปนอนสบายอยู่ในหลุม ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาทำแบบนั้น เวลาของฉันคือสร้างตัว เพราะฉันจะต้องจนเป็นคนสุดท้ายของครอบครัวเท่านั้น”

ความสุขของเรา คือการเห็นครอบครัวมีความสุข

“ทุกวันนี้ความสุขของเรา คือการเห็นคนในครอบครัวมีความสุข เราอยากให้ลูกหลานประสบความสำเร็จ เลี้ยงแม่ให้มีความสุข ถ้าเกิดเค้ามีความสุข นั่นหมายถึงสิ่งที่เราทำงานมาตลอดชีวิต มันคุ้มค่าแล้ว มันเป็นสิ่งที่เราเลือกแล้ว และมันเป็นสิ่งที่ถูกต้อง” – อ้วน รีเทิร์น

ดูรายการย้อนหลัง

","feature_image16_9":"https://storage.googleapis.com/atime-media-prod/content/727a73ab-49c3-4ece-86ff-b23c05d93dbd.jpeg","feature_image1_1":"https://storage.googleapis.com/atime-media-prod/content/2fe8d638-e883-455a-8e2d-a2c7a9449eb6.jpeg","feature_image3_2":"","feature_image2_3":"","feature_image9_16":"","publish_date":"2024-10-17T11:27:23.000Z","content_types_title":"Club Pride Day Recap","slug":"/greenwave/clubpridedayrecap"},{"station_id":2,"content_id":9465,"title":"เรียนรู้ชีวิตแบบไม่งมงายตามสไตล์ “หมอบี ทูตสื่อวิญญาณ” พร้อมถามตอบเรื่องวิทยาศาสตร์ ไสยศาสตร์ ผี กับความเป็น LGBTQ+","content":"

“ดวงชะตาคือสิ่งที่เรากำหนดเองว่าวันนี้หรือพรุ่งนี้เราจะทำอะไร สิ่งนี้ขโมยกันไม่ได้ กรรมคือการกระทำ ทำอย่างไรมันก็ต้องมีผล เพราะเรามีหน้าที่สร้างเหตุ แล้วผลมันเป็นอย่างไร มันมีปัจจัยอะไรที่ทำให้มันเปลี่ยนก็ค่อยว่ากันไป ทุกอย่างมันอธิบายได้”

เรียนรู้วิธีคิด ผ่านชีวิตของแขกรับเชิญในทุกสัปดาห์ สำหรับ Club Pride Day คุยอย่าง Proud เมาท์อย่าง Pride กับสองดีเจสุดแซ่บ “ดีเจพี่อ้อย” และ “ดีเจก็อตจิ” ที่ได้ต้อนรับ “หมอบี ทูตสื่อวิญญาณ” เจ้าของเพจ งมงายสไตล์หมอบี ผู้ที่คอยนำเสนอเรื่องราวดี ๆ ในเชิงธรรมะให้คนเข้าใจและเข้าถึงได้ง่าย พร้อมดำรงตนอยู่บนความไม่งมงาย และยังอุทิศตนเป็นทูตธรรมแห่งวัดพระบาทน้ำพุ โดยในรายการได้มีการถามตอบข้อสงสัยให้ได้เห็นมุมมองแนวคิดในเรื่อง วิทยาศาสตร์ ไสยศาสตร์ ผี กับความเป็น LGBTQ+ ไว้อีกด้วย

ย้อนวันที่คนเริ่มรู้จัก หมอบี ทูตสื่อวิญญาณ

“ผมเป็น หมอบี ทูตสื่อวิญญาณ มาน่าจะ 10 ปีแล้ว และยังคงพูดเสมอว่า ทุกอย่างมันต้องมีเหตุ มีผล มีปัจจัย ไม่ใช่เราอ้างขึ้นมามั่ว ๆ อะไรที่มันพิสูจน์ไม่ได้เลย ผมก็จะไม่บอกให้คนเชื่อ และเราไม่ได้อยู่บนพื้นฐานความเชื่อใด ๆ ทั้งสิ้น

เมื่อก่อนเราเป็นที่รู้จักจากการไปออกรายการนี่แหละ ครั้งแรก ๆ ก็คือมาตึกแกรมมี่นี่แหละ มาเข้ารายการสด แล้วเราก็พูดทักตามที่เราเห็นจนมันตรงแล้วมันเกิดไวรัล ซึ่งผมมองว่าทุกวันนี้ มันสะท้อนให้เห็นถึงสังคมอ่อนแอ คนไม่มีที่พึ่ง แล้วก็ไปพึ่งอะไรสักอย่างที่สามารถให้คำตอบเร็ว ๆ แต่ไม่เข้าใจตรรกะ ไม่เข้าใจเหตุผล ไม่เข้าใจเรื่องเหตุปัจจัย ก็เลยไม่รู้ว่าจริง ๆ แล้ว มนุษย์อยากได้อะไร ซึ่งการจะทำอะไร มันต้องมีเหตุปัจจัยของมัน ไม่ใช่ว่าอยู่ดี ๆ พูดขึ้นมาว่าอยากได้อะไร แล้วไปไหว้ ๆ ไปขอ ๆ แล้วสำเร็จเลย สมหวังตอนนั้นเลย แบบนั้นมันทำไม่ได้”

หมอบี กับการสื่อสารกับวิญญาณ

“คำว่า ทูตสื่อวิญญาณ มันเกิดจากพี่คนหนึ่งตั้งชื่อให้ครับ เหมือนตั้งชื่อให้มันดูเท่ห์เฉย ๆ ส่วนคำว่าวิญญาณในความหมายของผม วิญญาณ คือ 1 ในขันธ์ 5 ซึ่งประกอบด้วย รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ซึ่ง วิญญาณ แปลว่า การรับรู้ความรู้สึก เช่น รู้สึกว่าหิว รู้สึกว่าง่วง นั่นแหละคือวิญญาณ

ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองมีคนอื่นเค้าเรียกว่าเซ้นส์รึเปล่า แต่เราเจออะไรก็พูดไปตามนั้น หลายคนก็จะให้ผมทักเค้าว่ามีอะไรอยู่รอบตัวรึเปล่า แต่เราจะทักก็ต่อเมื่อมันมีผลจริง ๆ ถ้าบอกแล้วต้องเป็นสิ่งที่มันไม่เกินกรรม บอกแล้วสามารถนำพาเค้าให้เปลี่ยน พัฒนา หรือปรับปรุงได้ แล้วทำให้เค้าดีขึ้น หรือถ้ารู้สึกว่าจะทำให้สิ่งไม่ดีที่จะเกิดขึ้น แต่ถ้าเราทักแล้วมันจะไม่เกิด ถ้ามันไม่เกินไป เราก็จะบอก

ตั้งแต่เด็ก ๆ เราก็เข้าใจว่าทุกคนก็คงเห็นเหมือนเรา ซึ่งเวลาเจอหน้าเพื่อนผมชอบทักประมาณว่าเดี๋ยวช่วงนี้ คุณจะต้องเจอเรื่องผิดปกติแบบนี้นะ ซึ่งตอนนั้นเพื่อนก็ไม่เชื่อ แต่พอถึงเวลา เค้าก็เจอเหตุการณ์นั้นจริง ๆ เหมือนกับว่าอยู่ดี ๆ ทำไมฉันเห็นความตาย เห็นผี เห็นสิ่งลี้ลับ แล้วเค้าก็จะมาบอกกับเรา และถามเราว่าต้องทำยังไงดี บางคนเค้าก็จะคิดว่าเค้าบ้า

คนที่บ้านรู้ครับว่าเราสัมผัสได้ เค้ารู้มาตั้งแต่เราเด็ก แต่เค้าก็พยายามไม่ได้ให้ค่า แต่พอโตขึ้นเค้าก็พยายามเช็คอยู่ว่าสิ่งที่เราทำมันต้องไม่ไปเบียดเบียนคนอื่น ต้องไม่นำพาผู้คนไปในทางที่ไม่ดี แค่นี้เค้าก็สามารถภูมิใจในการที่ลูกมีสัมผัสแปลก ๆ ได้ มันก็โอเคแล้ว

หลายคนก็จะถามว่าสื่อสารกับผี ต้องใช้ภาษาอะไร ต้องบอกว่าไม่เกี่ยวครับ มันคือใจของเรา ในบางทีถ้าเรารักกันเรามีความปรารถนาดีต่อกัน เรายิ้มแย้มต่อกัน ไม่เห็นจำเป็นต้องใช้ภาษาพูดเลย แต่เรารับรู้ความต้องการสิ่งที่จะสื่อสารได้ เวลาสื่อสารกับผีก็ใช้หลักการเดียวกันแหละครับ”

โลกใบนี้มีผีจริงไหม?

“มันขึ้นอยู่กับว่า เรานิยามคำว่าผีว่าอะไร ถ้าเราบอกว่าเราเป็นมนุษย์คนหนึ่ง พอตายปุ๊บ วิญญาณลอยขึ้นไปเป็นเหมือนผีแคสเปอร์ แล้วก็คอยทำโน่นทำนี่ อันนี้ไม่จริง ตามหลักจริง ๆ คือ เวลามนุษย์เสียชีวิตจะไปทันทีเลย ไม่มีสภาวะกลาง ๆ ถามว่าไปไหนคือ ไปที่ชอบที่ชอบ ตอนมีชีวิตอยู่เค้าทำตัวอย่างไร ตายแล้วเค้าต้องเป็นอย่างนั้น ไม่สามารถจะไปยัดเยียดคุณงามความดีให้ได้ หลายคนคิดว่าเวลาคนจะตายต้องให้จิตคิดแต่เรื่องดี ๆ ซึ่งในความเป็นจริงมันทำไม่ได้ ถ้าคนมันชั่วมาทั้งชีวิต อยู่ดี ๆ ตอนตายจะมาให้คิดดี มันคิดไม่ได้ ส่วนคนที่คิดดีมาตลอด เวลามีชีวิตมีบุญกุศลตลอดเวลา ช่วยเหลือผู้อื่นตลอดเวลา พอจะตายบอกให้คิดเรื่องแย่ ๆ ให้เห็นแก่ตัว มันก็ทำไม่ได้ เพราะฉะนั้นคุณต้องประกอบด้วยคุณงามความดีมาแต่แรกอยู่แล้ว มันไม่มีใครช่วยเอาบุญไปยัดใส่มือใครอีกคนได้

ถามว่าไปไหนต่อ เช่น เค้าอยากจะกลับมาฝึกฝนเรียนรู้ เพื่อเป็นมนุษย์อีกครั้ง เพื่อที่จะได้พัฒนาตัวเอง เรียนรู้ ชีวิตต้องดีขึ้น แย่ลง เพราะอะไร เหตุปัจจัยคืออะไร เค้าก็จะได้เป็นมนุษย์อีกครั้ง ซึ่งเป็นภพภูมิที่ประเสริฐที่สุด แต่สมมติว่าเค้าเสพแต่ความสุข จิตใจอยู่ในสมาธิอย่างเดียว อิ่มเอมอย่างเดียวไม่รับรู้เรื่องอะไร ก็จะกลายเป็นเทพเป็นพรหม ส่วนคนทำชั่วตลอดก็อย่างที่เราเรียนรู้ว่าไปนรกก็ว่าไป เพราะฉะนั้นเสวยความสุขเยอะ ๆ เพราะทำความสุขมาเยอะก็ไปเสวยความสุข ทำความทุกข์มาเยอะ จิตใจก็เสวยความทุกข์ ก็แค่นั้นครับ

จริง ๆ แล้ว ถ้าเราคิดไม่ออกว่า ผี มันคืออะไร ให้นึกถึงเวลาเราโกรธใครมาก ๆ อาฆาตแค้นใครมาก ๆ จิตใจเราจะหมกมุ่นอยู่กับสิ่งนั้น บางทีกินไม่ได้นอนไม่หลับ สมมติว่าร่างกายมันเน่าเปื่อยสลาย แต่จิตใจมันยังอบอวลไปด้วยความรู้สึกเคียดแค้น สภาพความยึดติดนั่นแหละเค้าเรียกว่าผี ส่วนมันจะไปอยู่ในรูปร่างรูปแบบไหนก็อีกเรื่องนึง

โดยธรรมชาติเราไม่ต้องไปบอกว่าเธอต้องไปสักที ไม่ต้องยึดแน่น เพราะว่าไม่มีใครในโลกนี้มีสิทธิ์ที่จะอยู่ต่ออยู่แล้ว เพราะทุกคนไม่อยากตาย แต่เวลาตายเสร็จแล้ว เราจะมาบอกว่าฉันไม่ไป ฉันจะอยู่ต่อเพราะฉันห่วงลูก ฉันห่วงเมีย ฉันห่วงที่ดิน ฉันไม่อยากไปไม่ได้ ถ้าทุกคนมีสิทธิ์แบบนี้หมด โลกมันต้องรกรุงรังเต็มไปด้วยผี ทุกคนไปมันก็ต้องไปด้วยเหตุปัจจัย ก็ต้องไปทันทีแบบที่เค้าเรียกว่า จุติ เพราะ จุติ แปลว่า ตาย แล้วไปปฏิสนธิเป็นสิ่งอื่นใหม่ทันทีเลย ไม่มีทางที่จะมีสภาวะกลาง ๆ การเสียชีวิตก็เป็นปกติ คำว่า เสียชีวิตปกติ แปลว่ารู้ตัว คนที่เสียชีวิตแล้วเป็นปกติ ก็จะไม่ยึดติดอะไร นอกจากคนเสียชีวิตไม่ปกติ เช่น ฆ่าตัวตาย หรือ เกิดอุบัติเหตุ ที่ภาษาไทยเค้าเรียกตายโหง ตายไม่รู้ตัว อันนี้น่ากลัว เราต้องไปทำอะไรสักอย่างเพื่อกระตุ้นให้รู้ตัวว่าเค้ากำลังทำอะไรอยู่

เวลาสื่อสารกับผี ส่วนมากผมก็คุยปกตินี่แหละ มีครั้งหนึ่งผมไปทางภาคใต้ แล้วศาสนาหนึ่ง เค้าก็มีความเชื่อว่า เพราะเค้าทำตัวไม่ดี เค้าก็เลยถูกฝังไว้ที่นั่น ไปไหนไม่ได้ ก็ยึดติดอยู่ตรงนั้น พอเราไปเห็นก็เลยงงว่าทำอะไรกัน ผีก็บอกว่าเค้าไปไหนไม่ได้ เราเลยบอกว่าไปได้สิ คุณอยู่เกาะนี้ใช่ไหม ไหนคุณลองไปเกาะโน้นสิ ลองกระโดดไป 1 ครั้ง แล้วพอเค้ากระโดดไปได้ เค้าก็งงว่า ตัวเองทำอะไรอยู่นี่มาทำไมตั้งนาน พอเค้ารู้ว่าจริง ๆ ไม่ได้ติดอะไร เค้าก็ไป

ส่วนผีจะขอให้เราไปเคลียร์กับคนไหม มีครับแต่น้อย อย่างที่บอกว่าผีคือความยึดติด และเขาจะไม่ยึดกับเรา เขาจะไปยึดติดกับสามีของเขา เพราะฉะนั้น เค้าอยากจะไปคุย ไปเคลียร์ มันไม่เกี่ยวไรกับเรา มันเลยค่อนข้างยากที่เค้าจะมาบอกว่าช่วยหน่อย ส่วนใหญ่ต่อให้มี เราก็จะบอกว่า มันไม่ใช่เรื่องของคุณเพราะคุณไปแล้ว มันอยู่คนละโลกกัน คุณจะมาทำแบบนี้ไม่ได้

ผีพวกนี้ต้องทำความเข้าใจ เหมือนมันมีคลาสที่หมายถึง วิธีการ หรือ สิ่งในการยึดติดในจิตใจมันต่างกัน เช่นบางคนโกรธเกลียดเคียดแค้น บางคนละโมภโลภมาก บางคนมีความหลงงมงายมันคนละเรื่องกัน เหมือนบ้านเรา หรือคอนโดเราอยู่ด้วยกัน เรายังไม่รู้จักห้องข้าง ๆ เลย มันเลยไม่ได้แปลว่าผีทุกตัวจะต้องมาเจอกัน หรืออยู่ในยูนิเวิร์สเดียวกัน มันก็ไม่ใช่ครับ

ถามว่าการไปช่วยสื่อสารกับผี เป็นการท้าทายระบบไหม ต้องบอกว่าแต่ก่อนผมเป็นแบบนั้น นิสัยไม่ดี บางทีเราไปจัดการบางเรื่องแล้วเหมือนไปบิดเรื่องราวที่มันไม่ควรจะเป็น แต่ท้ายที่สุดแล้ว กรรมใครกรรมมัน โยกไม่ได้ กรรมคือการกระทำ แล้วใครทำอะไรก็ได้อย่างนั้น เหมือนบุญบาป แต่ความลำบากเดือดเนื้อร้อนใจที่เราดันไปทำให้ทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงจากสิ่งที่มันไม่ควรจะเป็น ความลำบากใจมันก็จะเป็นบาป หรือความไม่สบายใจที่เกิดขึ้นกับเรา เค้าเรียกว่ามันเป็นการสร้างบาปอันใหม่ขึ้นมา แต่อย่าไปโยงว่า เป็นการเอาบาปของเค้า มาใส่ให้เรา อันนี้ไม่ถูกครับ

แล้วบุญคืออะไร สร้างอย่างไร บุญคือความสบายใจ สบายใจแปลว่าไม่หวงหน้าพะวงหลัง ทำอะไรแล้วมันก็เคลียร์ โล่ง โปร่ง สบาย นี่คือบุญ แล้วบุญมันทำง่ายมาก เช่น ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด เวลามีอุทกภัยน้ำท่วม มีน้ำจิตน้ำใจ นั่นคือการทำหน้าที่ของความเป็นมนุษย์ ทำแล้วก็โล่ง โปร่ง สบาย บุญเกิดได้กับเรื่องแค่นี้เอง ทำหน้าที่ของตัวเองให้ถึงพร้อม หน้าที่เป็นพ่อ หน้าที่เป็นแม่ หน้าที่เป็นลูก หน้าที่เป็นสามี หน้าที่เป็นภรรยา ถ้ามันทำถูกต้องตามหน้าที่ของตัวเองจะสบายใจ เกิดแต่เรื่องดี ๆ นี่แหละบุญ อย่างการเข้าวัดมันก็เรื่องดี แต่เข้าไปทำอะไร ไปไหว้แล้วก็ขอนั่นนี่เยอะมาก แล้วมันสบายใจตรงไหน พอมันไม่สบายใจ แล้วคุณจะเอาบุญจากไหน มันไม่มีทางได้บุญ”

การเป็น LGBTQ+ เกี่ยวกับบุญบาปหรือไม่?

“เราจะเป็นเพศไหนเราก็เป็นคนเหมือนกันหมด เรามีความสุข ความทุกข์ มีความอยากได้ มีความเสียใจ แล้วมันต่างกันตรงไหน การที่เรามีความรัก มีความปรารถนาดี แล้วอยากให้คนอื่นมีความสุข อยากได้คน ๆ นั้นมาอยู่ข้าง ๆ แล้วมีความสุข มันเกี่ยวอะไรกับเพศ เพราะฉะนั้นอย่ามาอ้างว่ามันเป็นเรื่องบุญเรื่องบาป

แต่การยึดติด และพยายามจะบอกว่า ฉันเป็นอย่างงี้ มีสิทธิ์อย่างงั้น พอยึดติดแล้วมันทุกข์ การกอดความทุกข์เอาไว้มันเป็นบาป เพราะบาปคือความไม่สบายใจ ดังนั้นมันไม่ได้เกี่ยวกับว่าคุณเป็นเพศอะไร หรือระบุว่าตัวเองเป็นเพศอะไร แต่ต้องทำความเข้าใจ และยอมรับตามความเป็นจริงให้ได้ว่า ก็ฉันเป็นเพศนี้ ฉันมีความรักกับคนนี้ เท่านั้นพอ

ส่วนใครเป็นเพศไหน ถ้าเป็นผีก็จะมีเพศสภาพแบบนั้น เพราะเราก็แสดงออกตามสิ่งที่เราจำได้ จากที่เราเคยส่องกระจกว่า เราเป็นอย่างนี้นะ ก็จะแสดงให้คนอื่นเห็นแบบนั้นเช่นกัน”

ทำไมเดือนตุลาคม ถึงมักมีเรื่องไม่ดี?

“มันเป็นปกติครับ ถ้าเราเข้าใจธรรมชาติว่า การเกิด การตาย เป็นปกติ การตกทุกข์ได้ยาก การพลัดพรากสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักเป็นปกติที่ทุกวันก็มี แต่เราให้คุณค่ามันกับมันจนกลายเป็นเรื่องใหญ่โต แต่สุดท้ายแล้วเราจะเห็นความน่ากลัวของการเกิด การเกิดน่ากลัว ความตายไม่น่ากลัว และการเกิดเป็นมนุษย์น่ากลัวที่สุด เพราะมันต้องเกิดเรื่องราวต่าง ๆ เดี๋ยวก็สุข เดี๋ยวก็ทุกข์ เดี๋ยวก็เจ็บไข้ได้ป่วย พลัดพรากบุคคลอันเป็นที่รัก สุดท้ายก็ต้องตาย ซึ่งมันคำนวณไม่ได้

เรื่องภัยธรรมชาติ ผมก็พูดบ่อย ซึ่งมันไม่ได้เป็นเรื่องพิสดาร ไม่ใช่เรื่องดวง มันเป็นเรื่องปกติ แต่มันเป็นธรรมชาติที่คำนวณได้ มันมีเหตุปัจจัยทางธรรมชาติที่คุมได้ก็มี คุมไม่ได้ก็มี แล้วสิ่งที่คุมได้ ทำไมไม่คุม ทำไมไม่ช่วยลดเหตุปัจจัยให้มันแย่น้อยลง เราต้องเข้าใจในบริบททั้งหมด อย่าไปโทษธรรมชาติอย่างเดียว อย่างเรื่องน้ำท่วม เดี๋ยวมันแย่แน่นอน แล้วมันก็จะเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก เรื่องนี้มันควบคุมได้ หากสามารถบริหารจัดการน้ำให้มันดีขึ้นกว่านี้”

ขโมยดวงสามารถทำได้จริงไหม?

“ขโมยจากไหนครับ ถ้าเราเข้าใจดวงก่อน ว่าดวงมันคืออะไรสักอย่างที่เป็นการเคลื่อนที่เคลื่อนย้ายจากเรา เป็นสิ่งที่บอกว่าอนาคตจะเป็นแบบนั้นแบบนี้ พรุ่งนี้จะเป็นยังไง ในอดีตเคยเป็นแบบไหนมาก่อน ถามว่าสิ่งนี้ใครจะมาขโมยเราได้ด้วยเหรอ พรุ่งนี้จะกินข้าวกับอะไร ขโมยได้ด้วยเหรอครับ เรากินมากกินน้อย อิ่มแล้วอยากผอม อยากอ้วน อร่อยมาก อร่อยน้อย เราก็ตัดสินใจเอง แล้วคนอื่นเค้าขโมยได้ด้วยเหรอ แค่คิดก็ไม่มีอะไรที่มันจะมาสนับสนุนเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว

ถ้าเราเป็นมนุษย์คนหนึ่ง แล้วเรามีความเข้าใจ เราจะรู้สึกเลยว่า ทำไมเราต้องมาพึ่งอะไรกับเรื่องพวกนี้ด้วย ดูดวง สะเดาะเคราะห์ ถามว่าเคราะห์มันสะเดาะยังไง กุญแจที่ใช้สะเดาะคือยังไง หลายคนรับขันธ์ ยังไม่รู้เลยว่าขันธ์ไหน คนชอบอ้างว่างเรื่องพวกนี้ทำแล้วสบายใจ ไม่เดือดร้อนใคร เราไม่คิดเหรอว่าจริง ๆ แล้ว การกระทำของเรา หรือผลที่มันเกิดจากทุกวันนี้ สมมติว่าเราอ้วน เราไปสะเดาะเคราะห์ แล้วเราหายอ้วนไหม ถ้าเราเข้าใจเรื่องธรรมชาติ ว่ากรรมคือการกระทำ ทำอย่างไรมันก็ต้องมีผลมากน้อยว่ากันไป เพราะเรามีหน้าที่สร้างเหตุ แล้วผลจะเป็นยังไง มันมีปัจจัยอะไรบางอย่างมาทำให้มันเปลี่ยนแปลงก็ว่ากัน ถ้าชีวิตมันแย่มาก ๆ อยากจะมีชีวิตที่ดีก็เปลี่ยนนิสัย เปลี่ยนพฤติกรรม เปลี่ยนคำพูด รักษาความเป็นปกติของมนุษย์ ชีวิตมันก็เปลี่ยนแปลง มันก็ดีขึ้นได้ มนุษย์ไม่ได้พูดได้ตั้งแต่เกิด ธรรมชาติของมนุษย์คือ เกิดมา ศึกษา เรียนรู้ มีคนสอน เริ่มเดินเป็น แล้วถึงค่อย ๆ พูด ความเป็นมนุษย์มีแค่นี้ ไม่มีใครมาดลบันดาล มาเสกแล้วโรคหายเลย เคยทำอะไรไม่ดีมาเอาน้ำมนต์ใส่แล้วหาย หรือไปลอดโน่นลอดนี่ นอนในโลงศพแล้วหาย มันไม่ใช่ ทุกอย่างมันมีอุบาย และมันมีเหตุผลของมัน การไปนอนในโลง ก็เพื่อให้เราระลึกว่าสุดท้ายคุณตายแล้ว คุณเอาอะไรไปไม่ได้เลย คุณต้องไปอยู่ในโลงเล็ก ๆ คุณจะยากดีมีจนแค่ไหนก็ตาม คุณทำอะไรมาก็ตาม สุดท้ายเอาอะไรไปไม่ได้เลย พอเราระลึกถึงความตายได้ ก็จะเกิดความไม่ประมาท มีสติรู้ตัว แล้วมันเกิดการพัฒนาในชีวิต เหตุผลมีแค่นี้”

ถ้ารู้ว่าดวงจะเป็นยังไง เราสามารถแก้ดวงได้ไหม?

“ต่อให้คน ๆ นั้นดูดวงแม่นมาก รู้ทุกอย่าง สมมติผมก็ได้ ผมไปรู้เรื่องราวมากมาย คำถามคือ รู้แล้วยังไงต่อ ต้องไปซื้อคอร์สนะ ต้องทำพิธีนะ แบบนี้เหรอ แล้วทำไมเราต้องทำอะไรอย่างงั้นด้วย ซึ่งถ้าเราไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ เราก็จะตกเป็นเหยื่อแบบนี้เรื่อยไป

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นจากเหตุปัจจัยการกระทำของเราล้วน ๆ ไม่มีเรื่องพวกนั้นหรอก แต่เวลาเราไปให้คุณค่า ก็จะหมกมุ่นเรื่อย ๆ แล้วสิ่งนั้นจากไม่มี มันก็เลยมี เพราะเราไปให้คุณค่ามัน จากที่ทุกอย่างเป็นปกติ พอมีคนให้บางสิ่งมาบูชา สิ่งนั้นก็เลยมีคุณค่าขึ้นมา ซึ่งมันก็เป็นสิ่งที่ให้ทั้งความสุข และความทุกข์กับเราได้ แล้วพอมันมากขึ้น เราก็จะจมดิ่งไปเรื่อย ๆ คราวนี้ก็เริ่มเชื่อทุกอย่าง สุดท้ายชีวิตก็พินาศ แล้วคนที่มีโมหะมาก ๆ คือมีความหลงผิดมาก ๆ มีอวิชามาก ๆ ดึงยังไงก็ไม่ขึ้น ใครพูดให้ตายก็ไม่ฟัง ก็ยังเชื่อในสิ่งที่ตัวเองทำ คือสังคมเราอ่อนแอมาก แทนที่เราจะพึ่งพาตัวเอง กลับต้องไปพึ่งพาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งในพุทธศาสนาไม่มีคำว่า สิ่งศักดิ์สิทธิ์ เราจะศักดิ์สิทธิ์ได้ด้วยการกระทำของเรา การโทษกรรมเก่า คิดว่าชาติที่แล้วดวงไม่ดี หรือเทพไม่ช่วย นี่คือสิ่งที่พระพุทธเจ้าประณาม มันไม่ถูก

ขอทำไมครับ สมมติเราอยากมีแฟน เราต้องสร้างเหตุปัจจัย เริ่มจากตัวเราก่อน ให้มีองค์ประกอบครบก่อน แล้วมันยากตรงที่ว่าเราสร้างคนเดียวไม่ได้ มันต้องมีอีกคนหนึ่งสร้างไปด้วยกัน ปรับไปด้วยกัน มีความเชื่อเสมอกัน มีความเป็นปกติของมนุษย์เหมือนกัน มีปัญญาประมาณเดียวกัน มีความสละ มีจิตใจ มีน้ำใจเหมือนกัน ประกอบด้วยศีล จาคะ ปัญญา ศรัทธา ถ้ามันเสมอเสมือนแล้วสมานกัน มันก็ค่อยสร้างมาเป็นคู่กันได้ กลับกัน ไม่สร้างอะไรมาเลย แล้วไปขอกับรูปปั้น แล้วคิดว่าเค้าให้คู่คุณได้ พอเราเชื่อแบบนี้ สังคมก็เป็นแบบนี้ แล้วก็โดนหลอกแบบนี้ไปเรื่อย ๆ อยากได้คู่ ก็ต้องสร้างเหตุปัจจัยครับ”

เราควรทำตามความเข้าใจ ด้วยเหตุปัจจัย

“เราทำตามความเข้าใจด้วยเหตุปัจจัย เช่นสวดมนต์ เราต้องรู้ว่าการที่เราสวดเรามีสติไหม เกิดสมาธิไหม เกิดความสบายใจไหม และเกิดมีปัญญาเข้าใจในสิ่งที่พระพุทธเจ้าสอนรึเปล่า ถ้าไม่ก็ไม่รู้จะสวดทำไม ร้องเพลงเอาก็ได้ สมาธิ คือ การตั้งมั่นจิต ใจเราตั้งมั่นอยู่ตรงไหน โฟกัสอยู่กับสิ่งตรงหน้า ถ้าเรารู้ตัวพร้อม รู้สึกตัวตลอด เวลาเราทำอะไร เราพูดอะไร ควรพูดหรือไม่ควรพูด นี่ก็คือ สมาธิ ส่วน ภาวนา แปลว่า พัฒนา เราสามารถภาวนาได้ทุกเวลา แต่บางคนสวดมนต์โดยไม่รู้ความหมาย แล้วมันก็เละเทะไปใหญ่ คิดว่าสวดแล้วชีวิตจะดีขึ้น ปรับภพภูมิได้ ความคิดนี้มาจากไหน ใครมาสอนเรื่องไรพวกนี้ไม่มี สวดแล้วมันต้องเกิดสติ เกิดสมาธิ จิตใจตั้งมั่น สวดแล้วมันสบายใจ มีปัญญารู้เข้าใจได้ว่าความหมายคืออะไร

เวลาสวดมนต์ ที่ต้องเริ่มต้นด้วย นะโม ตัสสะ เพราะเป็นการบูชาบุคคลที่เอาเรื่องราวความจริงในโลกมาบอกเรา เป็นหนึ่งในมงคล ซึ่งมงคลในชีวิตมี 38 ประการ อยู่ดี ๆ มีคน ๆ หนึ่งมาบอกว่าชีวิตคืออะไร ความสุขความทุกข์คืออะไร อะไรคือเหตุปัจจัยความสุขความทุกข์ จะทำยังไงให้ชีวิตดีขึ้นหรือแย่ลง ทำยังไงให้ไม่เกิดทุกข์อีก เราก็แค่บูชา ข้าพเจ้าขอนอบน้อมบูชาคน ๆ นั้น คนที่เก่งมาก รู้ได้เองแล้วมาบอกต่อเราด้วย

แล้วเวลาเราไปขอองค์เทพ แล้วขึ้นด้วย นะโม ตัสสะ มันเหมือนเอาความเชื่อสองอย่างที่มันขัดกันมารวมกัน เพราะพระพุทธเจ้าสอนเรื่องเหตุปัจจัย ทำอะไรกระทำด้วยตัวเอง แต่ตอนขอองค์เทพ คุณตั้งนะโมขึ้นก่อน มันเหมือนว่าคุณบูชาคนที่บอกว่าทำด้วยเหตุปัจจัย เพียรพยายามด้วยตัวเอง แล้วคุณก็บอกว่า ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปพึ่งสิ่งที่พระพุทธเจ้าบอกว่าไม่ต้องพึ่ง มันก็เลยเหมือนขัดกัน

แม้กระทั่งการจุดธูป คนก็บอกว่าการจะไหว้มันต้องจุดนะ แต่เราก็รู้ว่าจุดแล้วมันก็มีปัญหาเรื่องp.m. 2.5 แต่เรายังไม่รู้เลยว่า ความหมายของธูป 3 ดอกคืออะไร เราก็จุดไปเรื่อย เทพองค์นั้นจุด 9 ดอก องค์นี้ 7 ดอก เทพมาบอกคุณตอนไหนว่าจุดกี่ดอก ดอกไม้ต้องสีนี้ เพราะว่าองค์นั้นชอบสีนี้ ถามว่าแล้วเค้าจะไม่ชอบสีอื่นเหรอ เค้าไม่เบื่อเหรอ เพราะฉะนั้นเราทำอะไรต้องมีปัญญานิดนึง คนยังเข้าใจอยู่เลยว่าธูป 3 ดอก คือ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ซึ่งจริง ๆ แล้ว ธูป 3 ดอก คือ พระพุทธคุณ พระปัญญาธิคุณ พระบริสุทธิคุณ

หรือบางคนเข้าใจคำผิด ๆ เช่นเวลาไปเที่ยวอินเดีย ไปเที่ยวสังเวชนียสถาน ไปแล้วเกิดความสังเวช เศร้าโศกเสียใจ จริง ๆ แล้ว สังเวช แปลว่า เอาเป็นเครื่องระลึกให้กระตุ้นใจเราว่า มัวทำอะไรอยู่ พระพุทธเจ้าสอนเรามาสองพันกว่าปีแล้ว ให้เราเกิดความฮึกเหิม ไม่ใช่มัวแต่เศร้าโศกเสียใจ

ดังนั้นเราต้องศึกษา มนุษย์มีหน้าที่ศึกษาเรียนรู้ พูดอะไรผิดพลาดไปก็ศึกษาเรียนรู้ เราก็จะเก่งขึ้น พัฒนาขึ้น ครูบาอาจารย์ถึงบอกให้เราภาวนา เพราะภาวนาแปลว่าพัฒนา มนุษย์เราพัฒนาได้ตลอดเวลา ถ้าไม่อยากโง่ ไม่อยากหลงผิด ไม่อยากเป็นเครื่องมือของไสยศาสตร์ ไม่อยากมีโมหะ คุณก็ศึกษาทำความเข้าใจว่า ชีวิตคืออะไร เกิดมาทำไม ธรรมชาติของสรรพสิ่งคืออะไร แล้วปฏิบัติให้มันตรง และสอดคล้องกับธรรมชาตินั้น”

ไสยศาสตร์ คือเหตุปัจจัยที่เกี่ยวกับเราไหม?

“คำว่า ไสยศาสตร์ คือศาสตร์ของคนโง่ เพราะ ไสยะ คือ ความโง่ เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องของคนที่พึงพาในสิ่งที่ไม่ควรพึ่งพิง ฉะนั้นคุณต้องยอมรับสิ่งที่ตัวเองได้ทำขึ้นมา ไม่มีทางลัดใด ๆ ในโลกอยากได้อะไรแล้วเสกดลบันดาลเอา มันไม่มี หากเราพิสูจน์ไปเรื่อย ๆ เราจะรู้เองว่าไม่มี เราทำอะไรรู้ว่าสิ่งที่ทำมันได้มาจากความพากเพียร ความพยายามของเรา ซึ่งสิ่งที่มันผิดพลาดไป หรือมันเป็นเหตุปัจจัยอื่นที่ไม่เกี่ยวกับเรา เช่นเราพยายามทำดี เราขยันทำมาหากิน แต่คนรอบข้างไม่ดี เศรษฐกิจไม่ดี สิ่งแวดล้อมไม่ดี เราควบคุมมันไม่ได้ เพราะมันคือปัจจัย เพราะฉะนั้นพระพุทธเจ้าไม่เคยสอนเรื่องเหตุและผล ท่านสอนเรื่องเหตุและปัจจัย เราสร้างเหตุไว้แบบนี้ มันมีปัจจัยอย่างอื่นเข้ามาทำให้ผลไม่ได้แบบนั้น แต่มันอธิบายได้ แล้วมันเข้าใจได้”

ต้องทำอย่างไร ให้หายจากความทุกข์

“ต้องเข้าใจก่อนครับ เวลาใครมาคุยกับผม ผมไม่เคยปลอบประโลมให้คิดบวก เพราะพระพุทธเจ้าไม่เคยสอนให้เราคิดบวก เราต้องอยู่บนความเป็นจริง รู้เห็นตามความเป็นจริงในทุก ๆ เรื่อง เราจะรู้ว่าความทุกข์เป็นเรื่องปกติเพราะความสุขมันไม่มีจริง เกิดมาเรามีแต่เรื่องทุกข์ หาสาเหตุของมันแล้วจะรู้ว่าเรื่องบางเรื่องแก้ได้ บางเรื่องก็แก้ไม่ได้ แต่มนุษย์ไม่ได้มีหน้าที่ทุกข์ ที่เราทุกข์เพราะเราไปยึดเป็นตัวกู และของกู เมื่อไหร่ก็ตามเป็นตัวกู และของกู เราทุกข์ทันที แต่ทุกอย่างเป็นไปด้วยเหตุปัจจัย มันจะทุกข์โดยธรรมชาติ เช่น โดนมีดกรีด รู้สึกเจ็บ ร่างกายมันจะทุกข์ แต่ใจเราไม่มีความจำเป็นต้องไปยึดติดว่ามันทุกข์ หากเรารู้ว่าเหตุปัจจัยของความทุกข์ ก็คือการยึดเอาไว้ ยึดจนทำให้ตัวเองทุกข์ จริง ๆ แล้วไม่เคยมีใครทำให้เราทุกข์ได้ ยกเว้นตัวเราเอง”

ตัณหา ทิฐิ มานะ 3 สิ่งนี้อยู่ที่ไหนก็เกิดปัญหา

“คนเรามันมีความรู้สึกว่า อยากได้ อยากมี อยากเป็น ไม่อยากได้ ไม่อยากมี ไม่อยากเป็น สิ่งนี้เรียกว่า ตัณหา พอเรามีตัณหา เริ่มรบราฆ่าฟันกัน อย่างที่สองก็คือ สิ่งที่เราคิดว่าต้องเป็นอย่างงี้ ต้องเป็นอย่างงั้น ไม่น่าเป็นอย่างงี้ ไม่น่าเป็นอย่างงั้น เค้าเรียกว่า ทิฐิ อย่างที่ 3 คือการที่เราเปรียบเทียบคนอื่น เราดีกว่าคนนั้น เราด้อยกว่าคนนี้ เค้าเรียกว่า มานะ ตัณหา ทิฐิ มานะ 3 ตัวนี้ไปอยู่ที่ไหน พังทุกที่มีปัญหาตลอด”

ศาสนา คือที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ

“ศาสนา แปลว่า ทางรอด ทุกคนมีทางรอดของตัวเอง ไม่มีมนุษย์คนไหนเลยที่ไม่มีศาสนา อยู่ที่ว่าเราเอาอะไรเป็นศาสนา บางคนทางรอดคือพระพุทธเจ้า บางคนทางรอดคือพระเจ้า บางคนทางรอดคือเบคอน บางคนทางรอดคือจุลินทรีย์ หรือบางคนทางรอดคือตัวเราเอง คนที่บอกว่าเราเป็น Atheist เราไม่นับถือศาสนาเลย ไม่จริง คุณนับถือในความเชื่อของตัวเอง เพราะฉะนั้นคุณก็มีศาสนาของตัวคุณเอง แต่ถามว่ามันรอดไหม ถ้ามันไม่รอด หรือมันไม่ตอบในทุก ๆ บริบท ก็อาจจะต้องมีใครสักคนที่เป็นกูรู แล้วคุณอาจจะเชื่อเค้า รู้สึกว่าคน ๆ นี้เป็นที่พึ่ง แต่ต้องหาทางที่มันเป็นแก่นจริง ๆ เค้าสอนอะไรเรา บอกอะไรเรา ชี้นำเราไปตรงไหน เราค่อย ๆ ทำความเข้าใจ ค่อย ๆ ศึกษา ด้วยสติปัญญา รู้ว่าอะไรควร อะไรไม่ควร เท่านั้นเลยครับ” – หมอบี ทูตสื่อวิญญาณ

ดูรายการย้อนหลัง

","feature_image16_9":"https://storage.googleapis.com/atime-media-prod/content/879bc73c-a4ea-4d05-9ad7-0b605e9f0fa8.jpeg","feature_image1_1":"https://storage.googleapis.com/atime-media-prod/content/d4df1e76-11fc-426f-98b5-0a5e37a73e3c.jpeg","feature_image3_2":"","feature_image2_3":"","feature_image9_16":"","publish_date":"2024-10-10T14:15:43.000Z","content_types_title":"Club Pride Day Recap","slug":"/greenwave/clubpridedayrecap"},{"station_id":2,"content_id":9407,"title":"เปิดเส้นทางชีวิต ที่ถูกลิขิตมาเป็นคู่หู ของ “หยิ่นวอร์” มิตรภาพของผู้เสิร์ฟความฟิน สะเทือนวงการซีรีส์วาย","content":"

“เราโชคดีมาก ๆ นะที่เราไม่ได้สนิทกันเพราะว่าต้องทำงาน แต่เราสนิทกันเองเพราะว่า
มันเป็นเรื่องส่วนตัว มันเป็นเรื่องนิสัย ผมก็เลยรู้สึกว่าการเป็น คู่หู มันยั่งยืนมาก ๆ”

“มันคือความซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเองทั้งคู่ตั้งแต่ต้น มันทำให้ทุกวันนี้เราสบายใจมาก
ในการทำงาน เราไว้ใจกันได้ตลอด เล่นซีรีส์แทบจะไม่ต้อง เวิร์กชอปกันเลย
เพราะว่าเรารู้จักกันทั้งหมดจากความจริง”

Club นี้มีสีสันของชีวิต Club นี้มีข้อคิดแรงบันดาลใจ มาแบ่งปันให้กันให้ทุกสัปดาห์สำหรับ Club Pride Day คุยอย่าง Proud เมาท์อย่าง Pride กับสองดีเจสุดแซ่บ “ดีเจพี่อ้อย” และ “ดีเจก็อตจิ” ที่ได้ต้อนรับแขกรับเชิญที่เป็นคู่หูผู้เสิร์ฟความฟิน “หยิ่น อานันท์ หว่อง” และ “วอร์ วนรัตน์ รัศมีรัตน์” สองนักแสดงที่โด่งดังจากซีรีส์วาย โดยชื่อของพวกเขามักจะติดเทรนด์ทวิตเตอร์อยู่บ่อยครั้ง หลังจากทั้งคู่มีผลงานการแสดงคู่กันครั้งแรกในเรื่อง ‘Love Mechanics กลรักรุ่นพี่’ ด้วยเคมีที่เข้ากัน ความละมุน และเสน่ห์อันล้นเหลือ ทำให้ทั้งคู่สามารถเรียกแฟน ๆ เข้าด้อม มาได้อย่างยาวนาน ล่าสุดพวกเขาได้หวนกลับมาแสดงคู่กันอีกครั้งในซีรีส์เรื่อง “Jack & Joker ทำไมต้องเป็นเธอทุกที” ที่ทั้งคู่รับทั้งบทบาทของการเป็นผู้จัด รวมถึงการเป็นนักแสดงเองอีกด้วย สีสันของชีวิต พร้อมข้อคิดพลังใจดี ๆ ถูกแชร์เอาไว้แล้วในรายการ

หยิ่นวอร์ กับบทบาทของการเป็นผู้จัดซีรีส์

วอร์ : “ผมรู้สึกดีใจที่กระแสตอบรับดีมาก ๆ เพราะว่าตัวเราเป็นนักแสดง และทีมงานทุกคนตั้งใจมาก ๆ กับซีรีส์เรื่องนี้ แล้วพอมันมีกระแสตอบรับไปในทางบวก ผมก็รู้สึกว่าการที่เราทุ่มเทกับเรื่องที่เราทำ แล้วท้ายที่สุดมันสัมฤทธิ์ผล มันดีต่อใจมาก ๆ”

หยิ่น : “จริง ๆ ผมว่า ภาพผู้จัดมันอาจจะดูยิ่งใหญ่มาก แต่สำหรับผมขอใช้คำว่าเป็นผู้จัดที่ช่วยระดมทุนดีกว่า และเราก็ทำหน้าที่แสดงเหมือนเดิมอย่างเต็มที่ที่สุด อย่างเรื่องนี้เราถ่ายกันอาทิตย์ละ 4 วันเลยครับ เพราะต้องออนแอร์ให้ทัน ทีมงานทุกคนตั้งใจทำงานมาก แล้วสุดท้ายพอผลตอบรับออกมาดี จนผมรู้สึกว่ามันเหมือนเราเป็นทีมเดียวกันเลยด้วยซ้ำ ไม่ใช่ว่าเราทำมาเพื่อขายให้คนดู แต่กลายเป็นว่าคนดูกลายเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องนี้ ผมก็เลยรู้สึกดีใจมากครับ”

วอร์ : “ที่มาของซีรีส์ Jack & Joker ทำไมต้องเป็นเธอทุกที มันเกิดจากที่เราไปถ่ายคอนเซ็ปต์ในคอนเสิร์ตเฉย ๆ ครับ เป็นการถ่ายเพื่อนำมาคั่นในคอนเสิร์ต โดยเราถ่ายในเรื่องราวเกี่ยวกับการโจรกรรมต่าง ๆ เพราะคอนเสิร์ตจะเป็นธีม PARTNER IN CRIME แล้วมันเกิดกระแสการตอบรับที่ดี คนอยากเห็นเราเอามาทำเป็นซีรีส์ ก็เลยเป็นจุดเริ่มต้นของซีรีส์เรื่องนี้ครับ

พอเป็นผู้จัด การเสนอพล็อตก็มีบ้าง แต่ว่าทางทีมเค้ามีในใจแล้ว แต่ผมเองก็เคยเสนอไปว่า ลองทำเป็นซีรีส์เกี่ยวกับแนวประมงไหม เพราะว่าผมเป็นคนที่ชอบตกปลาอยู่แล้ว แล้วก็รู้สึกว่าถ้าเกิดเราทำซีรีส์แนวนี้ มันอาจจะส่งเสริมการท่องเที่ยวของประเทศได้ แต่ไอเดียก็ถูกปัดตกไป ด้วยความที่ทีมเค้ามีพล็อตในใจอยู่แล้วว่าเรื่องนี้ต้องเป็นแอคชั่นประมาณนี้”

Jack & Joker ทำไมต้องเป็นเธอทุกที

วอร์ : “Jack & Joker ทำไมต้องเป็นเธอทุกที มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับคนสองคน โดยคนหนึ่งมีทุกอย่าง ครอบครัวดี ฐานะดี แต่ว่าขาดเรื่องความรักความอบอุ่น คือครอบครัวของโจ๊กเกอร์เค้ามีลูกสองคน โดย โจ๊กเกอร์ เป็นคนที่ไม่ประสบความสำเร็จ แล้วอีกคนเป็นคนที่พ่อแม่ตั้งใจเลี้ยงมาก ๆ จน โจ๊กเกอร์ เริ่มโดนพ่อแม่กดดัน จนคิดอะไรผิด ๆ นั่นคือการไปปล้นคนที่ไม่ดี แล้วก็มาช่วยคนจน ส่วน แจ็ค ก็จะเป็นคนที่ครอบครัวไม่ได้มีฐานะ แต่ว่าเค้าได้รับความรักจากอาม่า แล้วเค้าก็จะมีแนวความคิดอยากจะเป็นนักเทควันโด เพื่อจะหาเงินมาใช้หนี้ แล้วก็มีเหตุการณ์ที่ แจ็ค กับ โจ๊กเกอร์ ได้มาเจอกันในจังหวะที่ โจ๊กเกอร์ไปปล้นธนาคารพอดี แล้วแจ็คก็จะมาขอเงินกู้ เพื่อสร้างโรงเรียนสอนเด็กที่ขาดโอกาส

การแสดงเป็น โจ๊กเกอร์ คาแรกเตอร์มันมีการเปลี่ยนเยอะมากครับ ผ่านไป 3 EP. คนน่าจะได้เห็นประมาณ 10 ลุคแล้ว แล้วก็น่าจะมีประมาณ 4 ลุค ที่ได้เล่นแบบพูดตามบท ซึ่งความยาก มันยากมาตั้งแต่อ่านบทแล้วครับ ตอนที่อ่านบทผมท่องกับตัวเองว่าต้องทำให้ได้ ต้องทำให้คนดูเชื่อให้ได้ว่าเราเป็นโจรที่มีไหวพริบในการปลอมตัวจริง ๆ เรื่องจริต หรือประสบการณ์ต่าง ๆ ช่วงก่อนเข้าซีน ผมจะมีวิธีในการซิงค์ตัวละคร โดยเราต้องเป็นตัวละครนั้นให้ได้อย่างน้อยครึ่งชั่วโมงก่อนเข้าซีน ต้องพูดกับคนอื่นโดยลองใช้น้ำเสียงตามคาแรกเตอร์ ต้องทำผมแต่งหน้าเพื่อให้ทุกคนเชื่อให้ได้ก่อนพอเรามั่นใจแล้วค่อยไปเล่น

โดยคาแรกเตอร์ของผม กับ โจ๊กเกอร์ อาจจะไม่คล้ายในเรื่องการที่ต้องปลอมตัวเยอะ ๆ เพื่อไปโจรกรรม แต่ว่าสิ่งที่คล้ายกันคือ ผมเป็นคนชอบใช้ช่องโหว่ทางคำพูด ในการทำอะไรบางอย่าง อย่างเช่น แข่งเกม ที่กติกาบอกว่า ต้องเอาลูกโป่งแนบหน้าเราแล้ววิ่งไม่ให้ลูกโป่งตก แต่ผมกัดหัวลูกโป่งวิ่งเลย จะเป็นแบบนั้นครับ”

หยิ่น : “ผมว่าคาแรกเตอร์ของผมมีส่วนคล้ายกับ แจ๊ค ตรงที่ปกติผมเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว ส่วน แจ็ค ก็จะเป็นคนขรึม ๆ แต่ผมคิดว่า ที่เห็น แจ๊ค พูดเยอะ เพราะว่าเป็นนักแสดงนำ ก็เลยต้องพูดไปตามบท แต่ผมคิดว่า ถ้า Off Scene เค้าก็คงจะเป็นตัวที่นั่งเงียบ ๆ แล้วรอฟังเพื่อนพูดมากกว่า ซึ่งส่วนนี้ก็จะคล้ายคลึงกันกับตัวผม ผมว่าตัวเอง Introvert อยู่นะ”

วอร์ : “คือเค้าจะเป็นกับคนที่ไม่สนิท ถ้าเกิดเจอกันครั้งแรก คนภายนอกจะมองว่าเค้าดูดุมาก ดูไม่ค่อยพูด แต่กับเราเค้าก็ไม่ Introvert นะ จะเป็นแค่บางช่วง บางอารมณ์ที่เค้าต้องการจะเซฟพลังงาน”

หยิ่น : “พื้นฐานผมเป็นคนคิดมากครับ มักจะกังวลว่า ถ้าเกิดเราเข้าไปคุยกับใครสักคน เค้าอยากคุยกับเรารึเปล่า สมมติว่าเราเพิ่งเจอใครคนหนึ่งได้ไม่นาน พอเค้าเข้ามาชวนคุย ผมก็จะคิดไปแล้วว่า เค้าจะอยากคุยกับเราไหม เค้าจะรำคาญเราไหม ผมจะกังวลแทน และไม่อยากไประรานใคร

แล้วในซีรีส์ แจ๊ค จะมี อาม่า ที่ต้องคอยดูแล แล้วก่อนหน้าที่ผมจะเข้าวงการ ผมก็ใช้ชีวิตกับยาย เพราะพ่อแม่ของผมทำงานอยู่ต่างประเทศ ผมก็เลยอยู่กับยายเป็นหลัก เพราะฉะนั้นมันก็สามารถดึงอารมณ์ความรู้สึกทั้งหมดมาได้เลย หรือแม้แต่เรื่องหนี้สินก็เหมือนกัน เพราะก่อนเข้าวงการครอบครัวผมก็มีปัญหาเรื่องหนี้สิน แล้วผมจะเข้าใจว่าแรงกดดันของตัวละครเป็นยังไง มันก็เลยสามารถนำมาถ่ายทอดในตัวละคร แจ๊ค ได้แบบที่เราไม่ต้องเขียนบทเพิ่มเรื่องขึ้นมา เราสัมผัสความรู้สึกตัวละครได้จริง ๆ ความจนตรอกบ้าง ความไม่มีทางเลือก มันก็เชื่อมโยงกับตัวผมได้ง่าย ๆ”

วอร์ : “เราเตรียมตัวเยอะกันเยอะมาก ๆ ต้องไปลงเรียนเทควันโด ที่ผมก็ตามติดไป แต่ หยิ่น เค้าจะเรียนหนักกว่าผม เพราะว่าในเรื่อง เค้าต้องแสดงเป็นนักเทควันโด แต่เราเองก็ต้องมีคิวแอ็คชั่นด้วย ก็เลยต้องไปเรียนพื้นฐานด้วยครับ”

หยิ่น : “ผมว่าเทควันโดยากนะ ศาสตร์นี้ถ้าเราไม่ได้เรียนตั้งแต่เด็ก เมื่อเราเส้นตึง หรือมีกล้ามเนื้อที่มันยืดไม่ได้แล้ว ผมว่ามันไม่มีทางที่จะเพอร์เฟกต์ได้เหมือนเด็ก ๆ แล้ว เพราะฉะนั้นสิ่งสำคัญคือต้องตัวอ่อน กล้ามเนื้อขาต้องแข็งแรง เพราะฉะนั้นก็ต้องเตรียมตัวมากพอสมควรเลย ซึ่งผมเองตัวแข็งมาก บวกกับมีปัญหาเกี่ยวกับอาการปวดหลังด้วย ต้องไปหาหมอเพื่อทำกายภาพอยู่บ่อยครั้ง เวลาเรียนผมก็พยายามยืดกล้ามเนื้อ แล้วก็มีซื้อกระสอบทรายไว้ที่บ้านเพื่อฝึกเตะ แล้วก็บางท่าก็ต้องคอยดูจากคลิปสอนในโซเชียลมีเดีย ที่จะมีการสอนเป็นสเต็ป ผมก็จะอัดหน้าจอมือถือไว้ แล้วก็ศึกษาว่ามันกระโดดแบบนี้ เตะแบบนี้ เพราะบางทีถ้าเราดูแค่ตาเปล่ามันไม่เข้าใจ แล้วพอมาถ่ายเราก็ต้องเตะ 3-4 รอบ เพื่อให้ภาพมันออกมาสวย ผมก็เลยต้องมานั่งวิเคราะห์อะไรหลาย ๆ อย่าง เพื่อเตรียมตัวในการเล่นซีรีส์เรื่องนี้

แล้วตัวละคร แจ็ค ต้องมีการพลิกคาแรกเตอร์ อย่าง EP.1 มันต้องย้อนไปเมื่อ 5 ปีก่อน ถ้าเทียบก็น่าจะอายุประมาณ 17-18 ปี ที่ยังดื่มแอลกอฮอล์ไม่ได้เลย ก็จะมีบุคลิกใส ๆ ด้วยความที่ตัวเค้าเป็นคนที่คิดบวกอยู่แล้ว แต่ว่าพอเจอเหตุการณ์ที่โจ๊กเกอร์ทำ เลยเป็นเหตุผลให้ แจ๊ค ต้องพลิกคาแร็กเตอร์ให้เป็นสายดาร์กขึ้น ก็จะมีความเย็นชาขึ้น เข้าใจโลกมากขึ้น เข้าใจว่าโลกเรามีเส้นสายนะ ถ้าเกิดเราไม่มีทุนเราก็แพ้อำนาจอยู่ดี หรือแม้กระทั่งตัวแจ๊คเกือบจะติดคุกด้วยซ้ำถ้าเกิดโจ๊กเกอร์ไม่รับแทน ซึ่งทั้งชีวิตเค้าใช้ชีวิตอยู่กับอาม่า ถ้าเกิดเค้าติดคุก แล้วไม่มีคนช่วย อาม่าของเค้าจะอยู่ยังไง ผมรู้สึกว่าเค้ารับความผิดหวังมาทั้งหมดเลย เพราะฉะนั้นคาแรกเตอร์มันก็ต้องเปลี่ยน

การกลับมาเล่นซีรีส์เรื่องนี้กังวลครับ เพราะว่าเราห่างหายจากการแสดงไปนานแล้ว แล้วเราเป็นพาร์ทเนอร์หยิ่นวอร์มานานแล้ว อะไรก็ตามที่มีชื่อในเทรนด์มานานประมาณหนึ่งแล้ว จะให้มันกลับไปพีคเหมือนเดิมค่อนข้างยาก และมันค่อนข้างน่ากังวล ผมเคยตั้งคำถามกับตัวเองว่าจริง ๆ แล้วเราทำเรื่องนี้เพื่อจะเอากำไรรึเปล่า แต่สุดท้ายผมมาสรุปกับตัวเอง แล้วก็รู้สึกว่า เราทำเพื่อแฟนคลับจริง ๆ เพราะถ้าถามหาผลกำไรที่จะกลับมา ผมยังมองไม่เห็นทางนะ เพราะว่าเรื่องนี้ใช้เงินค่อนข้างเยอะ ลองคิดภาพว่าเราลงทุนไปขนาดนี้ แล้วสุดท้ายเราไม่ได้อะไรกลับมา แต่ว่าเราได้ความสุขจากแฟน ๆ เพราะฉะนั้นก็คงพูดได้เต็มปากว่า เราทำให้แฟน ๆ”

วอร์ : “เราคุยกันตลอดว่า ถ้าผลตอบรับมันไม่เป็นอย่างที่เราคิด เราจะไปทำอะไรต่อดี แต่ผมก็รู้สึกว่าเราทำเต็มที่มาก ๆ เต็มที่กว่าทุกครั้งที่ทำเลย แล้วก็มองเห็นทีมงาน มองเห็นนักแสดงทุกคนเต็มที่ ถ้าเกิดมันไม่ประสบความสำเร็จในเชิงที่มีกระแสตอบรับที่ดี อย่างน้อยมันก็เป็นซีรีส์ที่ดีมาก ๆ แล้ว ในใจของผม และในใจของทุก ๆ คน”

ซีรีส์ ที่ถูกเดิมพันด้วยการไปดูแสงเหนือ

หยิ่น : “จริง ๆ มันมีการเดิมพันเรื่องการไปดูแสงเหนือด้วยนะ ย้อนไปตอน PARTNER IN CRIME มันจะมีคีย์เวิร์ดที่ตัวละครสองคนพูดคุยกัน แล้วตัวละครหนึ่งในนั้นพูดว่า ไปดูแสงเหนือกัน แต่สุดท้ายแล้วตัวละครดันถูกตำรวจจับ ก็เลยเอากิมมิกตรงนี้มาคุยกับผู้จัดการว่า ไหน ๆ เราเป็นผู้จัดแล้ว เราก็ใช้เงินไม่ใช่น้อย ๆ นะ ผมก็เลยพูดออกไปในงานอีเว้นท์ว่าพี่ ๆ ครับ ถ้าเกิดซีรีส์เรื่องนี้สามารถติดเทรนด์ทวิตเตอร์อันดับ 1 ของเทรนด์โลก 5 ครั้ง พี่ผู้จัดการจะพาเราไปดูแสงเหนือ หลังจากนั้นแฟน ๆ ก็เริ่มมีมิชชั่นในการทวิตข้อความ ไม่ใช่แค่ปั่นเทรนด์ไปลอย ๆ ก็รู้สึกไม่เสียใจที่ได้พูดไปนะ และจะได้ไปดูแสงเหนือจริงไหม ต้องคอยดูครับ”

“ซี่รีส์” บางทีไม่จำเป็นต้องครอบด้วยคำว่า “วาย”

วอร์ : “ที่ซีรีส์วายได้รับความนิยมมากขึ้น ผมรู้สึกว่าด้วยความที่โลกเรามันค้นพบในสิ่งที่มีอยู่แล้ว ซึ่งจริง ๆ แล้ว เรื่องนี้มันเป็นเรื่องธรรมชาติ เรื่องนี้มีอยู่แล้ว แค่เพียงแค่เรายังไม่ค้นพบ และเจาะลึกกับมันมากพอ แล้วในวันที่เราเริ่มค้นพบเรื่อย ๆ ว่ามันมีสิ่งนี้อยู่นะ มันก็เลยทำให้ซีรีส์เหมือนเป็น Soft Power เหมือนกัน คนเห็นมุมมองต่าง ๆ ได้มากขึ้น ยิ่งเราใส่อะไรในซีรีส์มากเท่าไหร่ คนดูก็จะเห็น แล้วก็ซึมซับไปด้วย”

หยิ่น : “ผมมองว่าซีรีส์วาย มันเปลี่ยนแปลงครับ ผมว่ามันมีการแตกแขนงนะ จนเรารู้สึกว่า ซีรีส์ บางทีมันไม่ต้องครอบคำว่า วาย เลยด้วยซ้ำ เพราะถ้าเกิดเรามองว่ามันคือเรื่องปกติ และโลกมันพัฒนาไปจนความรักของ ชายกับชาย หรือ หญิงกับหญิง หรือชายกับหยิง จะอะไรก็แล้วแต่มันกลายเป็นเรื่องปกติ ดังนั้นคำว่า วาย ยังจำเป็นอยู่ไหม มันอาจจะเป็นแค่ซีรีส์ปกติก็ได้ แล้วผมรู้สึกว่า เรื่อง Jack & Joker ทำไมต้องเป็นเธอทุกที เรากำลังทำให้มันเป็นอย่างนั้นอยู่โดยผลลัพธ์ คือตอนตั้งต้นเราสร้างให้มันเป็นซีรีส์วาย แต่ว่าผลลัพธ์ที่ออกไป มีพ่อแม่ หรือกระทั่งเพื่อนผมที่ไม่ได้ติดตามซีรีส์วายเข้ามาดู ซึ่งดูเพราะว่าตัวเนื้อเรื่องมันเป็นเรื่องที่คนทั่วไปรับชมได้”

“คู่หู” อธิบายความเป็นเรามากกว่า “คู่จิ้น”

วอร์ : “คำว่า คู่จิ้น ผมก็ยังไม่เข้าใจความหมายนะว่ามันคืออะไร มันอาจจะมาจากแต่ก่อนที่มีซีรีส์แบบนี้ที่ใหม่มาก ๆ แต่ผมมองคำว่า คู่หู มันยั่งยืนกว่า มันเหมือนเป็นได้ทั้งเพื่อน ได้ทั้งพี่น้อง มันยิ่งใหญ่กว่านั้นมาก แฟน ๆ หลายคนจะรู้ว่า ตอนที่เข้ามาในด้อมครั้งแรก หยิ่นวอร์จะไม่มีการเซอร์วิสแฟนคลับ และเราไม่สนิทกันเลย จนคนดูออกว่าเราไม่สนิท ซึ่งเราโชคดีมาก ๆ นะที่เราไม่ได้สนิทกันเพราะว่าต้องทำงาน แต่เราสนิทกันเองเพราะว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัว มันเป็นเรื่องนิสัย ผมก็เลยรู้สึกว่า การเป็นคู่หูมันยั่งยืนมาก ๆ”

หยิ่น : “ผมว่าดีที่มันคือความซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเองทั้งคู่ตั้งแต่ต้น มันทำให้ทุกวันนี้เราสบายใจมากในการทำงาน เราไว้ใจกันได้ตลอด เล่นซีรีส์แทบจะไม่ต้องเวิร์กช็อปกันเลยเพราะว่ารู้จักกันทั้งหมดจากความจริง ไม่ใช่ว่าแบบ พี่ผมมาสนิทกับพี่ ผมขอจับมือหน่อย เพราะว่าผมอยากมีชื่อเสียง ซึ่งเราไม่เคยทำแบบนี้เลยตั้งแต่ต้น”

ย้อนก้าวแรกก่อนเข้าสู่วงการบันเทิงของ หยิ่นวอร์

หยิ่น : “การเข้าวงการบันเทิง ถ้าเป็นความคิดแบบจริงจังในตอนเด็กนี่ไม่มีครับ แต่ว่าช่วงอยู่ ม.ต้น ช่วงนั้นผมดู พี่วู้ดดี้ สัมภาษณ์หลาย ๆ คน แล้วบางทีสัมภาษณ์คนดังมากมาย ตอนไปโรงเรียนก็เลยพูดกับเพื่อนเล่น ๆ ว่า สักวันจะเราจะให้เค้ามาสัมภาษณ์ แต่พอเวลาผ่านไป จน ม.ปลาย เคยเจ็บมากบนเส้นทางนี้ ก็เลยล้มเลิกความคิด

จนถึงจุดที่ต้องวางแผนอาชีพ ว่าเราจะทำอาชีพอะไรที่มั่นคงในประเทศนี้ดี เพราะว่าฐานะที่บ้านก็ไม่ค่อยดี ถ้าเกิดเราทำอะไรที่มันไม่มั่นคง หรือไปทำตามฝันที่เคยมี แล้วถ้ามันไม่สำเร็จ เราจะใช้ชีวิตต่อยังไง ผมเป็นคนวางแผนชีวิตมาตั้งแต่เด็ก สุดท้ายก็เลยตัดสินใจเข้าเรียน วิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ ดีกว่า เพราะผมคาดเดาว่าโลกอนาคต ใครที่มีความรู้ด้านไอทีมันใช้ชีวิตรอดได้แน่นอน ซึ่งก็จริงอย่างที่ผมคิด อย่างที่เห็นว่า AI ในยุคนี้มันกำลังมา มาแรงจนคนกลัวว่าจะกลายเป็นดราม่าว่า AI จะแย่งงานคนรึเปล่า ซึ่งผมเคยไปแนะแนวเด็ก แล้วผมพูดมาตลอดเลยว่า อะไรก็ตามที่ทางเข้ามันกว้าง ทางออกมันจะแคบมาก คุณจะแข่งกับชาวบ้านเยอะมาก แล้วท้ายที่สุดคุณอาจจะแพ้หุ่นยนต์ด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นต้องมีสติ และคิดถึงอนาคตให้มาก ๆ

สิ่งที่ได้จากการเรียนวิศวกรรมศาสตร์ คือ วิธีคิด มีหลาย ๆ คนชอบทักผมว่าเป็นคนที่คิดแบบมี Logic อย่างที่เคยไปออกรายการ พิธีกรถามคำถามว่า ถ้าเกิดให้ปลอมตัวในชีวิตประจำวันได้ 1 อย่าง จะปลอมเป็นอะไร คนอื่นก็คิดไป ส่วนผมนั่งคิดว่าเราปลอมเพื่ออะไร เราปลอมทำไม ผมหาคำตอบไม่ได้ แล้วผมจะตอบคำถามนี้ยังไงให้มันถูกจุดที่สุด ทุกวันนี้ผมใช้ชีวิตแบบคิดหน้าคิดหลังคิดไปหมดว่าเราจะทำอะไร บางทีผมไปเปิดตู้เย็นไรแล้วก็คิดว่าหรือเราจะเดินไปรดน้ำต้นไม้ก่อนดี หรือจะเดินไปกรวดน้ำให้เจ้ากรรมนายเวรก่อนดี ผมมานั่งคิดว่า ถ้าเกิดผมกินน้ำก่อน เจ้ากรรมนายเวรจะไม่พอใจไหม ผมเลยเดินไปเปิดน้ำเพื่อไปกรวดน้ำ แล้วก็คิดว่าโอเคผมให้คุณก่อนแล้วนะ แล้วตัวผมค่อยกิน ผมคิดทุกการกระทำไปหมดเลย จนบางครั้งไม่รู้ว่าคิดมากไปรึเปล่า”

วอร์ : “ไม่มีในความคิดเลยครับสำหรับอาชีพนักแสดง คือตอนเด็ก ๆ มีอาชีพที่อยากเป็นเยอะมาก อย่างตอนเด็กมาก ๆ ก็จะอยากเป็นนักโบราณคดี อยากไปขุดไดโนเสาร์ เพราะชอบดูสารคดี ชอบดาราศาสตร์ แล้วก็ชอบวิทยาศาสตร์ บวกกับชอบวาดรูปด้วย พอช่วงที่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัย ก็เลยมองหาคณะที่มันกลาง ๆ ระหว่าง วิทยาศาสตร์ กับ ศิลปะ ก็เลยเลือก สถาปัตยกรรม แล้วเราก็เลยฝันอยากเป็นนักออกแบบมาตลอด ไม่ได้อยากเป็นอย่างอื่นแล้ว ใครมาชวนไปเข้าวงการก็ไม่ไป จนมีรุ่นพี่เค้ามาชวนอีกที ตอนที่จะเรียนจบแล้ว ก็เลยสงสัยว่าเค้าเห็นอะไรในตัวเรารึเปล่า เลยตัดสินใจว่าลองดูก็ได้ แล้วก็ลองมาจนถึงทุกวันนี้

ผมรู้สึกว่าการเรียนสถาปัตยกรรม มันไม่ได้เรียนเกี่ยวกับการออกแบบสักทีเดียว มันเรียนเกี่ยวกับการออกแบบความคิดมาก ๆ ผมรู้สึกว่าคนเรียนจบคณะนี้จะเป็นอะไรก็ได้ เพราะว่าเค้าเรียนองค์ประกอบการออกแบบความคิดมาแล้ว อย่างเช่นการแสดงผมก็ได้ใช้เกี่ยวกับการออกแบบ ในเรื่องการออกแบบตัวละคร ผมใช้วิชาจากการเรียนมาปรับใช้ เวลาเราจะออกแบบผลิตภัณฑ์ให้กับกลุ่มเป้าหมาย เราก็ต้องคิดเลยว่า คนอายุเท่าไหร่ ชอบอะไร สีอะไร วัสดุอะไรจนกลายเป็น Product ที่เราต้องการแค่หนึ่งอย่าง ซึ่งมันเหมือนการออกแบบคาแรกเตอร์ของผมเลย”

หยิ่น : “ผมเริ่มเข้าวงการบันเทิง ตอนที่ได้เจอ พี่ก็อตจิ ที่ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร ซึ่งมันเป็นช่วง Open House พอดี แต่ว่าคณะของผม จริง ๆ ต้องเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ องครักษ์ แล้วนาน ๆ ที จะได้มางาน Open House แล้วมาเจอ พี่ก็อตจิ ถ่ายรายการอยู่ แล้วก็เข้ามาสัมภาษณ์ผม แล้ว พี่อั๋น ผู้จัดการคนปัจจุบันคงจะได้ดูรายการ แล้วก็ติดต่อผมมา ตอนนั้นบอกก่อนว่าผมเล่นโซเชียลไม่เป็น ก็เลยไม่รู้ว่ารายการมันเกิดไวรัลอะไรไหม แต่ว่าผู้จัดการเห็นเค้าก็เลยชวนเข้าวงการครับ ซึ่งจริง ๆ แล้วก่อนหน้านั้นก็มีคนมาชวนอยู่ประมาณหนึ่ง แต่ว่าผมให้สิทธิ์พี่อั๋นคนแรก อาจจะเพราะโชคชะตาด้วย เพราะว่าคำพูดที่เค้าชวนผมตอนนั้น เค้าบอกว่าถ้าเกิดมาตรงนี้จริง ๆ เราอาจจะมีงานรีวิวนะ แล้วบังเอิญว่าก่อนหน้านั้นมีเพื่อนของผมที่เป็นเดือนคณะเข้ามาคุยกับผมว่าไปรับงานรีวิวมา แล้ว 1 โพสต์ ได้ 500 บาท ผมทึ่งมากนะ อะไรคือการลงรูปในโซเชียลแล้วได้เงิน 500 บาท มันไม่มีทางเกิดขึ้นหรอก แล้วผู้จัดการผมดันพูดเรื่องนี้พอดี ผมก็เลยตกลง ซึ่งก่อนหน้านั้นเคยมีคนชวนแล้วเหมือนกัน แต่เค้าชวนเพื่อนผมที่เป็นเดือนคนนั้นแหละ แต่ไม่ได้ชวนผม แล้วพอผมพาเพื่อนไปเจอ เค้าก็พูดกับผมว่าไปอยู่กับพี่ด้วยก็ได้นะ แต่ความรู้สึกผมมองว่าคุณไม่ได้ชวนผมตั้งแต่แรก ก็เลยเบี่ยง ๆ แล้วบังเอิญว่ามาเจอพี่อั๋น ที่รู้สึกว่าเค้าอยากได้เราไปทำงานจริง ๆ โดยที่เห็นเรามีคุณค่า ที่ไม่ใช่สินค้า ผมก็เลยมีทุกวันนี้ครับ”

หยิ่นวอร์ กับข้อคิดที่ได้รับจากการแสดง

วอร์ : “ผมรู้สึกว่าวงการนี้ให้หลักคำสอนคือ โอกาสมันมาไม่ได้นาน และมันอยู่ไม่ได้นาน บางทีเราต้องมีศักยภาพก่อนที่จะคว้ามันตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ อย่างเช่นถ่ายงานมันมีเวลากำหนด 6 โมงถึง 4 ทุ่ม ซึ่งมันไม่สามารถทำให้นานกว่านั้นได้ เพราะมีทีมงานอีกหลายคน เราก็เลยต้องทำให้มันดีตั้งแต่คัทแรกไปเลย ไม่อย่างนั้นโอกาสมันอาจจะหลุดลอย ถ้าความสามารถของเรามันคว้าไว้ไม่ได้ เพราะฉะนั้นมีอะไรต้องทำให้เต็มที่ไว้ก่อน”

หยิ่น : “การแสดงให้ทุกอย่างเลย ทำให้ชีวิตผมดีขึ้น และผมรู้สึกว่า จริง ๆ แล้วเราเป็นหนึ่งคนที่มีคุณค่า และเราจะส่งต่อพลังบวกให้ใครหลาย ๆ คนได้ มีแฟน ๆ หลายคนที่เค้าแท็กมาว่า เค้าป่วยนะ แต่เค้าดูเราแล้วเค้าหาย จนผมรู้สึกว่าในชีวิตนี้เราสามารถเป็นประโยชน์ขนาดนี้ได้จริง ๆ เหรอ โดยที่เราไม่ได้เจอกันด้วยซ้ำ และการแสดงเป็นงานที่มีความสุขนะ เราได้เจอเพื่อนที่สนิทกันตลอด แล้วยังสร้างคุณค่าให้ใครหลาย ๆ และผมค่อนข้างชอบนะที่เราเป็นประโยชน์ให้ใครหลาย ๆ คนได้”

วอร์ : “นักแสดงที่ดี ผมรู้สึกว่ามันคือการเอาประสบการณ์ที่เรามีอยู่มาใช้ อย่างเช่น ที่เราพบเจอ และสังเกตคนบ่อย ๆ เพราะว่าการเป็นนักแสดงมันไม่ได้แสดงเป็นตัวเราเอง แต่ว่ามันก็แสดงไปเป็นคนอื่นเลย 100% ไม่ได้ แต่สิ่งที่สำคัญคือการสังเกตรายละเอียดของคนมากกว่า ผมรู้สึกว่าถ้าเกิดเรามีวัตถุดิบเยอะเท่าไหร่ เราจะยิ่งมีมุมมองที่กว้างมากขึ้นจนสามารถแสดงเป็นบุคลิกที่มันไกลตัวเราไปได้ หมั่นสังเกตบุคลิกคน หมั่นสังเกตการใช้ชีวิต แล้วคุณจะมีวัตถุดิบที่มากขึ้นแถมยังได้เข้าใจชีวิตคนอื่นมากขึ้นด้วย”

หยิ่น : “ผมว่าถ้าเราอยากเป็นนักแสดงที่ดี ควรมีเครื่องมือให้ครบดีกว่า เพราะว่าการเป็นนักแสดงก็เหมือนการเป็นช่างหนึ่งคน บางทีถ้าเกิดผมจะต้องเลื่อยโต๊ะนี้ แล้วผมไม่มีเลื่อย ก็กลายเป็นว่าเราก็ยังทำงานไม่ได้ เพราะฉะนั้นก็อยากให้เตรียมเครื่องมือเอาไว้เยอะ ๆ แต่ผมว่าคนที่เป็นแบบนี้อาจจะเป็นคนที่มาพร้อมกับพรสวรรค์จริง ๆ เพราะว่าผมเทียบกับตัวเองที่แสดงเรื่องแรก ตอนนั้นเราเล่นแข็งมากนะ เพราะเป็นประสบการณ์ที่ใหม่มาก จึงมองว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะได้รับโอกาส แต่ถ้าเรามีเครื่องมือพร้อม เก็บชั่วโมงบินตัวเองให้ได้ เชื่อว่าผลงานมันก็จะดีเอง”

วอร์ กับข้อคิดที่ได้จากการปั้นเซรามิก

วอร์ : “ผมรู้สึกว่าการปั้นเซรามิกมันเป็นวิทยาศาสตร์มาก ๆ แล้วมันก็เป็นความมหัศจรรย์ของมนุษย์ที่จะคิดวิธีนี้ การเอาดินที่มันเหลว ๆ มาปั้นเป็นรูป แล้วก็ใส่ความร้อนเข้าไปให้มันแข็งตัวเปลี่ยนจากดินเหลว ให้กลายเป็นของที่ขึ้นทรงแล้วใช้งานได้ หรือการจะเอาสารเคมีมาหลอมละลายให้มันกลายเป็นสารเคลือบที่มันให้สี ผมรู้สึกว่าเวลาเราทำงานศิลปะในแขนงนี้ มันเหมือนได้เรียนรู้วิทยาศาสตร์ไปด้วย และบางครั้งมันเกิดความผิดพลาด เราก็มักจะหาคำตอบได้ว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไร แล้วมันทำให้เราเก่งขึ้นเรื่อย ๆ ศาสตร์นี้ผมรู้สึกว่าเรียนทั้งชีวิตมันก็ไม่รู้จบ ต้องเจาะลึกไปเรื่อย ๆ หลายคนบอกว่าฝึกสมาธิครับ แต่ว่าผมก็หัวร้อนเหมือนเดิม หลายคนบอกว่ามันฝึกให้เราเป็นคนใจเย็น แต่ถ้าผมไม่ได้รูปทรงตามที่ต้องการผมก็ทุบทิ้ง

ผมอยากมีงาน Exhibition ของตัวเองเกี่ยวกับเซรามิกด้วยครับ เพราะเรียนออกแบบมาก็อยากทำงานเกี่ยวกับออกแบบ แล้วผมรู้สึกว่ามันให้ข้อคิดที่บางทีไม่รู้ตัวด้วย เพราะการปั้นมันตรงกับปรัชญาคัมภีร์ห้าห่วง ของ มิยาโมโตะ มูซาชิ ที่เป็นซามูไร เค้าบอกว่า ก่อนอื่นคุณต้องมีความแข็งแกร่งในตัวเองก่อนเป็นพื้นฐาน แต่ว่าที่เหนือกว่าความแข็งแกร่งคือความอ่อนโยน มันก็เปรียบเหมือนดินก้อนที่แข็ง มันจะทำอะไรไม่ได้เลยถ้าเราไม่ผสมน้ำ ผมก็เลยรู้สึกว่าชีวิตเราควรมีความอ่อนโยน เพราะมันจะทำให้เราลื่นไหลไปได้กับทุกคน ไปเจอสังคมแบบไหนเราก็ปรับตัวตามแบบนั้น ปั้นไปด้วยก็คิดไปด้วยครับ”

หยิ่น : “ตอนที่ผมเห็นพี่วอร์ปั้นครั้งแรก ๆ ผมก็ทึ่งแล้วนะ แล้วตอนที่ผมมีงานแฟนมีตครั้งแรก ทีมงานเค้าก็จะถามว่า ในพาร์ทตัวเองอยากจะโชว์อะไร โดยทั่วไปก็จะร้องเพลง แต่พี่วอร์เป็นคนเดียวที่เอาหม้อมาปั้น แล้วก็เปิดเพลงคลอไปด้วย พอมาวันนี้เค้ามีโอกาสได้ทำจริงจังจนเกิดเป็นไวรัล ผมดีใจนะที่สิ่งที่เค้าชอบ ทำให้ใครหลาย ๆ คนชอบ แล้วนี่ก็อาจจะเป็น Soft Power ด้วย”

คู่หู หมูยอ และคำขอบคุณจาก หยิ่นวอร์

วอร์ : “สำหรับด้อมหมูยอ ผมบอกทุกครั้งว่าขอบคุณมาก ๆ เค้าเป็นเหมือนยักษ์ตัวใหญ่ ๆ ที่ให้ผมเกาะไหล่เค้าไป ยิ่งตัวใหญ่แค่ไหน ผมยิ่งมองโลกได้ไกลขึ้น คือการเข้ามาอยู่ตรงนี้แล้วมีคนสนับสนุนที่เยอะมาก ๆ มันทำให้ผมได้ไปเจอในโอกาสใหม่ ๆ ที่ในชีวิตนี้ผมไม่คิดว่าจะเจอด้วยซ้ำ อย่างการไปขึ้นเวที เห็นคนดูเยอะ ๆ แล้วเค้าได้รับอะไรกลับไปจากการแสดงของเรา จากการที่เราโชว์แล้วเค้ารับแรงบันดาลใจกลับไป หมูยอ สุดยอดมาก ขอบคุณยักษ์ตนนี้มาก ๆ ที่พาผมไปในทุกที่เลยครับ”

หยิ่น : “ผมจะบอกหมูยอตลอดเลยว่า อย่าเบื่อนะที่ผมจะขอบคุณ เพราะว่าผมรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ เพราะว่าเราได้แรงสนับสนุนจากทุก ๆ คน มันเลยทำให้มีเราวันนี้ และเราก็อยากตอบแทนเค้ากลับไป จนกลายเป็นวัฏจักรวนไปแบบนี้เรื่อย ๆ แล้วก็แรก ๆ พี่วอร์เคยวาดรูปยักษ์แล้วเค้าเกาะอยู่บนไหล่ยักษ์ฝั่งหนึ่ง แล้วผมก็วาดรูปผมอยู่อีกฝั่งด้วย ขอเกาะไหล่ยักษ์ตัวเดียวกันไปด้วยกันครับผม”

วอร์ : “สำหรับหยิ่น ที่อยากจะพูดก็คือ เรื่องสุขภาพเป็นเรื่องที่สำคัญมาก ๆ ยิ่งพออายุ 30 มันเห็นได้ชัดเลยว่า จากหลังไม่ปวดมันจะเริ่มมีก๊อกแก๊กแล้ว แล้วเวลาเตะบอลเกิดขาพลิกขึ้นมามันใช้เวลานานกว่าจะกลับมาปกติ แล้ว หยิ่น อายุยังไม่ 30 เลย แต่เค้ามีอาการเกี่ยวกับหลังก่อนผมแล้ว เป็นห่วงเรื่องสุขภาพ แล้วก็ขอให้อายุ 70 เรายังวิ่งได้เหมือนเดิม เตะบอลได้เหมือนเดิม และอยู่ด้วยกัน ไปทำกิจกรรมตั้งแต่ตอนนี้จนถึงตอนแก่เราก็ยังไปเที่ยวด้วยกันได้ครับ”

หยิ่น : “สำหรับพี่วอร์ ปีแรก ๆ เราจะพูดกันด้วยความลึกซึ้ง แต่ว่าพอหลัง ๆ เราพูดไปหมดแล้ว และเราทั้งคู่พูดออกมาจากใจจริง ๆ เพราะฉะนั้นก็อยากจะบอกว่า ทุกความหวังดี ผมพูดมาจริง ๆ ผมพูดมาตั้งแต่ต้น ต่อให้เราไม่ได้อยู่คู่กัน ต่อให้เราไม่ได้เล่นด้วยกัน ผมยังหวังดีกับคุณเสมอตลอดเวลา ซัพพอร์ททุกผลงาน มีงานอะไรก็จะเชียร์ ดันหลังกันไปกันมาตลอด แล้วก็จะบอกว่าขอให้ได้ทำตามฝันตัวเอง ทั้งเรื่องการเป็นนักแสดง แล้วก็เรื่องที่อยากจัดงานแกลอรี่ นอกจากงานปั้นแล้ว ผมก็อยากให้เค้าได้จัดงานภาพด้วย เพราะว่าเค้าเป็นคนที่วาดภาพได้ลึกซึ้ง แล้วผมก็ชอบงานภาพเช่นกัน ก็ขอให้ทำตามเป้าหมายของตัวเองได้ครับ”

ดูรายการย้อนหลัง

","feature_image16_9":"https://storage.googleapis.com/atime-media-prod/content/969e90a0-63fc-42e7-9919-ed57eaa95dd3.jpeg","feature_image1_1":"https://storage.googleapis.com/atime-media-prod/content/4dd12ad7-49d9-4100-aacf-1bf05c98aace.jpeg","feature_image3_2":"","feature_image2_3":"","feature_image9_16":"","publish_date":"2024-10-04T13:38:22.000Z","content_types_title":"Club Pride Day Recap","slug":"/greenwave/clubpridedayrecap"}]}

Shift DJs